Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Pay. The Fucking. ARTIST!


Τις τελευταίες μέρες ίσως να προσέξατε στο Facebook μια φωτογραφία που δείχνει γνωστές ταινίες πριν και μετά την χρήση οπτικών εφέ (Visual Effects ή VFX) με την λεζάντα "Are you still impressed?" και κάποιους να έχουν αντικαταστήσει την φωτο στο προφίλ τους με πράσινο φόντο. Αυτά δεν είναι τυχαία αλλά στο πλαίσιο διαμαρτυρίας των εργαζόμενων στον τομέα των VFX στις ΗΠΑ, που μένουν απλήρωτοι παρά το ότι οι ταινίες στις οποίες εργάζονται εχουν κέρδος δισεκατομμύρια. 



Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η πτώχευση της εταιρείας "Rhythum & Hues" που είχε δουλέψει στην ταινία "The Life of Pi", ώρες μόνο μετά που κέρδισε βραβείο BAFTA για την δουλειά της. Η "Rhythm & Hues" δεν ήταν οποιαδήποτε εταιρεία, αφού τα credits της περιλαμβάνουν τις ταινίες "Lord of the Rings", "The Hunger Games", "The Golden Compass" ενώ μέχρι σήμερα έχει κερδίσει και δυο Οσκαρ. Υπολογίζεται ότι σε καθαρά κέρδη, οι εταιρείες που είναι υπεύθυνες για τα εφέ παίρνουν λιγότερο από 5% του τζίρου.



Ο λόγος για τον οποίο η βιομηχανία του κινηματογράφου έχει αυτή την κρίση είναι βεβαίως καθαρά εμπορικός. Τα στούντιο στέλνουν τις απλές δουλειές σε Κίνα και Ινδία για ένα κομμάτι ψωμί ενώ τις πιο περίπλοκες σε Καναδά και Αγγλία. Ο λόγος για το τελευταίο είναι ότι οι δύο αυτές χώρες προσφερουν πολύ καλύτερες φορολογικές συνθήκες, κατεβάζοντας σημαντικά το κόστος παραγωγής.
Τώρα, ίσως να διερωτάστε "τι μπορώ να κάνω γι' αυτό;". Η απάντηση είναι "τίποτα απολύτως". Η παγκοσμιοποίηση της αγοράς εργασίας έχει δυστυχώς αυτές τις παρενέργειες και δεν προκειται να αλλάξει, όσο κι αν το θέλουμε. Υπάρχει όμως κάτι που μπορείτε να κάνετε στο γενικότερο πλαίσιο της ενίσχυσης της βιομηχανίας.



Πρώτον. Οταν έρχεται στο σινεμά ένα έργο που θέλετε να δείτε, ξεφουρνίστε τα 10 ευρώ και πηγαίνετε να το δείτε στο σινεμά. Δεν λέω να χρειάζεστε ολόκληρο κονδύλι σαν τον υποφαινόμενο, αλλά μια φορά τον μήνα στο σινεμά δεν είναι και μεγάλη υπόθεση. Ξέρω ότι πολλά μπορείτε να τα βρείτε δωρεάν στα torrents αλλά οι εταιρείες και κυρίως οι καλλιτέχνες δεν παίρνουν σεντ από αυτά. Δεύτερον. Εάν έχετε την οικονομική επάρκεια, βάλτε στο σπίτι σας ένα νόμιμο παροχέα συνδομητικών καναλιών. Ξέρω ότι η οικονομική διαφορά είναι χαώδης, αλλά εάν σας παίρνει γιατί όχι;
Τρίτον. Αγοράστε κανά DVD. Περιέχουν πολύ περισσότερα από την ταινία  και πάντα έχουν ενδιαφερον.
Μην νομίζετε ότι δεν ξέρω τα επιχειρήματα εναντίον. Τα ΛΟΓΙΚΑ επιχειρηματα εναντίον. Οι τιμές είναι γελοία παραφουσκωμένες και σχεδόν όλα τα κέρδη πάνε στα άπληστα διοικητικά στελέχη των εταιρειών, που νομίζουν ότι είναι καλύτερη διανομη πόρων να βάζουν διαμαντένια σφραγίσματα παρά να πληρώνουν τους καλλιτέχνες ένα αξιοπρεπή μισθό.
Δυστυχώς όμως, επαναλαμβάνω δυστυχώς, δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι. Και όσα περισσότερα λεφτά δίνουμε νόμιμα στις εταιρείες, τόσα περισσότερα παίρνουν οι καλλιτέχνες. Ελπίζω anyway.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Λίγες σκέψεις για τα Οσκαρ


