Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

And the Oscar goes to.. : Σύντομα σχόλια για την βραδιά



Ανευ εκπλήξεων φέτος τα τα βραβεία της Αμερικάνικης Ακαδημίας Κινηματογράφου. To "The King's Speech " με τον Κόλιν Φιρθ  σάρωσε στις «μεγάλες κατηγορίες» (Καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου ρόλου) ενώ η Νάταλι Πόρτμαν είχε τόσο σίγουρο το αγαλματάκι που άνετα θα μπορούσαν να της το στείλουν στο σπίτι από πριν και να το φέρει μαζί της.

Μικρο-έκπληξη η αποτυχία του "Inception" να διακριθεί στις μεγάλες κατηγορίες καθώς και το ότι το "Toy Story 3" πήρε τρία αγαλματάκια σπίτι.

Κρίμα για τον Αρονόφσκι που πάλι πήγε στη πηγή και έφυγε διψασμένος ενώ ο σεναριογράφος Ααρον Σόρκιν έβαλε και το οσκαρ στη λίστα με τις επιτυχίες του.

Στον οργανωτικό τομέα, αν και το λέω με πόνο καρδίας γιατί η γυναίκα μου κάθεται στο στομάχι, η Αν Χάθαγουέι ήταν άψογη, ιδιαίτερα αν την συγκρίνεις με τον συμπαρουσιαστή της Τζέιμς Φράνκο. Ο άνθρωπος ήταν είτε μεθυσμένος είτε κάπνισε όλο το απόθεμα των καφέ του Αμστερνταμ . Δεν εξηγείται αλλιώς το ηλίθιο χαμόγελο που είχε όλη νύχτα και η αδυναμία του να συνδέσει περισσότερες από δύο προτάσεις μαζί. Πάλι καλά που ήταν η άλλη δίπλα του και έσωσε την βραδιά.

Ειδες μωρό μου που σου έλεγα ότι κάποτε θα γινόμασταν φίλοι;


'Β Γυναικείος ρόλος: Μελίσα Λίο, "The Fighter"

"It looked so fuckin easy!"

Δυστυχώς μόνο για την κυρία θα ακούμε τις επόμενες δυό μέρες, καθώς οι ορδές των εμετικά πολιτικά ορθών αμερικάνων θα πλακώσουν σαν όρνεα ζητώντας της να ανακαλέσει το "fuck" που έριξε στην ομιλία αποδοχής της. Απαξιώ να ασχοληθώ άλλο με αυτές τις υστερίες. Μόνο να πω ότι το «λάθος» της Λιο είναι τόσο τυχαίο όσο το κόκκινο που πέρασα προχτές.

«Κόκκινο;!; Αχ, καλέ κύριε αστυνομικέ μου ούτε που το είδα! Για βαθύ πράσινο το πήρα!


Δεν πειράζει όμως. Η κοπέλα είδε την ευκαιρία για περισσότερη προβολή και την άρπαξε από τα μαλλιά. Κάλα έκανε


Β Αντρικός ρόλος: Κρίστιαν Μπέιλ, "The Fighter"

Τόσο βάρος έχασε για την ταινία. Να μην του δώσουν μια ανταμοιβή;



Ωραίος ο Μπέιλ, το χάρηκα το Οσκαρ του γιατί τον πάω με τρέλα. Και δυό φορές μπράβο του γιατί όταν πήρε το βραβείο όχι μόνο ευχαρίστησε τον πραγματικό άνθρωπο πάνω στη ζωή του οποίου βασίστηκε ο χαρακτήρας, αλλά του έκανε και δωρεάν διαφήμιση της ιστοσελίδας του. Ενός λεπτού σιγή εδώ για να εκφράσω την λύπη μου που δεν προτιμήθηκε ο Ρας από το "The King's Speech". Ο τύπος είναι θεότητα.
 On a side note, τα όσκαρ των Β ρόλων πήγαν στην ίδια ταινία. Μήπως αυτό πρέπει να μας πει κάτι για την ικανότητα του casting director ;



Διασκευασμένου σεναρίου: Ααρον Σορκιν, "The Social Network"



