Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Τρεις ιστορίες μίσους από τα blog

Ξεκινώ αγαπητέ αναγνώστη με μια απολογία. Ξέρω ότι όταν έρχεσαι εδώ έρχεσαι για να μάθεις για ταινίες, σειρές στη τηλεόραση και να γελάσεις, αλλά μέσα-μέσα χρειάζεται να το ανακινούμε το πράμα αλλιώς θα γίνει λιμνάζον και μπαγιάτικό. Ετσι, με την εξαίρεση αυτού του post και ενός άλλου που θα εξηγεί γιατί η αποχή από τις εκλογές είναι εξαιρετικά κακή ιδέα, υποσχόμαι ότι θα κρατήσω το blog στο γενικό theme του.

"I promise I won't do it again"
Στο θέμα μας. Σήμερα θα ασχοληθώ με το θέμα του  ιντερνετικού μίσους, μέσα από τρεις διαφορετικές ιστορίες. Για να σας δώσω context, τώρα τελευταία διαβάζω με μανία κυπριακά και ελληνικά blog (ακόμα και πολύ παλιά ποστ) για τον απλό λόγο ότι δεν έχω κάτι καλύτερο να κάμω. Παρακαλώ να σημειώσετε ότι α) όλες οι ιστορίες είναι αληθινές  β) όχι δεν θα σας πω για ποιόν/α μιλώ έτσι μην μπείτε στο κόπο να ρωτήσετε και γ) οι απόψεις που εκφράζω είναι δικές μου και δεν είμαι υπεύθυνος για τις πράξεις κανενού άλλου.

Ιστορία 1η: Πολιτικό επιχείρημα; ΑΡΧΙΔΙΑ!

Υπάρχει μια φιλοσοφία την οποία εφαρμόζω στη καθημερινή μου ζωή που μου γλιτώνει απίστευτο στρες. Οταν βλέπω κάτι που δεν μου αρέσει, σταματώ να ασχολούμαι μαζί του και δεν διαμαρτύρομαι. Π.χ. εάν κάποιος στο timeline μου κάνει ένα ηλίθιο κατ' εμέ σχόλιο, δεν θα του στείλω μήνυμα για να του εξηγήσω γιατί το βρήκα ηλίθιο ή προσβλητικό. Απλά τον μπλοκάρω/διαγράφω. No fuss. Το ίδιο όμως δεν ισχύει για πολιτικές συζητήσεις και ιδίως πολιτικά blog. Στη περίπτωση μας, έχουμε έναν/μια blogger που θεώρησε σωστό να γράψει ένα post επί του πιο καυτού πολιτικού θέματος αυτή την στιγμή, την Δέσμη Ιδεών Γκάλι.

Αφησες την μηχανή του χρόνου αναμμένη ρε μαλάκα

Σορρι, την Οικονομία. Το ποστ ήταν λεπτομερέστατο, καλογραμμένο, σε πολύ πολιτισμένο τόνο, με αναφορές, φωτογραφίες, links, τα πάντα όλα για να τονίσει ο blogger το επιχείρημα του. Τα πρώτα σχόλια ήταν από κάτι χειροκροτητές (που αμφιβάλλω αν το διαβάσαν το post αλλά anw) αλλά σε κάποια φάση έγραψε ένας τύπος ένα τεράστιο σε εκταση σχόλιο, στο οποίο προσπαθούσε να αποδομήσει ένα-ένα τα επιχειρήματα του blogger. Χωρίς βρισιές, χωρίς φτηνά χτυπήματα. Ο blogger με την σειρά του απάντησε, προσπαθώντας να εξηγήσει την θέση του. Brilliant! Πρέπει να καταλάβετε ότι σαν κράτος είμαστε ακόμα πολιτικά ανώριμοι. Το θέαμα δύο ανθρώπων να συζητούν πολιτικά θέματα χωρίς να καταφεύγουν σε βρισιές και επίθετα είναι δείγμα υγιούς πολιτικού πολιτισμού.