Τελειώσαμε και φέτος με τα Οσκαρς (που εγκαταλείπουν πλέον το όνομα "Academy Awards") και σε αντίθεση με άλλες χρονιές δεν είχαμε ιδιαίτερες εκπλήξεις. Ο Seth McFarlane ήταν μακράν ο καλύτερος παρουσιαστής σε τελετή απονομής βραβείων κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια, με μοναδική εξαίρεση τον Ricky Gervais.
Για όσους διαφωνουν να σας θυμίσω τον Billy "Απο-Το-Μποτοξ-Η-Μαλαπερδα-Μου-Βρηκε-Το-Πηγουνι-Μου" Crystal και τον James "Ισως-Δεν-Θα-Επρεπε-Να-Σμιξω-Την-Κοκα-Με-Αλκοολ-Πριν -Την-Τελετή" Franco. Ακουσα και κατι ψιλές για την Tina Fey και την Amy Poehler αλλά είδα την τελετή και ήταν πολύ, πολύ κατώτερη των προσδοκιών μου. Για  κωμικους του βεληνεκούς αυτών των δύο (ιδίως η Tina Fey) η παρουσίαση ήταν νερόβραστη και τόσο πολιτικά ορθή που η γιαγιά μου θα την έβρισκε "χαριτωμένη". Αμα δεν προκαλείς την αντίδραση 15 συνδέσμων γονέων και τουλάχιστον 2 συντηρητικών ΜΜΕ, δεν προσπαθείς αρκετά.
Ο McFarlane ήταν ακριβώς όπως αναμένετο. Με αστεία που εκτιμάς πολύ καλύτερα εαν είσαι μαστουρωμένος (δεν ήμουν) και με αρκετά μουσικά νουμερα, μιας και ο τύπος είναι ταλαντούχος μουσικός. Στο σύνολο της η τελετή ήταν πληκτική, όπως άλλωστε είναι όλες.
Εχοντας πει αυτά, λέω να μοιραστώ την άποψη μου για κάποια από τα βραβεία του δόθηκαν. Δεν θα μιλήσω για όλα, όχι επειδή βαριέμαι να γράψω αλλά επειδή δεν ξέρω τι αξια θα έχει η άποψη μου για πράγματα που δεν κατέχω. Πάμε στο ψητό.

Μμμμμ.... Ου. Σορρυ
Β΄ Αντρικού Ρόλου


Christoph Waltz και τα μυαλά στα κάγκελα. Ο Dr Schultz στο "Django Unchained" είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, μέχρι τον επόμενο που θα υποδυθεί ο ταλαντούχος αυστριακός. Χαρά μεγάλη και η βράβευση αναμενόμενη. Μπράβο του και εις ανώτερα. H εναρκτήρια σκηνή στο "Inglourious Basterds" που παίζει τον εβραιοφάγο Hans Landa εξακολουθεί να είναι η πιο καλογραμμένη στιγμή του μοντέρνου σινεμα

Β' Γυναικείου Ρόλου

Καμία απολύτως έκπληξη. Η Hathaway είχε κλειδωμένο το Οσκαράκι από την πρώτη μέρα. Καλλιτέχνις με ευρεία γκάμα, χαριτωμένη και σεξι. Τόσο σέξι κατακριβειαν που το φόρεμα της είχε κάβλες.

"Κάνει κρύο εδώ ρε παιδιά; Μου φαίνεται ότι κάνει κρύο"


A' Αντρικού Ρόλου

Ακόμα ένα σιγουράκι. Ο Daniel Day Lewis είναι ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του και δεν χρειαζόμασταν βραβεία για να το μάθουμε αυτό. Για όσους ενδιαφέρουν οι στατιστικές να πούμε ότι ο Lewis είναι πλέον ο μοναδικός ηθοποιός με τρία βραβεία Ά Αντρικού Ρόλου. Πέραν τούτου, να σας πληροφορήσω ότι ο άνθρωπος είναι οριακά ψυχοπαθης. Ειναι διαβόητος για την επιμονή του να μένει εντός χαρακτήρα και εκτός πλατώ αλλά και για τον τρόπο που "βυθίζεται" στον ρόλο. Ενδεικτικά να σας πω ότι για το "Last of the Mohicans" έμεινε 6 μήνες μόνος του σ' ένα σπιτάκι στην ερημιά για να "κατανοήσει τον ρόλο καλύτερα". Ασε που η άρνηση της Ακαδημίας να του δώσει το Οσκαρ για τον "Χασάπη" στο "Gangs of New York" είναι μια απο τις μεγαλύτερες αδικίες που έγιναν ποτέ.
Προσωπικά έχω μεγάλη συμπάθεια στον Lewis, όχι μόνο για το υποκριτικό του ταλέντο αλλά και για χαρακτηρα του. Είναι υπεράνω χρημάτων (δεν λέω ότι δίνει τα πάντα σε φιλανθρωπίες αλλά γύρισε μέχρι σημερα ταινίες μόνο όταν ενδιαφέρεται για τον ρόλο) και έχει ιστορικό εκκεντρική συμπεριφοράς. Εκανε 5 χρόνια αποχής από το σινεμα γιατί πήγε στην Ιταλία για να μάθει πως να φτιάχνει παπούτσια. Πως μπορείς να μην συμπαθήσεις ένα τέτοιο τύπο; Συν το ότι δεν φοβάται καθόλου να τσαλακωθεί. Εκτός από τσαγκάρης είναι και ικανότατος ξυλουργός. Μάλιστα έφτιαξε το σκηνικό για την ταινία "The Private Lives of Pippa Lee", που σκηνοθέτησε η γυναίκα του Roberta Miller, κόρη του γνωστού θεατρικού συγγραφέα Αrthur Miller.

Μάθε τέχνη κι άστηνε....


