Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Something wicked this way comes: Οι δέκα καλύτεροι κακοί στο σινεμα

Δεν υπάρχει πετυχημένη ταινία χωρίς πετυχημένο ανταγωνιστή. Μπορεί ο καλός, όμορφος, ηθικός πρωταγωνιστής στο τέλος να παίρνει το κορίτσι και στέφεται νικητής (μπουουουουουουουου) αλλά στο μυαλό των θεατών θα μείνει αποτυπωμένη η δολοφονική μανία και το αποκρουστικό πρόσωπο του κακού! Ετσι, ετοίμασα εδώ μια μικρή λιστα στην οποία παρελαύνουν όλοι αυτοί που στοιχειώνουν τα όνειρα μας και μας γοητεύουν με τον αμοραλισμό και τα διεστραμμένα τους γούστα!

Πριν πάμε παρακάτω (επειδή μου την έχουν πει και έχουν δίκαιο) να προειδοποιήσω ότι το ποστ περιέχει καραμπινάτα  spoilers. Θεωρήστε εαυτον προειδοποιημένο.
Πάρτε μια βαθιά ανάσα λοιπόν και ελάτε να βυθιστούμε στα άδυτα της μαύρης ψυχής των παρανοϊκών δολοφόνων και των παραμορφωμένων τεράτων!

Col. Hans Landa

Αδίστακτος, ευγενικός, καλλιεργημένος και επικίνδυνος σαν χειροβομβίδα με χαλαρή περόνη, βουτηγμένη σε νιτρογλυκερίνη στο κέντρο πυρηνικού αντιδραστήρα με διαρροή, ο Hans Landa είναι χαλαρά ο καλύτερος κακός που έγραψε ο Tarantino. Ο Landa  είναι ο απόλυτος κακός, για τον λόγο ότι δεν έχει καμία ιδιαίτερη "υπερ-δύναμη", δεν συμπεριφέρεται σαν ψυχοπαθής και δεν έχει βαρετούς μονόλογους για να αιτιολογήσει τις πράξεις του.
"Fe fi fo fum, I smell the blood of a jewish man.."

Οχι, ο Hans  είναι απλά ένας πανέξυπνος πολεμιστής, με πλήρη αδιαφορία για τους ανθρώπους και στερημένος κάθε βαθμού εμπάθειας. Ο τέλειος στρατιώτης. Χωρίς συνείδηση και με μοναδικό κίνητρο την επιβίωση του.
Ο Landa είναι ο ανταγωνιστής στην ταινία "Ιnglourious Basterds", στην οποία παρουσιάζεται ως ένας συνταγματάρχης των Ναζί, με ικανότητα στον εντοπισμό (και εξολόθρευση) εβραίων. Οχι ότι είναι ναζιστής βεβαίως. Το ναζιστικό κόμμα είναι για τον ίδιο απλά ο καλύτερος τρόπος προς το παρόν να εξασφαλίσει τα προς το ζην και δεν θα διστάσει να τους προδώσει εάν έχει καλύτερη προσφορά.
Η σκηνή στην οποία ο Landa εκμαιεύει από ένα γάλλο χωρικό την τοποθεσία μιας εβραϊκής οικογένειας, είναι κατά την δική μου ταπεινή άποψη ένα αριστούργημα ηθοποιίας και σκηνοθεσίας.
Τον χαρακτήρα υποδύεται ο αυστριακός ηθοποιός Christoph Waltz και το όνομα του προέρχεται από ένα πελάτη σε videoclub που εργαζόταν ο Tarantino, με τον οποίο είχε ιδιαίτερη σχέση.

