Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Μητέρες, κόρες και μυστικοί Αγιοβασίληδες

Εχοντας δουλέψει σε εφημερίδα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι το πιο δύσκολο πράγμα που μπορείς να κάνεις δεν είναι να γράφεις. Είναι να γράφεις κατά παραγγελία. Κι αυτό γιατί πρέπει να διαμορφώσεις το στυλ σου, πρέπει να σπασεις το καλούπι σου και να το φτιάξεις από την αρχή. Είναι σαν να μαθαίνεις ποδήλατό και εκεί που το κατάφερες το άτιμο να σου λένε ότι πρέπει να οδηγήσεις water ski.

"I have no idea what Im doing"

Κάπως έτσι ένοιωσα όταν η Πρασινάδα μου έστειλε link και μου είπε ότι πρέπει να γράψω ένα ποστ για την (πλέον συμπαθέστατη) "Ασπρο και παχύ". Διαβάζοντας το blog της για να γνωρίσω τον "πελάτη" διαπίστωσα ότι έχω περισσότερα κοινά με τον στύλο της ΑΗΚ έξω από το σπίτι μου παρά μ' αυτήν. Οτι όμως αξίζει να γίνει είναι δύσκολο και η μεγαλύτερη ικανοποίηση έρχεται από την πραγματοποίηση αυτού που μοιάζει αδύνατον. Ενα mission impossible, if you will.

Κάτι τέτοιο, αλλά με 100% λιγότερο Tom Cruise

Είμαι περήφανος όμως να σας πω ότι έχω αρθεί στο ύψος της πρόκλησης και κατέκτησα το βουνό. Εξαιρετικά αφιερωμένο στην blogger "Ασπρο και παχύ", στα πλαίσια του φετινού "Secret Santa" οι 5 καλύτερες ταινίες για την σχέση μάνας και κόρης, για να κάτσει να δει και να τις απολαύσει χριστουγεννιάτικα!

Freaky Friday



Ακουγεται δύσκολο να το πιστέψει κάποιος, αλλά υπήρχε εποχή που η Lindsay Lohan φορούσε εσώρουχα και δεν έμοιαζε με το "after" διαφήμισης ενάντια στα ναρκωτικά. Κατά την διάρκεια εκείνης της μικρής περιόδου, η Lohan γύρισε κάποιες ταινίες για την Disney και μεταξύ αυτών και το "Freaky Friday" με την Jamie -έχω-ασφαλίσει-τα-πόδια-μου-για-εκατομμύρια- Lee Curtis.

Υπαρχει υπάλληλος ασφαλιστικής εταιρείας που η δουλειά του είναι να ελέγχει τα ποδια της Jamie Lee Curtis. Your job will NEVER be that awesome

To "Freaky Friday" κυκλοφόρησε το 2003 και διηγείται την ιστορία της Anna Coleman και της κόρης της Tess, που μετά από ένα καυγά σε κινέζικο εστιατόριο ξυπνούν την επομένη η μια στο σώμα της άλλης! Η ψυχρή επαγγελματίας ψυχολόγος Anna πρέπει να περάσει μια μέρα στο σχολείο της κόρης της ενώ η επαναστάτρια Tess πρέπει να μάθει πως να είναι υπεύθυνη ενήλικας! Η ταινία είναι της Disney και ως τέτοια είναι family oriented, που εξηγεί γιατί η Anna δεν άρχισε να παίρνει σβάρνα τους αρσενικούς του σχολείου και να εφαρμόζει χρόνια σεξουαλικής εμπειρίας με κορμί μαθήτριας. Δεν λέω ότι θα την έκανε καλύτερη ταινία, απλά λέω ότι έτσι θα την έβλεπα με περισσότερο ενδιαφέρον.
Αυτό είναι το δέυτερο remake της ταινίας, με την πρώτη να είχε κυκλοφορήσει το 1976.

Thirteen



To να μεγαλώνεις παιδιά σήμερα (ιδίως κορίτσια) φαντάζομαι ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο. Το "Thirteen" είναι μια σπουδή σε όλα τα πράγματα που μπορούν να πάνε λάθος για μια μάνα όταν μεγαλώνει το παιδί της. Η Hollie Hunter και η Evan Rachel Wood πρωταγωνιστούν σ' αυτή την δραματική ταινία, για μια πρώην αλκοολική γυναίκα που προσπαθεί να μεγαλώσει τα δύο της παιδιά. Η κόρη της Tracy είναι αριστούχα μαθήτρια αλλά λόγω της ανάγκης της να γίνει πιο δημοφιλής στο σχολείο μπλέκεται με κακές παρέες και αρχίζει την χρήση ναρκωτικών αλλά και το σεξ με αγνωστους. Ξέρω ότι η υπόθεση μοιάζει με corny δράμα του Lifetime αλλά επειδή την έχω δει την ταινία, πιστέψτε με, αν ήταν πιο ρεαλιστική θα σηκωνόταν και θα σας έριχνε μπουνιά στο στομάχι. Wood και Hunter ήταν προτεινόμενες για Χρυσές Σφαίρες ενώ η δεύτερη είχε προταθεί και για όσκαρ 'Β Γυναικείου Ρόλου.

My Sister's Keeper



Αν θα διαλέξετε μια ταινία για να δείτε από αυτή την λίστα, προτιμήστε την αυτή. Εγγυώμαι προσωπικά το "My Sister's Keeper". Δείτε την και θα με θυμηθείτε. Η 13χρονη Anna είναι προϊόν εξωσωματικής γονιμοποίησης και ήρθε στο κόσμο με ένα μόνο σκοπό. Να είναι συμβατός δότης με την αδελφή της Kate που πάσχει από καρκίνο. Οταν γίνεται γνωστό ότι η Anna θα πρέπει να δώσει το νεφρό της στην Kate, η μικρή αποφασίζει να κινήσει αγωγή στους γονείς της για το δικαίωμα να αποφασίζει η ίδια για το τι θα κάνει με το σώμα της. Απόφαση που εξοργίζει την μητέρα της (Cameron Diaz) που είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα για να κρατήσει την κόρη της ζωντανή. Βασισμένο σε βιβλίο της Jodi Picoult και σε σκηνοθεσία του Nick Cassavetes, το "My Sister's Keeper" είναι μια κλασσική ταινία in the waiting.

Anywhere but here



Αν η προηγούμενη πάει για να γίνει κλασσική, αυτή ήδη είναι. Ισως η εικονική ταινία για ότι αφορά τις σχέσεις μάνας και κόρης, το "Anywhere but here" φέρνει μαζί την Natalie Portman και την Susan Sarandon σε μια ιστορία για δεύτερες ευκαιρίες και νέες αρχές. Η Adele (Sarandon) εγκαταλείπει την αγροτική ζωή του Winsconsin και βάζει πλώρη για το Beverly Hills για να ζήσει την ζωή που στερήθηκε μέχρι τώρα. Η Adele θέλει η κόρη της να γίνει ηθοποιός (και το εισητήριο της για μια εύκολη ζωή) ενώ η ίδια θέλει να πάει σε πανεπιστήμιο. Πως θα εξελιχτεί η σύγκρουση τους; Να δείτε την ταινία να μάθετε!

Black Swan



Τελευταίο άλλα όχι έσχατο είναι το αριστούργημα του Darren Arronofsky "Black Swan". Αν και η σχέση μάνας και κόρης δεν είναι στο προσκήνιο της ταινίας, είναι ο κινητήριος μοχλός της καθώς η Nina (Portman) προσπαθεί να πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο μπαλέτο "H λίμνη των κύκνων", εκπληρώνοντας έτσι την επιθυμία της μητέρας της. Ταινία-φαινόμενο το 2010, το "Black Swan" ήταν υποψήφιο για πέντε όσκαρ (συμπεριλαμβανομένου Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας) και κέρδισε τελικά το όσκαρ 'Α Γυναικείου ρόλου για την Portman.

Αυτές είναι οι επιλογές μου για τις καλύτερες ταινίες για την σχέση μάνας και κόρης! Εκ βάθους καρδίας αγαπητή, σου εύχομαι καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος!

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Μια φορά κι ένα καιρό: Γιατί το Hollywood στρέφεται στα παραμύθια

Εάν παρακολουθείτε σε οποιονδήποτε βαθμό τα τεκταινόμενα στον χώρο του σινεμά τα τελευταία χρόνια, θα έχετε προσέξει πως το Hollywood στρέφεται αργά αλλά σταθερά προς τα παιδικά παραμύθια. "Η Χιονάτη και οι εφτά νάνοι", "Ο Τζακ και η φασολιά", "Η Κοκκινοσκουφίτσα" και το "Χάνσελ και Γκρέτελ" είναι μόνο κάποια από αυτά που κυκλοφόρησαν και σίγουρα όχι τα τελευταία. Οι ηθοπλαστικοί μύθοι παίρνουν "the Michael Bay treatment" και καταλήγουμε μ' αυτό:


Παραμύθια που καμία σχέση δεν έχουν πλέον με παιδικές ιστορίες και που κάποιες φορές καταντούν εντελώς γελοία. Οπως παραδείγματος χάριν:


Για κάποιο λόγο δεν θυμάμαι το shotgun στο παραμύθι αλλά anyway. Ή ίσως προτιμάτε αυτό:


Γιατί όμως το Hollywood στράφηκε ξαφνικά προς τα παραμύθια; Η προφανής εξήγηση είναι ότι τους έχουν τελειώσει οι ιδέες και πλέον απλώνουν τα χέρια τους σε ότι βρουν. Δεν είναι κι άσχημη εξήγηση αλλά ο λόγος είναι εντελώς διαφορετικός. Και να μην ξεχνάμε ότι το 90% της φιλμογραφίας του Jason Statham είναι από μόνο του απόδειξη ότι οι κακές ιδέες δεν έχουν τελειώσει στο Hollywood.

The FUCK you said?
Ο λόγος που το Hollywood στρέφεται προς τα κλασσικά παραμύθια είναι ότι η εκμετάλλευση τους είναι δωρεάν. Τα κλασσικά παραμύθια είναι μέρος της σφαίρας του public domain, δηλαδή κανένας δεν έχει τα πνευματικά δικαιώματα και επομένως τα στουντιο δεν πρέπει να πληρώσουν για να τα χρησιμοποιήσουν.
Πρέπει να καταλάβετε ότι τα πνευματικά δικαιώματα οπουδήποτε εκτός Κύπρου (λόγω μεγέθους, μην φαντάζεστε) είναι a great fucking deal. Γράφεις μια ιστοριουλα για καμιά εβδομάδα, βγάζεις μια φωτογραφία ή γράφεις μια παρτιτουρα και όποιοσδήποτε θέλει να τα χρησιμοποιήσει πρέπει να έρθει να σου καταβάλει πνευματικά δικαιώματα. Είσαι κυριολεκτικά set for life. 

I SAID, THE FUCK YOU SAID TO ME?!?

99 στις 100 δικαστικές διαμάχες που αφορούν ταινίες και σειρές στο εξωτερικό έχουν να κάνουν με ισχυρισμούς για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων και ως αποτέλεσμα οι εταιρείες έχουν on call ένα στρατό δικηγόρους γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Στη Κύπρο έχουμε κάνει την κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας επιστήμη. Και δεν μιλώ για τις εξόφθαλμες περιπτώσεις όπως του δημοσιογράφου Χρύσανθου Τσουρούλλη με το blog του. Παρένθεση εδώ, για να πω πόσο εκνευριστικά υποκριτές είναι όλοι που βγήκαν να τον καταδικάσουν.  Τέλος παρένθεσης.
Διαλέξτε και πάρτε: Φωτογραφίες που οι εφημερίδες χρησιμοποιούν, ολόκληρα άρθρα (οι αθλητικογράφοι ξεσκίζουν τα ελληνικά αθλητικά site), footage που δέιχνουν στις ειδήσεις, μουσική που χρησιμοποιούν στις σειρές και στα σποτ, τα πάντα. Κάντε ένα πείραμα. Κάτσετε να δείτε διεθνείς ειδήσεις στα δελτία της τηλεόρασης και έχετε ανοιχτό το in.gr . Θα εκπλαγείτε να διαπιστώσετε ότι πολλές φορές αντιγράφουν λέξη προς λέξη ολόκληρα άρθα!

