Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Η Ελίτα, τα captions και η κατάρα της κυπριακής τηλεόρασης

Είναι αδύνατον να παρακολουθήσεις τηλεόραση μαζί μου. Επειδή το κατέχω το αντικείμενο, αναπόφευκτα σε κάποια φάση θα καταλήξω να μουρμουρώ και θα χώνω. Με ενοχλεί σε αφάνταστο βαθμό η προχειρότητα στη τηλεόραση, κυρίως αμα μπορεί να αποφευχθεί πανεύκολα. Αλλά για το τελευταίο χρειάζεται και μια επαγγελματική συνείδηση, μια διάθεση να κάνεις ένα βήμα περισσότερο και ας μην το πληρωθείς. Επειδή δεν είναι πάντα θέμα λεφτών ρε φίλε. Κάποτε είναι και θέμα προσωπικό, είναι και θέμα θέλησης για κάτι καλύτερο. Τελοσπάντων. Πάμε παρακάτω. Το "θύμα" σ' αυτό το ποστ είναι η εκπομπή της Ελίτας "Μαζί στο ΡΙΚ" αλλά όχι επειδή έχω κάτι με την συγκεκριμένη εκπομπή απλά ήταν η τελευταία που έτυχε να παρακολουθήσω. Με την ίδια ευκολία θα μπορούσα να γράψω για το "Μέρα μεσημέρι" με τον Γιαννάκη Νικολάου, το πρωινό του Sigma με τον Νικήτα Κυριάκου, την εκπομπή του Καρεκλά και γενικά οποιαδήποτε ενημερωτική εκπομπή, talk show στη Κύπρο. Γιατί έχουν όλοι κάτι κοινό.
Μια φυσική απέχθεια, σε βαθμό μίσους, για τα captions.




Για να είμαστε όλοι στο ίδιο σημείο, όταν μιλώ για captions αναφέρομαι στους ηλεκτρονικούς τίτλους, τις κάρτες που εμφανίζονται στο κάτω μέρος της οθόνης κατά την διάρκεια τέτοιων εκπομπών. Και για να προλάβω τον "ομιλείτε την ελληνική παρακαλώ" μαλάκα που κάνει κριτική μέσα του, τα λέω captions για τον ίδιο λόγο που εσύ λες "κόρνερ" και όχι "γωνιακό λάκτισμα". Κάποια πράγματα ακούγονται σωστά μόνο αγγλικά. Ετσι το έμαθα στο κολλέγιο, έτσι τα λέγαμε μεταξύ μας στη δουλειά και απλά ενίοτε το αλλάζαμε με "κάρτες". Διόρθωσε την πάρτη σου και άσε με εμένα.
Πίσω στο θέμα μας. Η Ελίτα, που λέτε, είχε πριν λίγες μέρες φιλοξενούμενες στο studio τις γυναίκες των υποψηφίων προέδρων. Ξεπερνώ τον προφανή σεξισμό του όλου θέματος γιατί πόρρω απέχουμε από την μέρα που θα δούμε γυναίκα πρόεδρο και στο κάτω-κάτω δίνει στη κυπριακή κοινωνία αυτό που θέλει. Την εκπομπή την πέτυχα στα μισά και το caption έγραφε "Οι συζύγοι των υποψηφίων προέδρων" (κάτι τέτοιο ήταν, γενικό πάντως). Μέχρι να τελειώσει η εκπομπή, οι τρίες κυρίες μίλησαν και απάντησαν σε ερωτήσεις και είχαμε δύο τηλεφωνικές συνομιλίες με πρώην συμμαθήτριες/φίλες τους. Ούτε και μια φορά δεν άλλαξε το caption. Ούτε μία! Απλά ενίοτε έφευγε από την οθόνη και εμφανιζόταν μετά! Πως γίνεται ρε αδερφέ να βγάζεις τηλεφωνική τον άλλο και μην εξηγάς στο τηλεθεατή τι βλέπει; Γίνεται η γυναίκα να μιλά για δύο λεπτά και να μην βγαίνει μια κάρτα να μας πει ποιά στο διάολο είναι; Τι γίνεται με τους τηλεθεατές που δεν είδαν την εκπομπή από την αρχή; Θα κάτσουν να περιμένουν την παρουσιάστρια να τους συστήσει; Οχι βέβαια. Ζαπινγκ και άλλο κανάλι.
Και δεν είναι μόνο το ΡΙΚ. Ολοι το κάνουν αυτό. Είναι τηλεοπτικά απαράδεκτο βρε παιδιά να είναι ο άλλος on screen για περισσότερο από ένα λεπτό και να μην βγαίνει ένα επεξηγηματικό caption. Και μιας και είμαστε στα τηλεοπτικά απαράδεκτα, είναι επίσης απαράδεκτο να έχεις εκπομπή στην οποία οι παρουσιαστές μιλούν και δεν βλέπουν την κάμερα. Television 101 boys and girls. Ο παρουσιαστής μιλά απευθείας στο κόσμο για να τον κάνει να νιώθει συνδεδεμένος με την εκπομπή. Αμα δεν μπορούσατε να έχετε μια κάμερα περισσότερη, κλείστε τον σταθμό και ο καθένας τον δρόμο του. Το τελευταίο ήταν για άλλη εκπομπή και ο νοών νοείτο.



Το caption είναι εξαιρετικά σημαντικό εργαλείο, που έγινε ακόμα σημαντικότερο τα τελευταία χρόνια με την ταχύτητα που απέκτησε η ενημέρωση. Πολύ απλά. Αμα ο άλλος δεν καταλαβαίνει τι βλέπει, θα αλλάξει κανάλι, εκτός αν τον ενδιαφέρει το θέμα. Τα captions είναι ο τρόπος της εκπομπής να εμπλέκει τον θεατή, να τον βάζει στο θέμα και να κεντρίσει το ενδιαφέρον του.
Το αξίωμα πάνω στο οποίο βασίζεται η λογική των captions είναι το εξής: Σε οποιαδήποτε φάση της εκπομπής, ένας τηλεθεατής που κάνει ζαπινγκ πρέπει να ξέρει όσο το δυνατόν γρηγορότερα περι τίνος πρόκειται και ποιός μιλά, χωρίς όμως αυτό να καταντήσει κουραστικό για εκείνους που ήδη παρακολουθούν την εκπομπή. Και επειδή μου αρέσει να μιλώ με παραδείγματα, ας πάμε σε ένα υποθετικό πάνελ για να δείτε πως δουλεύει το πράμα.
Είμαστε σε μια ενημερωτική εκπομπή στην οποία είναι καλεσμένοι ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Λευτέρης Χριστοφόρου και ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Σταύρος Ευαγόρου. Το θέμα μας είναι κατά πόσον ευθύνεται η κυβέρνηση για την οικονομική κρίση. Πριν την εκπομπή, ο παραγωγός ενημερώνει τον σκηνοθέτη για τα θέματα ούτως ώστε αυτός να δώσει οδηγίες για να ετοιμαστούν captions. Εχουμε μια κάρτα με τον γενικό τίτλο που θα χρησιμοποιήσουμε περισσότερο, που λέει "Ποιες είναι οι ευθύνες της Κυβέρνησης για την κρίση;". Ετοιμάζουμε επίσης μια γενική για τους καλεσμένους μας "Μαζί μας στο στούντιο/όνομα εκπομπής οι βουλευτές Λ. Χριστοφόρου και Σ. Ευαγόρου. Ετοιμάζουμε και μια για τον καθένα τους και είμαστε all set and ready to go. Ξεκινούμε με την γενική, ο παρουσιαστής κάνει intro το θέμα και πάμε. Οι κάρτες με τα ονόματα του καθενός βγαίνουν βεβαίως την πρώτη φορά που θα μιλήσει και στη συνέχεια όποτε ο σκηνοθέτης κρίνει απαραίτητο. That being όταν α) μιλά για λίγη ώρα και β) κάθε δεύτερη φορά που ο παρουσιαστής του απευθύνει ερώτηση. Αυτό είναι ένα ωραίο κόλπο. Επειδή βεβαίως δεν μπορεί να αλλάζει η κάρτα κάθε φορά που μιλά ένας καλεσμένος, ο καλά προετοιμασμένος παρουσιαστής ένίοτε ρωτά απευθείας κάποιον καλεσμένο και δεν τον αφήνει να απαντήσει ο ίδιος στον έτερο καλεσμένο. Εννοείται ότι για αυτή την συνταγή χρειζόμαστε και παρουσιαστή που να ξέρει την δουλειά του και όχι τροχονόμο.
Η κάρτα με το όνομα του κάθε καλεσμένου παρουσιάζεται σύντομα όταν μιλά και εναλλάσσεται με τις άλλες δύο γενικές μας κάρτες, ούτως ώστε ο θεατής να γνωρίζει ανα πάσα στιγμή τι γίνεται.
Σας φαινεται απλό; Ας αυξήσουμε τον βαθμό δυσκολίας. Ο σκηνοθέτης παρακολουθεί τα λεγόμενα και αν κάποιος από τους καλεσμένους ρίξει ένα πιασάρικο sound byte, το βάζουμε κι αυτό στα captions. Στο παράδειγμα μας, ο κ. Χριστοφόρου λέει ότι αποκλειστική ευθύνη για την κρίση φέρει η Κυβέρνηση και οι λανθασμένοι της χειρισμοί. Τσουπ, ύστερα από μισό λεπτό πάει caption στον αέρα που γράφει "Λ. Χριστοφόρου: Η Κυβέρνηση φέρει αποκλειστική ευθύνη για την κρίση". Και ο σκηνοθέτης κερδίζει ακόμα μια γενική κάρτα που μπορεί να χρησιμοποιήσει μαζί με τις άλλες δύο.
Εννοείται ότι εάν βγει κάποιος τηλεφωνική ενημερώνουμε τον κόσμο για το ποιός είναι.



Είδατε πόσο απλό είναι; Ειδατε πόσο επηρεάζει την ποιότητα του παρεχόμενου προϊόντος; Και όμως οι κυπριακές ενημερωτικές επιμένουν πεισματικά να χρησιμοποιούν ένα-δύο captions κάθε εκπομπή και δεν είναι ασυνήθιστο να βγάζουν ολόκληρο θέμα μόνο με ένα. Βαρετό, μουντό, άνευ φαντασίας.
Και υπόψην ότι αυτά που λέω εδώ είναι τα βασικά, που οι ενημερωτικές εκπομπές στο εξωτερικό έχουν ξεπεράσει προ πολλού. Εχουν και το crawl με άλλες ειδήσεις από κάτω (γιατί στο Sigma δεν ενώνεται το σύστημα με το Sigmalive για να αλλάζουν ταυτόχρονα; Ρωτήστε το IT. Σίγουρα ξέρουν πως), έχουμε το παραθυράκι με το Twitter feed (απολύτως must και διερωτώμαι πότε θα πάρουν χαμπάρι οι δικοί μας) τα σχόλια στο Facebook και γενικά ότι εργαλείο τους δίνει η τεχνολογία για να μπάσουν τον τηλεθεατή μέσα στο θέμα. Και εννοείται ότι όλα τα segments της εκπομπής πάνε αμέσως online στο site του σταθμού και στο YouTube. Τι αξία έχει μια δημοσιογραφική αποκάλυψη εάν την εποχή της αστραπιαίας ενημέρωσης κανένας δεν βρίσκει το βίντεο για να το λινκάρει; Είναι όπως τον ναυαγό που βρίσκει διαμάντια σε ένα έρημο νησί.
Για να είμαστε δίκαιοι με τα παιδιά που δουλεύουν στα galleries, ο τρόπος  με τον οποίο λειτουργούν τα captions είναι μεν εύκολος αλλά χρειάζεται και κάποιον να είναι εκεί. Εάν ο τσιγγούνης καναλάρχης βάζει τον σκηνοθέτη να κάνει μίξη, εναλλαγή εικόνας, να γράφει τίτλους και να εισάγει γραφικά, φυσικά η δουλειά δεν θα είναι καλή και βεβαίως δεν μπορεί κανένας να ρίξει φταίξιμο στον σκηνοθέτη. Πόσα να κάμει το πλάσμα; Αμα ο ιδιοκτήτης δεν ρίξει χρήμα, η επαγγελματική συνείδηση του υπαλλήλου can go so far. Αμα τα κάνει όλα μόνος, ρίχνει ένα "βρε δεν γαμιέστε που θα κάτσω να σπάσω" και η ιστορία τελειώνει εκεί.








Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Αν θα δεις μια ταινία φέτος, δες το "Cloud Atlas"

Δεν υπάρχει καμία αξιοπρέπεια στο παρακαλετό, έτσι δεν θα προσπαθήσω καν να προσποιηθώ ότι αυτό που θα κάνω έχει έστω και ένα ίχνος αυτής. Η συντριπτική πλειοψηφία εξ' υμών πάει σινεμά μια φορά κάθε δύο μήνες, σύμφωνα με τον μέσο όρο. Αυτό που θα ήθελα πάρα πολύ να κάνετε, είναι να χρησιμοποιήσετε εκείνη την φορά για να πάτε να δείτε την ταινία "Cloud Atlas".




 H ταινία είναι βασισμένη στο υπέροχο ομώνυμο βιβλίο (εννοείται ότι το συστήνω ανεπιφύλακτα) του David Mitchell.
Ορίστε το trailer. Μην φοβηθείς όταν το δεις. Θα εξηγήσω.


Λοιπόν. Εάν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο ή δεν ξανάκουσες για την ταινία, δεν έχεις καταλάβει Χριστό. Μην αγχώνεσαι, είναι απολύτως φυσιολογικό. Το premise της ταινίας έχει ως εξής: Πρόκειται για έξι διαφορετικές ιστορίες, που εξελλίσονται χρονικά η μιά μετά την άλλη και εκτείνονται από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι ένα άγνωστο χρονικό σημείο στο μέλλον, όταν ο κόσμος έχει καταστραφεί και έχουμε επιστρέψει στην αγριότητα. Οι έξι ιστορίες συνδέονται με κάποιο τρόπο, τον οποίο ο αναγνώστης ανακαλύπτει στο δεύτερο μισό του βιβλίου. Ενα πανέμορφο λυρικό παραμύθι, γεμάτο μηνύματα, Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΟ γράψιμο και ερευνημένο μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Αν σας σύγχισε το ότι οι ηθοποιοί που παίζουν στο έργο έχουν περισσότερους από ένα ρόλους, μην ανησυχείτε. Ο κάθε ηθοποιός παίζει τουλάχιστον τρεις ρόλους (κάποιοι έχουν εως και έξι!!) και εντάσσεται στο γενικό θέμα του βιβλίου, που είναι η σύνδεση που έχουν οι ανθρώποι μεταξύ τους.
Γιατί θέλω να το δείτε; Πρώτο, επειδή εάν είναι 50% καλό όσο το βιβλίο θα μιλούμε για μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και δέυτερο επειδή δεν είναι χρηματοδοτημένη από κάποιο μεγάλο στούντιο. Η ταινία είναι πόνημα των αδελφιών Wachowski ( Τhe Matrix Trilogy) και αρχικά έβαλαν λεφτά από την τσέπη τους για να αγοράσουν τα δικαιώματα του βιβλίου. Στη συνέχεια μάζεψαν σιγά-σιγά τα χρήματα από διάφορες πηγές και πριν τρεις μήνες έβγαλαν αυτό το trailer, ελπίζοντας ότι θα αρέσει στο κόσμο και θα κεντρίσει το ενδιαφέρον κάποιας εταιρείας διανομής. Δείτε τους εδώ να μιλούν για την προσπάθεια τους.




Πέτυχαν τον σκοπό τους αλλά εδώ έγκειται και ο κυριότερος λόγος που θέλω το έργο να πάει καλά εισπρακτικά. Είναι πολύ απλό. Εάν εκείνοι που έδωσαν λεφτά βγάλουν κέρδος, θα είναι προθυμότεροι να δώσουν λεφτά στον επόμενο που θα έχει μια καλή ιδέα. Η επιτυχία του ανεξάρτητου σινεμά οδηγεί σε βελτίωση του παρεχόμενου προϊόντος, αύξηση του ανταγωνισμού και τελικά σε καλύτερες ταινίες. Τόσο απλό.
Πριν τελειώσω, πρέπει να εκφράσω την ευχαρίστηση μου για το γεγονός ότι ο Larry Wachowski έκανε αλλαγή φύλου (πλέον ονομάζεται Lana) και συμφιλιώθηκε με την φύση της. Υπάρχει ένας εμφανέστατος ρομαντισμός στο trailer και ποντάρω τα γένια μου ότι είναι δουλειά ενός πιο ευαίσθητου ανθρώπου. Hats off Lana, keep up the good work.

Για περισσότερα σχετικά με την ταινία, ρίξτε μια ματιά σε αυτό το behind the scenes.


Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

10 σκηνές από ελληνικές ταινίες των '80ς, που αποδεικνύουν ότι τότε όλοι ήταν high as fuck και μια ωδή στον Σταμάτη Γαρδέλη

Πόσες φορές ακούσατε μέχρι σήμερα ότι τα eighties ήταν η καλύτερη δεκαετία από όλες; Να ήταν ότι η οικονομία ήταν στα πάνω της και όλοι είχαμε μέλλον; Να ήταν επειδή ο ρομαντισμός δεν είχε ακόμα πεθάνει; Να ήταν επειδή η μοναδική Τρόικα που υπήρχε ήταν η βότκα; Καλές μαντεψιές αλλά όχι. Υπαρχουν αρκετές θεωρίες εκεί έξω, αλλά νομίζω η δική μου είναι η καλύτερη.
Ο λόγος που τα eighties ήταν τόσο awesome ήταν επειδή το speed και το acid έκαναν τις πρώτες τους εμφανίσεις και κανένας δεν ήξερε πως να το διαχειριστεί και σίγουρα δεν είχε ιδέα πως να το νομοθετήσει. Αποτέλεσμα ήταν όλες αυτές οι ουσίες να βρουν τον δρόμο τους στην ελληνική κοινωνία και πρωτίστως στο χώρο του θεάματος! Οι ταινίες που βγήκαν στα σινεμά (και απευθείας σε βίντεο) είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της εισβολής παραισθησιογόνων στα ενδότερα της Αγίας, Ορθόδοξης, Ελληνικής Οικογένειας. Γιατί για να εκπονήσεις τέτοιου βεληνεκούς ιστορικές ταινίες, σίγουρα δεν παίρνεις από αυτά που παίρνουμε εμείς οι πληβείοι. Από το μυαλό του Γιάννη Δαλιανίδη, του Ομηρου Ευστρατιάδη, του Κώστα Καραγιάννη και τις αθάνατες ερμηνείες του Στάθη Ψάλτη και του Σταμάτη Γαρδέλη, αυτές είναι οι καλύτερες στιγμές του ελληνικού σινεμά! Τι να σου κλάσει ρε ο κάθε "Κυνόδοντας" μπροστά στο "Βασικά καλησπέρα σας";


Το σημερινό ποστ έχει και δεύτερο τίτλο που δεν είναι καθόλου τυχαίος. Οι περισσότερες από τις σκηνές που έχω εδώ έχουν μέσα τον τιτανοτεράστιο, τρισμέγιστο, ανυπερβλοανυπέρβλητο Σταμάτη Γαρδέλη. Δηλώνω Γαρδελικός και εκείνη την εποχή εάν ήθελες η ταινία σου να πάει καλά, έπρεπε να δώσεις κι ένα ρόλο στον Σταμάτη Γαρδέλη. Πως κάνει κάθε περιοδικό που πρωτοκυκλοφορεί στη Κύπρο, που βάσει νόμου πρέπει να έχει εξώφυλλο την Βίσση; Ετσι ακριβώς.
Ενας φίλος μου διερωτήθηκε κάποτε πως είναι δυνατόν ο Πάνος Μιχαλόπουλος (μαζί ξεκίνησαν) να έχει ανθηρή καριέρα ακόμα και σήμερα και ο Γαρδέλης να έχει περάσει στα αζήτητα. Συμφωνώ κι επαυξάνω. Η μοναδική εξήγηση που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι κάποιες φωτιές απλά καίνε πιο λαμπερά από άλλες και σβήνουν πολύ πιο γρήγορα.

Πόσο πιο λυρικός μπορώ να γίνω ο πούστης;

Λίγα λόγια και για τις επιλογές. Προσπάθησα να το κρατήσω σε μια σκηνή ανά ταινία και χρησιμοποίησα μόνο σκηνές που βρήκα στο YouTube. Κάποιες δυστυχώς δεν τις βρήκα, όπως την σκηνή που Κώστας Βουτσάς και Σωτήρης Μουστάκας παζαρεύουν τον άραβα μεγαλοεπιχειρηματία στο "Τα τούβλα". Οταν ο άραβας διαμαρτύρεται για την προτεινόμενη τιμή, ο Βουτσάς του απαντά "Αραβας είσαι ρε ή γύφτος;"! Good times.
Στο δια ταύτα.


"Αϊντε σπάσε, ρε μαλάκα" από την ταινία "Καμικάζι αγάπη μου" (1983)

Αρχή κάνουμε με ένα κομμάτι που είναι τόσο cult, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με το άλλο αλήστου μνήμης κομμάτι που ακολουθεί λίγο παρακατω, πάλι με τον Γαρδέλη. Το "Αιντε σπάσε, ρε μαλάκα" είναι ελαφρορόκ κομματάκι της μπάντας του Γαρδέλη (Μουσικές Μεραρχίες παρακαλώ), που στη ταινία υποδύεται τον αδελφό του Στάθη Ψάλτη. ΟΛΑ τα λεφτά στο βίντεο είναι ο τύπος με το speedo που παίζει πλήκτρα! Δεν βλέπεις πλέον τέτοια πράγματα σήμερα! Να σας πω ότι μετά που τελειώνει το κομμάτι, η συνάμενη κουνάμενη γκρουππι χτυπά τον Γαρδέλη στον ώμο λέγοντας του "Θα καραφλιάσει το σύμπαν με αυτό το κομμάτι!" Μωρό μου, το κακό το έχουμε πάθει ήδη.


"Αγόραρε! Χέλι!" από την ταινία "The Κόπανοι"  (1987)

Μόνο για τον τίτλο, αυτή η ταινία παίρνει δικαιωματικά θέση στο πάνθεον. Μα, "The Κοπανοι" ρε φίλε; Οταν στην Ελλάδα έκαναν puns, στην Αμερική ανακαλύπταν το slap-stick να 'ουμε. Γιώργος Κωνσταντίνου γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ως ο φτωχομπινές που πουλά αγάπη σε γυναίκες για να τους τρώει τα λεφτά. Ενα από τα θύματα είναι η Φρύνη Αρβανίτη, που του πέφτει κάπως...πολλή...




"Εσύ τι είδες;" από την ταινία "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα" (1982)

Αν ζητούσαμε από όλους όσους ήταν ζωντανοί την δεκαετία του '80 να διαλέξουν την πιο αντιπροσωπευτική ταινία, σας πάω στοίχημα ότι η πλειοψηφία θα πήγαινε με το "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα". Το μοναδικό ελληνικό movie franchise, το πόνημα του Ομηρου Ευστρατιάδη ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της χρονιάς και έδωσε ακόμα δύο ταινίες. Εκανε σταρ τον Στιβ Ντούζο (Μπίλιας) και μας έδειξε ότι ο ελληνικός κινηματογράφος ξέρει πως να κάνει κωμωδία. Ο Ευστρατιάδης προσπάθησε ανεπιτυχώς να αναβιώσει το franchise το 2011 με μια τέταρτη ταινία, που ήταν τόσο χάλια που πρέπει να κυρηχτεί παράνομη.
Στη σκηνή οι "φασαρίες" της τάξης παίρνουν μάτι την καθηγήτρια, η οποία τους τιμωρεί αναλόγως με το τι είδαν!