A' Γυναικείου Ρόλου

Εδώ έχω θέμα. Η Jennifer Lawrence μπορεί να είναι καλή ηθοποιός (αυτό δεν πρόκειται να κάνει το "Hunger Games" καλή ταινία, mind you) και αν δεν έχω δει ακόμα το "Silver Linings" αμφιβάλλω αν θα είναι καλύτερη από την Jessica Chastain στο "Zero Dark Thirty". Η ερμηνεία της όμως δύσκολα θα ανταμειβόταν γιατί το "Zero" συγκέντρωσε πολλές αντιδράσεις για τις σκηνές βασανισμού που περιέχει. Κρίμα για την Jessica Chastain.


Καλύτερη Ταινία

Το "Argo" ήταν outsider στην αρχή αλλά απέκτησε μομεντουμ μετά τις απανωτές του βραβεύσεις. Δεν είδα όλες τις ταινίες που ήταν υποψήφιες, αλλά είδα το "Argo" και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η βράβευση του εχει να κάνει περισσότερο με το γεγονός ότι είναι αμερικανιά παρά το ότι είναι ανωτερη από τον ανταγωνισμό. Μην με παρεξηγείτε. Είναι πολύ ωραία ταινία και την συστήνω ανεπιφύλακτα αλλά καταντά λίγο βαρετη στη μέση. Οπως και να 'χει, προτιμώ να πάρει ο Ben Affleck το βραβείο παρά ο Spielberg. Ο ενας είναι σκαπανέας που διαμόρφωσε λίγο πολύ τον κινηματογράφο όπως τον ξέρουμε και ο άλλος προσπαθεί να αφήσει το σημάδι του. Τρέφω μεγάλη συμπάθεια για τον Affleck γιατί είναι ταλαντούχος και αμφισβητήθηκε όσο λίγοι.

Καλύτερος Σκηνοθέτης

Μικρή ανατροπή εδώ, με τον Ang Lee να αφήνει πίσω τον Spielberg. Συμπαθης ο Lee και το ταλέντο του τσιμεντώθηκε με το "Brokeback Mountain". Εκείνο που θέλω να παρατηρήσω εδώ είναι η απουσία του Tom Hooper, σκηνοθετη του "Les Miserables". Η εκτέλεση του έργου ήταν περιπλοκη και χρειαζόταν ικανό σκηνοθέτη συν το ότι η πρωτοποριακή ιδέα για να τραγουδούν live ήταν δική του. Και για όσους πιστεύουν ότι ήταν κακή ιδέα, να θυμίσω ότι η ταινία πήρε όσκαρ για μουσική και οι πρωταγωνιστές ήταν υποψήφιοι.

Καλύτερο αυθεντικό σενάριο

Εδώ ο Tarantino δεν έχει κανένα συναγωνισμό. Μπορεί να πήρε το βραβείο αλλά μην αυταπατάστε. Στο εγγύς μέλλον θα ανακαλύψουν αριθμό πτωμάτων θαμμένα στο κελλάρι του και βιντεο υλικό που θα δείχνει τον Ταραντίνο να τους στραγγίζει το αίμα σιγά-σιγά, ενω αυτομαστιγώνεται γυμνός τραγουδώντας "Backstreet Boys". Εσεις θα εκπλαγείτε.

Καλύτερων Οπτικών Εφέ

Το "Life of Pi" εδώ δεν είχε συναγωνισμό, με τον Ang Lee να χρησιμοποιεί την καλύτερη performance capture τεχνολογία. Σ' αυτη την κατηγορία κερδίζουν συνήθως αυτοί με το περισσότερο χρημα. Ο μοναδικός που εισάγει νέα τεχνολογία σ' αυτό τον τομέα είναι ο James Cameron, που είναι και εφευρέτης.

Make up

Εδώ κι αν υπάρχει αδικία. Το make up του "Les Miserables" ήταν μεν σπουδαίο αλλά δεν συγκρίνεται με την τέχνη του "Cloud Atlas". Βρείτε το κοινό που έχουν οι πιο κάτω φωτογραφίες:



 Αν η απάντηση σας ήταν "o Hugh Grant", συγχαρητήρια. Αυτοί ειναι οι έξι ρόλοι που έπαιξε στο "Cloud Atlas" και δεν ήταν ο μόνος. Ολοι σχεδόν οι ηθοποιοί έπαιξαν έξι διαφορετικούς ρόλους, όλοι τους με παρόμοιες μεταμορφώσεις. Εάν αυτό δεν είναι δείγμα τέχνης make up, δεν ξέρω τι είναι.
Τα βραβεία όμως της Ακαδημίας δεν δίνονται στις κατ' ανάγκην καλύτερες ταινίες, αλλά σ' αυτές με την καλύτερη διαφημιστικη εκστρατεία. Μια υποψηφιότητ για όσκαρ συνεπάγεται με δωρεάν διαφήμιση και αύξηση των πωλήσεων σε DVD. Είναι γι' αυτό που οι εταιρείες διανομής συμπεριλαμβάνουν στη στρατηγική τους και εξαντλητική διαφήμιση. Τα αδέλφια Wachowski δυσκολεύτηκαν πολύ να χρηματοδοτήσουν την ταινία τους και σίγουρα δεν είχαν έξτρα λεφτά για διαφημιση. Κάτι ενδιαφερον για τους Wachowski, που τα movie credits τους περιλαμβάνουν την τριλογία "The Matrix". Πλέον δεν είναι αδελφοί αλλά αδέλφια αφού ο Larry έκανε εγχείρηση αλλαγής φύλου και πλέον ονομάζεται Lana. Ηταν αυτή που έγραψε την ταινία και αν κρίνω από το "The Matrix", η αλλαγή ήταν η καλύτερη ιδέα που είχε.



Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

10 ταινίες που δεν είδες και θα έπρεπε να δεις (Pt 2)

Όταν μαθαίνει κάποιος ότι γραφω blog για ταινίες, συνήθως είναι τρία τα πράγματα που ρωτά: Ποια πιστεύω ότι είναι η καλύτερη ταινία (λες και υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο για κάτι τέτοιο), ποια είναι η δική μου αγαπημένη ταινία (το "Shawshank Redemption, σε περίπτωση που το είχατε απορία) και τέλος τι ταινία θα πρέπει να δει. Αν και οι πρώτες δύο ερωτήσεις απαντιούνται εύκολα, η τρίτη πάντα με αφήνει λίγο μαλάκα. Δεν έχω ιδέα τι να απαντησω.
Το έχω πει και παλαιότερα ότι υπάρχει μόνο ένα κριτήριο για να αποφανθεί κάποιος αν μια ταινία είναι καλή ή όχι και πάντοτε εξαρτάται από τον καθένα ξεχωριστά. Ταινία την οποία εγώ δεν θα πήγαινα ούτε αν με πλήρωνες για κάποιον μπορεί να είναι σταθμός στη ζωή του και ανάποδα.  Οπως όμως με την εξωτερική ομορφια (που ως γνωστό εξαρτάται από αυτόν/η που την βλέπει) έτσι και με τις ταινίες υπάρχουν κάποιες που μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι είναι καλές. Ταινίες που έχουν την μοναδική ικανότητα να μας εμπλέκουν στην ιστορία τους, να μας κάνουν να νοιαζόμαστε με τους πρωταγωνιστές και να μας προσφέρουν εκείνο που οι αρχαίοι έλληνες ονόμαζαν κάθαρση. Εκείνο το απαράμιλλο συναίσθημα του τέλος ενός ταξιδιού που μας οδήγησε σε μια σύντομη πνευματική νιρβάνα, το αίσθημα ότι αυτό που μόλις είδαμε δεν ήταν απλά δύο ώρες σε μεγάλη ασημένια οθόνη αλλά ένα φάρμακο για την ψυχή.
Μέσα σ΄αυτό το πνεύμα, επανέρχομαι σε ένα παλιότερο post με ταινίες που μπορεί να μην είδατε την πρώτη φορά που ήταν στο σινεμά, που ίσως ακόμα δεν έχετε ξανακούσει ή που μπορεί απλά να μην είχατε χρόνο να δείτε και τις αφήσατε πίσω. Με ταινίες που δεν είδατε και θα θέλατε να δέιτε ασχολήθηκα ξανά, άλλά μιας και αρέσει είπα να το ξαναεπισκεφτώ.
Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, σας παρουσιάζω 10 ταινίες που δεν είδατε και που θα έπρεπε να δείτε, το δεύτερο μέρος.


Lord of War (2005)



Ο λόγος που μπορεί να μην έχετε ξανακούσει γι' αυτή την ταινία είναι επειδή οι εταιρείες διανομής και τα κινηματογραφικά στούντιο της συμπεριφερθήκαν όπως θα συμπεριφέρονταν οι κάτοικοι ενός μεσαιωνικού χωριού σε κάποιον που έχει πανούκλα. Οι δημιουργοί της αναγκαστήκαν να βρούν χρηματοδότηση από το εξωτερικό, το release ήταν περιορισμένο και η διαφημιστική καμπάνια για προώθηση σχεδόν ανύπαρκτη. Ακόμα και η εταιρεία που είχε εξασφαλισμένα τα δικαιώματα για DVD  release τόσο λίγο ενδιαφερόταν, που έβγαλε την ταινία σε λάθος διαστάσεις και αναγκαστηκε να αποζημιώσει τον κόσμο που το αγόρασε. Τι κάνει αυτή την ταινία τόσο εμπρηστική που ακόμα και οι ανθρώποι που μας έδωσαν το "Hostel" δεν τολμούσαν να την αγγίξουν, ρωτάτε; Είναι ίσως ρατσιστική, αντι-αμερικάνική, επικροτεί τον βιασμό ή ίσως έχει σκηνή με τον Μωάμεθ να κάνει όργια με την Κάλι ενώ ο Χριστός κινηματογραφεί; Κανένα από αυτά. Το "Lord of War" απλά διηγείται μια αληθινή ιστορία, το είδος όμως που κάνει τους μεγαλοεπιχειρηματίες που κινούν τα νήματα να κάθονται λίγο πιο άβολα στις δερμάτινες καρέκλες τους. Ασχολείται με το εμπόριο όπλων και πως η αμερικάνικη κυβέρνηση επωφελείται από αυτό.