This, isn't
 Και εκεί που είχε αποκατασταθεί η πίστη στον απλό πολίτη, νάσου κάνει ντου ένας μουρόχαβλος για να γράψει από κάτω ένα υποτιμητικό σχόλιο, σε τόνο που είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος βρήκε αστείο αλλά ήταν πιο νερόβραστο και από τα αστεία που έκαναν οι καθηγητές στο σχολείο. Οταν ο blogger (τον τρώει και κείνον ο κώλος του) του ζήτησε απλά να διαβάσει το ποστ και να του υποδείξει το λάθος, εκείνος θεώρησε σωστό να τον βρίσει. Κι αυτό είναι κάτι που βλέπεις συχνά σε πολιτικά blog και είναι πραγματικά κρίμα. Να έχει αφιερώσει κάποιος τόσο πολύ από το χρόνο του για να συντάξει κάτι πληροφοριακό και να το πετά στην άκρη ο κάθε κομπλεξικός αμόρφωτος, απλά και μόνο επειδή δεν μπορεί να δεχτεί ότι υπάρχει πιθανότητα να κάνει λάθος.
Και τώρα έρχομαι σε 'σας. Πραγματικά πιστεύουμε ότι η γνώμη μας είναι τόσο σημαντική, που αν δεν την εκφράσουμε το σύμπαν θα εκραγεί; Δεν μπορούμε να δούμε ότι η ανάγκη μας να μειώσουμε τους άλλους, πηγάζει από την χαμηλή αυτοεκτίμηση; Και όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, δεν είναι καλύτερα να δεις πως θα καλυτερέψεις την ζωή σου παρά να βγάζεις τα νεύρα σου αλλού; Είναι τόσο δύσκολο απλά να πεις "Κοίτα, έχω το χιούμορ  καρδιοπάθειας και την εγκεφαλική δυνατότητα ενός καθυστερημένου χάμστερ.  Ισως θα ήταν καλύτερα να κρατήσω την γνώμη μου για τον εαυτό μου";

Κάποιοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα, the hard way

Ιστορία 2η: "Πληγώθηκες; Να πεθάνεις!"

Η συντριπτική πλειοψηφία των blogs έχουν να κάνουν με την εξιστόρηση της προσωπικής ζωής των bloggers. Ως τέτοια, πολλές φορές έχουν να κάνουν με σχέσεις. Και δεν είναι ποτέ "εγώ και ο φίλος/αντρας μου σήμερα δουλέψαμε, φάγαμε και κοιμηθήκαμε". Οπως είναι λογικό συνήθως κινούνται στα δύο άκρα του φάσματος, είτε πολύ ευτυχισμένη/ος είτε "έχω πρόβλημα με την σχέση μου". Στο δεύτερο μισό ανήκει το post στη περίπτωση μας. Ο/η blogger έκατσε να γράψει ένα δακρύβρεχτο post για κάτι που έκανε και είχε μετανιώσει, απευθυνόμενος/η προς τον άνθρωπο που αδίκησε. Ηταν τόσο λυπητερό που μπορούσα να δω με το μάτι του μυαλού μου τον/την blogger να κλαίει όταν το έγραφε.
Ακολουθούσαν τα καθιερωμένα "θα περάσει" και "μην ανησυχείς" σχόλια αλλά σε κάποια στιγμή, ένας τύπος θεώρησε ότι ήταν σωστό να υποδείξει ότι του/της άξιζε ότι έπαθε και να εκφράσει και την ελπίδα όπως πάθει χειρότερα (σ.σ. ΟΧΙ το άτομο στο οποίο πιστεύω απευθυνόταν ο/η συγγραφέας)! Πόσο στερημένος από αγάπη και κατανόηση, πόσο μίσος και όξος πρέπει να έχεις μέσα σου για να μπεις στον προσωπικό χώρο κάποιου, να μπεις στο κόπο να διαβάσεις την ιστορία του και ύστερα να του την πεις με τέτοιο τρόπο; Το ζήτημα ήταν προφανώς πολύ ευαίσθητο για κείνον/εκείνην και χρειάστηκε μεγάλη δύναμη για να βάλει τα αισθήματα σε λέξεις και να το μοιραστεί με τον κόσμο. Αυτό (όπως ξέρουν όλοι που γράφουν για τα προσωπικά τους) είναι πολύ πιο δύσκολο απ' ότι ακούγεται. Εγώ προσωπικά αδυνατώ και το σέβομαι. Πόσο douchebag πρέπει να είσαι για να βρεις το θράσος να της/του ευχηθείς να πάθει χειρότερα;

Πέρασα υπέροχα τις διακοπές μου στον Βόρειο Πόλο

Ιστορία 3η: "Huh. Είμαι ηλίθιος"