"Μαφιόζικο πνίξιμο με τροχό" από την ταινία "Λεζεντάνο ο Μπάτσος" (1988)

Εχω ένα σοφτ σποτ για τον Μάρκο Λεζέ. Δεν ξέρω γιατί. Του έχω μια συμπάθεια του ανθρώπου. Δεν ξέρω αν είναι το κακομοιριασμένο ύφος, η καημένη του κορμοστασιά ή η γελοία φωνή του. Εχει κάτι το συμπαθητικό πάνω του ο άνθρωπος. Ο Λεζεντάνο είναι ο ήρωας που δημιούργησε ο Λεζες, που υποδύθηκε σε δυο -τρεις ταινίες κάποτ στα τέλη της δεκαετίας. Εδώ ο Λεζεντάνο θα εκτελεστεί από την εγχώρια μαφία, γιατί έχασε κάτι εκατομμυριάκια ευρώ. Ο ευρηματικός τρόπος εκτέλεσης κάνει τον κάθε κακοποιό από ταινία James Bond να φάει την γάτα του από την ζήλεια. Fun fact. Το όνομα του εκτελεστή είναι "Τατάλια", που είναι βεβαίως το όνομα της αντίπαλης οικογένειας των Κορλεόνε στο "Godfather".



"Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols. Γκέγκε;" από την ταινία "Χουλιγκανς, κάτω τα χέρια από τα νιάτα" (1983)

Οταν βγήκε η ταινία, ήταν μια κοινωνική καταγγελία, οι κραυγές μιας νεολαίας που αναζητούσε απαντήσεις και δεν μπορούσε να τις πάρει από την συντηρητική προηγούμενη γενιά. Και η συγκεκριμένη σκηνή, υποτίθεται ότι ήταν η επανάσταση ενός αγανακτισμένου με το κατεστημένο νέου, υπό τους ήχους του πανκ συγκροτήματος "Sex Pistols". Εχοντας πει αυτά, Ι dare you, I double dare you motherfucker, να δεις αυτή τη σκηνή και να μην ξεραθείς στο γέλιο.




"Τι του πέρασε από το κεφάλι;" από την ταινία "Ψηλός, λιγνός και ψεύταρος" (1985)

Η προέλευση του γνωστού ανεκδότου. Ο Ψάλτης δεν θέλει καμία σύσταση. Εδώ υποδύεται τον στρατιώτη που επισκέπτεται το σπίτι ενός νεκρού συναδέλφου του, για να εξηγήσει στους γονείς του πως πέθανε.




"Προσοχή! Κλαρίνο" από την ταινία "Ο Δυναστείας" (1985)

Η υπόλοιπη ταινία είναι μεν απαράδεκτη αλλά το συγκεκριμένο όποτε το θυμάμαι γελώ! Ο Σωτήρης Μουστάκας είναι παλιοσειρά, που έχει πάρει σβάρνα τα στρατόπεδα γιατί δεν μπορεί να στεριώσει πουθενά! Εδώ αντιδρά όταν ένας λοχαγός του λέει να σταθεί προσοχή.



"Η ντροπή του Μήτσου" από την ταινία "Μήτσος ο Ρεζίλης" (1984)

Ακόμη ένας κλασσικός Μουστάκας, αυτή την φορά από το cult "Ο Μήτσος ο Ρεζίλης" με τον Νίκο Ρίζο. Ο Μήτσος είναι ένας βαρύμαγκας που δεν μπορεί να βρει δουλειά. Στη συγκεκριμένη σκηνή κόβει το μουστάκι από την ντροπή του αλλά παίρνει ένα αναπάντεχο μήνυμα από τον άλλο κόσμο!




"Come with me για να την βρεις" από την ταινία "Ελα να αγαπηθούμε darling" (1984)



Πως ήταν το "Αιντε σπάσε ρε μαλάκα" ή το "Με λένε Αλέξη, σε λένε Σοφία/κρατώ μια κιθάρα κρατάς μια καρδιά"; Του ίδιου βεληνεκούς είναι και το "Come with me για να την βρεις". Βασικά, δώσε στο Γαρδέλη μια κιθάρα και cheesy στιχους και έχεις instant classic. Greek lover όχι με πουλόβερ αλλά με κιθαρούλα για καντάδα στον χαμένο μου έρωτα, την Εφη Πίκουλα.



"Πιάσαμε αμερικάνικο σταθμό" από την ταινία  "Βασικά, καλησπέρα σας" (1982)


Οχι μια σκηνή, όλη την ταινία να βάλω πάλι θα είμαι μέσα. Τι να πρωτοπεις; Το "Κουλα πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος"; Το "Εισητήριο, ο πίσω"; Το εστιατόριο με σπεσιαλιτέ το βραστό νερό; Το "Βασικά καλησπέρα σας είναι all time classic και βλέπεται ακόμη και σήμερα και πάλι είναι ευχάριστο! Η προσωπική μου επιλογή για την καλύτερη ταινία των 80's και η καλύτερη κωμωδία του ελληνικού κινηματογράφου.



Bonus material: Όλη η φιλμογραφία του Κρις Σφέτα

To 1984, το "Karate Kid" βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες και σηματοδοτεί μια στροφή του αμερικάνικου σινεμά προς ανατολάς και συγκεκριμένα στον κινέζικο και ιαπωνέζικο μυστικισμό. Η ταινία προβλήθηκε και στην Ελλάδα και θεάθηκε από τον ιδιοκτήτη σχολής καράτε Γιώργο Σφέτα, που είχε ένα γιό, μια κάμερα και ένα όνειρο. Να δώσει στον κόσμο ένα karate kid που αντί για σουσι θα βρωμούσε τζατζίκι.



Κάπως έτσι μπήκε στο κόσμο του σινεμά ο Κρις Σφέτας, ένας εντελώς ατάλαντος νεαρός ηθοποιός που το μοναδικό πλεονέκτημα που είχε ήταν να φωνάζει "ΙΑΑΑΑΑ" τόσο δυνατά, που έχανες αμέσως κάθε θέληση για μάχη. Οταν ο ελληνικός κινηματογράφος σταμάτησε να παίζει ταινίες του φέρελπι καρατέκα, ο Κρις Σφέτας συνέχισε απτόητος την καριέρα του στις ταινίες των βίντεοκλαμπ. Ολες οι ταινίες είναι τόσο κακοφτιαγμένες που σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα, μαζί με την έντονη επιθυμία να γελάσεις. "Ο μικρός κεραυνός", "Ο μικρός μεγάλος νίντζα", "Ο μαχητής" και άλλες πολλές ταινίες ήρθαν να κοσμήσουν τα ράφια της ελληνικής φιλμογραφίας με ένα λεκέ που είναι μέχρι σήμερα ανεξίτηλος.
Αγαπημένη ταινία βεβαίως είναι το "Ο μικρός ήρωας", η οποία βάζει τον Κρις στη Κύπρο! Οταν λοιπόν ο Σφέτας έρχεται στο νησί μαθαίνει από το θείο του για ένα εικόνισμα που βρίσκεται στο σπίτι του στα κατεχόμενα. Ο Κρις βεβαίως δεν χάνει στιγμή και πάει στα κατεχόμενα για να φέρει το εικόνισμα πίσω! Αφου σπάζει στο ξύλο τον μισό τουρκικό στρατό, (οι στρατιώτες του οποίου δεν έχουν διακριτικά, έχουν μια φυσική απέχθεια για όπλα και για κάποιο λόγο προτιμούν να μιλούν ελληνικά) ο μικρό μας ήρωας επιστρέφει αλλά την τελευταία στιγμή τον πυροβολεί ένας στρατιώτης (που προφανώς δεν είχε πάρει το memo για τα όπλα). Ω του θαύματος όμως ο ήρωας μας είναι ζωντανός, αφού η σφαίρα καρφώθηκε στο εικόνισμα και δεν τον σκότωσε! Φαντάζομαι είχε προστάτιδα την Παναγιά την Αλεφίσφαιρη μεγάλη η χάρη της.



Αυτές ήταν οι επιλογές μου για τον ελληνικό κινηματογράφο των 80's! Σας ευχαριστώ που με αφήσατε να σας διασκεδάσω! Μέχρι την επόμενη φορά!

Και να μην ξεχνάτε να επισκέπτεστε το νέο μου blog, οπου ο ένας επιζών από μια μεγάλη καταστροφή εξιστορεί στο ημερολόγιο του την ζωή σε μια μετα-αποκαλυπτική Κύπρο!


Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

My deepest, darkest secret

Ολοι μας έχουμε μυστικά, καλά κρυμμένα, κάπου που κανένας δεν μπορεί να τα βρεί. Σκελετούς στη ντουλάπα μας, που λένε και τα αμερικανάκια.

Εκανα image Google search για "skeletons, closet". Αυτό είναι από τα πρώτα hits.  The fuck is wrong with you people?

Ολοι μας λοιπόν έχουμε κάτι που θα θέλαμε να κρατήσουμε κρυφό. Για κάποιους είναι μια εξαιρετικά άσχημη γκόμενα που ψάρεψαν σε μπαρ μετά που το αλκοολ ξεπέρασε το "τι σκατά σκέφτεσαι ρε μαλάκα;" όριο στο αίμα τους (το ίδιο ισχύει βεβαίως και για τις κυρίες, μην μας πουν και σεξίστές τώρα), για άλλους ήταν ένα πείραμα στο κολλέγιο (λέμε τώρα) και άλλα διάφορα.
Δόξα τω Θεό/Αλλάχ/Βουδα/Κανένα (πολυπολιτισμικότητα, όχι μαλακίες) έχω και γω καμπόσους σκελετούς στη ντουλάπα μου. Μικρούς, μεγάλου, μεσαίου μέγεθους αλλά όλοι αποκτήθηκαν με υπέρμετρη μαλακία και μόχθο γι' αυτό και γω τους προσέχω και τους έχω μη στάξει και μη βρέξει.
Κινούμενος όμως θεματικά σε σχέση με το blog, θέλω να κάνω το βήμα και να σας αποκαλύψω το πιο κρυφό μου μυστικό όσον αφορά ταινίες.

Good guess, but no


Είναι μια ταινία που ντρέπομαι να πω ότι μου αρέσει. Δεν είναι απο αυτές τις κωμωδιούλες που τις βλέπεις και ξερένεσαι αλλά ξέρεις μέσα σου ότι κατά βάθος είναι χάλια. Δεν είναι από αυτά τα δακρύβρεχτα που σου χτυπούν ένα ευαίσθητο νεύρο αλλά ξέρεις μέσα σου ότι είναι απλά ένα φτηνό δράμα. Οχι. Είναι πολύ χειρότερο. Είναι από αυτές τις ταινίες που παίρνουν και καλά τον εαυτό τους στα σοβαρά και νομίζουν ότι στέλνουν και κοινωνικό μήνυμα. Για να μην το καθυστερώ το αναπόφευκτο, ορίστε.

You cant see it, but Im rolled up in the bathroom and crying

To "Drumline" είναι μια ταινία παραγωγής 2000 και είναι πιο μπανάλ από έφηβο της δεκαετίας του 1980. Σαν ταινία, είναι επιεικώς χάλια. Χιλιοειπωμένη ιστορία, με χιλιοχρησιμοποιημένη φόρμουλα και χαρακτήρες τόσο ρηχούς που αν ήταν θάλασσα δεν θα μπορούσες να πνίξεις ούτε τον Μπεϊμπιστρουμφ. Πληροφοριακά, είναι η πραγματική ιστορία (μόνο αυτό σε κάνει να τραβήξεις πίσω) ενός νεαρού ντράμερ από μια φτωχογειτονιά που παίρνει μουσική υποτροφία για ένα κολλέγιο που υπερηφανεύεται για την μπάντα του. "Fish-out-of-water" χαρακτήρας που στην αρχή επαναστατεί ενάντια στο κατεστημένο και στη συνέχεια κάνει λίγο soulsearching και ανακαλύπτει το πραγματικό νόημα της ζωής. Ugh. Λες και δεν μας φτάναν όλα τούτα τα κλισέ, οι συμπτώσεις που συμβαίνουν σ' αυτή την ταινία είναι τόσο απίστευτες που κάνουν το "Lord of the Rings" να μοιάζει με τουριστικό ντοκυμαντέρ για την Νέα Ζηλανδία.