Anton Chirguh

Οι επικίνδυνοι, οι πραγματικά επικίνδυνοι άνθρωποι είναι αυτοί που είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι οι πράξεις τους αιτιολογούνται από μια ανώτερη δύναμη. Οι νόμοι της κοινωνίας δεν τους αγγίζουν επειδή οι ίδιοι υπακούν μια δύναμη που οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να αντιληφθούν.
Ενας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Anton.
"Κάτι είπες για τα μαλλιά μου;"

Ο Anton είναι ο ψυχοπαθής δολοφόνος από το "No Country for Old Men" των αδελφών Cohen και ΔΕΝ είναι ένας τύπος που θα θέλατε να συναντήσετε σε ένα σκοτεινό σοκκάκι. Ή σε φωτεινό. Ο Anton λοιπόν είναι ένας πληρωμένος δολοφόνος που πιστεύει ακράδαντα ότι είναι πράκτορας της Μοίρας και αποφασίζει την τύχη των θυμάτων του με το πέταγμα ενός νομίσματος. Εάν κερδίσεις, καλώς. Εάν χάσεις όμως τότε σφίγγουν οι κώλοι. Και όλα τα άλλα.
Τον Anton υποδύεται αριστουργηματικά ο Javier Barthem (κατά γενική ομολογία αφού κέρδισε Οσκαρ, Χρυσή Σφαίρα και βραβείο Μπαφτα την ίδια χρονιά) σε ένα ρόλο που του άνοιξε διάπλατα την πόρτα για τα μεγάλα σαλόνια του Ηollywood.


Jack Torrance

Ισως οι πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες είναι αυτοί που καταλήγουν εντελώς διαφορετικά απ' ότι ξεκίνησαν, συνήθως με καταστροφικά αποτελέσματα για τους δευτερόντες χαράκτήρες που καταλήγουν σε κρουαζιέρα για τον Αχέροντα, one way trip. Σαν φανατικός αναγνώστης του Stephen King το "The Shining" είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία και η μεταφορά του από τον Kubrick από τα λίγα έργα που θα κάτσω να ξαναδώ με ευχαρίστηση.
"Παράγγειλε κανένας room service?"
Ο κυριότερος λόγος βεβαίως δεν μόνο είναι η πάλη με τους προσωπικούς δαίμονες, όπως αυτή εξιστορείται μαεστρικά από τον King και η σταδιακή κάθοδος προς την τρέλλα, αλλά η ανησυχητικά πειστική ερμηνεία του Jack Nicholson. Η ατάκα "Heeeeeeeeeeere  Johnny!" και το αλλοιωμένο από την τρέλα πρόσωπο του Nicolson είναι αρκετά για να περάσουν τον χαρακτήρα στην αιωνιοτητα.
Λίγα trivia: Το τέλος της ταινίας διαφέρει δραματικά από το τέλος του βιβλίου και έχει να κάνει με την παρουσίαση του Torrance. Στη ταινία ο χαρακτήρας παρουσιάζεται από την αρχή ως διαταραγμένος με την απομoνωση και το στοιχειωμένο ξενοδοχείο απλά να επιταχύνουν την εκδήλωση της παράνοιας του. O Kubrick αφαίρεσε εντελώς την αναφορά στα τραυματικά παιδικά του χρόνια, ενώ αλλαξε εντελώς και το τέλος.
Ο King ανέλαβε την παραγωγή μιας μίνι-σειράς τριών επεισοδίων που μπορεί να μην είχαν την ανάλογη εμπορική επιτυχία αλλά ήταν πιο κοντά στα βιβλία απ' ότι η ταινία.



The Joker

Οταν ο Chris Nolan  ανακοίνωσε ότι ο ανταγωνιστής στη δεύτερη ταινία Batman ( το "The Dark Knight" ) θα ήταν ο Joker όλοι έσπευσαν να προδικάσουν το αποτέλεσμα, λέγοντας ότι κανένας ηθοποιός δεν θα κατάφερνε να ξεπεράσει τον χαρακτήρα που δημιούργησε ο Nicolson στην ταινία του Burton. Οταν δε έγινε γνωστό ότι τον χαρακτήρα θα υποδυόταν ο Heath Ledger, οι επαϊοντες ποδοπατήθηκαν στη προσπάθεια τους να είναι οι πρώτοι που θα καταδίκαζαν την ερμηνεία του.

