Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

"Everybody Dies": Some thoughts on the finale of "House M.D."


SPOILER ALERT! 

Και ξαφνικά, μας τελείωσε. Ηταν αγαπημένη συνήθεια κάθε Τρίτη πρωί τα τελευταία χρόνια, πριν να πάω δουλειά να κατεβάζω το τελευταίο επεισόδιο του "House M.D." για να διασκεδάσω με τις τελευταίες περιπέτειες του αγαπημένου μας μισάνθρωπου. Την προηγούμενη Δευτέρα ήταν η τελευταία φορά. Θυμίζοντας τον πιλότο της σειράς, "Everybody Lies", αλλά και το γενικό θέμα της ογδοης σεζον, το "Everybody Dies" ήταν το κύκνειο άσμα μιας σειράς που ήταν μαζί μας για οκτώ χρόνια.

Also, it's not lupus
Η αυλαία έπεσε για τον Gregory House, τον ήρωα της ιατρικής σειράς μυστηρίου "House M.D.", μ' ένα επεισόδιο που κάποιοι χαρακτήρισαν cheesy, κάποιοι ικανοποιητικό και κάποιοι μεγαλοφυές και gutsy. Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν ένα -όσο γινόταν- αξιοπρεπές τέλος σε μια εντελώς αναξιοπρεπή σεζόν, πριν μια από τις καλύτερες σειρές που είδαμε τελευταία καταντήσει καρικατούρα.
Το 22ο επεισόδιο της 8ης σεζόν ήταν χωρίς σύγκριση το καλύτερο για φέτος. Φυσικά, έχει έτη φωτός μέχρι να φτάσει τα "House's Head" και "Wilson's Heart", το διπλό φινάλε της 4ης σεζόν. Που btw εξακολουθούν να είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που είδα στη τηλεόραση.


Πως τέλειωσε η σειρά; Στο τελευταίο επεισόδιο ο House καταστρέφει την ζωή του, όταν προσποιείται τον θάνατο του για να γλιτώσει από τη φυλακή. Πλέον δεν μπορεί να ξαναδουλέψει, έχασε όλα του τα υπάρχοντα και αν ξεμυτίσει πουθενά θα πάει φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής του. Κι όλα αυτά για να μπορέσει να περάσει μαζί με τον Wilson τους τελευταίους 5 μήνες που του απομένουν πριν ο καρκίνος τον σκοτώσει. Στο τέλος του επεισοδίου οι δύο φίλοι ανεβαίνουν στις μοτοσικλέτες τους και φέυγουν μαζί για το άγνωστο. Υπό τους ήχους του "Keep me in your heart for a while" του Warren Zevon*, o Wilson ρωτά τι θα γίνει όταν ο καρκίνος σοβαρέψει. In impeccable, true character form,  o House απλά απαντά "Cancer is boring". End of story, bromance achieved.


Το τέλος της σεζόν δεν είναι ακριβώς αυτό που ήθελε ο παραγωγός David Shore, αλλά η αποχώρηση της Lisa Edelstein (Cuddy) μετά το τέλος της 7ης σεζόν και η δραματική πτώση στην ακροαματικότητα δεν του άφησε και πολλές επιλογές. Σε συνέντευξη πάντως στο Hollywood Reporter ο Shore είπε ότι το όραμα του για το τέλος δεν άλλαξε δραματικά και ότι από την αρχή ήξεραν ότι η κατάληξη του House θα είχε να κάνει με τον Wilson. Κατ' ακρίβειαν, θα πρέπει να πιστώσετε τους παραγωγούς για την δουλειά τους, αναλογιζόμενοι τις αναποδιές που τους έτυχαν αναφορικά με το καστ. Πρώτα είχαμε την ξαφνική αποχώρηση του Kal Penn (Lawrence Kutner) που διορίστηκε στην κυβέρνηση Ομπάμα αμέσως μετά την εκλογή του στο προεδρικό αξίωμα, την σταδιακή αποχώρηση της Thirteen (Olivia Wilde) και Cameron (Jennifer Morrison) λόγω κινηματογραφικών υποχρεώσεων, αλλά και την προαναφερθείσα Lisa Edelstein.