Η τρίτη ιστορία είναι προσωπική. Πρόσφατα μπλέχτηκα σε καυγά δια σχολίων (ακριβώς τόσο γελοίο όσο ακουγεται) για μια εντελώς ασήμαντη αφορμή. Truth be told, εγώ το άρχισα. Το πράγμα σύντομα έγινε devolve και  βρέθηκα να γράφω οργισμένος ένα "σεντόνι" απάντηση, ευρισκόμενος προφανώς σε μια σταυροφορία ενός ατόμου για να αποδείξω ότι ο Δαρβίνος έχει δίκαιο. Και όταν γράφω εγώ "σεντόνι", ακόμα και ο Clippy σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Αν έπιασες το αστείο, τώρα βρίζεις σαν φορτηγατζής. Μην ανησυχείς. Είναι μια απολύτως δικαιολογημένη παβλόβια αντίδραση
Ευτυχώς εκείνη την ώρα με πήραν τηλέφωνο οι φίλο που με περιμέναν για πιλόττα και δεν πόσταρα. Οταν επέστρεψα έκατσα να διαβάσω το "έργο" μου, για να βεβαιωθώ ότι δεν είχε κανένα λάθος, πριν το ποστάρω. Ενώ ήμουν έτοιμος να το στειλω, συνειδοτοποίησα κάτι σαν φλασιά. "Είμαι about να τσακωθώ με ένα άνθρωπο που δεν ξέρω, που δεν είδα ποτέ στη ζωή μου και που ποτέ δεν πρόκειται να συναντήσω. Huh. Είμαι ηλίθιος". Θέλω να πω, καταλαβαίνεις τα νεύρα της στιγμής, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήμουν διατεθειμένος να δώσω συνέχεια ώρες μετά που έγινε το συμβάν! Ημουν κλάσματα του δευτερολέπτου μακριά από το να το κάνω και σταμάτησα την τελευταία στιγμή. Είμαστε αλήθεια ακόμα τόσο ανώριμοι ή είναι μόνο θέμα δικό μου; Είναι τόσο δύσκολο για μας απλά να αναγνωρίσουμε το λάθος μας και να πάμε πάρακατω; Live and let live αντί να ρίχνουμε γαμοσταυρίδια στο διηνεκές; Τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε ψυχοπαθείς Mumm-Ra όταν κάτσουμε πίσω από την οθόνη του υπολογιστή;

-Αντιλαμβάνεσαι ότι περίπου 5 άτομα έπιασαν το reference, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού σου, και κανένα δεν δουλεύει σαν μοντέλο στο Victoria' Secret, έτσι;

Εάν νομίζετε ότι είμαι υπερβολικός, κάντε μια βόλτα από YouTube, επιλέξτε ένα "καυτό" θέμα (όπως η θρησκεία) και κάτσετε να διαβάσετε τα σχόλια. Ακόμα καλύτερα, πηγαίνετε σε βίντεο που ασχολείται με την Παλαιστίνη. Ή αμα θέλετε δώστε μια βόλτα από πολιτικά blog και blog επωνύμων. Κάποιος είπε κάποτε ότι το comment section είναι ο τόπος που πάνε οι λέξεις για να πεθάνουν. Σωστό μεν, αλλά δεν θα έπρεπε σε κάποιο σημείο να μας ανησυχήσει τόση αρνητικότητα; Είναι αυτός ο πραγματικός εαυτός μας, εκέινος που αφήνουμε υποσυνείδητα να εκφραστεί όταν πιστέυουμε ότι οι άλλοι δεν μας ξέρουν; Κάνουμε την συνειδητή επιλογή να είμαστε κακιασμένοι; Και αν ναι, δεν θα έπρεπε κάποιος να μας το απαγορεύσει;









21 σχόλια:

  1. η ανωνυμία κάνει τον κόσμο extremely opinionated..
    είναι αστείο το πόσο διαφορετικά αντιδράς in person σε σχέση με τον τρόπο που αντιδρούμε behind a computer screen..

    επίσης αστείο είναι οτι στα post με πολιτικό περιεχόμενο τα comments απο anonymous 4πλασιάζονται!

