Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Hoe hoe hoe: The best holiday movies!

Ποστ χωρίς επεξηγηματικό disclaimer, ποστ δεν λογάται, έτσι παραθέτω το σύνηθες για να ξεκινήσουμε καλά. Ξεκινώντας στη ζωή ήμουν ιδεαλιστής και ονειροπόλος. Πίστευα διάφορες μαλακίες, όπως η ικανότητα των ανθρώπων να ζήσουν ειρηνικά χωρίς να σφαχτούν, αμα προσπαθείς παίρνεις αυτό που θέλεις και ότι η Βίσση έχει διεθνή καριέρα. Οπως και να 'χει το πράγμα, εκεί που Ι did, I did believe in fairies, ξαφνικά η παιδικότητα μου εξανεμίστηκε σαν τα όνειρα της σερβιτόρας που νομίζει ότι θα γίνει ηθοποιός. Αυτό έγινε περίπου την εποχή που βγήκε στο προσκήνιο η Μπρίτνι Σπίαρς. Κάποια πράγματα απλά είναι evil.
Μέσα στο πνεύμα όμως των ημερών, ας γίνουμε festive και ας ξεχάσουμε τον κυνισμό για λίγο.

Yeah right!

Αυτές λοιπόν είναι οι καλύτερες χριστουγεννιάτικες ταινίες, βάσει του δικού μου, αλάθητου κριτηρίου


Trading  Places (1983)

Η γνωστή ιστορία του Μάρκ Τουέιν, "Ο πρίγκηπας και ο φτωχος" επανεμφανίζεται σε μια πιο νεοϋρκέζικη εκτέλεση, με πρωταγωνιστές τους Νταν Ακροιντ και Εντι Μέρφι. Δύο ζάμπλουτοι, βαριεστημένοι αδελφοί έχουν μια διαφωνιά σχετικά με τον ρόλο της κοινωνίας στην διαμόρφωση του χαρακτήρα. Αντί όμως να πλακωθούν στο ξύλο σαν φυσιολογικοί ανθρώποι και να νικήσει την συζήτηση εκείνος με τα περισσότερα δόντια, οι αδελφοί Ντιούκ δίνουν νέα διάσταση στη φράση "καλά ρε, πόσο μαλάκας μπορείς να γίνεις;". Ετσι για την πλάκα τους που λέτε, αποφασίζουν να καταστρέψουν την ζωή ενός από τους νεαρούς διευθυντές της εταιρείας τους (διευθέτησαν την σύλληψη του για διακίνηση ναρκωτικών) αλλά και να μετατρέψουν ένα άστεγο σε προσωπικό τους καραγκιόζη με το να τον ρίξουν σ' ένα χλιδάτο κόσμο για τον τον οποίο δεν είχε καμία ιδέα.
Μια εποχή όταν οι "ebony-ivory" ταινίες πουλούσαν σαν τρελλές, δεν είναι καθόλου παράξενο το ότι το "Trading Places" δημιουργήθηκε σαν όχημα για το πιο εικονικό "ασπρόμαυρο" ζευγάρι, τον Ριτσαρντ Πράιορ και τον Τζιν Γουάιλντερ. Οταν ο Πράιορ αποσύρθηκε από την ταινία, ο ανερχόμενος Εντι Μέρφι ήταν η αμέσως επόμενη επιλογή των παραγωγών. Ο Μέρφι αποδέχτηκε την πρόταση, με τον όρο όμως ότι κάποιος άλλος θα έπαιρνε τον ρόλο του Γουάλντερ, επειδή δεν ήθελε ο κόσμος να τον θεωρήσει ως τον καινούργιο Ριτσαρντ Πράιορ





The Muppet Christmas Carol  (1992)

Εάν ο Ντίκενς ζούσε σήμερα και έβλεπε με πόσους τρόπους έχει ξεσκιστεί η ιστορία του "Α Christmas Carol", πιθανότατα θα προτιμούσε να κάψει τα το χειρόγραφο, να βάλει τις στάχτες σ' ένα σιδερένιο κουτί, να το γέμιζε τσιμέντο και να το έριχνε στο Τάμεση. Επειδή όμως δεν ήξερε ο καημένος, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να υπομένουμε σχεδόν καθεχρονικά μια καινούργια εκδοχή. Κάποιος φορές όμως το Χόλιγουντ χτυπά κέντρο (ακόμα κι ένα χαλασμένο ρολόι δείχνει δυό φορές την ημέρα σωστή ώρα) και στην λίστα μας για σήμερα υπάρχουν δύο διασκευές της ιστορίας που αξίζουν μια θέση στο top 10 των καλύτερων χριστουγεννιάτικων ταινιών.
Αρχή κάνουμε με μια πιο παιδική ταινία, το "Α Muppet Christmas Carol". Κούκλες, τραγούδι, χαρά, γέλιο και εξαιρετική ηθοποιία από τον Μαικλ Κέιν. Τι άλλο να θέλει κανείς; Ειρωνικά, ίσως η κατά γενική παραδοχή καλύτερη ταινία με muppets (ο Μαικλ Κειν σε συνέντευξη του είπε ότι ήταν ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους του ρόλους) έγινε αμέσως μετά τον θάνατο του δημιουργού τους, Τζιμ Χένσον. Η ταινία είναι αφιερωμένη σ' αυτόν
Την περίληψη της ιστορίας τώρα δεν θα σας τη πω γιατί την ξέρεις. Ορίστε ένα κλιπ με τα δύο καλύτερα muppet, τους στριμμένους γέρους Στάτλερ και Γουόλντορφ.



Scrooged (1988)

Μπορεί το "A muppet Christmas Carol" να είναι η καλύτερη παιδική διασκευή της ιστορίας του Ντίκενς, όμως η καλύτερη απ' όλες είναι αδιαμφισβήτητα το "Scrooged" με τον Μπίλ Μάρει. Μια παρωδία της χριστουγεννιάτικης ιστορίας, το "Scrooged" βρίθει από αναφορές σε άλλες ταινίες, κυνισμό και σαρκαστικό χιούμορ, ότι πρέπει δηλαδή για τις γιορτές! Ο Μάρει υποδύεται ένα τηλεοπτικό παραγωγό που αντιπαθεί βαθύτατα τις γιορτές και δεν χάνει ευκαιρία να κάνει την ζωή των άλλων δυστυχισμένη!
Την ταινία σκηνοθετεί ο Ριτσαρντ Ντόνερ, που σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων το "Superman", "The Goonies" αλλά και το "Lethal Weapon". 



Edward Scissorhands (1990)


"Τι; Ο Ψαλιδοχέρης; Είναι χριστουγεννιάτικη ταινία αυτό;". Ε κατ' ακρίβεια, ναι είναι χριστουγεννιάτικη ταινία και μεταξύ μας το "Scissorhands" πρέπει να είναι στο top 10 όλων των ειδών του κινηματογράφου. Μια τόσο fucked up ταινία με εμπορική επιτυχία, νοηματικά πολυεπίπεδη και cult status? Αποδίδω ρεσπεκ.
Ο Edward είναι ένας τεχνητός άνθρωπος, που όμως μένει μισοτέλειωτος λόγω του ότι o δημιουργός του πεθαίνει. Με ψαλίδια λοιπόν στα χέρια και πλήρη άγνοια του κυνισμού της κοινωνίας, ο Edward βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι μιας τυπικής αμερικανικής οικογένειας, αλλά η διαφορετικότητα του τον κάνει αμέσως εχθρό του κατεστημένου. Οριστε μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας και η εξήγηση του από που προέρχεται το χιόνι.




Home Alone 2: Lost in New York (1992)

Δεν γίνεται να έχεις τις καλύτερες χριστουγεννιάτικες ταινίες και να μην συμπεριλάβεις ένα από τα "Home Alone". Η ιστορία του Κέβιν, ενός δεκάχρονου αγοριού, και των παγίδων που στήνει σε δύο διαρρήκτες, οι οποίοι είναι πιο ανθεκτικοί από 20ποντο τοίχο επενδυμένο με τιτάνιο. Για πολύ καιρό έψαχνα την ταινία που χρησιμοποιεί ο Κέβιν για να ξεγελάσει τον κόσμο, μέχρι που το ίντερνετ έγινε πιο mainstream και κάποιος άγιος έβαλε τέλος στην αναζήτηση μου. Η ταινία δεν είναι πραγματική, οι σκηνές γυρίστηκαν αποκλειστικά για το "Home Alone" και ονομάζεται "Angels with filthy souls". Στο σικουελ η ταινία ονομάζεται "Angels with filthier souls".
Ορίστε η σκηνή με τον Μαρβ και τα τούβλα, που ακόμα και σήμερα με κάνει να ξεραίνομαι στο γέλιο!