Μπορούσε ο House να τέλειωνε καλύτερα; Σαφώς. Μπορούσε να τελειώσει όμως και πολύυυυυυυ χειρότερα. Σκεφτήκατε δηλαδή έναν House που αποφάσιζε να κόψει το πόδι του για να μην υποφέρει και να ανακαλύπτει την καλοσυνάτη του πλευρά; Μπρρρρρ.... Ή εάν ο House κατέληγε παντρεμένος με τρία - τέσσερα κουτσούβελα;
Το να κρατηθεί από την μοναδική υγιή (;) σχέση που είχε στη ζωή του και να θυσιάσει τα πάντα απλά για να του χαρίσει διασκέδαση δεν είναι τόσο άσχημο τέλος. Ο Wilson ήταν η μοναδική σταθερά στη ζωή του House και ο μοναδικός άνθρωπος που έβρισκε αμυδρά ενδιαφέρον, ας είναι απλά και μόνο για να του αποδεικνύει συνεχώς πόσο κοινότοπος και ψεύτικος είναι. Ο ζωή του Wilson καθορίζεται από την ανάγκη του να βοηθήσει όσους έχουν πρόβληματα και στο πρόσωπο του House βρήκε τον ιδανικό φίλο. Εναν ψυχολογικά μπερδεμένο, οριακά κοινωνικοπαθή, αδυσώπητα ειλικρινή με όλους, αντισυμβατικό, ιδιοφυή και αιώνια βασανισμένο φίλο. Κατά τη διάρκεια της σειράς, ο Wilson απλά περιορίζεται στο να στέκει πίσω και να αφήνει τον House να λάμψει, μαζεύοντας ενίοτε τα κομμάτια.



Οχι ότι η σχέση τους είναι τόσο απλή όσο το γινγκ και το γιάνγκ. Ο Wilson έδειξε ότι κάτω από την επιφάνεια του καλού, ανιδιοτελή, παρηγορητικού γιατρού κρύβεται (όπως σε όλους μας άλλωστε) ένας εγωιστής που θέλει να κάνει τους ανθρώπους να νοιώθουν καλά για να ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες. Και ο House είναι ο μοναδικός άνθρωπος που τολμά όχι μόνο να  υποδείξει τα υποσυνείδητα αλλότρια κίνητρα του αλλά και να τον κοροϊδέψει γι' αυτό. Ο Ηοuse είχε μια αποστροφή για ότιδήποτε κοινότυπο και όλη του η ύπαρξη διαμαρτύρεται μπροστά στην αποδεκτά κοινωνική εικόνα που προβάλλουμε όλοι. Ο μισάνθρωπος φίλος μας έδειξε πάμπολλές φορές ότι η "tough love" προσέγγιση του είχε ευργετικά αποτελέσματα στους γύρω του ενώ απέδειξε ότι εάν παραστεί ανάγκη, μπορεί να είναι τίμιος και να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.



Μετά λοιπόν από οκτώ σεζόν, έφτασε το τέλος. Μπορούμε να κάτσουμε και να μοιρολογούμε για το πως δεν μας άρεσε, πως θα θέλαμε να ήταν καλύτερο και πως ήταν κατώτερο των περιστάσεων. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο φίλος μας τα τελευταία χρόνια βρίσκόταν στον αναπνευστήρα και το τέλος του ήταν ζήτημα χρόνου. Εκείνο που έμενε για να φανεί, ήταν κατά πόσο θα τον αφήναμε να υποφέρει ένα επώδυνο, αναξιοπρεπές τέλος ή αν θα τον αφήναμε να φύγει ενώ ακόμα είχε την δύναμη να σταθεί στα πόδια του και να είναι περήφανος.
Καθώς λοιπόν περπατάμε προς τον ανελκυστήρα του νοσοκομείου για να φύγουμε, τον θυμόμαστε για εκείνο που ήταν, για εκείνα που μας έδωσε και για τις υπέροχες αναμνήσεις που δημιουργήσαμε. Δεν στεναχωριόμαστε, δεν μιζαριάζουμε και δεν μονολογούμε. Κοιτάζουμε τον τρέλλο ήλιο του πρωινού, χαμογελούμε και τον κρατούμε στην καρδιά μας για λίγο και για πάντα.