    σωστά το έθεσες..άμα κάτι δεν σου αρέσει πατάς το x κλείνεις το παραθυράκι και πάεις πάρακατω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι αλλά τι λέει για μας το γεγονός ότι τα νεύρα είναι η πρώτη μας αντίδραση; Εγώ π.χ. το ξέρω και ΠΑΛΙ αντέδρασα έτσι. Σοβαρα διερωτούμαι αν είναι τουτη η πραγματική μας φύση

      Διαγραφή
  2. Δεν θα πέσω στην παγίδα να προσαθήσω να αναγνωρίσω μπλόγκερς γιατί μπορεί να μην απαντήσω όπως θέλω:-)
    Πολύ καλό ποστ, ειδικά μου άρεσε αυτο με την άποψη που αν δεν την εκφράσουμε θα εκραγεί το σύμπαν! Χαχαχα!
    Λοιπόν για τους ανώνυμους, νομίζω ήταν ο Όσκαρ Γουάιλντ που είπε "δώσε μου μια μάσκα και θα σου πω την αλήθεια"
    Για αυτούς που εκφράζονται έντονα η δική μου θέση είναι ότι δεν μπαίνεις στο σπίτι του άλλου να τον βρίσεις. Διαβάζω συχνά ποστς που διαφωνώ, εκφράζομαι όμως σε όσα νιώθω άνετα και κόσμια. Πρόκειται όμως για πράξη αυτοπειθαρχίας, δρω δηλαδή όπως και στην προσωπική μου ζωή, προσπαθώ να ελέγξω τα νεύρα μου:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αναγνώριση των μπλογκς δεν είναι ο σκοπός μου. Εστω ότι τα φαντάστηκα. Πόσο μακριά απέχουν από την αλήθεια; Εκείνο που με προβληματίζει είναι η αρνητική αντίδραση γενικά. Ζούμε σε μια οργισμένη εποχή και τούτη η οργή δεν φαίνεται πουθενά καλύτερα από το comment section. Τουτο είμαστε, στο τέλος; Βαρέλια γεμάτα καταπίεση που αρκεί κάποιος να κάμει κάτι που να μην μας αρέσει και γίνεται έκρηξη; Συγχαρητήρια για την αυτοσυγκράτηση αλλά δυστυχώς δεν είμαστε όλοι έτσι

      Διαγραφή
    2. Α και ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια :)

      Διαγραφή
    3. Εμένα με εκπλήσσει που εκπλήσσεσαι. Όπως είπες κι εσύ ζούμε σε μια οργισμένη εποχή. Καθημερινό φαινόμενο οι εκρήξεις με το παραμικρό. Μας συγκρατούν κάποτε βέβαια κάποιοι βασικοί κανόνες συμπεριφοράς αλλά εκεί που έχουμε την ευκαιρία (δηλαδή εκεί που νιώθουμε ότι δεν θα έχουμε συνέπειες) του δίνουμε και καταλαβαίνει. Δυστυχώς.

      Διαγραφή
    4. Σε τουτη την περίπτωση η νομιμοποίηση της μαριχουάνας και της πορνείας δεν είναι επιλογή αλλά ανάγκη :)

      Διαγραφή
  3. Πολύ καλό άρθρο, τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια! Ως άνθρωπος που έχει μαλώσει στο youtube (σε βίντεο για τον Wilfred - την σειρά ντε - για το αν ο σεναριογράφος δουλεύει σε ένα κομμουνιστικό όχημα...), στο twitter, στο facebook, και σε κάθε λογής fora, και πλέον έχει αποτοξινωθεί, μία είναι η λύση:
    BHMA 1: πολιτισμένο σχόλιο με τη διαφωνία-συμφωνία (τροφή για σκέψη).
    BHMA 2: Αν η απάντηση είναι προσβλητική, τραβηγμένη, χυδαία, ή ότι άλλο κακό, απλά αγνοήστε.
    BHMA 3: Επαναλάβετε.

    Οι πρώτες 10 φορές είναι δύσκολες. Επίσης, ότι έγραψε ο αρθρογράφος: καμιά φορά είναι καλό απλά να διαβάζεις ένα άρθρο και να σε κάνει να σκέφτεσαι, δεν απαιτείται να έχεις πάντα γνώμη, δεν σε κάνει λιγότερο έξυπνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ για την καλή κουβέντα! Ακουγεται καλή ιδέα πάντως, αν την εφαρμόσουμε όλοι