Bad Santa (2003)


Εγώ τον Θεό μου τον θέλω αλήτη, λέει το άσμα. Ε εγώ τον Αη Βασίλη μου τον θέλω να είναι τομάρι του κερατά, πορνόγερο, αλκοολικό και κυνικό αρκετά ώστε να σκοτώνει ξωτικά μόνο με μια ματιά! Ο Αης Βασίλης του Μπίλι Μπομπ Θόρντον είναι το απόλυτο καθαρμα, ένας απατεώνας που σχεδιάζει να ληστέψει ένα εμπορικό κέντρο ντυμένος σαν ο αγαπημένος αγιος των παιδιών! Αντισυμβατικός, εικονοκλάστης και προσβλητικός, ο "Bad Santa" είναι ο καλύτερος Αης Βασίλης που είδα ποτέ μου!





Polar Express (2003)

Ακόμα μια πιο παιδική ταινία, το "Polar Express" μπαίνει στη λίστα μας για δύο λόγους: Πρώτο, είναι από μόνη της μια πολύ καλή ταινία και δεύτερο, είναι η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που δημιουργήθηκε με την τεχνολογία "motion capture". Ο Τομ Χανκς έχει  τα αποτυπώματα του παντού σ' όλο το project, αφού παίζει έξι διαφορετικούς ρόλους! Για την ώρα, hot chocolate!


Miracle on 34th street

Αγκχχ... Οταν σκέφτεσαι Χριστούγεννα, γλυκά, ζεστασιά και οικογένεια, σκέφτεσαι το "Miracle on 34th Street". Μια τόσο αηδιαστικά χριστουγεννιάτικη ταινία, που θα μπορούσε άνετα να ήταν της "Santa Claus Production Studios". Ο κ. Κρίνγκλ είναι ο πραγματικός Αης Βασίλης και ζει και εργάζεται σε μεγάλο εμπορικό κέντρο της Νεάς Υόρκης. Οταν συλλαμβάνεται κάτω από ψευδείς κατηγορίες, ένας δικηγόρος αποφασίζει να τον αθωώσει, με το να αποδείξει ενώπιον δικαστηρίου και μια για πάντα ότι ο Αης Βασίλης είναι πραγματικός...  Γιαξ... Η αυθεντική ταινία γυρίστηκε το 1947 και μαζί με το "Ιts a Wondeful Life" είναι οι δύο εμβληματικές ταινίες των Χριστουγεννων για τους αμερικάνους.




Nightmare Before Christmas (1993)

Ας πούμε ότι η ταινία δεν είχε σπουδαία τραγούδια. Ας πούμε ότι δεν είχε απίστευτη υπόθεση. Ας πούμε ότι ο πρωταγωνιστής δεν είχε το uber cool όνομα Jack Skellington. Ας πούμε ότι δεν ήταν το σήμα κατατεθέν του Τιμ Μπέρτον. Πάλι θα αξιζε του απόλυτου σεβασμού μας, απλά και μόνο για τον τρόπο με τον οποίο γυρίστηκε. Το "stop-motion capture" είναι ίσως η πιο μοντέρνα έκδοση του βασανιστηρίου με την κινέζικη σταγόνα. Φανταστείτε το εξής: οι ταινίες χωρίζονται σε frames. Κάθε frame είναι 24 φωτογραφίες. Εξι frames περίπου είναι ένα δευτερόλεπτο. Ο καλλιτέχνης φωτογραφίζει το αντικείμενο, ύστερα πηγαίνει και αλλάζει την θέση του αντικειμένου και την στάση λίγο, ώστε να φαίνεται στην επόμενη φωτογραφία ότι μετακινείται. Μπορείς να διανοηθείς πόση υπομονή χρειάζεται για να γίνει κάτι τέτοιο;! Προφανώς του Τιμ Μπέρτον του αρέσει να βασανίζει κόσμο, γιατί επανήλθε με ακόμα δύο παρόμοιας τεχνικής ταινίες, το "Corpse Bride" και το "Coraline"





Gremlins (1984)



Θυμάμαι, κάποτε, μια εποχή όπου τα παιδάκια δεν μπορούσαν να τραυματιστούν ψυχολογικά από την κάθε μαλακία που έβλεπαν, όταν το ADD θεραπευόταν με μια ξεγυριστή στο κεφάλι και οι γονείς καταλάβαιναν ότι τα παιδιά τους δεν είναι ξεχωριστά, αλλά το ίδιο με κάθε άλλη ομάδα ανθρώπων. Some winners, a whole lot of losers.
Εκείνη την εποχή λοιπόν, ο Σπίλμπεργκ αποφάσισε να βγάλει μια χριστουγεννιάτικη ταινία αλλά επειδή είναι ακριβώς ο Σπίλμπεργκ, η ταινία του δεν θα μπορούσε να ήταν σαν όλες τις άλλες. Ετσι, είπε να πάει το έξτρα μίλι. Και όταν πήγε εκεί, προχώρησε ακόμα 100 μίλια!
Ενας πατέρας αποφασίζει να πάρει στο γιό του ένα ξεχωριστό δώρο τα Χριστούγεννα. Επισκέπτεται την Chinatown , απ΄όπου αγοράζει ένα χαριτωμένο, σπάνιο ζωάκι, τον Γκίζμο. Ο ιδιοκτήτης του Γκίζμο δέχεται να τον αποχωριστεί αλλά μόνο υπό τρεις όρους. Οτι δεν θα τον βρέξει γιατί θα πολλαπλασιαστεί και ότι δεν θα τον ταίσει πριν τις δώδεκα ποτέ του γιατί έτσι θα αγριέψει. In true 80's spirit, ο μικρός κάνει ακριβώς αυτά και χάος ακολουθεί.
Μετά που ο μικρός παραβαίνει κατά λάθος τους κανόνες, η μικρή επαρχιακή πόλη γεμίζει με αιμοδιψή τερατάκια, ονόματι Gremlins, που έχουν μια ιδιαίτερη αντιπάθεια για τους ανθρώπους και μια ιδιαίτερη συμπάθεια για την πλάκα. Καθώς βλέπετε το κλιπ που διάλεξα, σας παρακαλώ να θυμάστε το εξής: Με όλο αυτό το αίμα, μαχαιρώματα, death by microwave τεμαχισμό σε μπλέντερ, αυτή υποτίθεται ότι πρέπει να είναι παιδική ταινία!
Οταν η αρμόδια αρχή για αξιολόγηση των ταινιών στις ΗΠΑ (αυτοί που υποτίθεται ότι αποφασίζουν για το ποίες ηλικιακές ομάδες μπορούν δουν την κάθε ταινία) είδε το πόνημα του Σπίλμπεργκ, τον ειδοποίησαν ότι περιέχει σκηνές βίας που δεν είναι κατάλληλες για ανήλικους.
 Αντί όμως ο Στιβ να επιστρέψει στο μοντάρισμα για να κόψει τις σκηνές, τους έριξε ένα μεγαλοπρεπέστατο «βρε δεν γαμιέστε» και τους απάντησε ότι η ταινία του είναι μια χαρά, τα στάνταρ τους είναι που έχουν πρόβλημα! Ετσι, άλλαξαν τα στάνταρ!





Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Dovahkiin, Dovahkiin, naal ok zin los vahriin!

Κάνουμε και σήμερα μια μικρή εκτροπή από τη συνήθη θεματολογία, αυτή τη φορά για να ασχοληθούμε με videogames και συγκεκριμένα το τεράστιο (με κάθε δυνατή ερμηνεία του όρου) "The Elder Scrolls: Skyrim".