"Παρακαλούνται οι συμμετέχοντες στο σαφάρι να μην ταϊζουν τα ορκς γιατί αυτό χαλά την προσεγμένη διατροφή τους. Ευχαριστώ για την κατανόηση και καλωσορίσατε στην Middle Earth Safari Tours"


Κι όμως για μια περίοδο της ζωής μου είχα ένα DVD με την ταινία και το είχα κυριολεκτικά λιώσει. Σίγουρα, έχει κάποιες σπουδαίες χορογραφίες μπάντας, αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετό για να δικαιολογήσει το υπόλοιπο αδικαιολόγητο έργο. Αυτό όμως είναι το "feel-good-movie" μου. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω πως, αλλά there it is. Νιώστε ελεύθεροι να κρίνετε.

Νομίζω δεν δώσαμε σ΄αυτή την εικόνα την απαραίτητη σημασία. Τι σκατά είναι αυτό στα δεξιά;!; Ασύρματος; Πάει με το σετ ή το φόρεσε μόνη της;! Και τι στο διάολο χρησιμεύει;! Αυτό το σουτιέν είναι κάτι που θέλει η ίδια ή το διάλεξε ο φίλος της;! Και αν είναι σετ, πως είναι άραγε το βρακί;  Επαναλαμβάνω, THE FUCK IS WRONG WITH YOU PEOPLE?!?

Αν έχετε και σεις ένα καλά κρυμμένο μυστικό (για ταινίες εννοώ, δεν θέλω την αστυνομία να βαρά την πόρτα μου μεσάνυχτα) γράψτε το στα comments!

Σας ευχαριστώ που με αφήσατε να σας διασκεδάσω! Μέχρι την επόμενη φορά.

Και να μην ξεχάσω! Πλέον γράφω το ημερολογιο ενός ανθρώπου που επιβίωσε σε μια μετα-αποκαλυπτική Κύπρο στο "Η Κύπρος μετά την καταστροφή" . Come and join in

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Κύπρος, μετά την καταστροφή...


Είναι μια ιδέα που είναι καιρό στο κεφάλι μου. Οσοι διαβάζετε τακτικά ξέρετε ότι αυτή την περίοδο ψάχνω για δουλειά και η πρώτη μου επιλογή είναι το writing staff τηλεοπτικής σειράς. Παράτησα μια καλή δουλειά που είχα για να κάνω ακριβώς αυτό και θέλω τουλάχιστον να προσπαθήσω πριν να πω ότι απέτυχα και να συμβιβαστώ με κάτι άλλο. Προς αυτή την κατεύθυνση, επείδη δεν γίνεται να προσλάβουν τον οποιοδήποτε, έγραψα pilot script για να δείξω ότι κατέχω από δομή διαλόγου και έχω την απαραίτητη τηλεοπτική παιδεία. Σκοπός δεν ήταν ποτέ να γυριστεί σε σειρά. Σκοπός ήταν, as always, να δέιξει ότι ξέρω για ποιό πράγμα μιλώ. Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να πείσω κανένα μέχρι σήμερα, κυρίως επειδή η δουλειά μου εκλαμβάνεται σαν pitch, σαν ιδέα δηλαδή για καινούργια σειρά. Συνεχίζω όμως να προσπαθώ γιατί ποτέ δεν ξέρεις.
Παρασύρομαι όμως και φεύγω από το θέμα μου.



Μου αρέσει να γράφω. Οχι βιβλία, ξέρω πολύ καλά τους περιορισμούς μου, αλλά ιδέες, σκηνές. Με ενθουσιάζει η προοπτική να βγάλω κάτι από το κεφάλι μου και να το δω να παίρνει σάρκα μπροστά μου. Και ακόμα καλύτερο,να έρχεται κάποιος και να σου πει "μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες, με έκανε να σκεφτώ". Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα αυτό είναι ότι πιο κοντινό σε μαγεία μπορώ να φανταστώ.
Για να παρουσιάσω και το δεύτερο μέρος της συνταγής, όσοι κάνετε τον κόπο να κάνετε μια βόλτα από δω ξέρετε την αγάπη που έχω για την μετα-αποκαλυπτική λογοτεχνία. Από το φανταστικό "The Stand" του Stephen King, στη σειρά "Dark Tower" του ιδίου, στο "The Road" του Cormac McArthy, το "Ι am Legend" του Richard Matheson και πολλές, πολλές σύντομες ιστορίες από σπουδαίους συγγραφείς.



Και αυτό μας φέρνει στο θέμα του σημερινού ποστ. Μια από τις ιδέες που είχα για σειρά αφορούσε την Κύπρο, μετά από μια μεγάλη καταστροφή. Δέκα χρόνια μετά το τέλος, θα ήταν η ιστορία μιας καινούργιας αρχής. Αν και έχω mapped out την όλη ιστορια στο κεφάλι μου, δεν περίμενα ποτέ πραγματικά ότι θα το έβλεπα στην τηλεόραση. Ο προϋπολογισμός για να γίνει κάτι τέτοιο καλά και να μην φαίνεται εντελώς γελοίο είναι απαγορευτικός. Κανένας εδώ δεν έχει το απαραίτητο κεφάλαιο.
Παίρνουμε λοιπόν μια κουταλιά μετα-αποκαλυπτική φαντασία, προσθέτουμε την ανάγκη μου να γράψω και τελειώνουμε με μια μεζούρα blogging. Το αποτέλεσμα; Καλωσορίσατε στο δεύτερο μου blog, "H Κύπρος μετά την καταστροφή"! Θα είναι γραμμένο με την μορφή ημερολογίου, η ιστορία ενός ανθρώπου σε ένα κόσμο που δεν είναι πλέον δικός του. Πως καταστράφηκε ο κόσμος; Πως επιβίωσε ο φίλος μας; Που είναι; Τι θα απογίνει; 
Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι θα παρατήσω αυτό το blog. Εγινε πλέον συνήθεια και έχω πολλά πράγματα να πω όσον αφορά το σινεμα!
Πλέον θα τα λέμε από δύο τόπους!

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Κωλοβαρόντας like a Baws: Οι επιλογές μου από το YouTube

Ωρα για procrastination ή όπως είναι καλύτερα γνωστό σε ελληνόφωνες χώρες, κωλοβάρεμα! Και τι καλύτερο για αυτή την ευγενή πράξη χαμένου χρόνου και σπαταλημένων δυνατοτήτων από το YouTube; Ώρες και ώρες ατελείωτες μπροστά στα βίντεο του δημοφιλέστερου site για video upload παγκοσμίως, από το theme song του καρτούν "Silverhawks" μέχρι "Ι know nothing" bit στο "Fawlty Towers"!


Εδώ θέλω να μοιραστώ μαζί σας λίγα από τα αγαπημένα μου κανάλια. Επειδή αρκετοί με ρωτούν για να τους εισηγηθώ ταινίες και σειρές, σκέφτηκα ότι θα έχει ενδιαφέρον αν πάρουμε το πράγμα ένα βήμα παραπέρα. Αντ' αυτού λοιπόν, τι λέτε για εισηγήσεις καναλιών στο YouTube; 




Αυτό είναι από τα κανάλια που σίγουρα ξέρετε. To ERB είναι ίσως η καλύτερη ιστορία επιτυχίας που ξεπήδησε μέσα από το YouTube. Δύο κωμικοί, ο Peter Shukoff και o Lloyd Ahlquist είχαν πριν δύο χρόνια μια ιδεά για σώου. Να βάζουν αντιμέτωπους ιστορικές φιγούρες και φιγούρες από την ποπ κουλτούρα  σε ένα πρωτότυπο rap battle. Μετά από πολλή σκέψη αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την ιδέα του ζωντανού σώου και να δημιουργήσουν μια σειρά από βίντεο στο YouTube και να αφήσουν μάλιστα τους θεατές να αποφασίσουν ποιοί θα ήταν αντιμέτωποι στην επόμενη μάχη. To πρώτο είχε αντιμέτωπους τον John Lennon και τον συντηρητικό παρουσιαστή του Fox Bill O'Reilly και δεν είχε την επιτυχία που περίμεναν, αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Στη δεύτερη μάχη βρέθηκαν αντιμέτωποι ο Darth Vader με τον Χιτλερ και το video πήγε αμέσως viral. Το ERB έγινε internet phenomenon και οι δύο νεαροί δημιουργοί του εκατομμυριούχοι μέσα σε μία νύχτα. Μέχρι στιγμής υπάρχουν 19 ERBs και εμπίπτουν όλα στη κατηγορία του "fucking hilarious". Οι δυό τους ίδρυσαν εταιρεία παραγωγής για τα βίντεο τους, την Maker Studios, και συνεχίζουν ακάθεκτοι. Τα συνδυασμένα views των βίντεο τους ξεπερνούν το μισό δις!
Δείτε εδώ το αγαπημένο μου από την δεύτερη σεζόν, όπου αντιμέτωποι τίθενται ο Bill Gates και ο Steve Jobs!





Υπάρχουν πολλά κανάλια αφιερωμένα σε ταινίες του σινεμά, αλλά κανένα τόσο καλό όσο το Screen Junkies! Το κανάλι έχει ένα τακτικά updated σώου με συνεντεύξεις από ηθοποιούς αλλά και ένα απίστευτα αστείο segment που ονομάζεται "Honest Trailers". Θέλατε ποτέ να μάθετε την αλήθεια πίσω από τις ταινίες; Το Screen Junkies είναι ότι πρέπει για σας! Ορίστε το honest trailer για την ταινία "Τwilight"!




To Lindseystomp είναι το επίσημο κανάλι της Lindsey Stirling, μιας ταλαντούχου βιολίστριας που έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο "America You Got Talent", ως "Hip Hop Violinist". Ευτυχώς εγκατέλειψε γρήγορα αυτό το concept και αφιερώθηκε στη δική της μουσική και σε επανεκτελέσεις διάσημων κομματιών. Η Stirling είναι εξαιρετική βιολίστρια, γλυκύτατη και με έφεση προς το epic. Ρίξε στο γλυκό και λίγο cosplay που κάνει στα βίντεο της τώρα τελευταία και καταλαβαίνεις αμέσως γιατί είμαι hooked. Δείτε ένα βίντεο εδώ στο οποίο κάνει medley της μουσικής του Lord of the Rings: 




To "Ηοw It Should Have Ended" είναι ένα animation κανάλι που βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Πετά στον κάλαθο των αχρήστων τα φινάλε των ταινιών που θέλουν να μας σερβίρουν οι παραγωγοί και δίνει το δικό του twist! Εκτός από το theme του καναλιού το HISHE έχει και πάρα πολλά animation που μπορούν να σταθούν από μόνα τους. Εγγυημένη πλάκα! Δείτε εδώ πως έπρεπε να τελειώσει το "Dark Knight Rises" 





 Βίντεος από το College Humor σίγουρα έχετε δει κάπου, γιατί είναι από τα παλαιότερα χιουμοριστικά κανάλια που υπάρχουν! Είτε είναι animation, ένα σκετσακι ή παρωδία ποπ κουλτούρας, το College Humor είναι μέσα! Αγαπημένο εδώ και καιρό. Δώστε ιδιαίτερη σημασία στη σειρά "POV" (point of view) και ιδίως σε εκείνα με την γυναίκα και τον άντρα που αγοράζουν προφυλακτικά!
Ορίστε το πιο πρόσφατο βιντεο, μια παρωδία του Gangam Style με τον Mitt Romney!