"Have you ever danced with the devil in the pale moon light?"
 Αντιμέτωπος με a priori  κακές κριτικές, ο Ledger υπό την έμπειρη καθοδήγηση του Nolan ακολούθησε ένα εντελώς διαφορετικό μονοπάτι από την προσέγγιση του Nicholson. Ο αυθεντικός Joker ήταν μεν ψυχοπαθής αλλά ήταν καρικατούρα εγκληματία. Ενας larger than life χαρακτήρας, με πιστόλι από την μια και το αστειάκι του από την άλλη. Συμπαθής μάλιστα σε ένα βαθμό.
Δεν υπάρχει τίποτα συμπαθητικό στον Joker  του Heath Ledger. Ενας πραγματικός κοινωνικοπαθής, σκοτεινός, κακός μέχρι τα τρισβαθα της ψυχής του και με δολοφονική μανία, ο Joker του Ledger ήταν μια λαμπρή στιγμή στο σινεμα και το κύκνειο άσμα του Ledger που πέθανε λίγο μετά που ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα.
"Why so serious?"
Δεν υπάρχει τίποτα αστείο με αυτόν τον Joker, εκτός εάν βρίσκεις τον αργό, βασανιστικό θάνατο και τους επιθανάτιους ρόγχους ιδιαίτερα αστεία. Οχι; Nαι, ούτε εγώ. Ο Ledger κατάφερε να φέρει ένα εκπληκτικό χαρακτήρα (ανταμείφθηκε με το Οσκαρ β ανδρικού ρόλου) στις οθόνες και έγινε πλέον το μέτρο σύγκρισης για τον επόμενο φιλόδοξο ηθοποιό που θα θέλει να ενσαρκώσει τον εμβληματικό χαρακτήρα των κόμικ της DC. Το αδέξιο μακιγιάζ, τα λιγδιασμένα μαλλιά και γενικά η εμφανώς επιφανειακή προσέγγιση στην εμφάνιση του χαρακτήρα πολλαπλασίασαν την ερμηνεία του Ledger, σε μια επανεφεύρεση του Joker όπως δεν την περίμενε κανένας.


Jason Voorhees

To "Friday the 13th" είναι η ταινία που στην ουσία δημιούργησε όλα τα κινηματογραφικά κλισέ που ακολουθούν όλες οι ταινίες τρόμου. Η παρέα των εφήβων που χάνεται/αποκλείεται σε μια ερημική τοποθεσία και ο παρανόικος δολοφόνος τους ξεπαστρεύει έναν-έναν.  Danger music, απότομα πετάγματα, ο μαύρος να πεθαίνει πρώτος, ο δολοφόνος να αρνείται να πεθάνει και να επιστρέφει την τελευταία στιγμή, τέτοια πράγματα. Ο δολοφόνος από την ταινία, ο Jason Voorhees με την μάσκα του χόκει και την μαχαίρα είναι ο πλέον αναγνωρίσιμος pop culture χαρακτήρας.

"Ετσι παίζεται το χόκει ξέρετε"
O χαρακτήρας του Jason έχει εμφανιστεί σε πάμπολλες ταινίες, πέρασε σε άλλα Μέσα (κόμικς, παιχνίδια κ.α.) ενώ έχει πεθάνει και αναστηθεί με απίστευτους τρόπους. Μετάξύ αυτών η ηλεκτροπληξία, το δηλητήριο, το μαχαίρωμα, οι πυροβολισμοί ενώ έχει ταξιδέψει και στο χρόνο!
Η αναγνωρισιμότητα και μόνο του Jason είναι αρκετή για να τον βάλει σε οποιαδήποτε λίστα με τους κορυφαίους κακούς του σινεμά!