'Murica


Το "Lord of War" διηγείται την πραγματική ιστορία του ουκρανου εμπόρου όπλων Viktor Bout (στη ταινία το όνομα είναι "Yuri Orlov"), ακολουθώντας την πετυχημένη κινηματογραφική συνταγή του "rise and fall". Ο Yuri είναι ένας φαινομενικά αμοραλιστής έμπορος που δεν ασχολείται με ζητήματα ηθικής και προτιμά να επικεντρώνεται στην πρακτικότητα. Υπάρχει ανά το παγκόσμιο ζήτηση για όπλα και κάποιος πρέπει να την καλύψει. Ο Yuri δεν έχει κανένα ενδοιασμό να πουλήσει όπλα στον οποιοδήποτε, είτε είναι μέλος του διαβόητου RUF στην Αφρική, Βόσνιοι εξτρεμιστές ή μαφιόζοι. Στο κατόπι όμως του "Εμπορου του Θανάτου", όπως έχει ονομαστεί, βρίσκεται ένας ομοσπονδιακός πράκτορας που θέλει πάση θυσία να τον σταματήσει αλλά και η ιδια η συνείδηση του. Ο Yuri αρχίζει να κάνει δεύτερες σκέψεις για το επάγγελμα του όταν βλέπει τα αποτελέσματα της δουλειάς του και την επίδραση που έχει στον μικρότερο αδελφό του.
Ο Nicholas Cage μας θυμίζει γιατί ακόμα διατηρούμε κάποιου είδους ελπίδα ότι μπορεί να επιστρέψει από την άβυσσο στην οποία κατρακυλά η καριέρα του τα τελευταία χρόνια, ο Ethan Hawke ρίχνει ερμηνείες αντάξιες του "Dead Poet Society" και ο frontman των "30 seconds to Mars" Jared Leto αποδεικνύει ότι κάλλιστα μπορεί να αλλάξει επάγγελμα αμα δεί ότι το τραγούδι δεν του βγαίνει. Δώστε ιδιαίτερη προσοχή στα opening credits της ταινίας, που είναι κατά την ταπεινή μου άποψη το καλύτερο opening που γυρίστηκε ποτέ.


Instinct (1999)



Μου αρέσει αυτή η ταινία για δύο λόγους. Α) είναι εξαιρετική ταινία και Β) μου δείχνει τι θα μπορούσε ο Cuba Gooding Junior να γίνει εάν είχε ατζέντη που να άξιζε και δεν αποφάσιζε να γίνει "born again Christian". To each its own όμως που λένε και τουλάχιστον ελπίζω ο Gooding να είναι ευτυχισμένος με τις επιλογές του. Ας πάμε στη ταινία όμως.
Ο ανθρωπολόγος Ethan Powell (Anthony Hopkins) βρίσκεται έγκλειστος σ' ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, αντιμέτωπος με κατηγορίες για δολοφονία ενός δασοφύλακα στην Αφρική και τον τραυματισμό άλλων. Ο Powell είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης τα τελευταία δύο χρόνια, ακολουθώντας μια οικογένεια από γορίλλες στην Αφρική. Οταν ένας διακεκριμένος νεαρός ψυχολόγος μαθαίνει για την υπόθεση του Powell (κυρίως για το ότι αρνείται να μιλήσει στον όποιονδήποτε) αναλαμβάνει να διελευκάνει την υπόθεση και να φέρει τον Powell πίσω στον πολιτισμένο κόσμο.
Μια απίστευτα υποτιμημένη ταινία, με ικανότατο καστ και πολύ συγκινητική ιστορία. Μια πραγματεία πάνω στην ανθρώπινη φύση, τους πραγματικούς περιορισμούς μας και το πόσο μακριά θα φτάναμε για εκείνους που αγαπούμε. Δείτε την και μετά να έρθετε να μιλήσουμε για την βροχή!


Brotherhood of the Wolf (2001)




Αυτή είναι η πρώτη από τις δύο γαλλικές ταινίες που βρίσκονται στη λίστα μου. Το "Brotherhood of the Wolf" είναι μια ταινία δράσης και τρόμου, βασισμένη στον θρύλο του "Τέρατος του Γκεβοντάν". Μπορεί να είναι μια καθαρά γαλλική παραγωγή, αλλά ξεχάστε ότι ξέρατε για γαλλικές ταινίες. Το "BotW" έχει τον ρυθμό action blockbuster του Hollywood, στιλιζαρισμένη χορογραφία μαχών σώμα με σώμα, μια επική ιστορία, συγκινητική πλοκή και όλα δεμένα με πρωτόγονο, αταβιστικό φόβο του τέρατος που καραδοκεί σε σκοτεινές γωνιές. Εάν είσαστε φαν των ταινιών δράσης και δεν είδατε το "BotW", δεν ξέρετε τι χάνετε!
Στο έργο βρίσκουμε καταξιωμένους ηθοποιούς όπως τον Vincent Cassel και την Monica Bellucci αλλά την παράσταση κλέβει εύκολα ο Marc Dacascos που παίζει τον νεαρό ιθαγενή Mani.
Και λίγα λόγια για την υπόθεση: Ο Βασιλιάς Λουδοβίκος στέλνει στην επαρχία του Γκεβοντάν τον ιππότη του Gregoire, που ταξιδεύει πάντα μαζί με τον ιθαγενή φίλο του Mani. Αποστολή τους είναι να διερευνήσουν τις φήμες για την ύπαρξη ενός ζώου που είναι πολύ μεγαλύτερο και αγριότερο από οποιονδήποτε λύκο και αν υπάρχει να το σκοτώσουν και να το φέρουν πίσω στην Αυλή. Οι δύο ξεκινούν τις έρευνες για το τέρας όμως ανακαλύπτουν πολύ περισσότερα από αυτά που ηθέλαν.