IM COMIN THE FUCK OVER! I WILL FUCKING END YOU!

 Σας εγγυώμαι προσωπικά ότι εάν εφαρμοστεί ποτέ αυστηρά ο νόμος πέρι πνευματικών δικαιώματων, οι εφημερίδες θα βάλουν λουκέτο (μόνο έναν δημοσιογράφο διεθνών που παράγει αυθεντική δουλειά ξέρω) και τα δελτία ειδήσεων το βράδυ θα παίζουν μόνο ανταποκρίσεις από το Φεστιβάλ Αγγουριού στη Πάφο.
A, και πριν μου την πει κάποιος που βάζω φωτό χωρίς να πληρώνω, να σας θυμίσω ότι εγώ δεν βγάζω λεφτά από αυτή την ιστορία. Πιστέψτε με, αν μπορούσα να το κάνω θα το έκανα και θα είχα αναφορά σε πηγές για ότι χρησιμοποιώ. 
Τα πνευματικά δικαιώματα λοιπόν ή καλύτερα η έλλειψη διεκδίκησης αυτών είναι ο λόγος που το Hollywood στράφηκε στα παραμύθια. Συνηθίστε το γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει. Σκεφτήκατε να μυριστούν Αισωπο; ΔΩΣΕ! "Ο λαγός και η χελώνα: H κουρσα του θανάτου" και κάτι τέτοια θα έχουμε! Σας αφήνω τώρα γιατί κάποιος είναι στην πόρτα.








Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

"The Hobbit: An Unexpected Journey". Α review

Πριν να μιλήσουμε για το έργο, πρέπει να σας ξεκαθαρίσω ότι εγώ θα το έβλεπα ακόμα και αν ο Jackson το γύριζε στην αυλή του με sock puppets. Η Μέση-Γη είναι το σπίτι μου απο μικρός και ήξερα την Γκοντολιν, το Βάλαρ, το Νουμενορ και την Μορντορ πολύ πριν πριν μάθω που πέφτει η Βυζακιά ή το Στρουμπί. Εάν αυτό με κάνει λίγοτερο ή περισσότερο ικανό να κρίνω την ταινία το αφήνω στην κρίση του καθενός. Στο δια ταύτα όμως.



Το ερώτημα για πολλούς είναι το εξής: "Θα είναι καλύτερο ή χειρότερο από το LotR;". Ερώτημα βεβαίως που είναι λανθασμένο γιατι το πραγματικό ερώτημα θα έπρεπε να είναι: "Θα είναι αυτή η ταινία ένα καινούργιο "Star Wars: The Phantom Menace;" γιατί αυτό είναι το μοναδικό μέτρο σύγκρισης. Η τριλογία του Star Wars είναι η έτερη τριλογία επικής φαντασίας που είδαμε μέχρι σήμερα που επανήλθε χρόνια μετά την πρώτη τριλογία Θα ήταν λοιπόν το "Hobbit" μια αξιοπρεπής συνέχεια στο κόσμο της Μέσης - Γης ή μια κακή ταινία που έχει ως στόχο να εκμεταλλευτεί τους φαν για να τους ξεζουμίσει για λίγα εκατομμύρια, όπως το "Phantom Menace; Οι προσδοκίες μου ήταν όσο πιο χαμηλές μπορούσαν να ήταν και ευτυχώς ο Peter Jackson φρόντισε να με διαψεύσει. Ο Νεοζηλανδός σκηνοθέτης πέτυχε κάτι που μέχρι σήμερα νομιζα αδύνατον. Κατάφερε να κάνει το "Hobbit" μια ταινία πολύ καλύτερη από το βιβλίο, βελτιώνοντας στην ουσία το αριστουργηματικό πόνημα του Tolkien. Ο Jackson είναι ένας από τους δύο ανθρώπους σ' αυτόν τον πλανήτη που θα μπορούσε να το κάνει αυτό.

O άλλος είναι αυτός αλλα more on that another day
Είναι κάτι που πρέπει να έχετε υπόψην για το "Hobbit". Εχει έκταση μισή από ένα βιβλίο της τριλογίας του LotR και όταν γράφτηκε προοριζόταν για παιδικό παραμύθι. Είναι πολύ πιο χιουμοριστικό και σαφώς λιγότερο σκοτεινό από το LotR. Ηταν το πρώτο βιβλίο του Tolkien που γνώρισε επιτυχία και αποτέλεσε το έναυσμα για τον ταλαντούχο γλωσσολόγο για να γράψει τα μετέπειτα γνωστότερα του βιβλία. Γράφοντας το LotR, ο Τolkien συνειδητοποίησε ότι το "Hobbit" θα ήταν μεγάλη αντίθεση και γι' αυτό επέστρεψε αργότερα και ξανάγραψε αρκετά σημεία (συμπεριλαμβανομένου του τέλους) για να το φέρει πιο κοντά στο ύφος του LotR.
Πάμε στην ταινία. Προκειται για μια αξιοπρεπέστατη συνέχεια του φαινομένου που ονομάζεται LotR, που μπορεί άνετα να σταθεί μόνη της στο κόσμο του κινηματογράφου. Οι περισσότεροι ήρωες από την πρώτη τριλογία επιστρέφουν (Σαρουμαν, Φροντο, Μπιλμπο, Ελροντ, Γκαλαντριελ) και ο Jackson εισάγει πολλούς άλλους που αντικαθιστούν άξια όσους λείπουν. Ο Richard Armitage στέκεται πολύ καλά σαν Thorin Oakenshield (δίνοντας πάρα πολλά στοιχεία για την καταληξη του χαρακτήρα), ο Ian McKellen καταφέρνει πάλι να είναι επιβλητικός σαν ο μάγος Γκάνταλφ (παρά τα χρόνια του) και ο Martin Freeman πάει καρφί για οσκαράκι σαν το διστακτικό hobbit Μπιλμπο. O Jackson φέρνει χαρακτήρες που δεν υπάρχουν στο βιβλίο και μεγαλώνει σημαντικά τον ρόλο άλλων, επεμβαίνοντας με μαεστρικό τρόπο στο βιβλίο του Tolkien και απαντώντας στα ερωτήματα όσων διερωτούνταν πως θα κατάφερνε να κάνει τρεις ταινίες από ένα τόσο μικρό βιβλίο. Υπάρχει πολύ περισσότερο χιουμορ απ' ότι στο LotR (θα γελάσετε με την ψυχή σας σε κάποιες φάσεις) και τα εφέ είναι κατα πολύ καλύτερα, αν και σε κάποιες στιγμές το green screen βγάζει μάτια. Ο Andy Serkis δίνει παράσταση για ένα ρόλο σαν ο Γκολουμ και ήδη εμφανίστηκαν αυτοί που ζητούν την συμπερίληψη του στα όσκαρ, ασχέτως εάν δεν εμφανίζεται επί της οθόνης.
Η ταινία βεβαίως έχει και τα κακά της. Πρώτα απ΄όλα, έχει μεγάλη διάρκεια άνευ λόγου. Η μισή ταινία είναι επινόηση του Jackson και θα μπορούσε να κάνει λίγη οικονομία. Βάλε στη συνταγή και το 3D και είναι αποτρεπτικός παράγοντας για τον κόσμο να το δει. Επίσης, κάνει κοιλιά σε κάποια σημεία με αποτέλεσμα να χαλά ο ρυθμός. Suprisingly, τα σημεία που κάνει κοιλιά είναι λέξη προς λέξη σκηνές βγαλμένες από το βιβλίο. Είναι να διερωτάται κάποιος τι θα γινόταν εάν ο Jackson έπαιρνε περισσότερες ελευθερίες. Τέλος, βρήκα τα συνεχή references στο LotR ενοχλητικά και αχρείαστα. Ναι κύριε Jackson, ξέρουμε ότι γύρισες το LotR, δεν είναι ανάγκη να μας το θυμίζεις συνέχεια.
Καταλήγοντας, το "Hobbit" είναι μια πολύ καλή ταινία, ούτε κατα διάνοια τόσο καλή οσο το LotR αλλά αρκετά ώστε να μπορέσει να σταθεί μόνη της. Ουτε κατά διάνοια δεν είναι η καλύτερη δουλειά του Jackson και θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Αυτό σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να το χάσεις;

Ούτε κατά διάνοια!




Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Τρεις ιστορίες μίσους από τα blog

Ξεκινώ αγαπητέ αναγνώστη με μια απολογία. Ξέρω ότι όταν έρχεσαι εδώ έρχεσαι για να μάθεις για ταινίες, σειρές στη τηλεόραση και να γελάσεις, αλλά μέσα-μέσα χρειάζεται να το ανακινούμε το πράμα αλλιώς θα γίνει λιμνάζον και μπαγιάτικό. Ετσι, με την εξαίρεση αυτού του post και ενός άλλου που θα εξηγεί γιατί η αποχή από τις εκλογές είναι εξαιρετικά κακή ιδέα, υποσχόμαι ότι θα κρατήσω το blog στο γενικό theme του.

"I promise I won't do it again"
Στο θέμα μας. Σήμερα θα ασχοληθώ με το θέμα του  ιντερνετικού μίσους, μέσα από τρεις διαφορετικές ιστορίες. Για να σας δώσω context, τώρα τελευταία διαβάζω με μανία κυπριακά και ελληνικά blog (ακόμα και πολύ παλιά ποστ) για τον απλό λόγο ότι δεν έχω κάτι καλύτερο να κάμω. Παρακαλώ να σημειώσετε ότι α) όλες οι ιστορίες είναι αληθινές  β) όχι δεν θα σας πω για ποιόν/α μιλώ έτσι μην μπείτε στο κόπο να ρωτήσετε και γ) οι απόψεις που εκφράζω είναι δικές μου και δεν είμαι υπεύθυνος για τις πράξεις κανενού άλλου.

Ιστορία 1η: Πολιτικό επιχείρημα; ΑΡΧΙΔΙΑ!

Υπάρχει μια φιλοσοφία την οποία εφαρμόζω στη καθημερινή μου ζωή που μου γλιτώνει απίστευτο στρες. Οταν βλέπω κάτι που δεν μου αρέσει, σταματώ να ασχολούμαι μαζί του και δεν διαμαρτύρομαι. Π.χ. εάν κάποιος στο timeline μου κάνει ένα ηλίθιο κατ' εμέ σχόλιο, δεν θα του στείλω μήνυμα για να του εξηγήσω γιατί το βρήκα ηλίθιο ή προσβλητικό. Απλά τον μπλοκάρω/διαγράφω. No fuss. Το ίδιο όμως δεν ισχύει για πολιτικές συζητήσεις και ιδίως πολιτικά blog. Στη περίπτωση μας, έχουμε έναν/μια blogger που θεώρησε σωστό να γράψει ένα post επί του πιο καυτού πολιτικού θέματος αυτή την στιγμή, την Δέσμη Ιδεών Γκάλι.

