Μια φορά κι ένα καιρό: Γιατί το Hollywood στρέφεται στα παραμύθια

Εάν παρακολουθείτε σε οποιονδήποτε βαθμό τα τεκταινόμενα στον χώρο του σινεμά τα τελευταία χρόνια, θα έχετε προσέξει πως το Hollywood στρέφεται αργά αλλά σταθερά προς τα παιδικά παραμύθια. "Η Χιονάτη και οι εφτά νάνοι", "Ο Τζακ και η φασολιά", "Η Κοκκινοσκουφίτσα" και το "Χάνσελ και Γκρέτελ" είναι μόνο κάποια από αυτά που κυκλοφόρησαν και σίγουρα όχι τα τελευταία. Οι ηθοπλαστικοί μύθοι παίρνουν "the Michael Bay treatment" και καταλήγουμε μ' αυτό:

Παραμύθια που καμία σχέση δεν έχουν πλέον με παιδικές ιστορίες και που κάποιες φορές καταντούν εντελώς γελοία. Οπως παραδείγματος χάριν:

Για κάποιο λόγο δεν θυμάμαι το shotgun στο παραμύθι αλλά anyway. Ή ίσως προτιμάτε αυτό:

Γιατί όμως το Hollywood στράφηκε ξαφνικά προς τα παραμύθια; Η προφανής εξήγηση είναι ότι τους έχουν τελειώσει οι ιδέες και πλέον απλώνουν τα χέρια τους σε ότι βρουν. Δεν είναι κι άσχημη εξήγηση αλλά ο λόγος είναι εντελώς διαφορετικός. Και να μην ξεχνάμε ότι το 90% της φιλμογραφίας του Jason Statham είναι από μόνο του απόδειξη ότι οι κακές ιδέες δεν έχουν τελειώσει στο Hollywood.

The FUCK you said?

Ο λόγος που το Hollywood στρέφεται προς τα κλασσικά παραμύθια είναι ότι η εκμετάλλευση τους είναι δωρεάν. Τα κλασσικά παραμύθια είναι μέρος της σφαίρας του public domain, δηλαδή κανένας δεν έχει τα πνευματικά δικαιώματα και επομένως τα στουντιο δεν πρέπει να πληρώσουν για να τα χρησιμοποιήσουν.

Πρέπει να καταλάβετε ότι τα πνευματικά δικαιώματα οπουδήποτε εκτός Κύπρου (λόγω μεγέθους, μην φαντάζεστε) είναι a great fucking deal. Γράφεις μια ιστοριουλα για καμιά εβδομάδα, βγάζεις μια φωτογραφία ή γράφεις μια παρτιτουρα και όποιοσδήποτε θέλει να τα χρησιμοποιήσει πρέπει να έρθει να σου καταβάλει πνευματικά δικαιώματα. Είσαι κυριολεκτικά set for life. 

I SAID, THE FUCK YOU SAID TO ME?!?

99 στις 100 δικαστικές διαμάχες που αφορούν ταινίες και σειρές στο εξωτερικό έχουν να κάνουν με ισχυρισμούς για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων και ως αποτέλεσμα οι εταιρείες έχουν on call ένα στρατό δικηγόρους γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό.

Στη Κύπρο έχουμε κάνει την κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας επιστήμη. Και δεν μιλώ για τις εξόφθαλμες περιπτώσεις όπως του δημοσιογράφου Χρύσανθου Τσουρούλλη με το blog του. Παρένθεση εδώ, για να πω πόσο εκνευριστικά υποκριτές είναι όλοι που βγήκαν να τον καταδικάσουν.  Τέλος παρένθεσης.

Διαλέξτε και πάρτε: Φωτογραφίες που οι εφημερίδες χρησιμοποιούν, ολόκληρα άρθρα (οι αθλητικογράφοι ξεσκίζουν τα ελληνικά αθλητικά site), footage που δέιχνουν στις ειδήσεις, μουσική που χρησιμοποιούν στις σειρές και στα σποτ, τα πάντα. Κάντε ένα πείραμα. Κάτσετε να δείτε διεθνείς ειδήσεις στα δελτία της τηλεόρασης και έχετε ανοιχτό το in.gr . Θα εκπλαγείτε να διαπιστώσετε ότι πολλές φορές αντιγράφουν λέξη προς λέξη ολόκληρα άρθα!

IM COMIN THE FUCK OVER! I WILL FUCKING END YOU!

 Σας εγγυώμαι προσωπικά ότι εάν εφαρμοστεί ποτέ αυστηρά ο νόμος πέρι πνευματικών δικαιώματων, οι εφημερίδες θα βάλουν λουκέτο (μόνο έναν δημοσιογράφο διεθνών που παράγει αυθεντική δουλειά ξέρω) και τα δελτία ειδήσεων το βράδυ θα παίζουν μόνο ανταποκρίσεις από το Φεστιβάλ Αγγουριού στη Πάφο.

A, και πριν μου την πει κάποιος που βάζω φωτό χωρίς να πληρώνω, να σας θυμίσω ότι εγώ δεν βγάζω λεφτά από αυτή την ιστορία. Πιστέψτε με, αν μπορούσα να το κάνω θα το έκανα και θα είχα αναφορά σε πηγές για ότι χρησιμοποιώ. 

Τα πνευματικά δικαιώματα λοιπόν ή καλύτερα η έλλειψη διεκδίκησης αυτών είναι ο λόγος που το Hollywood στράφηκε στα παραμύθια. Συνηθίστε το γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει. Σκεφτήκατε να μυριστούν Αισωπο; ΔΩΣΕ! "Ο λαγός και η χελώνα: H κουρσα του θανάτου" και κάτι τέτοια θα έχουμε! Σας αφήνω τώρα γιατί κάποιος είναι στην πόρτα.