Pictured: Epicness
Πρώτα απ' όλα, εάν είσαι gamer τότε σίγουρα είσαι γνώστης του παιχνιδιού. Η δημοτικότητα που πήρε η κυκλοφορία του Skyrim είναι για τα σάιτ που ασχολούνται με παιγνίδια ότι θα ήταν για τα κουτσουμπολίστικα η είδηση περί γάμου της Λίντσει Λόχαν με την Μπρίτνι Σπίαρς και η απόφαση τους να υιοθετήσουν μπαμπουίνο. Με άλλα λόγια, you 'd fuckin know


Το Skyrim δεν είναι απλά παιχνίδι. Είναι το Holy- fuckin- Grail των παιχνιδιών, το μέτρο βάσει του οποίου θα βαθμολογούνται τα παιχνίδια τα επόμενα δέκα χρόνια. Οι παραγωγοί στη Bethesda Software μας είχαν συνηθίσει σε καλά παιχνίδια, αλλά εδώ πραγματικά έχουν ξεπεράσει κάθε δυνατή προσδοκία.



Παρακαλώ σημειώσατε το εξής: Αυτό το τρειλερ έκατσε στη εταιρεία περισσότερα απ΄όσα είναι το budget κυπριακής σειράς για ένα χρόνο και δεν είχαν καμία απολύτως ανάγκη να το κάμουν.

Το παιχνίδι εμπίπτει στη κατηγορία των RPG's (role playing game) και σε αντίθεση με ότι άλλο κυκλοφορεί δεν πρόκειται να παίζεται διαδικτυακά. Ακομα τουλάχιστον. Εκμεταλλευόμενο πλήρως τις δυνατότητες των κονσόλων και των PC, το Skyrim σε βυθίζει σ' ένα πραγματικά open ended παιχνίδι όπου οι επιλογές είναι κυριολεκτικά άπειρες:

Θέλεις να είσαι μάγος με fireballs και όντα από άλλη διάσταση; Check

Θέλεις να είσαι πολεμιστής με μια σπαθάρα νααααα; Check

Θέλεις να είσαι καταζητούμενος δολοφόνος; Check

Θέλεις να μην ακολουθήσεις την πορεία του παιχνιδιού και να κυκλοφοράς απλά στον τεράστιο χάρτη σκοτώνοντας τυχαίους εχθρους; Check

Θέλεις να είσαι μάγος, με μια σπαθάρα ναααα, να σκοτώνεις για χρήματα και να κυκλοφοράς στο χάρτη αμέριμνος; WHY THE FUCK NOT?!

Οι παραγωγοί του παιχνιδιού έχουν δώσει τόσες πολλές επιλογές, που είναι των αδυνάτων αδύνατον να παίξεις το ίδιο παιχνίδι δυό φορές. Οι υπολογιζόμενες ώρες παιχνιδιού (μόνο για μια φορά έτσι;) είναι εκατοντάδες και είναι αρκετές για να ικανοποιήσουν και τον πιο άρρωστο gamer.

To Skyrim έχει δημιουργήσει κυριολεκτικά πανικό στη κοινότητα των gamers και μη. ΟΛΟΙ φαίνεται να παίζουν ή τουλάχιστον να ξέρουν αρκετά για το παιχνίδι, σε βαθμό που έχει γίνει πλέον και pop culture reference. Σας προκαλώ να πάτε σε οποιοδήποτε τραγούδι στο ΥouTube και να σκρολάρετε στα comments. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετύχετε την φράση "...and then I took an arrow to the knee..". Προέρχεται φυσικά από το Skyrim και είναι παρμένο από τις τυχαίες φράσεις που λένε στο παίχτη διάφοροι NPC's (non playable characters) στις πόλεις. Ολόκληρη η φράση είναι, "I used to be an adventurer like you but then I took an arrow to the knee.."

Και να μην σας πω για τα τραγούδια ε; Εκεί να δεις τρέλλα. Στο παιχνίδι υπάρχουν διάφοροι βάρδοι στις πόλεις που συχνά-πυκνά ξεσπουν σε τραγούδια. Ε τόσο πολύ άρεσαν που κόσμος στο YouTube κάνει διαγωνισμό για το καλύτερο cover! Εάν διερωτάστε τι γλώσσα μιλά στο τέλος, να σας ενημερώσω ότι πρόκειται για Draconic, την γλώσσα των δράκων που οι παραγωγοί δημιούργησαν ειδικά για το παιχνίδι! I shit you not. Οι ανθρώποι έχουν ανοίξει καινούργιους ορίζοντες για την ποιότητα του παιχνιδιού. Σε Draconic είναι και ο τίτλος του μπλογκ και μεταφράζονται σε "Dragonborn, Dragonborn by his honor is sworn"


"All hail the Dragonborn!"

Λίγα λόγια για την υπόθεση. Βρισκόμαστε στο Skyrim, την πιο βόρεια επαρχία της Tamriel, του κόσμου όπου εξελίσσονται τα παιχνίδια του Elder Scrolls. To Skyrim είναι στο μέσο εμφυλίου πολέμου, με τους    επαναστάτες Nords να έχουν ξεσηκωθεί ενάντια στην αυτοκρατορία και να ζητούν την ανεξαρτησία τους. Οι κόντρες όμως μεταξύ τους σε λίγο θα μοιάζουν τσακωμός σε παιδική χαρά, αφού οι δράκοι έχουν επιστρέψει στη γη και απειλούν να αφανίσουν όλους τους κατοίκους του Skyrim. Κάπου εδώ μπαίνεις στην ιστορία εσυ, όντας προορισμένος για εκτέλεση υπό την κατηγορία του προδότη. Λίγα δευτερόλεπτα πριν να πέσει το τσεκούρι του δήμιου, ο μαύρος δράκος Alduin επιτίθεται στο φρούριο όπου είσαι κρατούμενος και μέσα στο χάος που δημιούργησε καταφέρνεις να απελευθερωθείς. Τα υπόλοιπα εξαρτώνται αποκλειστικά απο σένα.

Το καλύτερο σας το φύλαξα για το τέλος. Το παιχνίδι έχει ένα εξαιρετικά προσεγμένο soundtrack, με τα ορχηστρικά κομμάτια να είναι σε draconic στίχους. Απολαύστε το theme του παιχνιδιού και σας προκαλώ να βγάλετε το riff απο το μυαλό σας μετά!



Long live Ulfric Stormcloack!

Ενα μήνυμα από το Υπερπέραν (Αγλαντζια)



Αγαπητοί φίλοι, ρωμαίοι, συμπατριώτες, συνάδελφοι, ποδοσφαιριστές της Αναγέννησης Δερύνειας και λοιποί συνοδοιπόροι,


Λόγω του ότι τελευταία είπα να αλλάξω επαγγελματική πορεία, δεν την πολυπαλεύω οικονομικά έτσι είπα να αξιοποιήσω όλες τις πιθανές πηγές εισοδήματος, του μπλογκ συμπεριλαμβανομένου. Πενία τέχνας κατεργάζεται, τι να κάνουμε; Ετσι, σε μια προσπάθεια να αυξήσω την αναγνωσιμότητα, θα ήθελα να σας ζητήσω να ρίχνετε ένα λινκ στο μπλογκ αν δείτε ένα ποστ που σας αρέσει, ούτως ώστε να συνδυάζω το τερπνόν μετά του ωφελίμου :)

Από updates θα έχουμε εντός της εβδομάδας, πιθανόν, ένα ποστ για χριστουγεννιάτικες ταινίες και ένα ριβιου για τις ταινίες της επόμενης εβδομάδας. Πιστέψτε με, το παλεύω αλλά είναι πιο δύσκολο απ' ότι φαίνεται. Πέραν αυτού, αργότερα απόψε θα έχω ένα μικρό ποστ για gamers και βλέπουμε στη συνέχεια!

Και να μην ξεχάσω. Εάν κάποιος θέλει να του κάνω guest blogging στο δικό του το μπλογκ, θα το κάνω μετά μεγάλης ευχαρίστησης!

Thanks guys!

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

This week, at the movies!