Αφησες την μηχανή του χρόνου αναμμένη ρε μαλάκα

Σορρι, την Οικονομία. Το ποστ ήταν λεπτομερέστατο, καλογραμμένο, σε πολύ πολιτισμένο τόνο, με αναφορές, φωτογραφίες, links, τα πάντα όλα για να τονίσει ο blogger το επιχείρημα του. Τα πρώτα σχόλια ήταν από κάτι χειροκροτητές (που αμφιβάλλω αν το διαβάσαν το post αλλά anw) αλλά σε κάποια φάση έγραψε ένας τύπος ένα τεράστιο σε εκταση σχόλιο, στο οποίο προσπαθούσε να αποδομήσει ένα-ένα τα επιχειρήματα του blogger. Χωρίς βρισιές, χωρίς φτηνά χτυπήματα. Ο blogger με την σειρά του απάντησε, προσπαθώντας να εξηγήσει την θέση του. Brilliant! Πρέπει να καταλάβετε ότι σαν κράτος είμαστε ακόμα πολιτικά ανώριμοι. Το θέαμα δύο ανθρώπων να συζητούν πολιτικά θέματα χωρίς να καταφεύγουν σε βρισιές και επίθετα είναι δείγμα υγιούς πολιτικού πολιτισμού.

This, isn't
 Και εκεί που είχε αποκατασταθεί η πίστη στον απλό πολίτη, νάσου κάνει ντου ένας μουρόχαβλος για να γράψει από κάτω ένα υποτιμητικό σχόλιο, σε τόνο που είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος βρήκε αστείο αλλά ήταν πιο νερόβραστο και από τα αστεία που έκαναν οι καθηγητές στο σχολείο. Οταν ο blogger (τον τρώει και κείνον ο κώλος του) του ζήτησε απλά να διαβάσει το ποστ και να του υποδείξει το λάθος, εκείνος θεώρησε σωστό να τον βρίσει. Κι αυτό είναι κάτι που βλέπεις συχνά σε πολιτικά blog και είναι πραγματικά κρίμα. Να έχει αφιερώσει κάποιος τόσο πολύ από το χρόνο του για να συντάξει κάτι πληροφοριακό και να το πετά στην άκρη ο κάθε κομπλεξικός αμόρφωτος, απλά και μόνο επειδή δεν μπορεί να δεχτεί ότι υπάρχει πιθανότητα να κάνει λάθος.
Και τώρα έρχομαι σε 'σας. Πραγματικά πιστεύουμε ότι η γνώμη μας είναι τόσο σημαντική, που αν δεν την εκφράσουμε το σύμπαν θα εκραγεί; Δεν μπορούμε να δούμε ότι η ανάγκη μας να μειώσουμε τους άλλους, πηγάζει από την χαμηλή αυτοεκτίμηση; Και όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, δεν είναι καλύτερα να δεις πως θα καλυτερέψεις την ζωή σου παρά να βγάζεις τα νεύρα σου αλλού; Είναι τόσο δύσκολο απλά να πεις "Κοίτα, έχω το χιούμορ  καρδιοπάθειας και την εγκεφαλική δυνατότητα ενός καθυστερημένου χάμστερ.  Ισως θα ήταν καλύτερα να κρατήσω την γνώμη μου για τον εαυτό μου";

Κάποιοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα, the hard way

Ιστορία 2η: "Πληγώθηκες; Να πεθάνεις!"

Η συντριπτική πλειοψηφία των blogs έχουν να κάνουν με την εξιστόρηση της προσωπικής ζωής των bloggers. Ως τέτοια, πολλές φορές έχουν να κάνουν με σχέσεις. Και δεν είναι ποτέ "εγώ και ο φίλος/αντρας μου σήμερα δουλέψαμε, φάγαμε και κοιμηθήκαμε". Οπως είναι λογικό συνήθως κινούνται στα δύο άκρα του φάσματος, είτε πολύ ευτυχισμένη/ος είτε "έχω πρόβλημα με την σχέση μου". Στο δεύτερο μισό ανήκει το post στη περίπτωση μας. Ο/η blogger έκατσε να γράψει ένα δακρύβρεχτο post για κάτι που έκανε και είχε μετανιώσει, απευθυνόμενος/η προς τον άνθρωπο που αδίκησε. Ηταν τόσο λυπητερό που μπορούσα να δω με το μάτι του μυαλού μου τον/την blogger να κλαίει όταν το έγραφε.
Ακολουθούσαν τα καθιερωμένα "θα περάσει" και "μην ανησυχείς" σχόλια αλλά σε κάποια στιγμή, ένας τύπος θεώρησε ότι ήταν σωστό να υποδείξει ότι του/της άξιζε ότι έπαθε και να εκφράσει και την ελπίδα όπως πάθει χειρότερα (σ.σ. ΟΧΙ το άτομο στο οποίο πιστεύω απευθυνόταν ο/η συγγραφέας)! Πόσο στερημένος από αγάπη και κατανόηση, πόσο μίσος και όξος πρέπει να έχεις μέσα σου για να μπεις στον προσωπικό χώρο κάποιου, να μπεις στο κόπο να διαβάσεις την ιστορία του και ύστερα να του την πεις με τέτοιο τρόπο; Το ζήτημα ήταν προφανώς πολύ ευαίσθητο για κείνον/εκείνην και χρειάστηκε μεγάλη δύναμη για να βάλει τα αισθήματα σε λέξεις και να το μοιραστεί με τον κόσμο. Αυτό (όπως ξέρουν όλοι που γράφουν για τα προσωπικά τους) είναι πολύ πιο δύσκολο απ' ότι ακούγεται. Εγώ προσωπικά αδυνατώ και το σέβομαι. Πόσο douchebag πρέπει να είσαι για να βρεις το θράσος να της/του ευχηθείς να πάθει χειρότερα;

Πέρασα υπέροχα τις διακοπές μου στον Βόρειο Πόλο

Ιστορία 3η: "Huh. Είμαι ηλίθιος"

Η τρίτη ιστορία είναι προσωπική. Πρόσφατα μπλέχτηκα σε καυγά δια σχολίων (ακριβώς τόσο γελοίο όσο ακουγεται) για μια εντελώς ασήμαντη αφορμή. Truth be told, εγώ το άρχισα. Το πράγμα σύντομα έγινε devolve και  βρέθηκα να γράφω οργισμένος ένα "σεντόνι" απάντηση, ευρισκόμενος προφανώς σε μια σταυροφορία ενός ατόμου για να αποδείξω ότι ο Δαρβίνος έχει δίκαιο. Και όταν γράφω εγώ "σεντόνι", ακόμα και ο Clippy σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Αν έπιασες το αστείο, τώρα βρίζεις σαν φορτηγατζής. Μην ανησυχείς. Είναι μια απολύτως δικαιολογημένη παβλόβια αντίδραση
Ευτυχώς εκείνη την ώρα με πήραν τηλέφωνο οι φίλο που με περιμέναν για πιλόττα και δεν πόσταρα. Οταν επέστρεψα έκατσα να διαβάσω το "έργο" μου, για να βεβαιωθώ ότι δεν είχε κανένα λάθος, πριν το ποστάρω. Ενώ ήμουν έτοιμος να το στειλω, συνειδοτοποίησα κάτι σαν φλασιά. "Είμαι about να τσακωθώ με ένα άνθρωπο που δεν ξέρω, που δεν είδα ποτέ στη ζωή μου και που ποτέ δεν πρόκειται να συναντήσω. Huh. Είμαι ηλίθιος". Θέλω να πω, καταλαβαίνεις τα νεύρα της στιγμής, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήμουν διατεθειμένος να δώσω συνέχεια ώρες μετά που έγινε το συμβάν! Ημουν κλάσματα του δευτερολέπτου μακριά από το να το κάνω και σταμάτησα την τελευταία στιγμή. Είμαστε αλήθεια ακόμα τόσο ανώριμοι ή είναι μόνο θέμα δικό μου; Είναι τόσο δύσκολο για μας απλά να αναγνωρίσουμε το λάθος μας και να πάμε πάρακατω; Live and let live αντί να ρίχνουμε γαμοσταυρίδια στο διηνεκές; Τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε ψυχοπαθείς Mumm-Ra όταν κάτσουμε πίσω από την οθόνη του υπολογιστή;

-Αντιλαμβάνεσαι ότι περίπου 5 άτομα έπιασαν το reference, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού σου, και κανένα δεν δουλεύει σαν μοντέλο στο Victoria' Secret, έτσι;

Εάν νομίζετε ότι είμαι υπερβολικός, κάντε μια βόλτα από YouTube, επιλέξτε ένα "καυτό" θέμα (όπως η θρησκεία) και κάτσετε να διαβάσετε τα σχόλια. Ακόμα καλύτερα, πηγαίνετε σε βίντεο που ασχολείται με την Παλαιστίνη. Ή αμα θέλετε δώστε μια βόλτα από πολιτικά blog και blog επωνύμων. Κάποιος είπε κάποτε ότι το comment section είναι ο τόπος που πάνε οι λέξεις για να πεθάνουν. Σωστό μεν, αλλά δεν θα έπρεπε σε κάποιο σημείο να μας ανησυχήσει τόση αρνητικότητα; Είναι αυτός ο πραγματικός εαυτός μας, εκέινος που αφήνουμε υποσυνείδητα να εκφραστεί όταν πιστέυουμε ότι οι άλλοι δεν μας ξέρουν; Κάνουμε την συνειδητή επιλογή να είμαστε κακιασμένοι; Και αν ναι, δεν θα έπρεπε κάποιος να μας το απαγορεύσει;









Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

Η πιο επική φωτογραφία στο internet



Αυτή είναι η επική φωτογραφία στο διαδίκτυο. Σε περίπτωση που δεν συμφωνείτε, παραπέμπω στο caption της εικόνας.






Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο "Isengard" στη Διαγόρου, δίπλα από το "Μegaland". Εάν είσαστε φαν των φιγουρων δράσης, κάντε μια βόλτα!

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Elementary my dear Watson: Sherlock Vs Holmes

Ορίστε ένα μικρό τρίβια που θα σας στείλει. Γρήγορα, σκεφτείτε το διασημότερο quote από τα βιβλία του Sherlock Holmes. 9 στους 10 θα σκεφτήκατε το "Elementary, my dear Watson" και ο δέκατος το "Oh Watson, your cane is sooooooo big!". Σ' αυτόν το μόνο που έχω να πω είναι να κόψει λίγο το gay porn, γιατί σου καταστρέφει τα μυαλά. Οι υπόλοιποι όμως θα εκπλαγείτε να μάθετε ότι ο Sherlock Holmes στα βιβλία δεν είπε ποτέ του αυτή την φράση. H προέλευση του "Elementary my dear Watson" προέρχεται πιθανότατα από τον ηθοποιό του ραδιοφώνου Basil Rathbone που έπαιζε τον Holmes στη ραδιοφωνική εκπομπή "The New Adventures of Sherlock Holmes" από το 1939 μέχρι το 1947.

Ο Rathbone στη ταινία "Τhe Hound of the Baskervilles". Δεν θα μπορούσε να φαίνεται πιο εγγλέζος ακόμα και αν ήταν καμωμένος από Earl Grey και σαρκασμό

Ο Holmes βεβαίως είναι πνευματικό παιδί του σκωτσέζου γιατρού και συγγραφέα Arthur Conan Doyle (1859-1930). Ο Doyle μισούσε τον Holmes γιατί τον είχε κλέισει μέσα σ' ένα χρυσό κλουβί. Οι ιστορίες του μοσχοπωλούσαν αλλά ήταν το μοναδικό πράγμα που ήθελε ο κόσμος να διαβάζει, αναγκάζοντας τον Doyle να εγκαταλείψει άλλες συγγραφικές προσπάθειες που θεωρούσε πολύ καλύτερες από τον ιδιοφυή ντετέκτιβ. Οταν "σκότωσε" τον χαρακτήρα το 1891 (έπεσε μαζί με την νέμεση του, τον καθηγητή Moriarty στους καταρράκτες του Reinbach στην ιστορία "The Final Problem"), o Doyle έγραφε ότι ήταν "ανακουφισμένος" καθώς πλέον θα μπορούσε να βρει καινούργια μονοπάτια για το συγγραφικό του ταλέντο. Υπολόγισε χωρίς τους φαν.