Αυτά είχαμε για αυτή τη φορά! Σας ευχαριστώ που με αφήσετε να σας διασκεδάσω! Μέχρι την επόμενη φορά














Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Any way you want it: A "Rock of Ages" review


Θα κρατήσω το ποστ σύντομο. Δύσκολο, γιατί έχω μία έφεση προς το σεντόνι αλλά θα το παλέψω. Εγραψα σε παλιότερο ποστ ότι τα μιούζικαλ που θα μας απασχολήσουν φέτος θα είναι το "Rock of Ages" και το "Les Miserables" και διερωτήθηκα ποιό από τα δύο θα ήταν τελικά ο νικητής. Αυτό το ποστ είναι λίγο-πολύ όπως την πρώτη φορά που κάνει κάποιος σεξ. Τελείωσε πολύ πιο γρήγορα απ' ότι έπρεπε, ήταν χάλια και όταν το κοιτάζεις από το μέλλον σκέφτεσαι "τι μαλακία έκανα Θεέ μου;"
Η σύγκριση μεταξύ των δύο είναι όχι αστεία, αλλά και κάπως προσβλητική. Το ένα είναι η μεταφορά ενός σπουδαίου μιουζικαλ, με εκατομμύρια στη παραγωγή, σπουδαίες ερμηνείες από τους ηθοποιούς και φόντα για όσκαρ καλύτερης ταινίας. Το άλλο είναι το "Rock of Ages".



Δεν υπάρχει σύμπαν στο οποίο οι δύο αυτές ταινίες μπορούν να συγκριθούν. Το να θεωρούνται συγκρινόμενες επειδή είναι και οι δύο μεταφορά μιούζικαλ στη μεγάλη οθόνη, είναι σαν να συγκρίνεις το "Μανώλης και Κατίνα" με το "Big Bang Theory" λέγοντας ότι είναι και τα δύο κωμωδίες.
Στο δια ταύτα όμως. Το "Rock of Ages" είναι χάλια ταινία. Πρώτα απ΄ όλα, μεγάλο μέρος της επιτυχίας του μιούζικαλ έγκειται στη διαδραστικότητα του. Οι θεατές στις παραστάσεις λαμβάνουν μέρος σε αρκετές περιπτώσεις (στο τέλος οι μισοί ηθοποιοί τραγουδούν από τα καθίσματα), κάτι που βεβαίως δεν μπορεί να το κάνει η ταινία. Η πλοκή φαίνεται να είναι γραμμένη σε post-it, οι ερμηνείες είναι αδιάφορες στη καλύτερη περίπτωση, κάνει κοιλιά σε αρκετά σημεία και γενικά προσομοιάζει περισσότερο με βίντεοκλιπ παρά ταινία.
And I fucking loved it.




Όχι μία, εκατό-μια φορές να μου το βάλεις πάλι θα το δω. Για το τι συνιστά καλή ή κακή ταινία το έχω αναλύσει εδώ έτσι ας μην επαναλαμβανόμαστε. Χέστε τις αρνητικές κριτικές και το θάψιμο που του έχουν κάνει. Οσοι έθαψαν το έργο δεν έχουν ιδέα τι λένε. Το καστ και ο σκηνοθέτης ξεκαθαρίζουν από την αρχή ποιό θα είναι το θέμα της ταινίας. Ενα πλακατζίδικο, μουσικό αφιέρωμα στο ροκ των '80s (με έμφαση στους Journey, μέτρησα τρία τραγούδια, Steve Perry you are a fuckin GOD), υπό την κάλυψη ταινίας! Και στο συγκεκριμένο τομέα τα καταφέρνει άψογα! Για τι να πεις πρώτα; Την Katherine Zeta Jones και το "Hit me with your best shot"; Τον θέο του Ροκ Stacey Jaxx (τον υποδύεται ο Tom Cruise αλλά more on that later) με το "Pour some sugar on me"; Tο face-off στο Bourbon Room με το "We built this city" και το "We 're not gonna take it"; To πραγματικά σπουδαίο rendition του "Any way you want it" από την Mary J. Blige ή το φινάλε με το "Don't stop believin';

Οσοι νομίζατε ότι είναι από το "Glee" αυτό το τραγούδι, Ι' ll go Liam Neeson on your asses

Από οπου και να το δεις, η ταινία είναι θεϊκή. Plus, σε κάποια φάση ο Tom Cruise τραγουδά στον κώλο μιας γυναίκας "Ι wanna know what love is". Ωρα για το catchphrase μου. I-SHIT-YOU-NOT. Να μου το θυμηθείτε, αυτό το πλάνο κάποτε θα επιστρέψει και θα δαγκώσει τον Cruise στον....huh. Μάλλον ήξερε τι έκανε. Anyway.
Μιας και είπαμε για τον Cruise, είναι η μοναδική εξαίρεση σε όλη την ταινία γιατί προφανώς δεν πήρε το memo που έλεγε ότι το όλο πράγμα είναι για πλάκα. Την είδε κάπως βασανισμένος καλλιτέχνης που δεν τον καταλαβαίνει κανένας και μπήκε μάλιστα και στον κόπο να παίξει σοβαρά. Seriously, there were tears. Οπως φαντάζεστε το αποτέλεσμα είναι περισσότερο στη σφαίρα του αστείου παρά του σοβαρού...σε...μια...αστεία..ταινία...Huh.

Oh you 're good....
O Adam Baldwin με τον Russel Brand είναι απολαυστικότατοι και έχουν μεταξύ τους περισσότερη χημεία απ' ότι μια σεζόν του "Breaking Bad". Που έχει και παρουσία εδώ αφού στο έργο παίζει και Bryan Cranston. Επιασε το μάτι μου επίσης και τον Constantine Maroulis (πρωταγωνιστής του μιούζικαλ στο Broadway) που κάνει cameo ως ιδιοκτήτης δισκογραφικής εταιρείας. Ο άνθρωπας τραγουδά έξι λέξεις και εκμηδενίζει το τραγουδιστικό ταλέντο του Diego Bonetta που παίζει τον ρόλο του στη ταινία. Δεν είναι τυχαίο που έβαλαν αυτόν να τραγουδήσει στο sound track και όχι τον Bonetta.
Με λίγα λόγια, αν γουστάρετε κλασσικές ροκιές το "Rock of Ages" είναι Η ταινία για σας. Οπλιστείτε με χιούμορ, μαλλί αφάνα, γιλόκο λαμέ, παντελόνι καμπάνα, μπόλικο ποτό και θα περάσετε ωραία νύχτα!

Πολύ, πολύ αλκοολ...


Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Γιατί στη Κύπρο βλέπουμε μόνο σαπουνόπερες και το μέλλον της κυπριακής Τηλεόρασης


*FULL DISCLOSURE

Αποφεύγω επιμελώς να γράψω για κυπριακή τηλεόραση επειδή έχω συμφέρον. Εδώ και χρόνια προσπαθώ να μπω στο writing staff οποιασδήποτε σειράς, αλλά πιο εύκολα μπαίνεις στον 33ο Κύκλο της Μασονίας παρά να διεισδύσεις στους κύκλους της κυπριακής τηλεόρασης. Θέλω να είμαι δίκαιος με τα γραφόμενα μου και ίσως αυτό να με εμποδίζει να κάνω την δουλειά σωστά. Προσπάθησα όμως (και πιστεύω τα κατάφερα) να κρατήσω μια ανεξάρτητη άποψη και να κρίνω αντικειμενικά. Επειδή όμως πιστεύω στη δεοντολογία και στο ότι πρέπει ο αναγνώστης να είναι ενήμερος για το ποιόν αυτού που γράφει, οφείλω να είμαι ειλικρινής από την αρχή. Καλή ανάγνωση!


Πριν προχωρήσουμε στο κυρίως μέρος του άρθρου να κάνουμε μια απαραίτητη διευκρίνηση. Οταν κάποιoς ακούει τον όρο "σαπουνόπερα" αυτομάτως σκέφτεται μια σειρά όπου όλοι κάνουν σεξ με όλους, ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάποιος παθαίνει αμνησία και σχεδόν πάντα κάποιος καταλήγει με καρκίνο. O όρος προέρχεται από τις πρώτες καθημερινές μεσημεριανές σειρές που έπαιζαν στις ΗΠΑ (την ώρα που ο άντρας ήταν δουλειά, επομένως απευθυνόταν αποκλειστικά σε γυναίκες) που είχαν ως σπόνσορες εταιρείες με καθαριστικά σπιτιού.

Σκηνή από το "Guiding Light", μία από τις πρώτες σαπουνόπερες. Ξεκίνησε το 1930 σαν ραδιοφωνική σειρά και διήρκησε μέχρι το 2009

Η αντίδραση μας προς αυτού του είδους την τηλεόραση είναι αυτόματα αρνητική και πολύ καλά κάνουμε. Ο όρος "σαπουνόπερα" όμως έχει και δευτερεύουσα σημασία, που έχει να κάνει όχι με το περιεχόμενο αλλά με την φόρμα της σειράς. Σε πολύ γενικές γραμμές, ως σαπουνόπερα ορίζεται μια σειρά η οποία έχει μεγαλύτερο αριθμό επεισοδίων από μια μέση σειρά, μια σεναριακή πλοκή που μπορεί να διαρκέσει πάρα πολλά επεισόδια, διαρκεί πολύ περισσότερες σεζόν από όσο πρέπει και η καθαρή χρονική διάρκεια του επεισοδίου είναι περίπου 30 λεπτά. Οι σαπουνόπερες έχουν και πολλές ομοιότητες ως προς την κινηματογράφηση. Τα φίλτρα στις κάμερες μένουν πάντα τα ίδια (προσέξατε ποτέ ότι ΟΛΟΙ οι τόποι φαίνονται οι ίδιοι;) και στις συζητήσεις μεταξύ δύο προσώπων ακολουθείται σχεδόν ευλαβικά η φόρμουλα "single shot (close up)-single shot (close up)-two shot (medium shot)". Ο λόγος είναι ο εξής: οι ηθοποιοί έχουν τόσες πολλές ατάκες να μάθουν, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που είναι μακράν πιο αποδοτικό για τον σκηνοθέτη΄(σε περίπτωση λάθους, που μοιραία γίνεται συχνά) να "κόβει" από την τελευταία ατάκα του ενός εκ των δύο παρά να ξαναρχίσει από το μηδέν.

Σαπουνόπερα ή "σαπουνόπερα";


Ποιά είναι η διαφορά των δύο; Μια σαπουνόπερα ως προς το περιεχόμενο είναι πάντα χάλια ενώ μια σειρά με φόρμα σαπουνόπερας μπορεί κάλλιστα να είναι πολύ καλή. Παραδείγματος χάριν, το "Gossip Girl" και το "Grey's Anatomy" είναι δύο σειρές με φόρματ σαπουνόπερας που έχουν όμως ψηλό production value.