Real Steel



Είδαμε ρομπότ δολοφόνους, είδαμε ρομπότ που ταξιδεύουν στο χρόνο, είδαμε ρομπότ να κάνει άχρηστο στο ξύλο τον Γουιλ Σμιθ, ήταν νομίζω ζήτημα χρόνου μέχρι να δούμε ρομπότ σε ρόλο Ροκι. To είδος «αουτσάιντερ-που-κανένας-δεν-υπολογίζει-αλλά-στο-τέλος-βρίσκει-την-δύναμη-να-νικήσει» έχει εξερευνηθεί  (βλ. ξεσκιστεί) ποικιλοτρόπως και στο μέγιστο βαθμό. Στο μέγιστο βαθμό είπατε; ΧΑ!  Μηδένα προ του χολιγουντιανού executive μακάριζε.  Αφού είδαμε το φορματ με ζώα και ανθρώπους, καιρός να το δοκιμάσουμε και με ρομπότ.
Στο πολύ κοντινό μέλλον (σοβαρά, πόσο έξω έχει πέσει το Χόλιγουντ με αυτό το κόντινο μέλλον; Που είναι τα ιπτάμενα αυτοκίνητα κυριε  ΜακΦλάι;) οι αγώνες μποξ έχουν αλλάξει εντελώς. 
Αφού οι άνθρωποι γερνούν και έχουν ημερομηνία λήξης (true story, είναι κάτω από την πατούσα μας), οι ιθύνοντες του αθλήματος αποφάσισαν να φέρουν στο εμπόριο ρομπότ-πυγμάχους που μπορούν να αγωνιστούν κυριολεκτικά μέχρι τελευταίας βίδας. 
Σ’ αυτό τον κόσμο κάνει την εμφάνιση του και ο Χιου Τζακμαν, που είναι πρώην πρωταθλητής πυγμαχίας και νυν ξεφτίλας. Ο Τζάκμαν είναι επαγγελματίας  χειριστής ρομπότ πυγμαχίας, τα οποία έχουν την τάση να γίνονται εεε..... εε.... γκρι στο ξύλο; Ποιά είναι η αναλογία εδώ; Τέλοσπάντων.  Ο γιός του Τζάκμαν ανακαλύπτει σε μια αποθήκη ένα ξεχασμένο ρομπότ εξάσκησης και με την βοήθεια του πατέρα του (που αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει το ρομπότ) προσπαθεί να κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή.


Πολύ καλύτερα απ' ότι περίμενα, με 58%


«Να πάω να το δω;»

Αν είσαι με αντροπαρέα ή αν την βρίσκεις με ρομπότ να πλακώνονται. Την υπόθεση την έχεις δει ένα εκατομμύριο φορές. Το αουσάιντερ ανατρέπει τα προγνωστικά, γίνεται καλύτερο μετά από  ένα training  μονταζ, η σχέση πατέρα και γιού διορθώνεται χάρη στη κοινή τους εμπειρία και στο τέλος το ρομπότ νικά χάρη σ’ ένα κόλπο που μαθαίνει αποκλειστικά από τον εκπαιδευτή του. Θα θέλαμε να είχε σκηνή με το ρομπότ να ανεβαίνει τα σκαλιά του δικαστηρίου στη Φιλαδέλφεια, αλλά αμφιβάλω εάν οι παραγωγοί διαθέτουν τόσο αυτοσαρκασμό.


New Year’s Eve



Το «Love Actually» ήταν μια ταινία του 2003, που εισήγαγε στην mainstream σκηνή του σινεμά το φορματ “ensemble-A-list –actor-cast” με φόντο μια γλυκανάλατη  ρομαντική κωμωδίαΟι ηθοποιοί πο χρειάζονται γι’ αυτό το φορματ είναι περίπου 10 και  στην αρχή είναι τελείως άγνωστοι αλλά στο τέλος καταλήγουν να βρίσκουν κοινά σημεία. Το «Love Actually» μπορεί να μην μου άρεσε αλλά εξακολουθούσε να ήταν καλογραμμένη (για rom com, να εξηγούμεθα) και το καστ απαρτιζόταν από  άγγλους ηθοποιούς (και τον Λιαμ Νίσον for some reason). Η συνταγή πέτυχε, το κοινό έδειξε ενδιαφέρον, η ταινιούλα ήρθε και γάντι με τις γιορτές, και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Μόλις μυριστήκαν λεφτάκια  όμως τα λαγωνικά του Χόλιγουντ όρμησαν σαν καρχαρίες σε θαλάσσιο κρεοπωλείο.

-Huh?! Ξέρεις ότι αυτό δεν βγάζει νόημα έτσι; -Fuck you, είναι αργά και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο

Ετσι, τα τελευταία χρόνια πρέπει να τρώμε στη μάπα την κάθε σιροπιαστή, προβλέψιμη, κακογραμμένη  μαλακία που ξερνοβολούν τα στούντιο (θυμηθείτε το Valentines Day)  σε μια ανερυθρίαστη προσπάθεια να εκμεταλλευτούν τις  γιορτές  και την φήμη των ηθοποιών για να προσελκύσουν κόσμο. Πραγματικά, οι κράχτες έξω από τα εστιατόρια έχουν περισσότερη αξιοπρέπεια.
Και επειδή «bigger is better» οι παραγωγοί σκέφτηκαν ότι δέκα ηθοποιοί είναι λίγοι πολύ λίγοι, αποφάσισαν να εκτινάξουν τον αριθμό στους 27 (!) λες και έχουν διαγωνισμό με τους υπόλοιπους παπάρες για ποιος θα μαζέψει τους περισσότερους ατάλαντους. Τι είπατε; Αν προέβλεψαν ότι η διάρκεια πρέπει να είναι διπλάσια για να εκτυλιχθούν οι ιστορίες ομαλά; Τι λες ρε; Βρίσκεις καλύτερους διάλογους και πλοκή σε έργο του Μπόλιγουντ παρά σε αυτά τα κατασκευάσματα. Σημασία έχει οι κράχτες να περάσουν χρόνο στην οθόνη .
Οσον αφορά την υπόθεση, δεν έχει. Εχουμε δέκα ζευγάρια που ετοιμάζονται να περάσουν την πρωτοχρονία μαζί και κάτι γίνεται στον καθένα. Αυτά.
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα σεμνά να υποδείξω ότι δύο ηθοποιοί παρουσιάζονται στο κάστ του «Valentines Day» και του «New Years Eve» και ο ένας από αυτούς δεν είναι κορμάρα και τουλάχιστον ευχάριστη στο θεαθήναι.  ΔΕΝ θέλω να πω ότι η εμφάνιση του είναι σημάδι κακής ταινίας αλλά....

A  ρε  Αστον....



Θαψιμοοοοοοοοοοο... To  τι κράξιμο έχει φάει αυτό έργο δεν λέγεται. 6% του έδωσαν οι κριτικοί, με ένα από αυτούς να γράφει ότι αυτή η ταινία είναι ο λόγος γιατί η λέξη «Χολιγουντ» χρησιμοποιείται σαν βρισιά. Nuff said. Στο κόσμο φαίνεται να άρεσε πάντως (65%), λες και θέλαμε περισσότερες αποδείξεις  για το ότι χρειάζεται άμεσα να αφαιρέσουμε κόσμο από το gene pool.

«Να πάω να το δώ ;»

Fuck no!  Τι σκατά έπαθες  ρε;!  Μην τους ενθαρρύνεις !  Το μοναδικό σενάριο που παίζει για να το δεις είναι να συμβιβαστείς με το έτερο ήμιση που απλά θέλει να πάρει την δόση της από γλυκανάλατες ταινιούλες. Αλλιώς προτίμησε κάτι άλλο αν θέλεις κωμωδία. Εχουμε επιλογές.


Arthur Christmas


Είναι να μην αφήσεις στους παραγωγούς του Χόλιγουντ χώρο για διαφορετικές ερμηνείες.  Μήπως ο λόγος που δεν πιστεύετε στον Αγιο Βασίλη είναι γιατί  δεν μπορείτε να εξηγήσετε πως είναι δυνατόν να πηγαίνει σε τόσα σπίτια μέσα σε μόνο μια νύχτα; Fear not γιατί οι παραγωγοί του «Arthur Christmas» σας έχουν καλυμμένους !  Γίνεται και παραγίνεται αυτό το κατόρθωμα, χάρη στo high tech εξοπλισμό του Βορείου Πόλου και στα ξωτικά με εκπαίδευση κομάντο!  Υστερα διερωτόμαστε γιατί τα παιδιά πλεόν πιστεόυν ότι μαλακία τους πούμε. Τελοσπάντων.
Ο μεγαλύτερος γιος του Αϊ Βασίλη (που μοιάζει ύποπτα με τον Κιφερ Σαδερλαντ ) κάνει την επιχείρηση να δουλεύει ρολόι  με στρατιωτική ακρίβεια ενώ ο μικρότερος απλά προσπαθεί να μην μπλέκει στα πόδια του. Οταν όμως ένα παιδί μένει πίσω λόγω λογιστικού λάθους (happens to the best of us) ο Αρθουρ αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία της επιχείρησης για να πάρει το δώρο στο προορισμό του, ρισκάροντας όμως να αποκαλύψει την αλήθεια.