"Γεια σας! Εδώ είναι το σπίτι του κου Doyle? Δεν είναι μέσα; Δεν υπάρχει πρόβλημα, θα περιμένουμε"

Δεν φτάνει που η ίδια του η μάνα (όταν έμαθε ότι ήθελε να σκοτώσει τον Holmes) του έγραψε "You won't! You can't! You mustn't!" o Doyle δεν μπορούσε να βρεθεί σε κοινωνική σύναξη και να μην την άκουγε από κάποιον. Λες και δεν έφτανε το διαρκές μουρμούρημα από τους high-κλασάτους, ο λαουτζίκος είχε κι αυτός κάτι να πει επί του θέματος. Στην αρχή ήταν τα χιλιάδες γράμματα που κατέκλυσαν τον εκδοτικό οίκο και στην συνέχεια ακόμα και επιθέσεις κατά του κτιρίου και των υπαλλήλων. Μετά την κοινωνική κατακραυγή, ο Doyle αναγκάστηκε να επαναφέρει τον Holmes και συνέχισε να γράφει μέχρι να πεθάνει.

Πιθανόν και πιο μετά
Μιας και έχουμε την κουβέντα, τα βιβλία του Doyle με τον Holmes είναι σπουδαία προσθήκη για οποιαδήποτε βιβλιοθήκη. Προσωπικά εισηγούμαι το "Σημάδι των Τεσσάρων" αλλά γενικά όλα τα βιβλία και οι ιστορίες του Holmes έχουν ενδιαφέρον. Χριστούγεννα έρχονται, κάντε στον εαυτό σας ένα δώρο.

O Holmes σήμερα


Από την στιγμή της δημιουργίας του, ο Holmes δεν έπαψε στιγμή να αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον του κόσμου και ως αποτέλεσμα αυτού ποτέ δεν σταμάτησε να εμφανίζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα media. Είτε είναι εκπομπή στο ραδιόφωνο, θεατρική παράσταση, ταινία ή σειρά της τηλεόρασης, ο Sherlock Holmes είναι ένας από τους πιο αγαπητούς και αναγνωρίσιμους ήρωες παγκοσμίως. Η περσόνα του εκκεντρικού, ιδιοφυή, εξαρτώμενου ανθρώπου έγινε η παλέττα πάνω στην οποία θα χτιστούν πολλοί άλλοι χαρακτήρες, χωρίς κατ' ανάγκη να περιορίζονται στο genre του αστυνομικού μυθιστορήματος.

House - Ho(l)mes. Get it?
Ακόμα και η Disney χρησιμοποίησε τον Sherlock σαν βάση για μία από τις ταινίες της, το "The Great Mouse Detective"



Παρά τις πολλές παραλαγές του, ο Sherlock Holmes όμως έχει ομολογουμένως ξεφύγει από τα αρχικά πλαίσια των ιστοριών του (εσένα βλέπω Robert Downey Jr και Guy Ritchie) και το αρχικό όραμα του Doyle. Δύο πρόσφατες σειρές όμως επιχειρούν να μείνουν πιστές στις ιστορίες του θρυλικού ντετέκτιβ, με μια μικρή παραλλαγή. Μεταφέρουν την δράση από το βικτωριανό Λονδίνο στο σήμερα. Το 2010 στο BBC έκανε το ντεμπούτο του το "Sherlock" και το 2012 στο αμερικάνικο κανάλι CBS το "Elementary".


"Sherlock" 




Τώρα, όταν λέμε "σειρά" στη συγκεκριμένη περίπτωση ο όρος είναι λίγο τραβηγμένος, αφού είναι κλασσικό αγγλικό mini series. Το ΒΒC κυκλοφόρησε τρία 90λεπτα επεισόδια το 2010 και μετά την απρόσμενη επιτυχία ακόμα 3 το 2011. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ τον έχει ο Benedict Cumberbatch (έπαιξε στο "Atonement") και τον Δρ. Watson παίζει ο Martin Freeman (γνωστός από το αγγλικό "The Office" και βεβαίως ως Bilbo Baggins στο "Hobbit"). Οπως η πλειοψηφία των αγγλικών σειρών, δίδει πολύ μεγαλύτερη σημασία στην ατμόσφαιρα και στην πλοκή παρά στην δράση, κάνοντας την σειρά ναι μεν λίγο αργή αλλά απολαυστικότατη. Εάν η σειρά σας μοιάζει γνωστή είναι επειδή το ΡΙΚ (που προφανώς έχει κάποιου είδους συμφωνία με το BBC) την έδειξε πριν δύο χρόνια. Δεν μπήκαν καν στο κόπο να ψάξουν για δέυτερη σεζόν και την πρώτη την έθαψαν κανονικα. Μυστήριαι αι βουλαί του τμήματος προγραμματισμού του ημικρατικού καναλιού.



Οι κριτικές για τον Cumberbatch είναι διθυραμβικές (προσωπικά τον βρίσκω λίγο υπερβολικό αλλά κάτι περισσότερο θα ξέρουν από μένα) και κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η ιδιορρυθμία που φέρνει ο ίδιος στον χαρακτήρα τον κάνουν αντάξιο του Doyle. Η τρίτη σεζόν θα ξεκινήσει τον Γεννάρη και είναι ήδη μια από τις πιο αναμενόμενες αγγλικές σειρές της χρονιάς.
Ο βασανισμένος Watson του Freeman είναι εξαιρετικός και η χημεία μεταξύ των δύο δουλεύει πολύ καλά, σπρώχνοντας την σειρά.


"Elementary"



Επηρεασμένοι προφανώς από την επιτυχία της αγγλικής σειράς, το αμερικάνικο CBS θέλησε να βάλει κι αυτό το χεράκι του στη πίττα. Introducing τον νέο Sherlock Holmes, που ζει στη Νέα Υόρκη και είναι ειδικός σύμβουλος της Αστυνομίας. Τον κεντρικό χαρακτήρα υποδύεται ο άγγλος Johnny Lee Miller (μπορεί να τον ξέρετε σαν τον Jordan Chase από την 5η σεζόν του "Dexter") και μπορώ να πω ότι τον προτιμώ από τον Cumberbatch. Μεγάλη καινοτομία στη σειρά είναι ο ρόλος του Watson. Από John γίνεται Joan και το CBS μας συστήνει την Joan Watson, που υποδύεται η Lucy Liu ("Charlies Angels", "Kill Bill"). Η αμερικάνικη έκδοση έχει πολύ ταχύτερους ρυθμούς αλλά συνεπεία αυτού πονάει λίγο στη πλοκή, που σε κάποια σημεία μοιάζει πιο τραβηγμένη από την αισιοδοξία της Πραξουλλας. Στο τομέα της τηλεθέασης κινείται πολύ καλά (όπως όλα τα police procedural drama) και ήδη το κανάλι παράγγειλε 12 επιπρόσθετα επεισόδια για να πάει μέχρι το τέλος της σεζόν. Μια full σειρά 24 επεισοδίων σχεδόν εγγυάται ότι θα υπάρξει και δεύτερη σεζόν.



Ποια σειρά είναι λοιπόν του γούστου σας; Θέλετε ένα πιο φλεγματικό, σαρκαστικό και εξυπνάκια ντετέκτιβ ή μια βασανισμένη ιδιοφύια που προσπαθεί να βρεί τον δρόμο της; Κάτσετε πίσω αναπαυτικά και απολαύστε τις καινούργιες περιπέτειες ενός χαρακτήρα που όπως φαίνεται δεν θα πεθάνει ποτε!


Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Οταν ο Mickey Mouse έγινε Jedi. Το παρασκήνιο της αγοράς του "Star Wars" από την Disney

Η πρώτη φορά που είδα το "Star Wars" είναι από τις πιο δυνατές αναμνήσεις που έχω από την παιδική μου ηλικία. Πρέπει να ήμουν 7-8 χρονών όταν ο Darth Vader, ο Luke Skywalker, ο Chewbucca και ο Han Solo πέρασαν για πρώτη φορά στην οθόνη μπροστά μου, σφραγίζοντας για πάντα το γούστο μου στις ταινίες. Θυμάμαι πολύ καλά ότι όταν άρχισε έξω είχε φως και μέχρι να τελειώσει έπεσε νύχτα. Το θυμάμαι γιατί μόλις τέλειωσε έπιασα ένα κλεφτοφάναρο και βγήκα έξω για να προσποιηθώ ότι ήταν lightsaber! Ημουν μαγεμένος, εντελώς συνεπαρμένος από εκείνον τον κόσμο που ήταν σ΄ένα γαλαξία πολύ, πολύ μακριά και μέχρι σήμερα νιώθω ακόμα παιδί κάθε φορά που το βλέπω. Δηλώνω φαν χωρίς καμία ντροπή και ως τέτοιος η μεγάλη εξέλιξη στο σύμπαν του "Star Wars" τράβηξε αμέσως την προσοχή μου.

Good times...


Σε περίπτωση που δεν το ακούσατε μέχρι τώρα, ο παραγωγός/σκηνοθέτης και δημιουργός του franchise "Star Wars" George Lucas πούλησε τα δικαιώματα του θρύλου της sci-fi κουλτούρας στην Disney, μαζί με τα δικαιώματα για το "Indiana Jones" και την εταιρεία Lucasfilms. Το ύψος της συμφωνίας ανήλθε στα 4.05 δισεκατομμύρια δολλάρια, τα μισά εκ των οποίων δόθηκαν σε χρήματα και τα άλλα μισά σε μετοχές της εταιρείας. Πλέον o Lucas είναι είναι ο δέυτερος μεγαλύτερος single shareholder της Disney (2%) και ξεπερνιέται μόνο από το "Steve Jobs Trust" που έχει 7.7% των μετοχών. Με την ανακοίνωση της συμφωνίας αναθερμάνθηκαν οι ελπίδες των φαν για μια καινούργια ταινία "Star Wars" και με την αγορά της Lucasfilms η Disney εδραιώνει την θέση της σαν κυριάρχος του παιχνιδιού της παραγωγής κινηματογραφικών block buster, αφού ήδη έχει αγοράσει την Marvel (4.2 δις) αλλά και την Pixar (7.4 δις). Η Disney επίσης έχει την δική της εταιρεία διανομής, την Miramax, η οποία μεταξύ άλλων μας έχει δώσει σχεδόν όλα τα έργα του Quentin Tarantino αλλά και το μεγαλύτερο αθλητικό δίκτυο των ΗΠΑ, το ESPN.

Ανεπίσημη φωτό του CEO της Disney και του συμβούλου του


Γιατί όμως ο George Lucas πούλησε το πιο πετυχημένο movie franchise, που ακόμα και σήμερα βγάζει εκατομμύρια; Γιατί η Disney να ρισκάρει να δώσει τόσα λεφτά, ιδίως κάτω από τις παρούσες οικονομικές συνθήκες; Και στο τέλος της ημέρας, πως μπορεί αυτή η συμφωνία να επωφελέσει τους χιλιάδες φανατικούς του "Star Wars";

Και κυρίως, γιατί είναι ο Γκούφι ο Darth Vader;! Δεν θα έπρεπε να είναι ο Μαύρος Πήτ;!

To γιατί πούλησε ο George Lucas την εταιρεία δεν είναι καθόλου δύσκολο να εξηγηθεί. Ούτε οικονομικά προβλήματα έχει ούτε προβλήματα υγείας, όπως ακούστηκε. Είναι δύο πράγματα που πρέπει να ξέρετε για τον Lucas, που θα σας βοηθήσουν να καταλάβετε τις πράξεις του. Α) είναι πολύ καλύτερος επιχειρηματίας απ' ότι σκηνοθέτης και Β) η αγάπη του για το Star Wars εκτείνεται μόνο στο πόσα λεφτά μπορεί να βγάλει από αυτό. Δεν υπάρχει συναισθηματική σύνδεση, δεν είναι το είδος του ανθρώπου που θα θέλει να προστατέψει το έργο του ασχέτως χρημάτων. Οπως π.χ. ο Alan Moore (δημιουργός του "Watchmen" και "V for Vendetta") που δεν δέχεται να πάρει λεφτά για την χρήση των έργων του και απείλησε τα στούντιο παραγωγής ότι θα κάνει ότι μπορεί για να σαμποτάρει μελλοντικά project.
Αν είναι ένα πράγμα που έχει αποδείξει ο Lucas όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να βγάλει λεφτά, συμπεριλαμβανομένου του να ξεφτιλίσει το Star Wars. Case in point το επόμενο βίντεο, που είναι από  dance παιχνίδι για το XBOX 360.