Ναι κορίτσια, είναι σαπουνόπερα. Deal with it

Για να πάρετε μια ιδέα για τα μεγέθη τα οποία μιλούμε, μια μέση σειρά σε ανοιχτό κανάλι στις ΗΠΑ έχει 20-24 επεισόδια τον χρόνο, η διάρκεια των οποίων είναι μεταξύ 35-45 λεπτά. Η φόρμουλα βεβαίως αυτή τώρα τείνει να αλλάξει, καθώς οι σταθμοί προτιμούν σειρές των 10-12 ωριαίων επεισοδίων που διαρκούν μόνο τρεις μήνες, αλλά ας χρησιμοποιήσουμε το πρώτο παράδειγμα για να έχουμε μια βάση σύγκρισης.
Η μέση σαπουνόπερα έχει 60-80 επεισόδια τον χρόνο ( το "Bold and the Beautiful" έχει συνήθως 60) και δεν σταματούν τον Μάη όπως όλες οι σειρές αλλά τέλη Ιουνίου.
Τώρα, αφού ξεκαθαρίσαμε με ποιό τρόπο θα χρησιμοποιήσουμε την ορολογία "σαπουνόπερα" σ' αυτό το post, νομίζω ότι μπορούμε εύκολα να συμφωνήσουμε ότι οι σειρές στη κυπριακή τηλεόραση έχουν αποκλειστικά το συγκεκριμένο format. Και ο λόγος είναι πολύ απλός:



"Must be funny, In a rich man's world"


Στα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν μια σαπουνόπερα από μια κανονική σειρά, άφησα επίτηδες έξω το πιο καθοριστικό. Οι σαπουνόπερες έχουν πολύ, πολύ πιο χαμηλό προϋπολογισμό και είναι ευκολότερο να γυριστούν. Πρέπει να καταλάβετε ότι η ποιότητα μιας σειράς, για ένα κυπριακό σταθμό, είναι δευτερευούσης σημασίας. Εκείνο που έχει σημασία είναι να γεμίζουν τηλεοπτικό χρόνο (είπαμε, πολλά επεισόδια), να μην κοστίζουν πολύ και να κρατούν τη τηλεθέαση σε επιτρεπτά επίπεδα. Εδώ έγκειται και το ελαφρυντικό που έχουν οι εμπλεκόμενοι στις κυπριακές σειρές. Η πίεση από τους υπεύθυνους των σταθμών για απρόσκοπτη και συνεχή παραγωγή επεισοδίων είναι αφόρητη. Δεν ξέρω αν έχετε οποιαδήποτε ιδέα, αλλά η δουλειά στη τηλεόραση είναι ΠΟΛΥ δύσκολη και αγχώδης, ακόμα και υπό τις καλύτερες συνθήκες. Σκεφτείτε τώρα να έχετε και τους άλλους να σας ζητούν τρία και τέσσερα επεισόδια την εβδομάδα. Στη κυπριακή τηλεόραση, οι εργαζόμενοι φτάνουν σε σημείο που μοιάζουν περισσότερο με εργάτες σε γραμμή παραγωγής εργοστασίου παρά καλλιτέχνες. Οι σειρές στο εξωτερικό είτε που γυρίζονται εξ' ολοκλήρου πριν την προβολή είτε έχουν έξι μήνες απόθεμα. Οταν ήμουν φοιτητής εργαζόμουν σαν video operator σε κυπριακή σειρά και μια φορά κυριολεκτικά γυρίσαμε επεισόδιο το πρωί και έπαιξε το βράδυ. Και μιας και είπαμε για το τι γίνεται στη Κύπρο...

Η κυπριακή πραγματικότητα


Εξομολόγηση. Δεν βλέπω κυπριακή τηλεόραση. Περιορίζομαι μόνο σε σποραδική θέαση προγραμμάτων για να μπορώ να έχω άποψη και κατά τα άλλα δεν ασχολούμαι καθόλου. Δεν είναι όμως επειδή σνομπάρω. Είναι πολύ απλά επειδή δεν με ελκύει η θεματολογία του παρεχόμενου προϊόντος. Με τον περιορισμένο χρόνο λόγω εργασίας (όταν είχα τελοσπάντων) ίσα που φτάνω να δω τις ξένες σειρές που θέλω. Δεν μένει χρόνος για τίποτε άλλο. Δύο σειρές μόνο έβλεπα περισσότερο από τις άλλες, το "Αίγια Fuxia" (σειρά που να σπάζει τον 4ο τοίχο και είναι τίγκα στους αναχρονισμούς; Count me in) και την "Λίμνη" (καλύτερο opening sequence σε κυπριακή σειρά ever) που πήγε όμως άπατη (Χα! Εκαμα pun) χάρη στη θρυλική αναποτελεσματικότητα του προγραμματισμού του ΡΙΚ. Fun fact. Το ΡΙΚ είναι ο μοναδικός τηλεοπτικός σταθμός παγκοσμίως που κατάφερε (επειδή περί επιτεύγματος πρόκειται) να θάψει το "Friends". Epic fail όχι μαλακίες.



Αλλο πράγμα είναι όμως το "δεν μου αρέσει" και άλλο το "οι κυπριακές σειρές δεν είναι το ίδιο με τις ξένες". Αυτό είναι βλακώδες. Βεβαίως και δεν είναι το ίδιο! Η διαφορά στη δαπάνη που χωρίζει μια κυπριακή σειρά με μια σειρά της Αμερικής δεν είναι μεγάλη αλλά χαώδης! Το "Game of Thrones" στοιχίζει 10 εκ. δολλάρια το επεισόδιο, 3 εκ. το κάθε επεισόδιο του "House M.D" και στη τελευταία σεζόν του "Friends" οι ηθοποιοί αμοίβονταν με ένα εκατομμύριο το επεισόδιο έκαστος!
Χωρίς να ξέρω τους ακριβείς αριθμούς, στοιχηματίζω τις εναπομείνασες τρίχες στο κεφάλι μου ότι οι συλλογικές δαπάνες των κυπριακών σειρών για φέτος ίσα που φτάνουν να καλύψουν το τρόλει με τα τρόφιμα που φέρνει μια σειρά στο εξωτερικό καθημερινά για να τρώει το προσωπικό. Το να συγκρίνουμε επομένως τα δύο είναι άδικο προς την κυπριακή παραγωγή και η προσδοκία ότι κάποτε θα φτάσουμε το ίδιο επίπεδο είναι ουτοπική το ελάχιστο.

Αν και θα ήθελα να δω τον Τσουρή σαν Stark. Im dead serious

Η έλλειψη χρημάτων όμως δεν δικαιολογεί κάποιες από τις προχειρότητες που βλέπουμε στη κυπριακή τηλεόραση. Η πενία τέχνας κατεργάζεται και όχι μιλλοσφοτζίσματα. Ναι μεν δεν έχουμε τα λεφτά για να γυρίσουμε ένα action sequence όπως στον πιλότο του "Revolution", ναι μεν η πίεση είναι απάνθρωπα αφόρητη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παίρνουμε λευκή επιταγή για να κάνουμε κακή δουλειά. Υπάρχουν τομείς που μπορεί να βελτιωθεί το εγχώριο προϊόν, χωρίς αυτό να επιβαρύνει οικονομικά την παραγωγή. Εκείνο που χρειάζεται είναι διάθεση να δουλέψεις σκληρά και δημιουργικότητα. Η τηλεόραση είναι μαγεία, ένα φανταστικό ταξίδι σε ένα άλλο κόσμο και εκείνοι που εργάζονται εκεί οφείλουν να κάνουν αυτό το ταξίδι όσο πιο πραγματικό γίνεται. Να σας δώσω όμως λίγα  παραδείγματα.
Είδατε ποτέ σας σκηνή με ξύλο στη κυπριακή τηλεόραση; Είναι τόσο fake που κάνουν το wrestling να φαίνεται ντοκυμαντέρ. Οταν μια σειρά στο εξωτερικό θέλει να συμπεριλάβει σκηνή με σωματική βία, ζητούν από επαγγελματίες να την χορογραφήσουν και να διδάξουν στη συνέχεια αυτή τη χορογραφία στους ηθοποιούς. Για να πάρετε μια ιδέα, ορίστε η πρόβα της χορογραφίας της σκηνής στο μπαρ από το "Serenity". Btw, είναι real time. Wow.



Τώρα, κανένας δεν περιμένει τέτοιο αποτέλεσμα από κυπριακή τηλεόραση. Αλλά πόσο δύσκολο είναι βρε αδερφέ δηλαδή να βρεθεί ένας καθηγητής πολεμικών τεχνών και να του ανατεθεί να χορογραφήσει μια σκηνή για να φαίνεται πιο αληθινή;
Ενας άλλος τομέας που υποτιμούμε, είναι η μουσική επένδυση. Στην Αμερική η σωστή μουσική επένδυση είναι καριέρα. Χρειάζεται ειδική γνώση, προσοχή και μπόλικος χρόνος για να "ντύσεις" μουσικά μια σειρά. Και η σωστή μουσική επένδυση μπορεί να διαφοροποιήσει εντελώς το περιεχόμενο. Danger music για να προσθέσεις αγωνία, μια συγχορδία έγχόρδων ή πιάνο για να τονίσει δραματικότητα, σκληρό ροκ για action sequence και τραγούδια που δεν προχωρούν την πλοκή αλλά λειτουργούν σαν fillers. Είναι μεν επίπονη και μακρά διαδικασία αλλά στη Κύπρο συνηθίζουμε απλά να ρίχνουμε ένα σύγχρονο τραγούδι και κλείσαμε. Χρειάζεται περισσότερη δουλειά από αυτό και δεν είναι δύσκολο. Απλά απαιτεί περισσότερο χρόνο.

H φωτογραφία είναι εδώ για να σπάζει το κείμενο. Plus, I like red. Να χαρείτε , μην μου αποδώσετε αλλότρια κίνητρα

Ενα τρίτο σημέιο που δεν δουλεύει σωστά, είναι η προώθηση των σειρών. Πως είναι δυνατόν κανένας από τους σταθμούς μας να μην έχει δικό του κανάλι στο YouTube;! Το επιθυμητό κοινό για τους διαφημιστές είναι οι 18-49 και οι νέοι σήμερα παρακολουθούν λιγότερη τηλεόραση από ποτέ. Την εποχή του Facebook και του Twitter, πως γίνεται να προωθηθεί μια σειρά χωρίς το ίντερνετ; Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει για σωστό μάρκετινγκ σειράς είναι το post του trailer στο YouTube σε υψηλή ευκρίνεια, η διάθεση wallpapers και screensavers, τα behind the scenes της σειράς, δηλώσεις από τους συντελεστές και όλα σε μορφή που να είναι συμβατή με κινητά. Τι να σου κάνουν 40 trailers στο πρόγραμμα του σταθμού αν δεν τα βλέπει κανένας, εκτός από τους ηλικιωμένους;

"Κόρη Τερψιχόρη, είδα μια διαφήμιση σειράς τζαι αρεσεν μου πολλα! Να το πουμε τζαι στους υπόλοιπους στο γεροκομείο να την βλέπουμε μαζί! Τωρά που σε έχω στο τηλέφωνο, είδα πα στο laptop του αγγονα μου κάτι με cream pie. Ηντα συνταγή εν τούτη;"

Κάτι άλλο επίσης που δεν μου αρέσει, είναι η υποτίμηση της τηλεοπτικής παιδείας του συγχρονου τηλεθεατή. Για λόγους που δεν καταλαβαίνω, επιμένουμε να γυρίζουμε σκηνές που είναι εξόφθαλμα ψεύτικες. Θυμάστε το πρώτο επεισόδιο του "Ασπρα Μπαλόνια", που κατέληξε με ένα δυστύχημα με μια λευκή BMW; Το αυτοκίνητο ήταν μια χαρά, η μοτοσικλέττα με την οποία συγκρούστηκε ήταν απλά γερμένη στο έδαφος και η πρωταγωνίστρια απλωμένη στο δρόμο. Στη ζωή μου δεν έχω κάτι πιο ψεύτικο. Γιατί να το κάνουν εξ' αρχής; Γιατί να μην στηριχτούν στη τηλεοπτική παιδεία μας και να βρουν άλλο τρόπο να το κάνουν; Θα γούσταρα τρελλά αν είχε πραγματικό δυστύχημα, με πυροτεχνικά και σύγκρουση υψηλής ταχύτητας! Αλλά αφού το budget δεν υπάρχει, γιατί να καταφύγουμε σε μια τόσο φτηνή λύση;
Θέλετε πιο συγκεκριμένα; Είδα ένα επεισόδιο πέρσι του "Λύκε-λύκε" στο οποίο τρεις από τους πρωταγωνιστές πέρασαν το μισό επεισόδιο στον ακριβώς ίδιο τόπο μπροστά από την πισίνα του σπιτιού και ο ένας μάλιστα είχε κι απόχη στο κεφάλι. Σε ποιό σύμπαν αυτή είναι μια πιστευτή περίπτωση; Γιατί δεν μπορούσαν δηλαδή οι παραγωγοί να σκαρφιστούν ένα άλλο περιστατικό που θα μετέφερε την δράση αλλού; Το μοναδικό πράγμα που δείχνει αυτό είναι ότι τους τελείωσαν οι ιδέες και έπρεπε να γεμίσουν κάπως τηλεοπτικό χρόνο. Μπορούσε να γίνει πολύ καλύτερα, μπορούσε να ήταν πολύ πιο πιστευτό.