Εσκισε στις κριτικές, πιάνοντας το 92%

«Να πάω να το δω;»

Αποκλειστικά και μόνο με την οικογένεια. Δεν προσφέρεται για ενήλικο κοινό αλλά από την άλλη είναι πρώτης τάξης ευκαιρία να περάσετε λίγο χρόνο με τους δικούς σας. Κεράστε του μια ζεστή σοκολάτα και  ανεχτείτε τα υπόλοιπα παιδιά στο σινεμά. Εργο είναι, θα περάσει. Στη φωνή του Αρθουρ ο Τζειμς Μακ Αβοι που είναι πάντα ευχάριστη νότα.


The Twilight Saga: Breaking Dawn (Part 1)






Αναλυτικά για το όλο franchise των ταινιών "Twilight", μίλησα σε αυτό το ποστ έτσι δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Πρόκειται για την τέταρτη ταινία της σειράς, όπου η Bella και ο Edward επιτέλους παντρεύονται και επιτέλους κάνουν σεξ. Η ανακούφιση μεγάλη. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Συμφωνα με τους κριτικούς η ταίνια είναι αντάξια των προηγούμενων της σειράς. Ρηχή, χωρίς φαντασία, με πολλά κλισέ, κακή ηθοποία και τρύπες στο σενάριο σαν ελβετικό τυρί. Και όπως οι προηγούμενες σπάει τα ταμεία.

Τι είπαν οι ειδικοί:

25% του βάζει το Rotten Tomatoes ενώ 92%  όσων το είδαν διαφωνούν. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Να πάω να το δω;

Εάν είσαι φαν της σειράς, όπως-και-δηποτε. Εάν από την άλλη δεν έχετε υπόψη τις ταινίες ή δεν σας άρεσαν τα προηγούμενα, ούτε από έξω μην περάσετε. Εκτός εάν βρίσκεις επιστημονικά ενδιαφέρον (yeah right, ανώμαλε) να βλέπεις μια αίθουσα γεμάτη γυναίκες να φτάνει σε συλλογικό οργασμό όταν η Bella ντυθεί νυφούλα.

Killer Elite





Αμα βλέπετε την πρόταση «βασισμένο σε πραγματική ιστορία», τότε προσέχετε πάρα πολύ. Το Χόλιγουντ έχει μια εξαιρετικά χαλαρή σχέση με την αλήθεια, την ίδια περίπου σχέση που έχει μια μασσατζού σε λιμάνι της Ταϊλάνδης με τους ναύτες. Στη προκειμένη περίπτωση  οι εμπειρίες του άγγλου  εξερευνητή/στρατιωτικού/κατάσκοπου Ρανουλφ Φαινς όπως τις καταγράφει στο βιβλίο του “Feathermen”, υπερβάλλονται, εμπλουτίζονται με γενναίες δόσεις παπαριάς και μας σερβίρονται με καταιγιστικό μοντάζ και ροκ μουσική υπόκρουση.
Περνόντας  τώρα πιο κάτω από  το εμφανές της  μπούρδας, η ταινία είναι  είναι κλασική δράση. Μπόλικο ξύλο, χορογραφημένες σκηνές μάχης σώμα με σώμα, εκρήξεις, κλισέ διάλογοι ( “he is your worst nightmare” γιαξ)  και λίγο μπουτάκι για να ανοίγει το ματάκι.  Ο Τζέισον Στέιθαμ στον τυποποιημένο πλέον ρόλο του  καλού-κακού τύπου που δεν σηκώνει πολλά-πολλά, ο Ρομπερτ Ντε Νίρο στο ρόλο του βετεράνου πράκτορα και μέντορα του Στειθαμ ενώ ο Κλαιβ Οουεν παίζει τον Ιαβέρη, εάν τους «Αθλιους» είχε γράψει ο Μπρουκχαιμερ.
Ο Στειθαμ είναι ένας μυστικός πράκτορας που αποφασίζει να παραιτηθεί όταν κατα λάθος σκοτώνει ένα στόχο μπροστά από τον γιο του. Αναγκάζεται όμως να επανέλθει όταν μια οργάνωση απαγάγει τον μέντορα του και ζητούν απ’ αυτόν να δολοφονήσει τρεις άγγλους πράκτορες. Στο χορό μπαίνει μια υπο κάλυψη ομάδα πρακτόρων (ονόματι Feathermen) που θέλουν να προστατεύσουν  τα υποψήφια θύματα.


Το σκότωσε το Rotten Tomatoes, με 25%

«Να πάω να το δω;»

Παρέιστικη ταινία, κατάλληλη για θέαση με αρκετό ποπ κορν και μπόλικες  μαλακίες. Δεν προσφέρεται για γυναικοπαρέες και οπωσδήποτε δεν προσφέρεται για ραντεβού. Μην είσαστε κάφροι.


In Time




Κάποιος , κάπου, σε ένα απόμερο γραφείο των χολιγουντιανών στούντιο πρέπει να αλλάζει τις οδηγίες του κάστινγκ για ταινίες, χωρίς να τον παίρνει κανένας χαμπάρι. Δεν εξηγείται αλλιώς η  αδιάλειπτη παρουσία του Τζάστιν Τιμπερλεικ στις ταινίες, που είναι περίπου τόσο ευπρόσδεκτη όσο ο έρπης στο μοναδικό ραντεβού που θα έχεις με την Μεγκαν Φοξ. Αν και για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, ο άνθρωπος το παλεύει πολύ. Εάν συνεχίσει με ταινίες του στυλ "Social Network" μπορεί να χρειαστεί να αναθεωρήσω.
Πάμε όμως στη ταινία. Κλασική περίπτωση πρωτότυπης ιδέας που είναι ιδανική για ένα επεισόδιο σειράς αλλά την ξεχειλώνουμε για να γίνει έργο. Στο πολύ κοντινό μέλλον (ας μην επαναλαμβανόμαστε)  οι άνθρωποι  καταργούν τα χρήματα και τα υλικά αγαθα, αντικαθιστώντας τα με μονάδες  χρόνου. Οχι τηλεκάρτας  (αν και θα είχε φοβερή πλάκα να δούμε την διαφήμιση) αλλά με πραγματικό χρόνο. Πλέον υπάρχει η τεχνολογία για να διατηρηθεί κάποιος νέος για πάντα, με την προϋπόθεση ότι έχει αρκετό χρόνο στη διάθεση του. Περιττό να πούμε τι γίνεται όταν τελειώσει ο χρόνος σου.
 Σ’ αυτό το μίζερο κόσμο (όπου φαντάζομαι τα ρολόγια θα είναι το πιο μισητό αξεσουάρ)  ο Τιμπερλέικ είναι ένας απλός εργάτης σε εργοτάσιο  που μια μέρα η τύχη του χαμογελά, όταν ένας πάμπλουτος  τύπος αποφασίζει να του δώσει όλο τον χρόνο που έχει. Ο Τιμπερλεικ  νοιώθει σαν να κέρδισε το Τζόκερ  της ώρας και βυθίζεται στο κόσμο εκείνο που έχουν όλο τον χρόνο στη διάθεση τους (απίστευτο το πόσα puns μπορείς να κάνεις με την ώρα) μόνο και μόνο όμως για να διαπιστώσει ότι είναι σάπιος. Σε μια κίνηση «εγώ γαμώ το σύστημα σας μέσα» ο Τιμπερλέικ αποφασίζει να μοιράσει τον χρόνο που έχει στους φτωχούς (ο Ρομπέν των ρολογιών ένα πράμα) προκαλώντας φυσικά την μήνι των εγκάθετων του συστήματος

Τι είπαν οι ειδικοί:

Ακόμα δεν έχει κριτική

«Να πάω να το δω;»

Αν μπορείς να αντέξεις τον Τιμπερλεικ σε μια μία μέτρια ταινία επιστημονικής φαντασίας τότε ναι. Μην περιμένεις όμως πολλά. Σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι το έργο δεν είναι απλά μια γελοία υπόθεση με ανεγκέφαλη δράση (περιπτωση στην οποία ο σκηνοθέτης πρέπει δια νόμου να είναι ο Μαικλ Μπέι) , οι σεναριογράφοι έριξαν μέσα ένα πρόχειρο λαβ στόρυ μαζί με τα απαραίτητα ρηχά ηθικά διλήμματα. Κρίμα γιατί εάν ήταν μόνο δράση και εφέ τότε κάτι μπορούσε να γίνει


Happy Feet 2




 Μετά την μεγάλη επιτυχία του “Happy Feetto 2006, 5 χρόνια μετά οι πιγκουίνοι  Μαμπλ ( Ελαιτζα Γουντ) και ο Ραμόν (Ρομπιν Γουίλλιαμς)  επιστρέφουν για καινούργιες χορογραφίες! Αυτή την φορά ακολουθούμε την πορεία του γιού του Μαμπλ, Ερικ, που νοιώθει ότι δεν μπορεί να χορέψει τόσο καλά όσο οι υπόλοιποι πιγκουίνοι . Στην προσπάθεια του να βρει την θέση του στο κόσμο, ο Ερικ γνωρίζει τον Σβεν (Χανκ Αζάρια), τον τελευταίο πιγκουίνο που μπορεί να πετάξει. Σε ρόλους έκπληξη οι Μπραντ Πιτ και Ματ Ντέιμον, που υποδύονται δύο γαρίδες που θέλουν να εξερευνήσουν τον κόσμο!