H προθυμία του Lucas να εκμετελλευτεί μέχρι τελευταίας ρανίδας το "Star Wars" είχε αντίκτυπο και στους φαν, για τους οποίους εδώ και χρόνια θεωρείται ξένο σώμα.
Γιατί λοιπόν να πουλήσει; Επειδή έφτασε στο τέλος της παραγωγικής του καριέρας και τα λεφτά που του έδωσε η Disney του φτάνουν και περισσεύουν για να συνταξιοδοτηθεί. Αφού πλέον δεν μπορεί να βγάλει άλλα λεφτά από το "Star Wars", το πούλησε στην ίσως μοναδική εταιρεία που μπορεί να το εκμεταλλευτεί στο έπακρο.  Ολοι κερδίζουν, κυρίως ο Lucas.

ΠΟΛΥ κυρίως
Μια μικρή παρένθεση πριν προχωρήσουμε. Θα είναι κατάφωρα άδικο για τον Lucas αν σας έχω αφήσει την εντύπωση ότι είναι ένας αδίστακτος, άπληστος επιχειρηματίας. Μαζί με τον Spielberg είναι οι σκαπανείς των σημερινών ταινιών, είναι άνθρωπος με περισσή φαντασία, καθιέρωσε το καλοκαίρι σαν την περίοδο κυκλοφορίας block-buster (μέχρι τότε το καλοκαίρι ήταν "νεκροταφείο"), οι συνθήκες εργοδότησης στην Lucasfilms θεωρούνται ως οι δεύτερες καλύτερες μετά την Google, έχει δωρίσει πολλά λεφτά μέχρι τώρα σε φιλανθρωπίες ενώ ανακοίνωσε ότι θα χρησιμοποιήσει την πλειοψηφία των δύο δις που πήρε σε χρήματα για να χρηματοδοτήσει ένα ίδρυμα ερευνών για την εκπαιδεύση. Μην τον κρίνετε πολύ σκληρά. Εσείς δεν θα θέλατε να αρμέξετε αυτή την cash cow μέχρι την τελευταία σταγόνα; Και να σας πω και κάτι που αποδείκνύει πόσο μπροστά έβλεπε ο άνθρωπος. Οταν έκλεισε συμφωνία με την Fox για να χρηματοδοτήσουν το "Star Wars", τους έκανε την εξής πρόταση. Να πάρει πολύ λίγα λεφτά για να γράψει και να σκηνοθετήσει την ταινία αλλά να του παραχωρηθούν τα δικαιώματα του merchandising. Οι υπεύθυνοι της Fox παραλίγο να κατουρηθούν από την χαρά τους γιατί τότε το merchandising ήταν ακόμα άγνωστο. 30 χρόνια μετά, η απόφαση αυτή της Fox θεωρείται ως η χειρότερη επιχειρηματική κίνηση στο σινεμά. Μπορεί από την μια να διαφωνώ με τις ξεδιάντροπες προσπάθειες του να βγάλει όσα μπορεί από το "Star Wars" αλλά από την άλλη δεν μπορώ να μην σέβομαι το όραμα και το ταλέντο του. Ετερον εκάτερον. Τέλος παρένθεσης.

Οτι και να γίνει όμως, αυτόν τον τύπο δεν του τον συγχωρώ

Αυτοί λοιπόν είναι οι λόγοι που ο George Lucas πούλησε την Lucasfilms. Αυτό όμως δεν εξηγά το δεύτερο κομμάτι της εξίσωσης, που είναι γιατί η Disney αγόρασε την εταιρεία. Και αν νομίζετε ότι δεν πήραν ρίσκο, θα έχετε μεγάλο άδικο και αυτό φαίνεται και από τον τρόπο ανακοίνωσης της συμφωνίας. Η επίσημη ανακοίνωση ήρθε την ημέρα που ο τυφώνας Σαντι αναμενόταν να χτυπήσει την Νέα Υόρκη, με αποτέλεσμα βεβαίως να θαφτεί στο πίσω μέρος των ειδήσεων. Η κυκλοφορια ειδήσεων την μέρα που υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό είναι προσφιλής τακτική από εταιρείες και πολιτικούς όταν θέλουν τα ΜΜΕ να μην δώσουν ιδιαίτερη σημασία σ' ένα γεγονός. Εάν τα στελέχη της Disney ήταν απολύτως βέβαιοι γι' αυτό που κάνουν θα το έβγαζαν έξω με μουσικες και πυροτεχνήματα, απλά και μόνο για να δώσουν ώθηση στη μετοχή της εταιρείας, κάτι που μεταφράζεται σε κάτι εκατοντάδες εκατομμυριάκια σε κέρδος από τις συναλλαγές στο χρηματιστήριο. Για την ιστορία να σας πω ότι η μετοχή της Disney έπεσε 1.2 μονάδες την μέρα μετά την ανακοίνωση, περισσότερο από όσο δικαιολογούσε ο τυφώνας.

Φαίνεται ότι θα καθυστερήσω λίγο να βάλω διαμαντένιες ζάντες. Ατιμη κενωνια...

Που μας φέρνει πίσω στο ερώτημα μας. Γιατί η Disney έδωσε τόσα λεφτά; Το δικαίωμα δημιουργίας μιας καινούργιας τριλογίας "Star Wars" και "Indiana Jones" δεν είναι αρκετό από μόνο του. Για να καλύψουν το κόστος αγοράς και οι τρεις ταινίες "Star Wars" πρέπει να έχουν επιτυχία ανάλογη του "Avengers" (κάτι εξαιρετικά δύσκολο) αλλά ακόμα κι έτσι αυτό δεν θα το ξέρουν πριν το 2019, όταν θα κυκλοφορήσει και η τρίτη ταινία. Ασε που δεν θα είναι σίγουρο αν είναι επιτυχία. Μόνο να σας πω εδώ για το "John Carter", μια από τις ταινίες που η Disney κυκλοφόρησε πέρσι, που είναι μέχρι σήμερα η μεγαλύτερη αποτυχία στην ιστορία του σινεμά αφού έκανε 250 εκατομμύρια ζημιά στην εταιρεία.
Τα έσοδα από τις ταινίες είναι σίγουρα ένας από τους λόγους αλλά δεν είναι ο μοναδικός και σίγουρα δεν είναι ο πρώτιστος.
Ο κυριότερος λόγος είναι ο ίδιος που έκανε τον Lucas να μην δεχτεί αμοιβή σκηνοθέτη την πρώτη φορά που έφτιαξε το διαστημικό έπος. Merchandising rights.
Τα περισσότερα έσοδα της Disney έρχονται από τα θεματικά πάρκα Disneyworld και στοιχηματίζω τα γένια μου ότι αυτή την στιγμή οι μηχανικοί της κάθονται και σχεδιάζουν rides εκατομμυρίων εμπνευσμένα από το "Star Wars", τα οποία του χρόνου θα είναι τα πιο διάσημα στο πάρκο. KA-CHING! Αμα βάλουμε στο γλυκό και τα 150 μύρια ετησίως που το "Star Wars" εξακολουθεί να βγάζει ακόμα και σήμερα σε παιχνίδια, η εικόνα ξεκαθαρίζει ακόμα περισσότερο.
Η εξαγορά της Lucasfilms όμως έχει ακόμα ένα σοβαρό πλεονέκτημα για την Disney. Δεν έχουν πάρει μόνο τα δικαιώματα των ταινιών του George Lucas, αλλά και την εταιρεία δημιουργίας ειδικών εφέ μαζί με τους υπαλλήλους και την τεχνογνωσία. Η Lucasfilms είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος "παίχτης" στο πεδίο των εφέ για ταινίες, με τα σκήπτρα να ανήκουν στην εταιρεία του Peter Jackson (Lord of the Rings), Weta Digital. Η Weta είχε αναλάβει τα εφέ για το "Avengers", που ήταν κάπου μεταξύ του "awesome" και του "oh-my-God-this-is-EPIC"! Ως τέτοια όμως είμαι σίγουρος ότι στοίχισαν πολλά στην Disney. Με τρεις ταινίες "Star Wars" στα σκαριά, δύο "Pirates of the Carribean", τρεις "Indiana Jones" και ακόμα 9 της Marvel, η Disney αγόρασε δική της εταιρεία για τα εφέ, κατεβάζοντας σημαντικά το κόστος παραγωγής αφου πλέον δεν χρειάζεται εξωτερικούς συνεργάτες.

"That's my secret Cap. I'm always angry". Περίπου δύο δευτερόλεπτα πριν από την πιο awesome στιγμή στο σινεμά, EVER!

Για να είμαι όμως απολύτως ειλικρινής, δεν με πολυενδιαφέρει το οικονομικό μέλλον της Disney. Αν αποτύχουν αυτοί απλά θα πάρουν άλλοι την θέση τους για να διεκδικήσουν κομμάτι από την πίττα. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι το εξής: Αυτή την στιγμή που εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σ' ένα conference room στο αρχηγείο της Disney κάθονται μερικοί από τους πιο ταλαντούχους δημιουργούς της εποχής μας και αφιερώνουν τον χρόνο τους στο να δώσουν στο κόσμο την καλύτερη ταινία "Star Wars" που έγινε μέχρι σήμερα! Και στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που θέλουμε όλοι μας. Θέλω το "Star Wars" να αποκτήσει καινούργια πνοή, καινούργιους φαν και θέλω να νιώσω την ίδια μαγεία που ένιωσα στα 7 μου. Και σε αντίθεση με τον George Lucas, που πιστεύω ποτέ του δεν αντιλήφθηκε ακριβώς την επίδραση που έχει το "Star Wars" στον κόσμο, όλοι εκείνοι οι δημιουργοί μεγάλωσαν με τους ήρωες του διαστημικού επούς και τους έχουν στην καρδιά τους. Οταν συνδυάσουμε την αγάπη τους για τις ταινίες με το ταλέντο τους και τα εκατοντάδες εκατομμύρια που θα δώσει η Disney στη παραγωγή, πιστεύω ότι θα ξεκινήσει μια καινούργια εποχή. Γεμάτη ήρωες, επικές μάχες, lightsabers και όλη την μαγεία που μπορεί να έχει μια ταινία για να σε ταξιδέψει σ' ένα γαλαξία far far away! Σας αφήνω με τον μοναδικό John Williams, δημιουργό της μουσικής του "Star Wars" και την φιλαρμονική της Βοστόνης.



Σας ευχαριστώ που με αφήσατε να σας διασκεδάσω και θα τα πούμε την επόμενη φορά!

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Οταν οι "Αθλιοι" τραγουδούν: Μια ματιά στους πρωταγωνιστές

"To love another person is to see the face the God"


Victor Hugo - "Les Miserables"


Η μεταφορά του πιο πετυχημένου musical όλων των εποχών  στην μεγάλη οθόνη ( το "Les Miserables" παίζει ανελλειπώς τα τελευταία 27 χρόνια)  είναι ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά γεγονότα της χρονιάς. Δια της σκηνοθετικής ματιάς του βραβευμένου με Οσκαρ Tom Hooper (The King's Speech) και με απαστράπτον καστ, οι "Αθλιοι" των Boubil και Schoenberg θα πάρουν μια πνοή ζωής και για τρεις τουλάχιστον ώρες θα μας βυθίσουν στον κόσμο τους, την Γαλλία λίγο πριν την επανάσταση του Ιούνη του 1832. Δείτε το trailer για να μπείτε στο πνεύμα!