Καμία έκπληξη εδώ. Ο τρισμέγιστος Σορκιν το καπάρωσε με ευκολία. Δηλώνω φαν. Αναμένουμε εναγωνίως την επόμενη ταινία ή σειρά



Σεναρίου: Ντέβιντ Σιντλερ, "The King's Speech"




Ε, δεν το έχω δει ακόμα αλλά είδα το "Inception" και πραγματικά πιστεύω ότι είναι αδικία να μην πάρει το βραβείο ο Νόλαν. Οσο και να 'ναι, άλλο να βασίζεσαι σε πραγματικά γεγονότα για να γράψεις σενάριο και άλλο να πλάθεις μια τόσο απίστευτη ιστορία όπως το "Inception". Η πρωτοτυπία στα θρίλερ σε μια εποχή που το είδος έχει εξερευνηθεί εξαντλητικά είναι σίγουρα άξιον αναγνώρισης. Ας είναι όμως και η υποψηφιότητα


Ειδικών Εφέ: " Inception"


Ευκολάκι τρελό που έλεγε κι ο Σπύρος. Το περιστρεφόμενο δωμάτιο μπορεί να γύρισε τα άντερα των ηθοποιών αλλά σαν τεχνολογική καινοτομία ήταν αρκετό για να δώσει hands down το όσκαρ στην ομάδα του "Inception"




You spin me round round...


Α Γυναικείου Ρόλου: Νάταλι Πορτμαν


Καμία έκπληξη εδώ. Η Πορτμαν το είχε σίγουρο. Οι συνυποψήφιες της απλά προτάθηκαν για  μην της το δώσουν έτσι. Trivia: η πρώτη της εμφάνιση στο κινηματογράφο ήταν σε ηλικία 12 ετών, ως συμπρωταγωνιστής στην ταίνια "Leon" με τον Ζαν Ρενό.




«Μακιγιάζ θεάτρου; Οχι καλέ. Για ένα ποτό με τις φίλες μου θα πάω»


Α Αντρικού Ρόλου: Κόλιν Φιρθ, " The King's Speech"






Σίγουρος δεν ήταν αλλά ήταν ο επικρατέστερος. Παραμόνευε από κοντά ο Τζεφ Μπρίτζες (κάνε κλικ εδώ για να ακούσεις το τραγούδι από την ταινία που του έδωσε πέρσι το αγαλματάκι, ερμηνευμένο live από τον ίδιο τον Μπρίτζες) με το "True Grit" αλλά κάτι μου λέει ότι η Ακαδημία δεν θα βράβευε δύο φορές συνεχόμενες τον "The Dude". Από το trailer της ταινίας φαίνεται να το αξίζει ο Φιρθ, αν κρίνουμε και από τις προηγούμενες του δουλειές.



Σκηνοθεσίας : Τομ Χούπερ, "The King's Speech"





Ο Χούπερ έχει ήδη κερδίσει τον σεβασμό μου για το "The Damned United" και δεν χρειαζόμουν το "The King's Speech". Αναμφίβολα ο άνθρωπος έχει απίστευτο ταλέντο. Για να λέμε όμως τα πράγματα με το όνομα τους, η Ακαδημία χρωστάει στον σκηνοθέτη του "Black Swan" Ντάριεν Αρόφσκι. Ο σκηνοθέτης του "Requiem for a dream" και "The Wrestler" (υποτιμημένη ταινιάρα) δεν έχει ακόμα πάρει την αναγνώριση που του αξίζει.


Καλύτερης Ταινίας: "The King's Speech"




Αν και ακούστηκαν αρκετά για το "Black Swan" και το "True Grit" ήταν σχεδόν σίγουρο ότι το ιστορικό δράμα για τον βασιλιά Γεώργιο τον Εκτο, ο οποίος κατάφερε να ξεπεράσει το τραύλισμα του και να απευθυνθεί στον αγγλικό λαό τις παραμονές του Β Παγκοσμίου Πολέμου, θα κέρδιζε το βραβείο. Αναμένεται στη Κύπρο την επόμενη Παρασκευή και δεν χάνεται με τιποτα!


Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Jumping the shark: The death of Dr. Gregory House





Heeeeeeeeeeeeeeeere's Johnny!!!