Hugh Laurie, David Shore, Eli Atie, Greg Yitanes, Bryan Singer, Robert Sean Leonard, σας ευχαριστώ για την αφοσίωση, την δουλειά και την φαντασία σας. Θα τα ξαναπούμε κάτω από καθαρότερους ουρανούς


* Λεπτομέρεια. Η επιλογή του τραγουδιού (απόφαση του Hugh Laurie) δεν είναι καθόλου τυχαία. Ο Zevon είναι γνωστός αμερικάνος καλλιτέχνης που πέθανε από καρκίνο στα 56 του. Ο Zevon, όπως και ο Wilson, αρνήθηκε επώδυνες θεραπειές που δεν θα απέτρεπαν το αναπόφευκτο, απλά θα του έδιναν κάποια παράταση ζωής. Το "Keep me in your heart for a while" το έγραψε σαν αποχαιρετιστήριο δώρο για την οικογένεια του

EDIT: Κάνοντας έρευνα για το ποστ, είδα αρκετά βιντεάκια στο ΥouTube σχετικά με την σειρά και κάποια είναι απλά too awesome για να μην σας τα δείξω. Εδώ μπορείτε να δείτε ένα απίστευτο cover του "Keep me in your heart for while" και εδώ ένα μοντάζ για την σχέση του House και του Wilson τα τελευταία τρία επεισόδια! Και τα δύο είναι φοβερά, εφάμμιλα επαγγελματικής εργασίας. Προσωπικά έκανα subscribe και στους δύο και σπάνια κάνω subscribe για κάτι εκτός δουλειάς.

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Four-minute preview for "The Amazing Spider-Man"!

Τετράλεπτο preview της ταινίας "Τhe Amazing Spider-Man" κυκλοφόρησε! Να σας πω επίσης ότι οι ιθύνοντες της Marvel επιβεβαίωσαν ότι ο Spider-Man θα κάνει εμφάνιση στο δεύτερο "Avengers"



To καινούργιο το αρθράκι το είδες έτσι; Οχι; Τι λες ρε;! Μπες εδώ μην σου στείλω τον Kratos να σε τσουβαλιάσει!

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Μάχη στην κοιλάδα του Φα δίεση: Τα δύο μιούζικαλ που μας έρχονται φέτος

Δεν έχω στη ζωή μου δει μιούζικαλ και το θεωρώ χαμένη ευκαιρία. Είναι κι αυτό μέσα στο bucket list μου, μαζί με το να πάω ComicCon στο Σαν Ντιέγκο, να δω live τον Frankie Boyle και να επισκεφθώ όλα τα rides στο Universal Park. "Τι θα δεις;" σε νιώθω να ρωτάς, αιώνιε αναγνώστη: Τι άλλο θα μπορούσα να δω ρε mine?