To "Les Miserables" έχει μια μοναδική καινοτομία ως προς τον τρόπο που γυρίστηκε. Οι φωνές των ηθοποιών δεν θα περαστούν μετά σε στούντιο, αλλά ηχογραφήκαν την ώρα που έπαιζαν την σκηνή. Είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται κάτι τέτοιο και ο Tom Hooper έχει πάρει σοβαρό ρίσκο εδώ, καθώς η μισή επιτυχία του έργου θα κριθεί στο κατά πόσον οι ηθοποιοί που επέλεξε θα καταφέρουν να ανταποκριθούν στις ομολογουμένως μεγάλες ανάγκες των ρόλων τους. To trailer φαίνεται να τον δικαιώνει αλλά νομίζω είναι καλύτερα να μάθουμε από πρώτο χέρι τις τραγουδιστικές ικανότητες των πρωταγωνιστών!

 Hugh Jackman- Jean Valjean

O πρωταγωνιστής του έπους του Hugo, o Jean Valjean (Γιάννης Αγιάννης στην ελληνική μετάφραση) είναι ο άνθρωπος που πέρασε 20 χρόνια στη φυλακή επειδή έκλεψε ένα κομμάτι ψωμί, εμπειρία που τον έκανε κυνικό, μοχθηρό και αδίστακτο. Οταν όμως ένας ιερέας του δείξει καλοσύνη, ο Valjean μετανοεί για όσα έκανε και περνά την υπόλοιπη του ζωή φροντίζοντας την θετή του κόρη Cosette (Τιτίκα στην ελληνική μετάφραση).

Για τον Hugh Jackman το musical είναι τόσο άγνωστο όσο το "Κεφάλαιο" του Μαρξ για τον Πρόεδρο.
Ο αγαπημένος ηθοποιός ξεκίνησε την καριέρα του από το μουσικό θέατρο, αφού έγινε γνωστός μετά τον πρωταγωνιστίκό ρόλο του στο "Oklahoma!"όταν η παράσταση ήρθε στο West End από την Αυστραλία.
Για τον ρόλο μάλιστα ήταν και υποψήφιος στην κατηγορία "Καλύτερος Αντρικός ρόλος" των βραβείων Olivier (βραβεία που απονέμονται για θεατρικές παραστάσεις). Το να πούμε ότι ο Jackman εδώ είναι "σαν το σπίτι του" είναι το ελάχιστο αφού ο άνθρωπος έχει και πείρα από την μεταφορά musical στο σινεμά ("Oklahoma!").
O Tom Hooper εδώ δεν μπορούσε να κάνει καλύτερο casting και η επιτυχία του είναι εγγυημένη. Μην με εμπιστευτείτε εμένα όμως. Δείτε το και μόνοι σας. Ακούστε τον Jackman να τραγουδά το "Oh what a beautiful mornin'", φυσικά από το "Oklahoma!".




Anne Hathaway - Fantine


Η τραγική ηρωίδα του βιβλίου, η Fantine (Φαντινά στην ελληνική μετάφραση) είναι η άτυχη γυναίκα που εκδιώχνεται από την δουλειά της στην αρχή του έργου και αναγκάζεται να γίνει πόρνη και να πουλήσει τα μαλλιά της για να ζήσει η ίδια και η κόρη της. Το σόλο της Fantine "Ι dreamed a dream", ένα θλιμμένο μοιρολόι για την κατάντια της ζωής της, είναι ίσως το γνωστότερο από τα τραγούδια του musical.

Οσο για το αν θα καταφέρει η Anne Hathaway να την μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη; Επιτρέψτε μου να απαντήσω στην ερώτηση με ερώτηση. Υπάρχει άραγε τέλος στο ταλέντο αυτής της γυναίκας; Οταν πρωτοεμφανίστηκε την αντιπάθησα ιδιαίτερα, (πρωταγωνιστούσε σε κάτι γλυκανάλατες παπαρίτσες της Disney) αλλά έκτοτε έχω αναθεωρήσει 100% και πλέον είναι η αγαπημένη μου ηθοποιός. Αν και η φωνή της σε καμία περίπτωση δεν φτάνει τις νότες που χτυπούν οι τραγουδίστριες στο Broadway και το West End, το υποκριτικό της ταλέντο φτάνει και περισσεύει για να καλύψει την διαφορά. Η σπαραξικάρδια εκτέλεση του "I dreamed a dream" στο trailer της ταινίας είναι πραγματικά ανατριχιαστική και το τραγουδιστικό της ταλέντο δεν είναι καθόλου αμελητέο. Ακούστε την να τραγουδά σε τελετή προς τιμή της Meryl Streep.



H επιτυχία της σίγουρη και το μόνο που μένει να μάθουμε είναι κατά πόσον θα είναι υποψήφια για όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου ή Β', αφού ο ολικός της χρόνος επί της οθόνης είναι περιορισμένος.

Russel Crowe - Javert

Η νέμεση του Valjean, ο άτεγκτος αστυνόμος Javert (Ιαβέρης στην ελληνική μετάφραση) τον καταδιώκει ανελέητα σ' όλη του την ζωή. Ο Javert ήταν ο επιστάτης του Valjean στη φυλακή και όταν ο δεύτερος εξαφανίζεται παραβιάζοντας την αναστολή του, ο Javert κάνει σκοπό της ζωής του να φέρει τον φυγά ξανά στη φυλακή.

Εδώ είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κανένα καλύτερο φυσιογνωμικά για να ενσαρκώσει τον Javert αλλά εδώ υπάρχει και το στοιχείο του τραγουδιού. Μπορεί λοιπόν ο τραχύς Russel Crowe να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων; Δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα όταν τον άκουσα στο trailer αλλά ελπίζω ότι τα πράγματα θα είναι καλύτερα στην ταινία. Στα συν το γεγονός ότι ο ρόλος του Javert είναι για βαρύτονο και το απόσπασμα στο trailer τον θέλει να ανεβαίνει πιο ψηλά. Ο Crowe δεν είναι άγνωστος στο τραγούδι, αφού είναι επικεφαλής της δικής του μπάντας "The Ordinary Fear of God", με πωλήσεις σε Αυστραλία Αγγλία και Αμερική. Η μουσική είναι το πάθος του Russel Crowe και συνθέτει, τραγουδά και παίζει ανελλειπώς από το 1985. Ακούστε τον εδώ να τραγουδά στα AFI Awards του 2005 το "Testify".



Amanda Seyfried - Cosette 

Οπως έγραψα και πιο πάνω, η Cosette είναι η κόρη της Fantine, που αναλαμβάνει να φροντίσει ο Valjean. Στο έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά όταν είναι εφτά χρονών αλλά ο ρόλος της κυρίως έχει να κάνει με την ζωή της 10 χρόνια μετά. Η Cosette δεν γνωρίζει ποιά είναι η μητέρα της ούτε και το παρελθόν του θετού της πατέρα. Οταν πηγαίνει στο Παρίσι μαζί με τον Valjean γνωρίζει και ερωτεύεται παράφορά τον φοιτητή Marius.

H Amanda Seyfried είναι επίσης γνώστης των musical, έχοντας πρωταγωνιστήσει στο "Mamma Mia!" μαζί με την Meryl Streep.
Η χαριτωμένη σταρ του "Big Love" μοιάζει γεννημένη για τον ρόλο της Cosette. Ακόμα ένα πετυχημένο casting από τον Tom Hooper και την παρέα του. Ακούστε την εδώ να τραγουδά το "Gimme Gimme Gimme" των ABBA για το "Mamma Mia!"




Eddie Redmayne - Marius

O ιδεαλιστής φοιτητής, αποκομμένος από την οικογένεια του λόγω των δημοκρατικών του πεποιθήσεων, ανήκει στον πυρήνα των φοιτητών που ξεσηκώνονται ενάντια στο τυραννικό καθεστώς. Ο Marius γνωρίζει όμως τον έρωτα στην πιο ακατάλληλη στιγμή, λίγες ώρες πριν να πάει στα οδοφράγματα που έστησαν οι φοιτητές στους δρόμους και στον (κατά τα φαινόμενα) βέβαιο θάνατο.

O Eddie Redmayne έκανε το breakthrough του στην ταινία "My Week With Marilyn" και συνεχίζει ακάθεκτος. Ο ρόλος του νεαρού φοιτητή Marius του ταιριάζει και το ταλέντο του στο τραγούδι είναι, ελλείψει καλύτερης λέξης, εκπληκτικό. Ο νεαρός ηθοποιός έχει ήδη βραβευτεί με Tony Award για τον ρόλο του στο musical "Red" μαζί με τον Alfred Molina και έχει ένα σόλο που λιώνει πέτρες. Ακούστε τον εδώ να τραγουδά μαζί με την χορωδία του Eton College τον θρησκευτικό ύμνο "God is with Us". To σόλο στο 01:07





Aaron Tveit - Enjolras


O Enjolras (Ενζολρας στην ελληνική μετάφραση) είναι ο ηγέτης της επανάστασης των φοιτητών, ιδεολόγος και παθιασμένος στον αγώνα υπερ των αδυνάτων. Ο Enjolras ταμπουρώνεται με τους υπόλοιπους φοιτητές στα οδοφράγματα και περιμένει τον λαό του Παρισιού να έρθει μαζί τους.

Τον Aaron Tveit μπορεί να τον ξέρετε από το πέρασμα του σε "Gossip Girl" και "Ugly Betty" αλλά εκείνο που δεν ξέρετε είναι ότι παρά το νεαρό της ηλικίας του είναι βετεράνος του μουσικού θεάτρου. Ξεκίνησε την καριέρα του από το πασίγνωστο "Rent" και πιο πρόσφατα κέρδισε βραβείο για την ερμηνεία του στην μεταφορά του "Catch me if you can" στο Broadway. Τα μουσικά του διαπιστευτήρια είναι όπως βλέπετε αδιαμφισβήτητα και μένει να δούμε την ερμηνεία του στο ρόλο του φλογερού επαναστάτη. Δείτε εδώ να τραγουδά το γνωστό "Οne Song Glory" που είναι βεβαίως από το "Rent". Να σας πω ότι η συγκεκριμένη παράσταση ήταν υπό την σκηνοθεσία του τιτανοτεράστιου Neil Patrick Harris.




Sasha Baron Cohen - Mr. Thernadier


O πανδοχέας Thernadier (Θερναδιέρος στην ελληνική μετάφραση) που μαζί με την γυναίκα του φιλοξενούν την Cosette στην αρχή του έργου. Απληστος, καιροσκόπος και ποταπός, ο Thernadier μαζί με την γυναίκα του εγκαταλείπουν το πανδοχείο τελικά και έρχονται στο Παρίσι για να ηγηθούν συμμορίας.

Το casting του Sasha Baron Cohen είναι τίποτα λιγότερο από ιδιοφυές. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, οι Thernadiers λειτουργούν και σαν comic relief στο έργο και ποιός καλύτερος κωμικός και τραγουδιστής από τον Sasha για να ενσαρκώσει τον διεφθαρμένο πανδοχέα;
Το ταλέντο του Sasha βεβαίως είναι γνωστό  από την συμμετοχή του σ' άλλες ταινίες με παρόμοιο περιεχόμενο, όπως το "Sweeney Todd" του Tim Burton. Δείτε τον εδώ μαζί με τον Johnny Depp, στη σκηνή με τον διαγωνισμό ξυρίσματος στην ταινία. Εν τω μεταξύ, συνηθίστε τον Sasha σε ρόλους που απαιτούν τραγούδι, καθώς αναμένεται να ενσαρκώσει τον Freddy Mercury στην μεγάλη οθόνη.