25th hour (2002)



Βρίσκω τόσο τον Spike Lee όσο και τον Edward Norton σοβαρά overrated καλλιτέχνες, αλλά η συνεργασία τους εδώ έχει κτυπήσει μια φλέβα χρυσού τόσο μεγάλη που μπορεί να κουβαληθεί ο Σκρουτζ Μακ Ντακ
Το "25th Hour" είναι ένα εμβηματικό urban drama και είναι από τις πρώτες ταινίες που κυκλοφόρησαν μετά την 11η Σεμπτεμβρίου. Διηγείται την ιστορία του Monty (Edward Norton) μια μέρα πριν να πάει φυλακή για να εκτίσει ποινή εφτά ετών για εμπορία ναρκωτικών. Η ταινία είναι ένα ταξίδι του πρωταγωνιστή προς την ανακάλυψη και την λύτρωση, καθώς προσπαθεί να επιδιορθώσει ότι κακό έκανε στη ζωή του ενώ παράλληλα αγωνίζεται να κρύψει τον τρόμο του για την επερχόμενη φυλάκιση. Μια από τις κορυφαίες στιγμές του Norton και σίγουρα αξίζει το βράδυ σας.

Battle Royale (2000)




To "Battle Royale" είναι από τις διασημότερες ιαπωνέζικες ταινίες, την οποία πολύ λίγοι είδαν εκτός Ιαπωνίας. Μια ταινία τόσο βίαιη και αιματηρή, που όταν οι παραγωγοί ζήτησαν νομική αρωγή για να εξασφαλίσουν διανομή στις ΗΠΑ, οι δικηγόροι τους είπαν ότι η ταινία "ποτέ δεν θα προβαλλόταν σε αμερικάνικο κινηματογράφο" και "εάν κόψετε τις ακατάλληλες σκηνές θα μείνουν μόνο οι τίτλοι".

Η ταινία ήταν για χρόνια η απόλυτη φαντασίωση του film χιπστερά. Πολύ λίγοι την ξέραν αλλά όσοι την είδαν πάθαιναν την πλάκα τους. Το "BR" θα έμενε για παντα στη λίμπο των καλών ταινιών με κακό μάρκετινγκ, εάν δέκα χρόνια μετά δεν την ξεπατίκωνε ανερυθρίαστα μια κυρία ονόματι Suzanne Collins. Για όσους δεν την ξέρετε, να σας δώσω ενα στοιχειο. Το "Battle Royale" έχει να κάνει με μια τάξη μαθητών γυμνασίου που μεταφέρονται σ' ένα ερημικό νησί με μια διαταγή. Να σκοτωσουν όλους τους υπόλοιπους για να επιζήσουν

Οπως θα έχετε καταλάβει πρόκειται για την σειρά βιβλίων "Hunger Games" που μεταφερθήκαν πρόσφατα και στο σινεμά. Προσέξτε: δεν μιλούμε για "έμπνευσμενο από" ή βασισμένο σε" φάση. Ηταν σαν να εγραφα εγώ σενάριο για μια ταινία με ένα συνηθισμένο εντεκάχρονο αγόρι που μαθαίνει ξαφνικά ότι είναι μάγος,πάει να φοιτήσει σε σχολείο για μάγους και μετά έχω την αναίδεια να λέω ότι είναι αυθεντική ιδέα επειδή ονόμασα τον ήρωα "Larry Potter". Οπως και να 'χει, τις αμερικανιές του "Hunger Games" και τους από μηχανής θεούς ξεχάστε τους. To "Battle Royale" είναι πολύ πιο βίαιο, πολύ πιο τρομακτικό και σε κανένα σημείο δεν απολογείται γι' αυτό.


The Cloud Atlas (2012)



Το πρόβλημα με το "Cloud Atlas" είναι το εξής: Είναι περισσότερο έργο τέχνης παρά συνηθισμένη ταινία κινηματογράφου. Ενα πανέμορφο λυρικό παραμύθι, ένα μωσαϊκό από ιστορίες δοσμένες με περισσή σκηνοθετική μαεστρία. Μια ταινία με τον δικό της εσωτερικό ρυθμό, που ενίοτε τρέχει σαν άλογο κούρσας και άλλοτε κινείται τόσο απαλά και ανεπαίσθητα που έχεις την εντύπωση ότι σταμάτησε τελείως.
Το πρόβλημα; Εαν δεν εχεις διαβάσει το βιβλίο χάνεσαι. Είχα από την αρχή τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσον θα πετύχει η μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του David Mitchell και δυστυχώς δεν έπεσα πολύ έξω.
Εχοντας πει αυτά, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να νομίσετε ότι είναι αδύνατον να δεις την ταινία. Κάθε άλλο. Χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή. Το "Cloud Atlas" δεν είναι το είδος της ταινίας που βάζεις για να περάσεις την ώρα σου. Είναι ταινία που προγραμματίζεις πότε θα την δεις και όταν την βλέπεις είσαι προσηλωμένος. Το "Cloud Atlas" δίχασε τους κριτικούς όσο πολύ λίγες ταινίες, με τις απόψεις να είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Η εισήγηση μου; Δείτε το για να έχετε άποψη.