Αθάνατη ατάκα του Jack Nicholson από την ταινία "The Shining" που ταιριάζει στη περίπτωση μου. Ενας Nicholson μπάϊ δε γουέι που πριν πηδήξει τα μυαλά μας με την ηθοποιία του, φρόντισε να πηδήξει ότιδήποτε φορούσε φούστα δυτικά του Μισσισιπή (και παντελόνια αν θέλετε να πιστεύετε τις φήμες, αλλά hey εμείς εδώ δεν κρίνουμε κανένα)! Επιστροφή λοιπόν στο blog. Απολογίες για την απουσία αλλά λίγο μια ασθένεια, λίγο ένα ταξίδι στο Αμστερνταμ, λίγο άλλες επαγγελματικές ασχολίες αλλά και (για να είμαστε ειλικρινείς) λίγο και η τεμπελιά με κρατήσαν μακριά. Ιm back ομως και δεν πάω πουθενά, πουθενά εδώ θα μείνω!

Διατί προσφέρομεν και ποιοτική διασκέδαση στο blog. Αμ τι;



Στα καθ' ημάς που λέει και ο άνθρωπος με το κομοδινί μαλλί. Τώρα, τι να γράψω, τι να γράψω. Είναι κρίσιμο το θέμα. Συνήθως πριν γράψω οτιδήποτε μου αρέσει να το ψάχνω, να το γνωρίζω από την καλή και την ανάποδη, γιατί στο κάτω-κάτω δεν λέει να γράφουμε παπαριές. Αν κάποιος μπήκε στον κόπο να ρίξει ένα βλέφαρο στα γραφόμενα αξίζει ενός στοιχειώδους σεβασμού. Desparate times όμως call for desparate measures. Στο θέμα μας. Δεν είχα κάτι προετοιμασμένο αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να γράψω κάτι τώρα που το πήρα απόφαση γιατί αλλιώς το blog θα πήγαινε στο νεκροταφείο των ξεχασμένων ιδεών, στην οδό Νωχελικότητας.

Ενθάδε κείται το Popcorn Monster. Η βαρεμάρα σκοτώνει...



Ετσι, μην έχοντας άλλη ιδέα πρόχειρη και επειδή το κατέχω το αντικείμενο θα κάνουμε μια παράκαμψη από το κυρίως theme του blog και από ταινίες θα περάσουμε στην τηλεόραση.
Ladies and gentlemen, I give to you, the death of Dr. Gregory House

R.I.P. man... We loved you till death...




Ποιός; Που; Τι; Πως; Πέθανε ο House και δεν πήραμε είδηση;! Ηρέμησε ψυχοπαθή φανταστικέ χαρακτήρα που βρίσκεσαι εδώ μόνο και  μόνο για να προσποιούμαι ότι κάποιος αντιδρά έτσι σ' αυτά που λέω. Ο House  μια χαρά είναι, η σειρά βρίσκεται στην έβδομη σεζόν και στο 11 επεισόδιο. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι όλα είναι καλά. Παρακολούθησα πρόσφατα ένα επεισόδιο της εβδομής σεζόν στο οποίο ο House μαζί με το αμόρε πάνε για double date με τον Wilson σε πίστα go kart. Λίγο έλειψε να δακρύσω βλέποντας την συγκεκριμένη σκηνή, γιατί κατάλαβα ότι ήταν η αρχή του τέλους. Λατρεύω τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Hugh Laurie. Είναι πανέξυπνος, απολαυστικά μισάνθρωπος, αντισυμβατικός και με χιούμορ που λιανίζει κόκκαλα. Εχει όμως δυστυχώς πηδήξει τον καρχαρία...

Τσιμπουκάκι, τσιμπουκάκι;




Οχι ρε ανώμαλε! Δεν το γύρισε σε... σε.... ψαροβασία το λένε; Γίνεται κάτι τέτοιο; Οk σίγουρα όχι με καρχαρία αλλά μπορεί με χρυσόψαρο ή πέστροφα; Είναι ανατομικά δυνατόν; Τέλοσπάντων, επιστρέφω πριν χαθώ στις δαιδαλώδεις σκέψεις της απόλυτης ανωμαλίας.
"Jumping the shark" είναι, όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, τηλεοπτική ορολογία και προέρχεται από την σειρά "Happy Days".