Mrs. Thernadier - Helena Bonham Carter

Η γυναίκα του άπληστου Thernadier είναι η γυναικεία έκδοση του άντρα της. Ακολουθεί τον Thernadier στο Παρίσι και στην αρχή του έργου την βλέπουμε να είναι ιδιαίτερα σκληρή με την μικρή Cosette.

Η Ηelena Bonahm Carter ήταν φυσική επιλογή για τον ρόλο, αν και ομολογώ ότι δεν περίμενα μια ηθοποιός του δικού της βεληνεκούς να δεχτεί να παίξει ένα τόσο μικρό ρόλο σε ταινία. Οπως και να 'χει, είπε το "ναι" και είναι κέρδος για όλους μας. Η μούσα και σύντροφος του Tim Burton δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα συναντηθεί με τον Cohen, αφού πρωταγωνίστησε ως Mrs Lovett στην μεταφορά του musical "Sweeney Todd" στην μεγάλη οθόνη. Δείτε την εδώ να τραγουδά το "The Worst Pies in London" από την ταινία.






Samantha Barks - Eponine

Ακόμα μια τραγική ηρωίδα στο έργο. Η Eponine είναι η κόρη των Thernadiers αλλά έπεσε πολύ μακριά από το οικογενειακό δέντρο. Γενναία και καπάτσα, η Eponine είναι ερωτευμένη με τον Marius αλλά παρά αυτό το γεγονός, κάνει ότι μπορεί για να τον φέρει σ' επαφή με την Cosette. Η Eponine αποφασίζει να παραταχθεί κι αυτή με τους φοιτητές στα οδοφράγματα ασχέτως του κινδύνου, φτάνει να είναι κοντά στον Marius.

H Samantha Barks είναι η πλέον κατάλληλη για τον ρόλο της Eponine, για τον μοναδικό λόγο ότι είναι δικός της! Η Barks έπαιξε την Eponine στο West End ενώ επιλέχθηκε και για την παράσταση των 25χρονων του musical. Μένει να δούμε εάν η υποκριτική της ικανότητα φτάνει την ομολογουμένως εκπληκτική φωνή της. Δείτε την εδώ να τραγουδά το τραγούδι-σήμα κατατεθεν της Eponine, "On my Own"




Αυτοί είναι λοιπόν οι κυριότεροι πρωταγωνιστές της ταινίας! Το έργο έχει ιδιαίτερα ενθαρρυντικές πρώτες κριτικές από τα test audiences και περιμένουμε πως και πως να έρθει Κύπρο! Υπομονή ως τις 25 Δεκεμβρίου για το παγκόσμιο release. Μέχρι τότε σας αφήνω με το αγαπημένο μου τραγούδι από το musical, που κλείνει την πρώτη πράξη. Μια υπόσχεση για ένα καλύτερο αύριο, από την συναυλία για τα 25χρονα του "Les Miserables".





Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν: 5 φινάλε ταινιών που δεν είδες ποτέ!

Θέλω να ξεκινήσω κάπως διαφορετικά σήμερα, με μια μικρή νοητική άσκηση για όλους εσάς εκεί έξω. Θέλω να κοιτάξετε την πιο κοντινή σας πόρτα και να με φανταστείτε να μπαίνω σε slow motion, φορώντας ένα κοστούμι Armani, μαύρα παπούτσια και μαύρο γυαλί ενώ παίζει αυτό το τραγούδι.


"Γιατί να το κάνω;", σας νιώθω να ρωτάτε. No reason. Απλά θέλω ο κόσμος να με φαντάζεται ΤΟΣΟ cool. 

Στο θέμα μας τώρα. Το σινεμά σήμερα είναι περισσότερο επιστήμη παρά τέχνη. Ασχέτως του πόσο εκκεντρικοί είναι οι δημιουργοί, όλες οι παραγωγές θα είχαν επίπεδο κυπριακής τηλεόρασης αν δεν είχαν τα λεφτά για να τους στηρίξουν. Χρείαζονται δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια για να γίνει μια καλή παραγωγή και δεν νομίζω να ξενίζει κανέναν το γεγονός ότι αυτοί που τα ρισκάρουν θέλουν να είναι απολύτως ενήμεροι για το πως πάει η επένδυση τους. Δίνουν έγκριση για το σενάριο, την παραγωγή και το καστ, ενώ ελέγχουν και όλες τις σκηνές για να είναι βέβαιοι ότι η ταινία θα αρέσει στο κόσμο. Ισως το πιο σημαντικό τεσ είναι με ιδιωτική παράσταση για ένα focus group, που κάνουν μετά την ολοκλήρωση της ταινίας. Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο για σκηνοθέτες να ξαναγυρίζουν ολόκληρα κομμάτια από την ταινία τους, επειδή η αντίδραση του test audience ήταν πολύ αρνητική (όπως έγινε στη περίπτωση του "John Carter"). Εκείνο όμως που αλλάζει τις περισσότερες φορές είναι το φινάλε. Το αρχικό όραμα του σκηνοθέτη θυσιάζεται για να ικανοποιηθούν οι σινεφίλ που έχουν συγκεκριμένες προτιμήσεις για τα έργα που βλέπουν στο σινεμά. Τα "alternative endings" δεν πάνε όμως χαμένα αφού μένουν συνήθως στην DVD έκδοση της ταινίας.
Σήμερα θα σας παρουσιάσω 5 blockbuster ταινίες που είχαν ακριβώς αυτή την κατάληξη και θα αφήσω εσάς να κρίνετε ποιό φινάλε είναι το καλύτερο!


"I Am Legend": O Will Smith γλιτώνει από τους βρικόλακες





Στο μετα-αποκαλυπτικό blockbuster του Francis Lawrence, ο Will Smith υποδύεται τον γιατρό Robert Neville που είναι ο τελευταίος επιζών μετά που ένας ιός ξεκλήρισε την ανθρωπότητα. Ολοι οι μολυσμένοι έχουν μετατραπεί σ' ένα είδος βρικόλακα που πεθαίνει με το φως του ήλιου και βγαίνουν μόνο τα βράδια σε αναζήτηση τροφής. Ο Neville περνά τις μέρες του σκοτώνοντας βρικόλακες και προσπαθόντας να ανακαλύψει μια θεραπεία για την μολυσματική ασθένεια. Προς αυτή την κατεύθυνση συλλαμβάνει και πειραματίζεται πάνω μια γυναίκα-βρικόλακα, η οποία φαίνεται αρχικά να ανταποκρίνεται στη θεραπεία. Ο Neville στη συνέχεια γνωρίζει δύο άλλους επιζώντες, μια γυναίκα ονόματι Ruth και ένα αγόρι τον Ethan, οι οποίοι όμως εν αγνοία τους οδηγούν τους βρικόλακες στο μέχρι τότε κρυμμένο σπίτι του γιατρού. 


"Φάγαμε επίσης όλη τη νουτέλλα και βουλώσαμε την τουαλέτα. Σορριιιιιιιι!"

Στη κλιμάκωση της μάχης που ακολουθεί, ο Neville θυσιάζει τον εαυτό του ανατινάζοντας το δωμάτιο που βρίσκεται με μια χειροβομβίδα (σκοτώνοντας έτσι τον αρχηγό των βρικολάκων), με σκοπό να γλιτώσει τον Ethan και την Ruth στους οποίους έδωσε ένα φιαλίδιο με την θεραπεία για τον ιό. Το αγόρι και η γυναίκα συνεχίζουν το ταξίδι τους βόρεια, όπου βρίσκουν μια αποικία ελεύθερη από τον ιό και παραδίδουν την κληρονομιά του Neville, το αντίδοτο που θα τους βοηθήσει να ξαναφτιάξουν τον πλανήτη.

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν όμως...

Ο Neville συμφιλιώνεται με τους βρικόλακες, αναγνωρίζει ότι έχουν ακόμα ανθρωπιά μέσα τους, σταματά να ψάχνει για θεραπεία και δραπετεύει από την Νέα Υόρκη μαζί με την Ruth και τον Ethan. Αυτό ήταν και το πραγματικό τέλος της ταινίας, όμως το test audience το βρήκε πολύ καταθλιπτικό με αποτέλεσμα να ξαναγυριστεί η σκηνή με διαφορετικό τέλος. Το ενναλακτικό τέλος βρίσκεται στα special features του DVD. Δείτε το και κρίνετε μόνοι σας.


Αυτό το φινάλε είναι πιο κοντά στο βιβλίο του Richard Matheson στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Στο βιβλίο η Ruth δεν επέζησε αλλά έγινε βρικόλακας και καταφέρνει να ξεγελάσει τον Neville και να τον συλλάβει. Στη φυλακή του εξηγεί ότι κάποιοι από τους βρικόλακες έχουν εξελιχθεί πέραν των τεράτων που ήταν αρχικά και θέλουν να φτιάξουν μια καινούργια κοινωνία αλλά και ότι ο Neville έχει σκοτώσει τον άντρα της. Η Ruth αποκαλύπτει στον Neville ότι το Ανώτατο Συμβούλιο των βρικολάκων αποφάσισε την εκτέλεση του ως τιμωρία για τους βρικόλακες που σκότωσε και του δίνει μια χούφτα χάπια για να αυτοκτονήσει, γλιτώνοντας έτσι τον πόνο. Ο Neville αντιλαμβάνεται ότι οι βρικόλακες θα είναι οι καινούργιοι "άνθρωποι" και ο ίδιος είναι ένα τέρας του παρελθόντος. Ζητά από την Ruth να μην αφήσει την νέα κοινωνία να γίνει "άκαρδη" και αυτοκτονεί. Αυτές είναι οι τελευταίες γραμμές του βιβλίου, που εξηγούν και τον τίτλο: 

"A coughing chuckle filled his throat. He turned and leaned against the wall while he swallowed the pills. Full circle, he thought while the final lethargy crept into his limbs. Full circle. A new terror born in death, a new superstition entering the unassailable fortress of forever. I am legend."



"Rambo: First Blood": O Rambo αυτοκτονεί




Στην ταινία που έκανε τον Sylvester Stallone τον action hero που έγινε στη συνέχεια, ο John Rambo είναι μια κινούμενη μηχανή θανάτου, full εξοπλισμένη με οδοντωτά μαχαίρια, δύο πολυβόλα, ένα ατελείωτο απόθεμα από σφαίρες και περισσότερα νεύρα από γυναικείο τυρανόσαυρο σε περίοδο. 


Θα έλεγε κανείς ότι είναι αδύνατο να βρω φωτό. Θα είχε λάθος. Welcome to the Internet


O John Rambo λοιπόν είναι ένας βασανισμένος ήρωας του πολέμου του Βιετνάμ που επιστρέφει στην πατρίδα. Ενώ περιπλανιέται στην εξοχή πετυχαίνει ένα σερίφη σε μια μικρή πόλη που έχει σοβαρή αδιαφορία για την σωματική του ακεραιότητα και αποφασίζει ότι είναι καλή ιδέα να παίξει τον μάγκα σ' ένα τύπο που μοιάζει να δραπέτευσε από ψυχιατρική κλινική αφού σκότωσε τους φύλακες. 


Ο Rambo παθαίνει την χειρότερη περίπτωση PTSD ever και παίρνει τα βουνά για να ξεπαστρέψει ολόκληρο το αστυνομικό τμήμα της πόλης. Στο τέλος της ταινίας ο Rambo βρίσκει τον σερίφη αλλά την ώρα που ετοιμάζεται να τον σκοτώσει, μπουκάρει μέσα ο παλιός διοικητής του από το Βιετνάμ ( συνταγματάρχης Trauman) και καταφέρνει να τον μεταπείσει. Ο Rambo  παθαίνει κλονισμό και διηγείται στον Trauman τα πόσα φρικιαστικά πέρασε στον πόλεμο και στο τέλος πείθεται να αφήσει τα όπλα και να αναζητήσει ψυχιατρική βοήθεια.

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν όμως...