Οτι υποφέρει από την ασθένεια των σικουελς. Καλό αλλά όχι τόσο καλό όσο το προηγούμενο, αφού έφτασε μέχρι το 40%.

«Να πάω να το δω;»

Αν έχεις παιδιά όπωσδηποτε (όχι τόσο καλό όσο το προαναφερθέν παιδικό αλλά εξακολουθεί να είναι καλή επιλογή) αν και βλέπεται ευχάριστα και από τους πιο μεγάλους. Αν μας διαβάζει κάποιος από το K Cineplex, να σας παρακαλέσουμε βρε παιδιά να βάλετε τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα παράσταση στις 22:00. Υπάρχει και κόσμος που δουλεύει και δεν μπορεί να προλάβει την παράσταση στις 19:45.

Tower Heist




Τον Μπεν Στίλερ προσωπικά τον αντιπαθώ. Σταμάτησα να είμαι φαν των σλαπ στικ κωμωδιών όταν πέρασα τα δέκα (σοβαρά, πόσες φορές μπορεί να καρφωθεί κάποιος σε μια γυάλινη πόρτα πριν να αρχίσεις να εύχεσαι να κοπεί με το γυαλί και ναι πεθάνει από ακατάσχετη αιμορραγία;) αλλά ο τύπος τα τελευταία χρόνια το προσπαθεί με διάφορους πειραματισμούς να ξεφύγει από την φόρμα που τον έχει καθιερώσει. Α for effort και τουλάχιστον αυτός δεν είναι ικανοποιήμενος με το να είναι πλούσιος και μέτριος. 
Σ’ αυτή την κωμωδία ο Στιλερ συνεργάζεται  με τον Εντι–τα τα τα τα ρα τα τα- Μέρφι  που όλως περιέργως δεν αφήνεται ούτε να μεταμφιεστεί ούτε να κλάσει μισή φορά. Περίεργο ε;  Οι δύο τους οργανώνουν μια ληστεία για να πάρουν πίσω τα λεφτά μιας ομάδας εργαζομένων σε μια up scale πολυκατοικία, λεφτά που καταχράστηκε ο άκαρδος  Αλαν Αλντα για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του. Οπως η Gaga ένα πράμα που αγόρασε μηχάνημα για να εντοπίζει φαντάσματα, αγνόωντας βεβαίως την προφανή λύση.


"You called?"
Τι είπαν οι ειδικοί;

Μια χαρά τα πήγε για ταινία του είδους του, με τους κριτικούς να της δίνουν 68%

«Να πάω να το δω;»

Δεν είναι κακή ιδέα. Αμα θέλεις κωμωδία για να περάσει η νύχτα ήσυχα, το «Τοwer Heist» σου έρχεται γάντι. Εχει τα αστεία του και τα heist movies πάντα έχουν πέραση, με μένα τουλάχιστον. 

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

"What's in a name?" Απάτη ή όχι ο Σαιξπηρ;


«Τι είναι σ’ ένα όνομα; Εκείνο που ονομάζουμε ρόδο/ όποιο άλλο όνομα και να είχε, θα μύριζε με την ίδια γλύκα», λέει η Ιουλιέττα στον Ρωμαίο, ζητώντας του να αποκηρύξει την οικογένεια  του που ήταν σε πόλεμο με την δική της και να γίνει ο εραστής της. Ο Ρωμαίος, μεθυσμένος από έρωτα για τα μάτια της Ιουλιέττας το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη, μόνο με την προοπτική ότι θα είναι μαζί.


Pictured: Τα μάτια της Ιουλιέτας


Αυτό βεβαίως ήταν ένα μικρό κομμάτι από την σκηνή του μπαλκονιού στη τραγωδία «Ρωμαίος και Ιουλιέττα», ένα επικό ποίημα για τον απαγορευμένο έρωτα που κατά την διάρκεια των αιώνων έχει αντιγραφεί, τύχει διασκευής και γενικώς ξεσκιστεί με τρόπους που δεν αρμόζουν σε κλασσικό έργο τέχνης.

Literally
Ο Σαίξπηρ είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένος ως ο καλύτερος δραματουργός που έζησε ποτέ. Τα έργα του παίζονται ακόμα σήμερα (κατ’ ακρίβεια, για πολλούς ηθοποιούς ένας σαιξπηρικός ρόλος είναι το ζενίθ της καριέρας τους και ισοδυναμεί αυτόματα με αναγνώριση του ταλέντου τους) και θεωρείται ως ο εθνικός ποιητής της Αγγλίας.
Υπάρχει όμως ένας ψίθυρος που πλανιέται στα πίσω δωμάτια των ακαδημαϊκών σχολών. Μια βλάσφημη πεποίθηση που μπορεί να αρθρωθεί μόνο στη συντροφιά ομογνωμούντων. Μια αιρετική άποψη που προσβάλλει την κοινή γνώση για την ιστορία και έρχεται να προκαλέσει την καθεστηκυία ακαδημαϊκή τάξη.


Και όμως. Εμείς πιστεύουμε ότι είναι


Ο Σαίξπηρ ήταν απατεώνας. Ποτέ του δεν έγραψε τα έργα που του αποδίδονται αλλά εκμεταλλεύτηκε τις περιστάσεις και πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη λογοκλοπή όλων των αιώνων.
Το ποστ εμπνεύστηκε από το φιλμ Anonymous” που πραγματεύεται την ιστορία και εξηγεί πως ο Σαίξπηρ κατέληξε να θεωρείται ο μεγαλύτερος δραματουργός που έζησε ποτέ. Φεύγοντας από το σινεμά νόμισα ότι ήταν απλά μια παραφουσκωμένη ιστορία του Χόλλιγουντ αλλά μετά εκπλήξεως διαπίστωσα ότι υπάρχει μεγάλη συζήτηση επί του θέματος.
Ο Βάρδος από το Στραντφορντ Απον Ειβον  δεν έχει πείσει όλο τον κόσμο για το ταλέντο του. Κατ’ ακρίβεια, η αμφισβήτηση για την πατρότητα των έργων του χρονολογείται από την εποχή του. Κάτι που για να λέμε και την αλήθεια είναι κατανοητό γιατί, όσο και να ‘ναι, οι καλλιτέχνες ΔΕΝ φημίζονται για την αυτοπεποίθηση και μεγαλοψυχία τους. Οι αμφιβολίες όμως για το ποιος έγραψε τα έργα του εκτείνονται και πέρα από αυτή, με ακόμα και τον μεγάλο Μαρκ Τουέιν να έχει διατυπώσει έντονες αμφιβολίες.


"Τα αρχίδια μου έγραψε"


Οι υποψήφιοι ανώνυμοι συγγραφείς είναι πολλοί, με επικρατέστερο τον κόμη της Οξφόρδης Ενουαρντ Ντε Βερ. Πέραν αυτού ακούγονται και τα ονόματα των Φρανσις Μπεικον και Κρίστοφερ Μαρλοου, ακόμα και αυτό της βασίλισσας Ελισάβετ. Η κάθε πλευρά έχει τα επιχειρήματα της αλλά μόνο σε ένα σημείο συμφωνούν όλοι.

We have been played.