Damned United (2009)



Γι' αυτή την ταινία έχω μιλήσει πολλές φορές και θα ήταν αμαρτία να μην την είχα σ' αυτή την λίστα. Αν και όπως έγραψα εδώ το "βασισμένο σε πραγματική ιστορία" είναι τραβηγμένο από τα αυτιά, δεν παύει να είναι μια υπέροχη ταινία για έναν άνθρωπο που θα έπρεπε να ξέρουμε όλοι μας. Το "Damned United" διηγείται την ιστορία του Brian Clough, που είναι γνωστός στην Αγγλία ως "ο καλύτερος άγγλος προπονητής που ΔΕΝ ανέλαβε την Εθνική Αγγλίας." Στη ταινία μαθαίνουμε για την άνοδο του στη δόξα  και την αναγνώριση ως προπονητής της Derby County αλλά και την αμφισβητούμενη απόφαση του να αναλάβει τους μισητούς αντιπάλους της, την Leeds United. Εάν είσαι φαν του ποδοσφαίρου, αυτή η ταινία γυρίστηκε αποκλειστικά για σένα.

Big Fish (2003)



Μεγάλη αγάπη. Μεγααααααααααλη αγάπη. Το "Big Fish" είναι μια ταινία του Tim Burton που δυστυχώς πολύς κόσμος αποφεύγει για εκ πρώτης όψεως φαίνεται βαρετή και ψευτοκουλτουριάρικη. Δεν είναι. Το "Big Fish" είναι μια πανέμορφη ταινία που βασίζεται πάνω στη προβληματική σχέση ενός πατέρα με τον γιό του. Ο Edward Bloom είναι ένας συμπαθέστατος ηλικιωμένος κύριος με ένα μόνο κουσούρι. Του αρέσει να λέει ιστορίες. Ο Edward διηγήθηκε όλη του την ζωή στον γιό του Will, που όμως αρνείται να τον πιστέψει. Το πάθος του πατέρα του για τις ιστορίες οδηγεί στην αποξένωση του με τον γιό του, μέχρι που ο τελευταίος αποφασίζει να δει τα ψέματα του πατέρα του με διαφορετικό μάτι. Ενας πάντα απολαυστικός Ewan McGregor ενώ την παράσταση κλέβει χαλαρά ο Danny De Vito.

Serenity (2005)


Να μην τα ξαναλέμε. Αφιέρωσα ένα ολόκληρο ποστ στην πιο σπουδαία sci-fi σειρά που γράφτηκε ποτέ και το "Serenity" είναι η κινηματογραφική της συνέχεια.

The Intouchables (2012)


H δεύτερη επιλογή από την χώρα του κρουασάν και του μεσημεριανού σεξ. Το "Intouchables" δυστυχώς δεν είχε διανομή στην Κύπρο έτσι δεν είχα την ευκαιρία να την δω στο σινεμά. Αρχικά είχα τους ενδοιασμούς μου γιατί δεν είμαι φαν του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και αντιπαθώ σφοδρά τις ταινίες που προσπαθουν να εκμαιεύσουν τα αισθήματα του θεατή. Με αυτή την ψυχική κατάσταση έκατσα να δω την ταινία. Δεν άντεξε πολύ. Είναι φυσικά αδύνατον να δεις το "Intouchables" και να μην γελάσεις και να λυπηθείς. Η ειλικρίνεια των χαρακτήρων,μαζί με την όμορφη, ανθρώπινη ιστορία σε συνεπαίρνει.
Η ταινία διηγείται την ζωή του μεγαλοαστού Φιλίπ, που είναι τετραπληγικός και ψάχνει για φροντιστή. Ο Φιλίπ εκπλήσσει τους πάντες όταν επιλέγει για την θέση ένα νεαρό από το γκέτο, χωρίς καμία ιατρική γνώση ή καν "σωστή" συμπεριφορά. Ο απόκληρος Driss δέχεται την θέση αρχικά για τα λεφτά αλλά με τον καιρό μια γνήσια φιλία αρχίζει να αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο άντρες. Μην ξεχάσετε τα χαρτομάντιλα.