Spiderman, the musical? Fuck yeah.
Πάμε πίσω στο θέμα μας όμως. Τα μιούζικαλ στο θέατρο προϋπήρχαν βεβαίως της τηλεόρασης. Ετσι, όταν έγινε η μετάβαση από τον βωβό στον ομιλούντα κινηματογράφο, ήταν φυσική εξέλιξη τα θεατρικά του Broadway να είναι η πρώτη επιλογή. Το μιούζικαλ πέρασε μια περίοδο ιδιαίτερης άνθησης (θυμίζω κάτι Fred Astaire, Ginger Rogers και δεν συμμαζεύεται) αλλα με τον καιρό έχασε έδαφος μέχρι που εξορίστηκε εντελώς από το σινεμα. Κι αυτό κράτησε μέχρι το 2001 (με κάποια ανεπιτυχή διαλείμματα) όταν Ewan McGregor και Nicole Kidman επανέφεραν το είδος στη mainstream κινηματογραφική σκηνή. Το "Moulin Rouge!" ήταν υποψήφιο για οκτώ όσκαρ, μεταξύ αυτών και της Καλύτερης Ταινίας, δείχνοντας στο κόσμο ότι το μιούζικαλ ζει και βασιλεύει.



Φέτος έχουμε δύο μουσικές-κινηματογραφικές επιλογές. Για να ξέρετε τι να πάτε να δείτε, μπηκα στο κόπο, έψαξα και σας τις παρουσιάζω!


Επιστροφή στις παλιές, καλές ροκιές

Ξεκινούμε με το "Rock of Ages". To έργο κάνει πρεμιέρα στις 15 Ιουνίου στις ΗΠΑ και ξεκίνησε την πορεία του στο Broadway το 2005.


Ελαφρώς πιο κωμικό και ανάλαφρο σε σχέση με τα συνήθη μιούζικαλ, το "Rock of Ages" ξεχωρίζει επίσης και για το γεγονός ότι δεν έχει original score αλλά τραγούδια που έγιναν επιτυχίες την δεκαετία του '80. Εδώ μπορείτε να κάνετε και ένα τεστ ηλικίας. Οσα περισσότερα τραγούδια ξέρετε από το playlist τόσο πιο προχώ (σε ηλικία) είστε. Ορίστε. Το μιούζικαλ είχε και 5 υποψηφιότητες για Tony Awards, το αντίστοιχο των Οσκαρ για παραγωγές του Broadway.
To έργο εκτυλίσσεται το 1987 και διηγείται την ιστορία του Drew και της Sherrie, δύο νέων που φτάνουν στη μεγαλούπολη γεμάτοι όνειρα για να γίνουν αστέρες της ροκ! Αυτό και ένα subplot για ένα club της εποχής, ονόματι "The Bourbon Room" του οποίου η ύπαρξη εξαρτάται αποκλειστικά απο την επιτυχία μιας παράστασης με τον μεγαλύτερο εν ζωή ροκά, τον Stacee Jaxx.



All star cast ε; Tom Cruise, Alec Baldwin, Catherine Zeta Jones (την είδαμε και στο Chicago), Russel Brand, Paul Giamatti και Mary Blige. Καρακιτσαριό των '80s, το ροκ στα πρώτα του βήματα μεταξύ της περιθωριοποίησης και της εισόδου του στο mainstream και μια guarantee γλυκανάλατη ιστοριούλα. Τι άλλο να θέλει κανένας από μιούζικαλ; Αξίζει να πάτε να το δείτε μόνο και μόνο για το όνομα του πρωταγωνιστή στην πρώτη του εκτέλεση στο Broadway, του πλέον αγαπημένου Constantine Maroulis.


Σημείωση: Οσοι εξ' υμών είδατε το clip και είπατε "αυτό το τραγούδι το πήραν από το Glee", δεν υπάρχει πηγάδι αρκετά βαθύ για να σας πετάξουμε. Ούτε ο τύπος από την διαφήμιση της Verizon δεν θα σας βρίσκει.