Σπαζει το κείμενο. Ας μην επαναλαμβανόμαστε

Αλλη περίπτωση. Στη σειρά "Φόντο Κόκκινο", η κόρη του Σταύρου Λούρα ήταν καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Δεν παρακολουθούσα την σειρά για να ξέρω τι δουλειά έκανε ο χαρακτήρας του κ. Λούρα, αλλά κρίνοντας από το εσωτερικό του σπιτιού θα πρέπει να ήταν μέσου ή ανώτερου εισοδήματος. Για τις δύο πρώτες σεζόν όμως, η κόρη βρισκόταν σε ένα από εκείνα τα αναπηρικά καροτσάκια που έχουν για μεταφέρουν ασθενείς στο νοσοκομείο ή να κατεβάσουν επιβάτες από αεροπλάνο. Δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση, ένας πατέρας που ήταν τόσο αφοσιωμένος στα παιδιά του και είχε τους οικονομικούς πόρους, να άφηνε την κόρη του σε ένα τέτοιο καροτσάκι. Είναι κάθετα ενάντιο στον χαρακτήρα του και του αφαιρεί πόντους αληθοφάνειας. Μπορεί να πείτε "χαρά στο πράμα", αλλά θα έχετε λάθος. Γιατί είναι το άθροισμα αυτών ακριβώς των λεπτομερειών που ξεχωρίζουν μια καλή σειρά από μια εξαίρετη σειρά. Ο διάβολος είναι στις λεπτομέρειες.
Για να είμαστε δίκαιοι, η παραγωγή της σειράς διόρθωσε το λάθος στη τρίτη νομίζω σεζόν.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αλλά νομίζω ότι I made my point. Αν όμως χρεώσουμε όλα αυτά στη πίεση που αντιμετωπίζουν οι δημιουργοί, υπάρχει τουλάχιστον ένας σταθμός ο οποίος θα έπρεπε να ξεχωρίζει. Το ημικρατικό μας κάναλι έχει τους τρόπους να σηκώσει κεφάλι και να χαράξει τον δρόμο στην παραγωγή σειρών. Να γίνει το μέτρο σύγκρισης. Και μιας και μιλούμε γι' αυτό...


To ΡΙΚ δεν θα πρέπει να ασχολείται ούτε με τηλεθέαση, ούτε με διαφήμιση



Δεν είμαι απολύτως βέβαιος γιατί δεν είμαι δικηγόρος, αλλά νομίζω ότι εάν τα ιδιωτικά κανάλια μηνύσουν το Ραδιοφωνικό Ιδρυμα Κύπρου για αθέμιτο ανταγωνισμό, μπορεί και να έχουν υπόθεση. Το παιχνίδι εδώ είναι στημένο και οι πιθανότητες είναι συντριπτικά υπέρ του ημικρατικού καναλιού. Τα ιδιωτικά κανάλια δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συναγωνιστούν το ΡΙΚ, για τον εξαιρετικά απλό λόγο ότι χρηματοδοτείται από το κράτος και αυτή η χρηματοδότηση θα έρθει βρέξει-χιονίσει. Ο προϋπολογισμός του ΡΙΚ για το 2012 ανήλθε στα 42,423 εκ. ευρώ και είμαι 99% σίγουρος ότι ο συνδυασμένος προϋπολογισμός των υπόλοιπων ανοιχτών καναλιών είναι μικρότερος.

Ορίστε κάτι που δεν ξέρατε για το ΡΙΚ. Οι στύλοι από την πίσω πλευρά, εκεί που είναι το Vienna, δεν είναι απλοί στύλοι. Είναι οι ράγες από τον σιδηρόδρομο που υπήρχε στο νησί. True fucking story. Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε εκεί, check it out for yourselves

Τώρα το γιατί ο προϋπολογισμός του ΡΙΚ βρίσκεται σε ύψος που θα αποθάρρυνε ακόμα και τον Εντμουντ Χίλαρι, είναι εύκολο να εξηγηθεί. Υπάρχει εντός του Ιδρύματος μια δράκα ανθρώπων που αμείβονται με γελοία ψηλούς μισθούς, για να εκτελέσουν εργασία για την οποία άλλοι συνάδελφοι τους παίρνουν ψίχουλα. Οι καθεχρόνιες προσαυξήσεις του μόνιμου προσωπικού, που δεν αντανακλούν την παραγωγικότητα αλλά μόνο την αρχαιότητα, επιβάρυναν το Ιδρυμα σε βαθμό που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα.
Μιας και το ΡΙΚ δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να παίρνει λεφτά από το κράτος (και ούτε πρέπει, όλες οι χώρες χρειάζονται έναν κρατικό σταθμό κατά την προσωπική μου γνώμη), ο μοναδικός τρόπος να μπορούν οι ιδιωτικοί σταθμοί να συναγωνιστούν επί ίσοις όροις είναι το ΡΙΚ να σταματήσει να έχει έσοδα από διαφημίσεις. Αν το Sigma δεν πάρει σεντ από διαφήμιση για ένα χρόνο θα το κλείσει το κατάστημα. Ενώ το ΡΙΚ μπορεί να επιβιώσει και χωρίς αυτή. Αρα, ποιός ο λόγος να κόβει φέτες από την μοναδική πίτα που τρέφει των ανταγωνισμό; Είναι κατάφωρα άδικο και θα πρέπει να σταματήσει άμεσα.
Ο απογαλακτισμός από το πλούσιο βυζί της διαφήμισης όμως δεν θα πρέπει να έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ποιότητα του παρεχόμενου προϊόντος. Ακριβώς επειδή τα λεφτά θα έρθουν ότι και να γίνει, το ΡΙΚ πρέπει  να γίνει το μέτρο με το οποίο θα συγκρίνονται όλοι οι υπόλοιποι. Θέλει ο σκηνοθέτης του "Μοιραία Φεγγάρια" να στέιλει footage στο εξωτερικό για να του περάσουν CGI; Να του δώσουν λεφτά. Θέλει να φέρει 100 κομπάρσους για να κάνει μια σκηνή πιο πιστευτή; Να του δώσουν λεφτά. Θέλει να γυρίσει την σειρά με κάμερα μεγαλύτερης ευκρίνειας; ΝΑ-ΤΟΥ-ΔΩΣΟΥΝ-ΛΕΦΤΑ. Το μονάδικο κριτήριο που θα πρέπει να εφαρμόζεται είναι το κατά πόσον τα λεφτά θα αυξήσουν αποτελεσματικά την αξία της παραγωγής.

Για να σπαζ... Υοu know what? Fuck it

Κι αν οι σειρές δεν έχουν την αναμενόμενη τηλεθέαση; Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το μοναδικό πράγμα που παίζει ρόλο είναι η ποιότητα του παρεχόμενου προϊόντος να είναι σε ψηλά επίπεδα. Να μου πείτε τώρα: "Ντάξ ρε φίλος. Και που θα βρούν τα λεφτά;". Σε αυτό απαντώ ότι α) δεν είναι δουλειά δική μου να λύσω τα προβλήματα τους, υπάρχει κόσμος που πληρώνεται αστρονομικά ποσά για να κάνει ακριβώς αυτό και β) ορίστε μια ιδέα πρόχειρη. Γιατί το ΡΙΚ να μην κάνει μια συμφωνία με ένα κολλέγιο, για να παίρνει ως εκπαιδευόμενους φοιτητές των ΜΜΕ; Παίρνει λεφτά από το κολλέγιο, χαμηλώνει το κόστος παραγωγής αφού οι φοιτητές θα δουλεύουν για ψίχουλα και credits και μπορεί να εντοπίσει και μελλοντικά ταλέντα για εργοδότηση. Το ΡΙΚ εξοικονομά λεφτά, το κολλέγιο αποκτά κύρος για on hand εκπαίδευση και οι φοιτητές κερδίζουν εμπειρίες και γνωριμίες. Το ημικρατικό κανάλι έχει την ευκαιρία να γίνει σχολείο για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ του αύριο, εκπληρώνοντας παράλληλα και την κοινωνική του αποστολή. Everybody wins. Απλά πράγματα.

Το μέλλον της κυπριακής παραγωγής


Κλείνοντας, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε ότι η παραγωγή σειρών στη Κύπρο έχει κάνει όχι βήματα μπροστά τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά άλματα ολυμπιακού επιπέδου. Ο καιρός του Μανώλη και της Κατίνας έχει περάσει ανεπιστρεπτί και προχωρούμε μόνο μπροστά. Η λογική λέει ότι κάποτε θα φτάσουμε το μάξιμουμ των δυνατοτήτων μας. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει πριν αλλάξει ο τρόπος που γυρίζονται οι σειρές. Μέσα στα επόμενα χρόνια όλοι οι σταθμοί θα σταματήσουν να γυρίζουν σειρές κι αντ' αυτού θα τις αγοράζουν έτοιμες από εταιρείες παραγωγής. Θα τους έρχεται σαφώς πιο φτηνά και η δουλειά θα είναι πολύ καλύτερη. Ήδη η βιομηχανική Δαλιού πάει να εξελιχτεί στο δικό μας Hollywood. Την τελευταία φορά μέτρησα 4 στούντιο παραγωγής εκεί και όλα έχουν δουλειά.
Να σας δώσω μια ιδέα για την διαδικασία παραγωγής που θα ακολουθείται στο μέλλον. Η εταιρεία παραγωγής θα παίρνει ένα σενάριο και θα γυρίζει ένα επεισόδιο (πιλότος). Η εταιρεία θα παίρνει τον πιλότο στα κανάλια, με την ελπίδα κάποιο να αγοράσει την σειρά. Μπορεί και να χρησιμοποιούν focus group για να μετρήσουν την ακροαματικότητα αλλά αμφιβάλλω. Το κανάλι θα παραγγέλει επεισόδια για μία σεζόν (αν κρίνουν ότι θα είναι επιτυχία) αλλά το πιο πιθανόν θα είναι μέχρι τον Γεννάρη, χρονικό σημείο που θα επανεξετάσουν την σειρά. Αν έχει επιτυχία, πάμε μέχρι το τέλος της χρονιάς. Αν όχι, bye-bye. Μπορεί να ακούγεται κάπως σκληρό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα του χώρου. Και θα είναι προς όφελος δικό μας αφού ο ανταγωνισμός θα σπρώχνει την ποιότητα προς τα πάνω. Αυτό θα είναι το μέλλον της κυπριακής τηλεόρασης και όσον αφορά τουλάχιστον εμένα, Ι can't wait.

Σας ευχαριστώ που με αφήσατε να σας διασκεδάσω! Τα λέμε την επόμενη φορά!


Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

H επική μάχη του πρέσβη Μελανοζώμιου και η αισχρή προπαγάνδα των Σκοπίων

Ολοι είδατε την είδηση. Ενας έλληνας πρέσβης μίλησε στον ΟΗΕ και πριν ξεκινήσει την ομιλία του διηγήθηκε μια ιστορία. Οταν ο Μέγας Αλέξανδρος βρέθηκε κοντά στον Αξιό ποταμό, έβγαλε τα ρούχα του για να κάνει μπάνιο και του τα έκλεψε ένας σλαβομακεδόνας. "Ψέματα", φώναξε ο σκοπιανός πρέσβης! "Εμείς δεν ήμασταν καν εκεί!". Χαμογελώντας ο έλληνας πρέσβης του απάντησε: "Ωραία. Τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό μπορώ να συνεχίσω με την ομιλία μου". Μια συμπαθητική ιστορία, αν δεν ήταν διαποτισμένη με σκοπιανή προπαγάνδα του χειρίστου είδους. 
Ενα παραμυθάκι που κατασκευάστηκε στα άδυτα του αρχηγείου των ανθέλληνων και κυκλοφόρησε ώστε ο κόσμος να μην μάθει ποτέ την αλήθεια! Γιατί, αυτή ήταν η πραγματική ιστορία... ιστορία... ιστορία (fade σε ονειρικό transition)



Ο πρέσβης Μελανοζώμιος Παπαδόπουλος του Θεμιστοκλή, το γένος Ατρείδη, έπαιζε νευρικά με το στυλό του στην κεντρική αίθουσα των Ηνωμένων Εθνών, κοιτώντας συνέχεια την πόρτα. Ο πρέσβης Παπαδόπουλος περίμενε τον πρέσβη των Σκοπίων να παρουσιαστεί, για να μπορέσει επιτέλους να τελειώσει με την ομιλία του. "Βρήκε μέρα να αργήσει ο άπιστος", γρύλισε μέσα από τα δόντια του. "Σήμερα που παίζει τελικό η Εθνικάρα με την Βραζιλία στον τελικό του Μουντιάλ που γίνεται στην Πόλη. Επίτηδες το κάνει".
Ξαφνικά, οι μεγάλες πόρτες άνοιξαν διάπλατα και ο πως-τον-είπαμε κάνει την εμφάνιση του, φορώντας μια κορδέλα που έγραφε πάνω "Πρέσβης της Μακεδονίας". Ο Μελανοζώμιος πάγωσε στη θέση του. Μόνο όμως για ένα δευτερόλεπτο, αφού η σπαρτιάτική του εκπαίδευση μπήκε σε λειτουργία. Διέσχισε με τρεις δρασκελιές τον διάδρομο της αίθουσας και στάθηκε στη πόρτα, κόβωντας την είσοδο στον τρισκατάρατο. «Δεν θα περάσεις», ψιθύρισε, με τα γαλάζια μάτια του να έχουν μεταμορφωθεί σε ζεστά κάρβουνα που ανέδυαν την –μόλις- συγκρατημένη οργή του. «Δε-δεν μπο-μπορεις να με εμποδίσεις», ψέλλισε σχεδόν κλάιγοντας ο πως-τον-είπαμε και μόλις τα λόγια έφυγαν από το στόμα του, ήξερε ότι διέπραξε θανάσιμο λάθος.
Ο πρέσβης Μελανοζώμιος έβγαλε μια πολεμική ιαχή και με μια απότομη κίνηση έσκισε το πουκάμισο του, αποκαλύπτωντας το καλογυμνασμένο, ξυρισμένο του στέρνο και τους γραμμωμένους του κοιλιακούς. Αρπαξε το στυλό του, που είχε στο μεταξύ μεταμορφωθεί σε σάρισα, και το κάρφωσε στο πάτωμα μοιράζοντας την αίθουσα του ΟΗΕ στα δύο. Από τις πύρινες γλώσσες του Κάτω Κόσμου που γέμισαν την αίθουσα, ξεχύθηκαν όλοι οι ήρωες, σύμβολα του αρχαίου και νέου ελληνισμού για να πολεμήσουν στο πλευρό του γενναίου πρέσβη. Ο Σωκρατες που ήπιε το Κώνιουμ, ο Μέγας Αλέξανδρος με ένα αλλοδαπό του φίλο, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος που τα μάτια του βουρκώναν κι όλο κλαίγανε, ο Κολοκοτρώνης, ο Ανδρούτσος (που για κάποιο λόγο περπατούσε περίεργα), ο Φλέσσας (άθεος πλέον), ο Ομέρ Βρυώνης που πολιτογραφήθηκε έλληνας γιατί είναι καλό σεντερφόρ και επιθετικό δεν έχουμε, ο Ρηγας Βελεστινλής (stage name, Φεραίος), ο Υψηλάντης, η Αλίκη στο ναυτικό, ο Θάνος το Κολοκυθάκι, η μικρή από το «Καπου, κάπως, κάποτε», ο νεκρός αδελφός, ο Ακάκιος με τα μακαρόνια Μέλισσα και τέλος ο Νίκος κι ο Ανηλίκος .
Με τις πλέον εμβληματικές φιγούρες του ελληνισμού στο πλευρό του, ο Μελανοζώμιος βρίσκει την δύναμη να καρφώσει ξανά την σάρισα στο έδαφος και να αναφωνήσει, με δύναμη που έκανε το κτίριο να σειστεί συθέμελα, «YOU. SHALL NOT. PASS»!
Η τρομακτική φωνή του Μελανοζώμιου ήταν αρκετή για να κάνει τους προγόνους του πως-τον-είπαμε να κλάσουν μέντες. Ο γλοιώδης εκπρόσωπος της φανταστικής χώρας απλά σηκώστηκε έντρομος και άρχισε να τρέχει, never to be seen again. Με την αναπνοή του να βρίσκει σιγά-σιγά τον κανονικό της ρυθμό, ο πρέσβης ξεκίνησε να περπατά σιγά-σιγά προς το βήμα. Στο δρόμο το βλέμμα του συνάντησε τον γερμανό πρέσβη Φον Ζιμενς. «Είσαι επόμενος», του είπε και συνέχισε τον δρόμο του.
Σας παρακαλώ κάνετε share για να μάθει όλος ο κόσμος την αλήθεια. Δεν γίνεται να μας κοροίδεύουν μέσω του Facebook με σκοπιανή προπαγάνδα. Διάδωσε την ιστορία του πρέσβη Μελανοζώμιου. Η τιμή του, είναι στο χέρι σου.




P.S. Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους όσους χάφτουν αβίαστα ότι μαλακία τους ταΐσει ο καθένας

P.S. 2 Το κείμενο εκπίπτει της συνήθους θεματολογίας, αλλά κάποτε πρέπει να βγάζουμε και τα νεύρα μας

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

To "Revolution" είναι η σειρά μου για φέτος

Οσοι εξ' υμών διαβάζετε το blog ξέρετε ότι έχω αδυναμία στη μετα-αποκαλυπτική τέχνη. Με ενθουσιάζει η ιδέα της κατάρρευσης της κοινωνίας, της εξαφάνισης του συμβατικού τρόπου ζωής και η αντικατάσταση του με μια πρωτόγονη πραγματικότητα. Τι θα γίνει με τις αξίες του σημερινού κόσμου; Θα διατηρηθούν ή θα αντικατασταθούν με το αταβιστικό δίκαιο του δυνατότερου; Τι θα γίνει με τη θρησκεία; Θα ενδυναμωθεί ή θα εξαφανιστεί τελείως; Το δημοκρατικό πολίτευμα; Θα παραμείνει ως έχει ή θα υιοοθετήσουμε ένα φεουδαρχικό σύστημα διακυβέρνησης;
Το τέλος του κόσμου ως έχει είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κοινωνικο-οικονομικό πείραμα και προσωπικά είμαι φαν όσων προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις.
Πίσω στο θέμα μας.



Το "Revolution" είναι η καινούργια σειρά από το NBC και πραγματεύεται την πραγματικότητα ενός κόσμου, 15 χρόνια μετά που οτιδήποτε ηλεκτρονικό σταμάτησε να λειτουργεί μια για πάντα. Πρωταγωνιστές της σειράς είναι ο εξαιρετικά-συμπαθής-για-λόγους-που-δεν-μπορώ-να-κατανοήσω-ακριβώς Billy Burke, που παίζει τον ρόλο του Miles Matheson, ενός πρώην πεζοναύτη και η ταλαντουχα νεοεμφανιζόμενη Tracey Spiridakos*, που υποδύεται την ανιψιά του Miles, Charlie. Ο πατέρας της Charlie και αδελφός του Miles, Ben Matheson φαίνεται μέχρι τώρα να είναι ο μοναδικός άνθρωπος που γνωρίζει γιατί συνέβηκε το Blackout. Το καστ ολοκληρώνεται με τον αδελφό της Charlie, τον ασθματικό Danny. Και βεβαίως ας μην ξεχνάμε τον Giancarlo Esposito στο ρόλο του κακού παραστρατιώτη, Tom Neville. Ο Esposito έγινε γνωστός παίζοντας τον ρόλο του ιδιοκτήτη εστιατορίων/βαρώνου ναρκωτικών Gus στο "Breaking Bad".
Ορίστε και το trailer της σειράς


Από ηθοποιούς καλά πάμε. Τι γίνεται με τους παραγωγούς; Εδώ κι αν είμαστε εντάξει. Η σειρά είναι δημιούργημα του Eric Kripke (γνωστός ως ο δημιουργός του "Supernatural"), τον πιλότο σκηνοθέτησε ο Jon Favreau (ο άνθρωπος πίσω από το "Iron Man") και εταιρεία παραγωγής η Bad Robot, που ανήκει βεβαίως στον J.J. Abrams, τον άνθρωπο που δημιούργησε το "Lost". Το αν αυτό είναι καλό ή όχι το αφήνω στη κρίση του καθενός.
Το "Revolution" είναι μέχρι στιγμής στο τρίτο επεισόδιο και οι κριτικές είναι εξαιρετικές. Ολα δείχνουν ότι με μια σωστή διαχείριση μπορεί να έχουμε μια επιτυχία του βεληνεκούς του "Lost" στα χέρια μας!
Η σειρά έχει βεβαίως αδυναμίες, με την κορυφαία εξ' αυτών να είναι ότι η πρωταγωνίστρια είναι καρμπόν από το "Hunger Games". Είναι νεαρή, αποφασισμένη, ζει σε μια μετα-αποκαλυπτική δυστοπία, κάνει τα πάντα για τα αδέλφια της και ξέρει πως να χειρίζεται τόξο. Ο Kripke έπρεπε να την βγάλει Κατνις για να μην υπάρχει έστω και η παραμικρή αμφιβολία. Πέραν αυτού, το production value έχει πέσει αρκετά από τον πιλότο αλλά με την ζεστή υποδοχή που έτυχε, ελπίζω ότι το NBC θα ρίξει κι άλλο χρήμα στο project!


ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΑ UPDATE: Μολις βρήκα ακόμα ένα λόγο για να μου αρέσει η σειρά. Ξαναβλέποντας τα τρία πρώτα επεισόδια (είμαι άνεργος και ψυχοπαθής so that's that) ανακάλυψα ότι βρίθει αναφορών στο καλύτερο βιβλίο μετα-αποκαλυπτικής λογοτεχνίας που γράφτηκε ποτέ, το "The Stand" από τον Stephen King. Αυτό είναι κατά την άποψη μου το καλύτερο βιβλίο του King και πραγματικά αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε. Στη σειρά τώρα. Στο δεύτερο επεισόδιο κάνει την εμφάνιση του ένας μυστηριώδης άντρας, με το όνομα Randall, ενώ όταν ο Miles συστήνεται στην Αντίσταση χρησιμοποιά το όνομα Stu Redman. O Randall Flag είναι ο ανταγωνιστής στο "The Stand" και ο Stu Redman είναι ο μεσήλικας πρωταγωνιστής του βιβλίου. Απόλυτο respect στους σεναριογράφους που δεν φοβούνται να αγγίξουν τα ιερά τέρατα του χώρου

*Οπως πολύ σωστά θα μαντέψατε, η Spyridakos είναι ελληνικής καταγωγής. Οι γονείς της είναι από την Σπάρτη και μετανάστευσαν στο Καναδά, όπου κι άνοιξαν εστιατόριο. Η Spyridakos είναι εξαιρετικά περήφανη για την καταγωγή της, κάτι που δεν θα ήταν πρόβλημα εάν οι resident δημοσιογράφοι μας δεν ήταν γραφικοί και προβλέψιμοι πέραν κάθε λογικού μέτρου. Ετσι, όταν θα ανακαλύψουν την σειρά γύρω στο Πάσχα, ετοιμαστείτε για γραφικότητες του στυλ "μια σπαρτιάτισσα κατακτά το Χολιγουντ" και "η ελληνιδα Σπυριδακη τοξεύει τις καρδιές στη σόουμπιζ". Γιαξ. Die already, will you?