Κύρια επιχειρήματα ενάντια στον Σαίξπηρ


Καταγωγή και μόρφωση

Να θυμάστε ότι βρισκόμαστε στα τέλη του 1500 και τις αρχές του 1600. Ο αναλφαβητισμός δεν ήταν κάτι σπάνιο και ασυνήθιστο όπως σήμερα αλλά μάλλον κοινότοπο. Και σε κάποιες περιπτώσεις επιδιωκόμενο αφού ένας αγρότης που χρειάζεται να δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ δεν έχει ώρα για σχολεία. Η μόρφωση ήταν χαρακτηριστικό των πλουσίων και ευγενών και στη καλύτερη περίπτωση οι φτωχοί ήξεραν απλά να διαβάζουν και να γράφουν.
Σ’ αυτό τον κόσμο ήρθε στη ζωή ο Σαίξπηρ, γιος ενός γαντοποιού και μιας οικοκυράς. Μορφωμένος μόνο μέχρι το δημοτικό, o Σαιξπηρ δεν προερχόταν από περιβάλλον φιλικό προς την εκπαίδευση αφού οι γονείς του μελλοντικού συγγραφέα ήταν αγράμματοι ενώ αγράμματες ήταν και οι δύο του κόρες (δεν υπάρχουν στοιχεία φοίτησης γι' αυτές ενώ η Judith ήξερε να υπογράφει μόνο με σταυρό).  
Οποιοσδήποτε έχει εκτεθεί σε Σαίξπηρ ξέρει ότι ο συγγραφέας αυτών των τραγωδιών είχε εκτενέστατη γνώση για καλούς τρόπους συμπεριφοράς, ίντριγκες των παλατιών και τον τρόπο ζωής της υψηλής κοινωνίας. Επίσης, ο συγγραφέας  των έργων είχε ιδία γνώση για το πώς λειτουργούν οι βασιλικές αυλές σε Ιταλία και Γαλλία ενώ είχε και γνώση των νόμων αυτών των δύο χωρών (όπως π.χ. στο «Ο έμπορος της Βενετίας»).
Πως είναι ποτέ δυνατόν ένας άνθρωπος από τόσο ταπεινό σπιτικό, που ούτε ο ίδιος δεν είχε τόση αγάπη για την εκπαίδευση, που δεν είχε ταξιδέψει ποτέ πέραν του Λονδίνου, να έγραψε αυτά τα έργα; Και αυτό αν προσπεράσουμε το γεγονός ότι χρειάζεται ιδιαίτερη γνώση και ευαισθησία για να γράψει κάποιος ένα θεατρικό.

Επιχειρηματική ενασχόληση

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, μετά που ο Σαίξπηρ έγινε γνωστός από τα θεατρικά του,  επέστρεψε στη γενέτειρα του όπου και αγόρασε γη και ασχολήθηκε με την παραγωγή και εμπορία σιταριού. Ακόμα και πάνω στη ταφόπλακα του παρουσιάζεται μ’ ένα σακί σιτάρι στο χέρι και όχι με μια γραφίδα, όπως συνηθιζόταν σε τάφους συγγραφέων. Όμως ο Σαίξπηρ ήταν διάσημος και στην εποχή του. Πως γίνεται ένας τόσο παραγωγικός συγγραφέας να αποφάσισε πλέον να ασχολείται με τις επιχειρήσεις και να σταματήσει να γράφει;

Απουσία άλλου γραπτού υλικού και υπογραφή

Με την εξαίρεση των έργων του, σε σχέση με την φήμη του υπάρχουν εξαιρετικά λίγα έγγραφα που φέρουν τα γραφόμενα του Σαίξπηρ. Παρένθεση εδώ για να πούμε ότι αυτό εξηγείται πολύ εύκολα εάν όντως ο Βάρδος ήταν μόνο στοιχειωδώς μορφωμένος, όπως γράψαμε και πιο πάνω. Κλείνει η παρένθεση.
Εκτός λοιπόν από τα 37 θεατρικά και τα 154 σονέτα, η υπογραφή του Σαίξπηρ εντοπίζεται μόνο σε έξι γράμματα και στην λιτή διαθήκη του. Διαθήκη η οποία ήταν εξαιρετικά πεζή ενώ δεν κάνει καμία αναφορά στα 18 έργα που ήταν ακόμα αδημοσίευτα. Ένα άλλο επιχείρημα που πηγάζει επίσης από τα γραφόμενα του Σαίξπηρ είναι και η υπογραφή του στα πρώτα θεατρικά που παίχτηκαν στο Λονδίνο. Στην αρχή ο συγγραφέας παρουσιαζόταν ως «Shake-Spear» ή «Shake-spare». Μόνο στη συνέχεια η υπογραφή παρουσιάζεται κανονικά. Οι οπαδοί των θεωριών συνομωσίας εξηγούν ότι αυτό οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι που ήθελαν να χρεώσουν στον ηθοποιό από το Στραντφορντ Ειβον τα έργα, δεν ήξεραν αρχικά πως γράφεται το όνομα του.

«Στον αιώνιο μας ποιητή»

Το βιβλίο με τα σονέτα του Σαίξπηρ εκδόθηκε το 1609, εφτά χρόνια πριν να πεθάνει ο Σαίξπηρ, και στην αφιέρωση του ο εκδότης γράφει για τον “ever-living poet”, χαρακτηρισμός που παραδοσιακά αποδιδόταν σε διάσημους συγγραφείς. Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα όσων υποστηρίζουν τον Ντε Βερ, αφού ο μυστηριώδης κόμης είχε πεθάνει 5 χρόνια πιο πριν. Ο εκδότης κάνει επίσης λόγο για έναν “W.H.” αλλά κανένας μέχρι σήμερα δεν ξέρει ποιος είναι.


Άποψη για το πλήθος

Για έναν άνθρωπο που προέρχεται από τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, ο Σαίξπηρ έχει σοβαρή αντιπάθεια για τους ομοίους του. Οι πρωταγωνιστές στα έργα του είναι πρίγκιπες, βασιλιάδες και ευγενείς που πολλές φορές αποφασίζουν για την τύχη του κόσμου χωρίς καν να λαμβάνουν υπόψη τις επιθυμίες του πλήθους. Ο λαός στο σαιξπηρικό κόσμο άγεται και φέρεται σαν ένας άμυαλος όχλος που υπάρχει μόνο για να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν από τους κεντρικούς χαρακτήρες. Οι μελίρρυτοι ευγενείς μπορούν να παρασύρουν τα πλήθη μόνο με λίγα λόγια, όπως π.χ. στην ομιλία του Ερρίκου πριν την μάχη του Αγκινκουρτ ( “we few, we happy few, we band of brothers”)  ή ακόμα πιο παραστατικά στο μονόλογο του Μάρκου Αντώνιου στο «Η τραγωδία του Ιούλιου Καίσαρα».



Παρακαλώ διαθέστε 10 λεπτά από τη ζωή σας για να παρακολουθήσετε τον Μάρλον Μπράντο στον ομώνυμο ρόλο. Για να σας μπάσω στο πνεύμα, ο Καίσαρας μόλις έχει δολοφονηθεί από μια ομάδα συγκλητικών (μεταξύ αυτών ο Βρούτος και ο Κάσσιος) επειδή φοβούνταν ότι θα κατέλυε την δημοκρατία και θα ίδρυε δικτατορία με τον ίδιο επικεφαλής. Ο Βρουτος δηλαδή γιατί ο Κάσσιος ήταν απλά μαλάκας (σαιξπηρική ανάλυση χαρακτήρων, όχι μαλακίες).
 Μετά τη δημόσια δολοφονία οι ένοχοι δεν απομακρύνονται αλλά ο Βρούτος εξηγεί με λογικά επιχειρήματα στο κόσμο γιατί ο Καίσαρας έπρεπε να δολοφονηθεί. Αρνιά όντες, ο κόσμος ζητωκραυγάζει τους δολοφόνους και καταριέται τον Καίσαρα. Τότε αναλαμβάνει δράση ο Μάρκος Αντώνιος που ήθελε να εκμεταλλευτεί το χάος και να παρουσιαστεί ως ο σωτήρας της πόλης, στρέφοντας τν οργή του κόσμου εναντίον των συνωμοτών. Δυστυχώς από το πιο κάτω βίντεο λείπει η πρώτη φράση του Μάρκου Αντώνιου, το διάσημο «Friends, Romans, countrymen lend me your ears!». Σε ακόμα ένα παράδειγμα της χαμηλής εκτίμησης του συγγραφέα για τον όχλο, οι οργισμένοι Ρωμαίοι σκοτώνουν κατά λάθος τον ποιητή Κίννα γιατί τον μπερδεύουν με ένα από τους συνωμότες.