Freddy Krueger

"One, two Freddy comes for you..." μπρρρρρρρρρρ! Ακόμα τρέμω όταν σκέφτομαι το νανούρισμα από τις ταινίες "Nightmare on Elm Street".



Εάν ο Wes Craven σταματήσει να φτιάχνει ταινίες αύριο (καμία απώλεια) θα περάσει στην αιωνιότητα ως ο άνθρωπος που έφερε στη ζωή τον Freddy Krueger, τον τρομαχτικό δολοφόνο των ονείρων μας. Κυριολεκτικά όμως. Ο Freddy Krueger υπάρχει μόνο στον ονειρικό κόσμο και περιμένει τα θύματα του να αποκοιμηθούν για να τα σκοτώσει στους εφιάλτες τους. Και οταν πεθαίνουν στα όνειρα, πεθαίνουν και στη πραγματικότητα. Ο Krueger έχει μόνο μια αδυναμία. Εάν τον τραβήξουν στον αληθινό κόσμο τότε μπορεί να σκοτωθεί όπως όλοι οι άλλοι.

Οταν παίζω "πέτρα-ψαλίδι-χαρτί", I fuckin mean business

Σήμα κατατεθέν του Krueger είναι το γάντι με τις λεπίδες, με το οποίο είχαν την ατυχία να γνωριστούν αρκετές έφηβες, ημίγυμνες, ξανθομαλλούσες (με το παιδοβούβαλο της ομάδας του ποδοσφαίρου ενίοτε, έτσι για αλλαγή). Την έμπνευση του για το γάντι ο Craven την πήρε από την γάτα του, την οποία έβλεπε να ξεσκίζει τον  καναπέ όταν έγραφε το έργο.
Στο remake της αυθεντικής ταινίας του 1984, οι σεναριογράφοι δίνουν και εξήγηση για το καμένο πρόσωπο αλλά και τα κίνητρα του Krueger, εξηγώντας ότι χρόνια πριν ο Kruger είχε κατηγορηθεί για παιδεραστία και οι γονείς των παιδιών τον έκαψαν ζωντανο.


Darth Vader

 Ο κακός των κακών, ο αρχέτυπος ανταγωνιστής, ο χαρακτήρας που είναι τόσο ταυτισμένος με την έννοια του Κακού, που o ίδιος ο Dick Cheney τον χρησιμοποίησε για να χαρακτηρίσει τον εαυτό του.

Fuck the Force. Im gonna waterboard your asses!

Ναι όλα αυτά είναι ο Darth Vader, η σκοτεινή πλευρά της "Δύναμης" όπως αυτή παρουσιάζεται στην σειρά ταινιών Star Wars. Και για να εξηγούμαστε, μιλώ για την παλιά τριλογία Star Wars και όχι την καινούργια, στην οποία ο απόλυτος κακός υφίσταται ένα διαρκέστατο pussification.

Midi-chlorians my ass  ρε George
 Ο Vader στραγγαλίζει τους τους υφιστάμενους του όταν δεν καταφέρνουν να εκτελέσουν τις διαταγές του, ανατινάζει πλανήτες απλά και μόνο επειδή μπορεί φορά μια κατάμαυρη πανοπλία του και έχει μια φωνή που ξεπήδησε από τον πιο σκοτεινό μας εφιάλτη. Η φωνή του και μόνο είναι αρκετή για να καταλάβει κάποιος ότι σε σε κλίμακα κακίας ως το 10, o Vader είναι 124. Η τραχιά αναπνοή του (ηχητικό εφέ από την αναπνοή δυτών) και η μπάσα φωνή του James Earl Jones είναι αμέσως αναγνωρίσιμα από τους πάντες και εισήχθησαν για τα καλά στην pop culture. Μικρό trivia: O Jones είναι uncredited στις αυθεντικές παραγωγές του Star Wars και το όνομα του εμφανίζεται μόνο στις ταινίες που επαναπροβλήθηκαν το 1997, ψηφιακώς τροποποιημένες. Ο Jones επίσης είναι η φωνή του Mufasa, του πατέρα του Simba, στο Lion King!