Can you hear me now? No? Well you shouldn't be a tasteless asshole in the first place


Les Miserables


Από την άλλη έχουμε την πολυαναμενόμενη (και όταν έρθει  καιρός της, πολυδιαφημισμένη) μεταφορά της αθάνατης ιστορίας του Victor Hugo. "Οι Αθλιοι"ανοίγουν στα σινεμά στις 14 Δεκεμβρίου και είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις ταινίας που είτε θα έχει μεγαλειώδη αποτυχία, είτε φρικτή αποτυχία. Το "Les Miserables" θα κονταροχτυπηθεί με μεγαθήρια, αφού το "Τhe Hobbit" και "Django Unchained" του Ταραντίνο κάνουν πρεμιέρα μια εβδομάδα μετά. Θα μπορέσει ένα μιούζικαλ (που είναι και μεγάλης διάρκειας αν και δεν ξέρω πόσο μεγάλη θα είναι η ταινία τελικά) να τραβήξει την προσοχή; Ιδωμεν.

Να πούμε και κανά τραγουδάκι από το γνωστό μιούζικαλ. Το επόμενο πιθανόν να το έχετε υπόψην



Οι παραγωγοί πάντως αισιοδοξούν, γι' αυτό και έχουν μαζέψει ένα all star cast για την ταινία. Στον ρόλο του Γιάννη Αγιάννη έχουμε τον Hugh Jackman, παλιά καραβάνα των μιούζικαλ.


Photo από τα γυρίσματα

Στην άλλη όχθη, στο ρόλο του άτεγκτου, απόλυτου (με την έννοια της λέξης όχι με την έννοια της Βίσση) αστυνομικού Ιαβέρη, την νέμεση του Αγιάννη, έχουμε τον Russel Crowe.



Εδώ χαλά λίγο το γλυκό. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζει η επιλογή του Crowe. Λατρεύω τον Ιαβέρη σαν χαρακτήρα και δεν νομίζω ότι ο Crowe θα καταφέρει να τον αποδώσει σωστά. Ελπίζω οι δημιουργοί να μην έχουν υπόψην κανένα τρελλό background story για να εξηγήσουν τα κίνητρα του χαρακτήρα.
Να εξηγήσω όμως γιατί δεν πιστεύω ότι είναι καλή επιλογή: Ο Crowe μου κάνει περισσότερο σε βασανισμένο χαρακτήρα, έναν άνθρωπο που ξεκίνησε διαφορετικά και αλλιώς κατέληξε, σημαδεμένος από τις εμπειρίες της ζωής. Ο Ιαβέρης δεν είναι τέτοιος.  Ο Ιαβέρης (το όνομα του δεν λέγεται ποτέ btw, είναι γνωστός μόνο με το επίθετο του) ξέρει μόνο μαύρο και άσπρο και δεν αναγνωρίζει τίποτα ενδιάμεσα. Είναι απόλυτος, ανελέητος και ικανός να προξενήσει πόνο και δυστυχία χωρίς τύψεις, εάν κρίνει ότι εξυπηρετεί τον κώδικα του. Πιστός στο γράμμα του νόμου, ο Ιαβέρης βλέπει δύο ειδών ανθρώπους: Τους νομοταγείς και τους υπόλοιπους. O σκηνοθέτης της ταινίας ήθελε τον Paul Bettany αρχικά, κάτι που θα ήταν by far καλύτερη επιλογή. Ιδωμεν.
.

Μαζί με τους δύο άντρες έχουμε και την Anne Hathaway, που παίζει την βασανισμένη Fantine, την τραγική μητέρα της Cosette (Τιτίκα στην ελληνική μετάφραση). Σε περίπτωση που διερωτάστε γιατί η Hathaway έχει κοντό μαλλί, να σας πω ότι πρόκειται για την σκηνή όπου η Fantine κόβει τα μαλλιά της για να τα πουλήσει. Αν και θα μπορούσε απλά να βάλει περούκα, η Hathaway επέμενε να κόψει τα μαλλιά της στ' αλήθεια. To "I Dreamed a Dream" είναι σόλο της Fantine έτσι θα περιμένω να δω την ερμηνεία της Hathaway.