Θα σας άφηνα χωρίς το θρυλικό theme song? Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους σηκώνονταν χαράματα Σαββάτου για να το δουν από τον Λόγο!




Στην περίπου στα μέσα της προβολής της πλέον εικονικής σειράς για τα φίφτις στην Αμερική, η δημοτικότητα της σειράς άρχισε να πέφτει, το χρήμα να στερεύει και οι ιδέες για πλοκή είχαν σχεδόν εξαντληθεί εντελώς. Ετσι, οι παραγωγοί αποφάσισαν να στέιλουν την παρέα του Φονζι στο Χόλιγουντ όπου ο «πολύ κουλ για να χτενίσει τα μαλλιά του» πήδηξε πάνω από το κλουβί ενός καρχαρία για να αποδείξει πόσο ατρόμητος είναι.

Η σκηνή από το Happy Days



Σε τηλεοπτικούς όρους, όταν μια σειρά «πηδά τον καρχαρία» σημαίνει ότι πλέον άρχισε να παίρνει την κατιούσα, η πλοκή άρχισε να γίνεται απίστευτη εώς γελοιά και αρχίζουν οι προσθαφαιρέσεις χαρακτήρων για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον του κόσμου. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό έχει αποτύχει (εκτός, funnily enough, στη περίπτωση του Happy Days αλλά αυτό φαντάζομαι οφείλεται στην έλλειψη σοβαρού ανταγωνισμού). Μετά λοιπόν μια σκηνή όπου οι αγαπημένοι μας χαράκτηρες επιδίδονταν σε παιδιαρίσματα και επικίνδυνα προσπεράσματα σε go karts, έχουμε την εισαγωγή ενός νέου χαρακτήρα, μιας νεαρής γιατρού που είναι το αντίπάλο δέος του House στο φάσμα της ηθικότητας. Η Thirteen επιστρέφει σύντομα ενώ η πλοκή στο εισαγωγικό επεισόδιο της καινούργιας ήταν, καλά το μαντέψατε, από γελοία εώς απίστευτη.


Τι να σε κάνουμε εσένα μωρή; Φέρτε μας πίσω την 13 που ήταν μουνάρα και bisexual!



Τα σημάδια είναι εκεί. Η τηλεθέαση της σειράς πέφτει συνεχώς, οι παραγωγοί άρχισαν να σκέφτονται τα απίστευτα και τα διεισδυτικά μπλέ μάτια του Laurie εκφυλίζονται σε ένα γκροτέσκο προσωπείο. Ο House πεθαίνει, ήρθε η ώρα του να φύγει και να περάσει στο πάνθεον των πετυχημένων σειρών. Το μόνο πράγμα που απομένει είναι να δούμε εάν οι παραγωγοί έχουν τον απαραίτητο σεβασμό προς τον χαρακτήρα για να τον οδηγήσουν στη πόρτα εξόδου αξιοπρεπώς ή αν ανερυθρίαστα θα τον υποβιβάσουν στο επίπεδο ημών των υπόλοιπων θνητών απλά για να στραγγίξουν όσο περισσότερο χρήμα μπορούν από την σειρά.
Η έβδομη πρέπει να είναι και η τελευταία σεζόν του άρχοντα του Πρινστον Πλέινσμπορο. Η κανονική σεζόν κλείνει σε άλλα δέκα επεισόδια, μπολικος τηλεοπτικός χρόνος για να κλείσει μια σειρά. Θέλουμε να θυμόμαστε τον γιατρό που αγαπήσαμε σαν το τηλεοπτικό φαινόμενο που ήταν και όχι σαν την σειρά που δεν ήξερε πότε έπρεπε να τελειώσει...

Καταλήγοντας θέλω να αναφερθώ στο high point της σειράς που δεν ήταν άλλη από την τρίτη σεζόν (κάποιοι λένε η τέταρτη και για να είμαι ειλικρινής δεν θα έλεγα ότι έχουν άδικο) και στα δύο καλύτερα επεισόδια που είδα σε σειρά τα τελευταία χρόνια. Τα καταληκτικά επεισόδια της τέταρτης σεζόν ονόματι "House's Head" και " Wilson's Heart". Absolute television fuckin history