John Kramer a.k.a. Jigsaw

Πριν προχωρήσω πάρακατω να κάνω μια αναγκαία διευκρίνηση. Αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο στο αυθεντικό "Saw". Η πρώτη ταινία δεν ήταν απλά καλό θρίλερ. Ηταν σπουδαίο θρίλερ. Κατ' ακρίβεια, οι σχολές κινηματογράφου παγκοσμίως θα έπρεπε να το χρησιμοποιούν σαν παράδειγμα για το πως γύριζουν θρίλερ. Το γεγονός ότι η παραγωγή κόστισε ψίχουλα και έφερε εκατοντάδες εκατομμύρια σε εισπράξεις ή ότι το σενάριο ήταν νησί πρωτοτυπίας σ' ένα ωκεανό παντελώς στερημένο από ιδέες, είναι απλά added bonus. Οι μετέπειτα ταινίες δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνοθύλευμα ιδεών για βασανιστήρια που σκαρφίστηκαν ανθρώποι που κανονικά θα έπρεπε να ήταν κάπου έγκλειστοι. Οι υπόλοιπες πέντε ταινίες εκπίπτουν από την κατηγορία θρίλερ και εντάσσονται σε κάτι που ονομάζεται "torture porn" και αν σας αρέσουν εισηγούμαι να πάτε να κοιταχτείτε έγκαιρα πριν να καταλήξετε να σφάζετε κόσμο για να ηρεμήσετε τις φωνές που ακούτε από μέσα σας.
Πίσω στη κανονική ροή του προγράμματος.
Ο John Kramer που λέτε είναι ο κύριος ανταγωνιστής στη ταινία "Saw". Πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, ο Kramer είναι ένας λαμπρός επιστήμονας με σπουδαίο μέλλον μπροστά του. Μέχρι την στιγμή που μαθαίνει ότι έχει καρκίνο και ότι οι μέρες του είναι μετρημένες. Κάτι τέτοιο συνήθως σου χαλά λίγο τα σχέδια.
He didn't just do a cancer joke! OH YES HE DID!!
Μέσα στην απογοήτευση και την θλίψη ο Kramer αποφασίζει να αυτοκτονήσει, χωρίς όμως επιτυχία. Κατά την διάρκεια της ανάρρωσης του ο Kramer ανακαλύπτει ένα νεοφανή σεβασμό για την ζωή και αποφασίζει να βοηθήσει και άλλους ανθρώπους να δουν τα ελαττώματα τους και να τα υπερκεράσουν.
Αντί όμως να γίνει motivational speaker, έγινε κατά συρροήν δολοφόνος. Μοιάζουν τα δύο ξέρετε.
Θέλω να πιστέψετε στον εαυτό σας! Αν όχι, θα σας σφάξω όλους!
Ο Jigsaw, όπως είναι πλέον γνωστός, παγιδεύει τα θύματα του και τα αναγκάζει να αντιμετωπίσουν και να ξεπεράσουν τα ελαττώματα τους, αλλιώς θα πεθάνουν. Με τον Jigsaw δεν υπάρχει "Δεν μπορώ". Υπάρχει "δεν μπορώ γιατί το κεφάλι μου έχει ανοίξει στα δύο σαν καρπούζι".
Τον Jigsaw υποδύεται ο ηθοποιός Tobin Bell ο οποίος μάλιστα στις σκηνές όπου κανονικά θα πρέπει να ξαπλώνει στο πάτωμα, αντί να δεχτεί να χρησιμοποιηθεί κούκλα επέμεινε να είναι ο ίδιος.