Ο σεβασμός μου για τούτη την γυναίκα μεγαλώνει με την ταινία

Στο ρόλο της Cosette η Amanda Seyfried, που κέρδισε την συμμετοχή της με το σπαθί της αφού πέρασε από εξαντλητικά audition.


To cast ολοκληρώνουν οι Sacha Baron Cohen και Helena Bonham Carter (έπαιξαν ξανά μαζί σε μιούζικαλ, το Sweeny Todd) στους ρόλους του κυρίου και κυρίας Thenardier, του ζευγαριού που εκμεταλλεύεται την Τιτίκα.

Εκτός όμως από A-List ηθοποιούς, το "Les Miserables" έχει κι άλλα ατού. Πρώτο από αυτά είναι ότι την σκηνοθεσία της ταινίας έχει αναλάβει ο Tom Hooper του "The King's Speech", "The Queen" και "Τhe Damned United". Παρένθεση. Αν είσαστε φαν των αθλητικών ταινιών, τρέξετε ΤΩΡΑ να δείτε το "The Damned United". Θα με θυμηθείτε.
Το όνομα του Hooper λοιπόν είναι εγγύηση, αν και προσωπικά έχω κάποιες αμφιβολίες για το κατά πόσον μπορεί να μεταπηδήσει από το "King's Speech" σε μια υπερπαραγωγή εκατοντάδων εκατομμυρίων, που είναι και μιούζικαλ συν τοις άλλοις.
Ισως όμως ο μεγαλύτερος όμως άσος που έχει η ταινία είναι ο παραγωγός του West End, Sir Cameron Macintosh, τον άνθρωπο που συνέδεσε το όνομα του με το θεατρικό μιούζικαλ και κυρίως του "Les Miserables". Ο Macintosh είναι ο άνθρωπος που έφερε το εν λόγω μιούζικαλ στο West End και έμμεσα υπεύθυνος για την επιτυχία του. Στη ταινία έχει αναλάβει καθήκοντα τεχνικού συμβούλου και εκφράστηκε με πολύ θετικά λόγια για την όλη παραγωγή.

-Tι κάνεις εδώ; Είπες και συ κάτι για το Glee? - Οχι! Εβλεπα ένα ποστ και είδα το "Ι dreamed a dream" και κάτι είπα για Susan Boyle και βρέθηκα εδώ!


Από τα δύο μιούζικαλ, το "Les Miserables" έχει χαλαρά το πάνω χέρι σε σχέση με το "Rock of Ages. Παραγωγή με πολύ μεγαλύτερο budget και με ιστορία πίσω του. Σαν αουτσάιντερ όμως, δεν υπάρχουν οι ίδιες προσδοκίες που έχει ο κόσμος από το "Les Miserables". Μια μέτρια επιτυχία εξακολουθεί να είναι επιτυχία για το ROA, ενώ κάτι τέτοιο θα συνιστά αποτυχία για το "Les Miserables". Ποιό από τα δύο θα μπορεί να καυχιέται επιτυχία; Θα μάθουμε στο τέλος του χρόνου! Εγώ πάντως θα δω και τα δύο και σας συστήνω να κάνετε το ίδιο!


Σημείωση: To είπα ξανά, το λέω και τώρα. Είναι δύσκολο για μένα να ποστάρω πιο συχνά. Θέλω να τα ψάχνω τα θέματα και μου είναι σχεδόν αδύνατον να έχω ένα ποστ την εβδομάδα. Επειδή βλέπω όμως ότι κάποιοι πιστοί φίλοι έρχονται και ξανάρχονται στο blog, θα πάω σε μια μεσοβέζικη λύση. Μεταξύ των άρθρων το blog θα γίνεται συνέχεια updated με ειδήσεις για το σινεμά, κάτι που μπορώ να ταιριάξω και με την δουλειά μου. So, the times are -a- changin, που λέει και ο Dylan. See ya tomorrow!