Υ.Γ.  Το ποστ "11 ταινίες που δεν είδες και θα έπρεπε να δεις" ήταν το πρώτο που έγραψα. 3 χρόνια έχουν περάσει από τότε. Εξακολουθώ να είμαι ακόμη εδώ, κάποτε μ' ένα ποστ την εβδομάδα, κάποτε με τρία και κάποτε με ένα κάθε τρεις μήνες. Είμαι όμως ακόμα εδώ




Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

"Under the Dome": To best seller του Stephen King έρχεται το καλοκαίρι

Υπάρχει ένας γενικός κανόνας αναφορικά με την μεταφορά των βιβλίων του Stephen King στο σινεμά ή στη τηλεόραση: Εάν περιέχει τρόμο είναι χάλια και απαράδεκτο ("Τhe Dreamcatcher") και εάν όχι είναι σπουδαίο ("The Shawshank Redemption", "The Green Mile"). Εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά αυτός είναι ένας καλός κανόνας για να ξέρετε τι θα δείτε. Τα βιβλια του King είναι μεν τα καλύτερα (μακράν ο αγαπημένος μου συγγραφέας) αλλά είναι φοβερά δύσκολο να μεταφερθούν στη μεγάλη οθόνη, εκτός εάν δεν δοθεί σημασία στο μεταφυσικό στοιχείο, όπως το "The Shining" του Kubrick που έχει περιστασιακή σχέση με το βίβλίο. Εχοντας πει αυτά είμαι υπεραισιόδοξος για το καινούργιο εγχείρημα που φέρει το όνομα του γνωστού συγγραφέα, την μεταφορά του "Under the Dome" σε τηλεοπτική σειρά για το καλοκαίρι από το κανάλι CBS.




To "Under the Dome" είναι ιδανικό για μεταφορά στη τηλεόραση, γιατί το μεταφυσικό στοιχείο είναι σχεδόν ανύπαρκτο και επικεντρώνεται στη σταδιακή διάβρωση της ανθρώπινης φύσης και τις ανθρώπινες σχέσεις σε ένα κλειστόφοβικό περιβάλλον. Η καλύτερη δουλειά του King δεν είναι (πόρρω απέχει από αριστουργήματα του στυλ "The Stand" και "It") αλλά εξακολουθεί να είναι πολύ καλύτερο απ' ότι κυκλοφορεί.

Η υπόθεση:

Η πόλη του Chester Mill είναι  κατά τα φαινόμενα η ιδανική επαρχιακή πόλη. Απομονωμένη, με λίγο περισσότερο από 2,000 κατοίκους, μηλόπιτα και εκκλησία. Ολα πάνε καλά μέχρι την μέρα που ένας κάστορας κόβεται στη μέση, ένα μικρό αεροπλάνο εκρήγνυται στον αέρα και ένα φορτηγό που κουβαλά κορμούς διαλύεται ξαφνικά σκορπώντας χάος. Ολα αυτά γιατί χωρίς κανένα προφανή λόγο ένα αόρατο πεδίο υψώνεται γύρω από το Chester Mill αποκλείοντας την μικρή πόλη από τον υπόλοιπο κόσμο. Ενώ η αμερικανική κυβέρνηση προσπαθεί να βρεί ένα τρόπο για να παρακάμψει το πεδίο, οι κάτοικοι της πόλης πρέπει να βρουν ένα τρόπο να προσαρμοστούν με την νέα πραγματικότητα, την αλλαγή των ισορροπιών δύναμης αλλά και το γεγονός ότι τα τρόφιμα τελειώνουν. Από την μια είναι ο Big Jim Rennie, ο θρησκόληπτος, διεφθαρμένος σκιώδης δήμαρχος της πόλης και ο δολοφονικά ψυχοπαθής γιός του Junior, που θα κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν την δύναμη τους και από την άλλη ο περιπλανώμενος πρώην στρατιωτικός Dale Barbara που προσπαθεί απλά να επιβιώσει. Ενα ωραίο βιβλίο (αν και αχρείαστα ογκώδες) με όλα τα στοιχεία που κάνουν τον King τον καλύτερο συγγραφέα της εποχής του.

Εαν για κάποιο λόγο σκέφτηκες τον Dean Koontz, Ι will find you. And I will kill you


Η σειρά αρχικά προοριζόταν για το κανάλι Showtime (με επιτυχίες όπως το "Dexter") αλλά λόγω καθυστέρησης η εταιρεία παραγωγής πήρε την πρόταση της στη θυγατρική του Showtime, το CBS. Οι παραγωγοί του CBS ενθουσιάστηκαν με την ιδέα και αντί για έναν πιλότο παράγγειλαν 13 ωριαία επεισόδια για το καλοκαίρι. Στο τιμόνι της παραγωγής βρίσκεται η Amblin Entertainment του Steven Spielberg, στο σενάριο o Brian K. Vaughan που εργάστηκε στο "Lost" καθώς και το "Buffy the Vampire Slayer" και στη σκηνοθεσία ο Niels Arden Oplev που δημιούργησε το αυθεντικό "Girl with the Dragon Tattoo". Να πούμε ότι ο Spielberg έχει μπει πλέον για τα καλά στο χώρο της τηλεόρασης, με σειρές όπως το "Falling Skies" (ξεκινά την τρίτη του σεζόν το καλοκαίρι) αλλά και το "Haven", που βασίζεται σε μια άλλη ιστορία του Stephen King, "The Colorado Kid".
To καστ της σειράς δεν έκλεισε ακόμα έτσι θα σας κρατώ ενήμερους! Το μοναδικό πράγμα που ανακοίνωσε μέχρι τώρα η εταιρεία παραγωγής είναι ότι η σειρά δεν θα ακολουθήσει πιστά το βιβλίο, καθώς το τέλος δεν επιτρέπει για δεύτερη σεζόν. Εγώ λέω καλά κάνουν και μακάρι να υπάρξει ανάγκη και για δεύτερη σεζον!