Ώρα για trivia. Ο Καίσαρας δεν είπε ποτέ του την φράση «Και συ τέκνον Βρούτε;». Οι μάρτυρες στη δολοφονία του αναφέρουν ότι απλά σκέπασε το πρόσωπο του με τον μανδύα του όταν είδε ότι έπεσε νεκρός από τα χέρια εκείνων που νόμιζε ότι ήταν φίλοι του. Η γνωστή φράση είναι καθαρά λογοτεχνικό εφεύρημα του Σαίξπηρ αλλά τόσο μεγάλη ήταν η εντύπωση που άφησε που πέρασε πλέον στην ιστορία ως γεγονός. Εν αμφιβόλω τίθεται επίσης και το «Sic semper tyrannis» (αυτή θα είναι πάντα η τύχη των τυράννων σε ελεύθερη μετάφραση) που υποτίθεται είπε ο Βρούτος όταν τον σκότωνε.
Καλά πληροφορημένες πηγές του μπλογκ αναφέρουν ότι μόλις ο Σαιξπηρ πληροφορήθηκε τις πεζές συνθήκες θανάτου του Καίσαρα ανεφώνησε “Shit nigga! Dis iz sum borin white-ass shit! We be pimpin it dawg!

Pictured: Καλα πληροφορημένες πηγές



Επιχειρήματα υπέρ του Σαιξπηρ

Τα πιο σημαντικό επιχείρημα που έχουν βεβαίως όσοι διατείνονται ότι ο Βάρδος είναι αυτός που λέει, είναι το όνομα του στα έργα. Πέραν τούτου, οι οπαδοί της κοινώς αποδεκτής θεωρίας ασχολούνται με το να καταρρίπτουν τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς.

Βιβλία και ιδιοφυία

 Απαντώντας στις επικρίσεις για το μορφωτικό επίπεδο του Σαίξπηρ, οι οπαδοί του υποδεικνύουν ότι όλη η γνώση που χρειαζόταν ο Σαίξπηρ για να αναπαραστήσει το σκηνικό στα παλάτια, μπορούσε να την πάρει από βιβλία. Μάλιστα, οι ίδιοι υποδεικνύουν ότι σε ορισμένα σημεία ο Βάρδος έχει λάθος για τον τρόπο ζωής στη βασιλική Αυλή. Λάθη που δεν θα έκανε κάποιος που είχε ιδία γνώση άλλα κάποιος που έπαιρνε πληροφορίες από δεύτερο χέρι.
Όσο για το πώς ένας ταπεινός γιός αμόρφωτου γαντοποιού έγινε ο πιο διάσημος συγγραφέας; Οι οπαδοί του περιορίζονται απλά να υποστηρίξουν ότι ο άνθρωπος που έγραψε αυτά τα έργα ήταν μεγαλοφυΐα. Ενας σπάνιος άνθρωπος και ως τέτοιος θα μπορούσε να είχε γεννηθεί παντού.
Απαντώντας στις κατηγορίες για την οικογένεια του Βάρδου, οι οπαδοί του θυμίζουν ότι οι γυναίκες στην εποχή του δεν πήγαιναν συνήθως σε σχολείο (γι’ αυτό οι κόρες του ήταν αμόρφωτες)  και τονίζουν ότι ο γιος του φοιτούσε κανονικά σε σχολείο μέχρι τα έντεκα του όταν πέθανε.


Δεν έχει το θέατρο λεφτά

Ακόμα και σήμερα αν ρωτήσεις ένα τυχαίο ηθοποιό (όχι τους γνωστούς, τους άλλους) θα σου πει ότι στο χώρο του θεάτρου πέφτει πιο πολλή πείνα από την νηστεία του 40ημερου στο Μεσολόγγι. Τα ίδια και χειρότερα για τους συγγραφείς . Ο Σαίξπηρ είχε οικογένεια πίσω στο Στραντφορντ Ειβον και έπρεπε να εγκαταλείψει την ζωή του Λονδίνου. Μιας και η επαρχία δεν προσφέρεται για θέατρο, ο Βάρδος ασχολήθηκε με μια επιχείρηση που θα του απέφερε εισόδημα. Επιχείρηση που είχε ανάγκη την απόλυτη του προσοχή. Ο Βάρδος απλά προτίμησε να βάζει φαί στο τραπέζι παρά να είναι διάσημος.

Τελευταίες τρεις σελίδες

Όντως, δεν υπάρχουν πολλά έγγραφα με τα χειρόγραφα του Σαίξπηρ. Οι οπαδοί του Βάρδου όμως υποδεικνύουν ότι στα υπάρχοντα του βρέθηκαν τρεις χειρόγραφες σελίδες του έργου "Sir Thomas More". Κάτι όμως που όπως έσπευσαν να επισημάνουν οι αντίπαλοι, δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτα γιατί τα γράμματα κάλλιστα θα μπορούσε να μην ήτανε του Σαίξπηρ αφού δεν υπάρχει άλλο χειρόγραφο για να γίνει σύγκριση.

What he meant was....

Στην ερώτηση για τον αιώνιο ποιητή, οι υπέρμαχοι της συγγραφικής δεινότητας του Σαίξπηρ υποστηρίζουν ότι ο εκδότης ήθελε να αποδώσει την σημαντικότητα του Βάρδου ασχέτως εάν ήταν ακόμα ζωντανός. Τόσο μεγάλη ήταν η φήμη του στους καλλιτεχνικούς κύκλους.

"Κανένας δεν με καταλαβαίνει..."

Όσον αφορά τώρα την περιφρόνηση του ποιητή για το πλήθος, τον όχλο, αυτό είναι κάτι που εξηγείται πάρα πολύ εύκολα. Ο Σαίξπηρ, όντας ιδιοφυία και σπανίου ευαισθησίας άτομο, ποτέ δεν είχε την κατανόηση του περίγυρου του. Κανένας δεν τον καταλάβαινε, πιθανότατα να τον χλεύαζαν έτσι ήταν απόλυτα φυσικό να μεγαλώσει και να μισήσει όσους αντιλαμβανόταν σαν αγροίκους.

Διάσημος; Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω

Εδώ να προσθέσω και γω την απορία μου. Ο Σαίξπηρ δεν ήταν άγνωστος καλλιτέχνης που εκτιμήθηκε χρόνια μετά που πέθανε. Στους καλλιτεχνικούς κύκλους ήταν ήδη διάσημος (είχε πάρα πολλούς εχθρούς) και παραστάσεις του παίχτηκαν μπροστά στο Βασιλιά. Εάν κάποιος άλλος ήταν ο συγγραφέας, γιατί ποτέ του δεν θέλησε λίγη από την δόξα του Σαίξπηρ; Γιατί τον άφησε να καπηλεύεται την εργασία στον αιώνα τον άπαντα; Το "Anonymous" δίνει μια εξήγηση αλλά πραγματικά είναι ψιλογελοία.


Συνοψίζοντας, επιχειρήματα υπάρχουν από όλες τις πλευρές αλλα είναι ανθρώπινη φύση να βλέπουμε μόνο εκείνα που στηρίζουν την άποψη μας. Οι θεωρίες συνομωσίας πάντοτε θα υπάρχουν και η έλλειψη στοιχείων είναι πάντα πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργηθούν.
Οπως όμως πολύ σωστά επεσήμανε μια φίλη μου, εκεινο που πραγματικά  έχει σημασία εδώ δεν είναι ποιος είναι ο πραγματικός συγγραφέας. Επιστρέφοντας στην αρχή, τι πραγματικά είναι σ’ ένα όνομα; Εάν το έργο έφερε άλλη υπογραφή, θα ήταν ο Οθέλλος λιγότερο ζηλιάρης; Θα ήταν ο Άμλετ λιγότερο τραγικός; Ο λόγος του Βασιλία Ερρίκου δεν θα συνέπαιρνε και σήμερα τον κόσμο;
Όχι βέβαια. Εγώ προσωπικά έχω έντονες αμφιβολίες για την πατρότητα των έργων του Σαιξπηρ. Αλλά πιστεύω ότι το έρωτημα που τίθεται είναι λανθασμένο. Ο κόσμος δεν θα έπρεπε να ρωτά "ποιος έγραψε τον Αμλετ;"

Θα έπρεπε να ρωτά "γιατί έχει σημασία ποιός έγραψε τον Αμλετ;"