      Διαγραφή
  4. Θα σου πω τα δικά μου γιατί αν δεν σου τα πω θα εκραγεί το σύμπαν. Βασικά οι πιο πολλοί γράφουν για να τα διαβάσει κάποιος και να υπάρξει διάλογος. Αλλιώς θα έγραφαν σε ένα κανονικό ημερολόγιο, έστω ηλεκτρονικό, αλλά προσωπικό και μόνο.
    Κατά τα άλλα τζι εγώ πολλές φορές επήα να γράψω σχόλια τζαι τελικά είπα καλύτερα άστο, αλλά εν ξέρω πόσο σωστό είναι τούτο. Να διαφωνείς με κάτι που έγραψε κάποιος για να το δεις, τζαι ενώ εσκέφτηκα κάτι, να μεν το πω. Κατά τρίτον τες παραπάνω φορές νοιώθεις ότι εν χαζό να γράψεις ένα σχόλιο και απλά να συμφωνήσεις με ό,τι είπε ο άλλος. Είτε θα προσθέσεις κάτι σε αυτό που λέει, είτε θα διαφωνήσεις μάλλον.
    Εν με ενοχλεί να διαφωνούν μαζί μου, αλλά ενοχλεί με να ξιτιμάζουν ο ένας τον άλλο με άκυρα σχόλια, επειδή δεν έχουν τι να πουν.
    Εν μεγάλο θέμα το τι λέμε και γιατί και πού, αλλά προσωπικά προσπαθώ να μεν λαλώ πράματα που εν θα έλεα και αν ήμουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον άλλο. Ειδικά κακά πράματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ειχε πέραση τουτο το αστείο βλέπω :) Good good. Πιάνω feedback. Ολους πειράζει να τους βρίζουν αλλά συμφωνώ ότι αμα δεν έχεις κάτι καλό ή επικοδομητικό να πεις καλύτερα να μην πεις τίποτα

      Διαγραφή
  5. εδιάκοψα το διάβασμα μου για να διαβάσω το κείμενο σου (μεγάλη χάρη σου :p) , αλλά αξιζε τον κόπο, μετά εμπηκα στο πειρασμό να διαβάσω κατι σχόλια σε έναν άλλο ιστολόγιο που τσακώνουντε εχει 2μερες και νευριασα και εμεινα και αδιάβαστη (πάλεε)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διαβασμα είναι overrated έτσι κι αλλιώς :) Εν τούτο που λέω τζαι γω. Γιατί να τσακωθείς για δυό μέρες; Μεν με παρεξηγείς. Καταλάβω γιατί να θέλεις να πλακωθείς με τον άλλο αμα είσαστε κοντά. Ειπεν μια κουβέντα παραπάνω, εν το σηκώνεις, πατσαρκάζεστε, τέλος. Είναι primal τουτο. Αλλα από το ιντερνετ; Λαλείς την κουβέντα σου τωρά νευριάζεις τζαι περνά σου ύστερα που λλίην ώρα

      Διαγραφή
  6. Καλά, σε κάθε ανάρτηση τα σχόλια στις φωτό εν όλα τα λεφτα!!! Ολα τα λεφτά λέμε!!!

    Είμαστε όντως ανώριμοι πολιτικά ακόμα, αλλά οκ δίνω ένα ελαφρυντικό στο ότι είμαστε πολλά νεαρό κράτος ακόμα. Πού θα πάει, θα μάθουμε ελπίζω.
    Για τα κακεντρεχή σχόλια στη 2η περίπτωση, εν απλά άθλια. Άθλια.
    Για την 3η περίπτωση ξανασκέφτου το ρε! Υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμούν απεριόριστα την έξυπνη ειρωνία και, αν κρίνω από τα γραφόμενά σου, πρέπει να ήταν απολαυστικό χαχαχα :-Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ! Προσπαθώ να το περάσω σε writing style. Θα σε απογοητεύσω όμως για την τρίτη περίπτωση. Ηταν απλά βλακεία

      Διαγραφή
  7. Χάι και από εμένα :)
    Πολλά ωραίο το κείμενο σου.
    "Έτσι κ'αλλιώς όλα είναι, προσωπικές οπτασίες..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Απαντήσεις
    1. ευχαριστώ πάρα πολύ αλλά μην συνηθίσετε σε τέτοια ποστ γιατί προσπαθώ να τα αποφύγω :)

      Διαγραφή
  9. Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ. Να μου κάμεις μια λίστα με το τι σε απασχολεί για να γράψω και τα υπόλοιπα :)

      Διαγραφή