Ο Rambo αυτοκτονεί με το όπλο του Trauman. Μην μπορώντας να αντέξει την προοπτική μιας ζωής με τις αναμνήσεις που έχει από τον πόλεμο, ο Rambo παίρνει το περίστροφο του συνταγματάρχη και του ζητά να τον σκοτώσει γιατι "αυτός τον έφτιαξε". Ο Trauman διστάζει αλλά ο Rambo πατά την σκανδάλη και πεθαίνει πυροβολημένος στην κοιλιά.




 Απείρως πιο σπουδαίο τέλος αλλά απέκλειε το ενδεχόμενο για sequel έτσι αποφασίστηκε  όπως ο Rambo επιζήσει.
Θέλετε να μάθετε κάτι φοβερά αστείο; Το Rambo 3 είναι αφιερωμένο στους Ταλιμπάν (συνεργάζονταν με τον Rambo στη ταινία), τους οποίους οι παραγωγοί ονομάζουν ως "τον ηρωικό λαό του Αφγανιστάν"! True story!


"Ι'm sure this wont  be seen as morbidly ironic 30 years from now"


"The Abyss": Οι εξωγήινοι κάνουν όλο τον πλανήτη να κλάσει μέντες



Πριν ο James Cameron αποφασίσει να κάνει μια ταινία για το τραγούδι της Celine Dion και να μεταφέρει την πλοκή του "Dances-With-Wolves" στο διάστημα, έφτιαξε ένα αντιπολεμικό έπος για την κατανόηση, την συνεργασία, την ανοχή και θαλάσσιους εξωγήινους. 


Και φαλλικούς συμβολισμούς
Το "The Abyss" κυκλοφόρησε το 1989 και διηγείται την ιστορία ενός επιστάτη πετρελαϊκής πλατφόρμας εγκλωβισμένου ανάμεσα σε Αμερικάνους και Σοβιετικούς, που προσπαθούν να επανακτήσουν πυρηνικές κεφαλές από ένα βυθισμένο υποβρύχιο στον ωκεανό. Ο Bud (Ed Harris) ηγείται αποστολής που αναλαμβάνει την ανάκτηση αλλά στην πορεία ανακαλύπτει ότι στον βυθό της θάλασσας βρίσκονται εξωγήινοι. Οταν μια πυρηνική κεφαλή ενεργοποιείται κατά λάθος και ο μοναδικός που μπορεί να την αφοπλίσει δεν είναι σε θέση να καταδυθεί, ο Bud προσφέρεται εθελοντικά για να γλιτώσει την καταστροφή. Ο Bud επιτυγχάνει την αποστολή του αλλά δεν του μένει αρκετός χρόνος για να βγει στην επιφάνεια. Χρησιμοποιώντας ένα keypad στην στολή του, ο Bud αποχαιρετά την γυναίκα του και ετοιμάζεται να πεθάνει. Οι εξωγήινοι συγκινούνται από την αυτοθυσία του Bud και τον σώζουν, αναδυόμενοι μαζί του για να αποκαλύψουν σ' όλο τον κόσμο την ύπαρξη τους. Οι εξωγήινοι ζητούν από τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις πολεμοχαρείς αντιλήψεις τους και ζουν όλοι καλά και εμείς καλύτερα.

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν όμως...

Οι εξωγήινοι είναι bad-ass και they fuckin' mean business. Αντι να δηλώσουν την παντοδυναμία τους σώζοντας τον Ed Harris και ανακοινώντας την ύπαρξη τους στο κόσμο, οι εξωγήινοι στέλνουν πανίσχυρα τσουνάμι σε όλες τις παραλιακές πόλεις και είναι έτοιμοι να αφανίσουν τον πλανήτη. Σε μια σκηνή που κόπηκε από την ταινία, οι εξωγήινοι δείχνουν στον Bud μέσω μιας οθόνης όλα τα κακά που έκαναν οι άνθρωποι για να του εξηγήσουν ότι δεν υπάρχει άλλη σωτηρία από την καταστροφή. O Bud καταφέρνει να τους μεταπείσει και στο τέλος οι εξωγήινοι αποσύρουν τα γιγάντια κύματα και δίνουν στην ανθρωπότητα μια δεύτερη ευκαιρία.



Η σκηνή συμπεριλαμβάνεται στα special features του DVD της ταινίας. Ο λόγος που ο Cameron αποφάσισε να την κόψει αφορούσε αποκλειστικά την διάρκεια. Ο σκηνοθέτης αφαίρεσε ένα ολόκληρο sub plot, στο οποίο αμερικάνοι και σοβιετικοί στρατιωτικοί απειλούσαν ο ένας τον άλλο με πόλεμο έτσι η τελική σκηνή δεν θα έβγαζε πολύ νόημα. Το έργο διαρκεί σχεδόν δυόμισι ώρες και το extended edition φτάνει τις τρεις.



"28 Days Later": O Jim πεθαίνει






Το 'χουν φαίνεται οι μετα-αποκαλυπτικές ταινίες να μην ολοκληρώνονται όπως θέλει ο σκηνοθέτης. Σ' αυτό το βρετανικό horror που σκηνοθετεί ο Danny Boyle, o Jim (Cilian Murphy) ξυπνά σ' ένα εγκατατελειμμένο νοσοκομείο για να ανακαλύψει ότι ο πλανήτης έχει καταστραφεί λόγω ενός ιού που μετατρέπει τους ανθρώπους σε αιμοδιψή τέρατα (where he get that idea, I wonder). O Jim σύντομα ενώνει τις δυνάμεις του με μια γυναίκα (Selena) και ένα κορίτσι (Hannah) και μαζί προσπαθούν να επιβιώσουν τον εφιάλτη. Μετά από πολλές περιπέτειες, ο Jim καταλήγει πυροβολημένος σ' ένα νοσοκομείο ενώ οι δύο γυναίκες προσπαθούν να τον σώσουν. Η δράση μεταφέρεται σ' ένα μελλοντικό χρονικό σημείο, όπου ο Jim έζησε από την εγχείρηση και καταφέρνει να διασωθεί μαζί με τις δυο γυναίκες. The End.

Σ' ένα παράλληλο σύμπαν...

O Jim δεν επιβιώνει από την εγχείρηση και οι δύο γυναίκες φεύγουν μαζί προς το άγνωστο. Αυτό ήταν και το "πραγματικό" τέλος της ταινίας σύμφωνα με τον σκηνοθέτη και τον σεναριογράφο.



O Boyle σε συνέντευξη του είπε ότι έτσι ήθελε ο χαρακτήρας να τελειώσει την ταινία, φεύγοντας όπως εμφανίστηκε. Μόνος, σ' ένα κρεβάτι ενός άδειου νοσοκομείου. Η κάπως πεσιμιστική προσέγγιση όμως δεν άρεσε καθόλου στο test audience έτσι ο Boyle αναγκάστηκε να προσθέσει το χαρούμενο τέλος.

Σ' ένα άλλο παράλληλο σύμπαν...

Ο Jim θυσιάζεται για να σώσει τον πατέρα της Hannah. Στην ταινία η Hannah εμφανίζεται μαζί με τον πατέρα της, Frank που στην πορεία μολύνεται με τον ιό. Οι τρεις τους καταφέρνουν να ελέγξουν τον Frank και ανακαλύπτουν ότι ο στρατός έχει κλεισμένο σ΄ένα δωμάτιο έναν επιστήμονα που γνωρίζει την θεραπεία για τον ιό. Η Hannah πείθει τον επιστήμονα να τους αποκαλύψει το μυστικό για να σώσει τον πατέρα της, που δεν είναι άλλο από την ολοκληρωτική μετάγγιση αίματος. Ο Jim είναι ο μοναδικός συμβατός δότης έτσι αποφασίζει να θυσιαστεί για να σώσει τον πατέρα της μικρής. Αυτό το τέλος αλλάζει ουσιαστικά το δεύτερο μισό της ταινίας και δεν γυρίστηκε ποτέ. Ο Boyle εξήγησε ότι η "θεραπεία" ήταν εντελώς γελοία έτσι εγκατέλειψε την ιδέα. Αυτό το τέλος όμως έφτασε μέχρι το storyboarding και συμπεριλαμβάνεται στα special features του DVD με voice over από τους ηθοποιούς.








Titanic: H Rose είναι μια εγωιστική σκατόγρια 





Νομίζω δεν υπάρχει λόγος να γράψω την πλοκή της ταινίας. Εάν δεν είδες το "Titanic" μέχρι σήμερα πρέπει να έμενες μέσα σε σπηλιά τα τελευταία 20 χρόνια. Σ' αυτή την περίπτωση, καλωσόρισες στον 22ο αιώνα, όπου οι πολιτικοί παίζουν σε ριάλιτι και η Apple βρήκε τρόπο να πουλά το ίδιο προϊόν κάθε χρόνο σε μεγαλύτερη τιμή.

"Βάλε την Apple και την Πραξούλα στο ίδιο αστείο, κάνοντας παράλληλα σχόλιο για τον καταναλωτισμό"


Στο φινάλε του έργου η ηλικιωμένη Rose τελειώνει την διήγηση της και πετά στον ωκεανό ένα περιδέραιο, αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων, κλείνοντας έτσι τον κύκλο της ερωτικής της ιστορίας με τον Jack. Ο αρχηγός της αποστολής, Brock Lovett ( Bill Paxton) θρηνεί την αποτυχία της αποστολής που κόστισε στον ίδιο και το πλήρωμα τις οικονομίες τους και φιλοσοφεί για την ουσία της αγάπης. Δεν ήξερε όμως η καημένη η Rose ότι ο Lovett θυσίασε τα πάντα για να βρει το περιδέραιο όμως έτσι; Αν το ήξερε σίγουρα θα του το έδινε, παρά να το πετάξει στο βυθό της θάλασσας και να καταδικάσει όλους σε οικονομική καταστροφή, έτσι;

Θέλω να πω, δεν θα ήταν τόσο αναίσθητη ώστε να αφήσει τον γκόμενο της να πεθάνει ενώ η σχεδία  της έφτανε για δύο, έτσι;
Σ' ένα παράλληλο σύμπαν...

Την ώρα που η Rose ετοιμάζεται να πετάξει το περιδέραιο στη θάλασσα, ο Lovett την βλέπει και νομίζοντας ότι πάει για να αυτοκτονήσει τρέχει μαζί με το υπόλοιπο πλήρωμα να την σώσουν. Εκπληκτοι την βλέπουν να κρατά τον θησαυρό που υποθήκευσαν όλη την περιουσία τους να βρουν και μένουν με το στόμα ανοιχτό όταν ακούν ότι θέλει να το κάνει τροφή για ψάρια. Ο Lovett της εξηγεί ότι έκαναν τα πάντα για να το βρούν και της ζητά να του δώσει. Η Rose αρνείται, λέει στον Lovett "τα παπάρια μου θα πάρεις", μεταμορφώνεται σε νυχτερίδα και εξαφανίζεται στον νυχτερινό ουρανό.

Ok, I made some of it up but still. Bitch

To φινάλε αυτό είναι τόσο κακό, που ακυρώνει πραγματικά όλη την ταινία. Δείτε το και μόνοι σας.


Σε συνέντευξη του ο Cameron είπε ότι ο λόγος που έκοψε την σκηνή ήταν επειδή δεν ήθελε να προσθέσει ακόμα 5 λεπτά διάλογο σε μια ήδη τεράστια ταινία. Εγώ από την άλλη πιστεύω ότι ενώ καθόταν στο editing room πέρασε η επήρρεια του LSD και βλέποντας πόσο χάλια ήταν αναφώνησε "The FUCK is that?! Christ! That's fucking awful!" και το έκοψε.

Μικρό trivia: Η ζωγραφιά της Rose έγινε στην πραγματικότητα από τον Cameron


Αυτά είχα για σας σήμερα! Ευχαριστώ που με αφήσατε να σας διασκεδάσω και θα τα πούμε την επόμενη φορά!