Hannibal  "The Cannibal"  Lecter

Εάν το Κακό μετουσιωνόταν σε ένα άνθρωπο, αυτός θα ήταν ο Hannibal Lecter. Απίστευτα ευφυής και οξυδερκής αλλά ταυτόχρονα επικίνδυνος σαν κόμπρα σε κλουβί. Ο Lecter αποπνέει ένα αέρα μοχθηρίας, μια αύρα επικείμενου κακού και ο φόβος διαχύεται από κάθε πόρο του κορμιού του. Ο Lecter, όπως παρουσιάζεται και στα βιβλία άλλωστε, δεν κάνει κακό επειδή έχει κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο. Ο Lecter σκοτώνει επειδή πολύ απλά μπορεί και έχει ιδιαίτερη απέχθεια για αγενείς ανθρώπους.
"Hello Clarice..."

Ο απόλυτος ορισμός του κοινωνικόπαθή, το γεγόνος ότι ο Lecter αποφασίζει ενίοτε να φάει τα θύματα του, απλά προσθέτει στην ήδη τρομακτική φύση του. Το έντονο βλέμμα του Hopkins, οι λιγοστές και μετρημένες κινήσεις του, ο τρόπος με τον οποίο μετακινεί όλο του το σώμα και η υπόκωφη, ψιθυριστή φωνή του λειτουργούν σαν ράγες που παίρνουν το τρένο σκέψης του θεατή προς το αδυσώπητο τέλος της γραμμής. Πρωτόγονος, αταβιστικός τρόμος.
Και για να εξηγούμαστε δηλαδή και να αποδίδουμε τα του ψυχοπαθή τω ψυχοπαθή, ο κυριότερος λόγος που ο Lecter είναι ο Νο1 πρωταγωνιστής στους εφιάλτες παγκοσμίως, είναι ο Anthony Hopkins. Και υπάρχουν αποδείξεις. Τον χαρακτήρα υποδύθηκε παλαιότερα ο Brian Cox στη ταινία "Manhunter", μια μεταφορά του βιβλίου "Red Dragon" (το βιβλίο μεταφέρθηκε στο σινεμά χρόνια αργότερα με πρωταγωνιστή τον Edward Norton)





Και συγκρίνετε αυτό με την ερμηνεία του Hopkins


Αν και η σειρά με την οποία έχω εδώ την δική μου λίστα είναι τυχαία, ο Hannibal είναι ο αδιαμφισβήτητος κορυφαίος κακός στην ιστορία του σινεμά!

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

The story so far: Τι είδαμε στις σειρές

Εριξα μια ματιά στις νέες σειρές που παίζουν και είπαν να ποστάρω μια πρώτη άποψη. Τις σειρές που θα παίξουν φέτος θα τις βρείτε εδώ. Για όποια σειρά δεν αναφέρω είτε δεν έχει ξεκινήσει ακόμα είτε πολύ απλά εξάσκησα το κριτήριο του καλού γούστου και δεν μπήκα στο κόπο να την δω ( Charlie's Angels)


Terra Nova

Αρχης  γενομένης με το Terra Nova. Η σειρά με το πιο πολύ hype για φέτος φαίνεται να είναι καλή, αλλά όχι τόσο όσο διαφημιζόταν.  Ok, οι δεινόσαυροι είναι εκεί, η περιπέτεια είναι εκεί, η δράση και ο ρυθμός είναι εκεί αλλά επ’ ουδενί δεν ανταποκρίνεται στις ψηλές προσδοκίες που οι δημιουργοί της καλλιέργησαν στο κόσμο με την εκτεταμένη διαφημιστική εκστρατεία τους. Πραγματικά θέλω όμως θέλω να δω αυτή τη σειρά να πετυχαίνει, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα κλέισει η κάνουλα με τα λεφτά για επένδυση σε τηλεοπτικές σειρές. Οι μετόχοι θα σκέφτονται δύο φορές πριν ανοίξουν τα πορτοφόλια για να τα δώσουν σε παραγωγούς της τηλεόρασης και το προϊόν αναπόφευκτα θα υποφέρει.  Ελπίζουμε ότι οι σεναριογράφοι έχουν τους απαραίτητους άσσους στο μανίκι για να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον στα επόμενα επεισόδια.

 House M.D.

Σε προηγούμενο ποστ προέβλεψα ότι το τέλος της σειράς είναι προ των πυλών. Οχι και ιδιαίτερα σπουδαία μαντεψιά μιας και η σειρά βρισκόταν ήδη στην έβδομη της σεζόν, αλλά άμα δεν παινεψεις το σπίτι σου... Σαν άλλος Κάλχας που λέτε είχα γράψει ότι η σειρά «πήδηξε τον καρχαρία» (σοβαρά, δεν πρόκειται να κάτσω να το ξαναεξηγήσω) και σαν άλλος αστρολόγος είχα πέσει εντελώς έξω. Η έβδομη σεζόν ήταν μεν αντάξια των προηγούμενων (με την αναμενόμενη φθορά βεβαίως) αλλά φαίνεται ότι η όγδοη θα είναι το κύκνειο άσμα μιας σειράς που μας έδωσε έναν από τους αξιομνημόνευτους χαρακτήρες ever. Το πρώτο επεισόδιο της σεζόν «Twenty Vicodin» ήταν ιδιαίτερα απογοητευτικό, τόσο από άποψης πλοκής όσο και από απόψης  εξέλιξης χαρακτήρα. Μην φτάσουμε τώρα στο σημείο να κάνουμε τον άνθρωπο θρήσκο βρε παιδιά!
Η σειρά δείχνει να πνέει τα λοίσθια και μόνο δύο πράγματα μπορούμε να ελπίζουμε. Οτι τα επόμενα επεισόδια θα φέρουν πραγματικές ανατροπές και ότι οι παραγωγοί θα αφήσουν την σειρά να πεθάνει  με αξιοπρέπεια.
Παρόλα ταύτα, ο House εξακολουθεί να είναι House και ακόμα κι ένα μέτριο επεισόδιο του είναι έτη φωτός καλύτερο από άλλες σειρές. Θα δούμε την σειρά μέχρι το τέλος, όσο χάλια κι αν είναι αυτό.


Person of Interest

Πραγματικά δεν μπορώ να αποφασίσω αν μου αρέσει ή όχι αυτή η σειρά. Το premise είναι τόσο γελοίο που κάνει την πλοκή του Lost  να μοιάζει με επιστημονικό σύγραμμα. Μια ιδιοφυια στα ηλεκτρονικά δημιουργεί ένα μηχάνημα που συνδέεται με όλες τις κάμερες, τηλέφωνα, κομπιούτερ και email παγκοσμίως και με βάση ένα αλγόριθμο υπολογίζει έαν αυτό το άτομο θα εμπλακεί σε παράνομη ενέργεια στο εγγύς μέλλον. Αλλά επειδή ο όγκος των δεδομένων είναι τόσο μεγάλος. Το μηχάνημα μπορεί να δώσει μόνο τον αριθμό κοινωνικών ασφαλίσεων και τίποτα άλλο! Το άτομο μπορεί να είναι θύτης, θύμα ή απλά μάρτυρας  του εγκλήματος. Πέραν από την γελοιότητα της πλοκής, οι Emmerson και Caviezel είναι πραγματικά φοβεροί, με τον πρώτο όμως  να διατρέχει άμεσα τον κίνδυνο της τυποποίησης  χαρακτήρα ως ανθρωπος  πίσω από τον άνθρωπο, που είναι πίσω από τον άνθρωπο. Ο ρυθμός δεν είναι και άσχημος και τα εφέ πειστικά,  η ιστορία όμως υστερεί σοβαρά. Συν το ότι εκείνος ο εναρκτήριος μονόλογος με το «when your number is up» θυμίζει εντονότατα action series πριν 20 χρόνια. Ο δημιουργός της σειράς άφησε  δυο-τρία plotline ανοικτά, που έχουν να κάνουν με το παρελθόν των δύο πρωταγωνιστών. Αναμένουμε.