Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Γιατί στη Κύπρο βλέπουμε μόνο σαπουνόπερες και το μέλλον της κυπριακής Τηλεόρασης


*FULL DISCLOSURE

Αποφεύγω επιμελώς να γράψω για κυπριακή τηλεόραση επειδή έχω συμφέρον. Εδώ και χρόνια προσπαθώ να μπω στο writing staff οποιασδήποτε σειράς, αλλά πιο εύκολα μπαίνεις στον 33ο Κύκλο της Μασονίας παρά να διεισδύσεις στους κύκλους της κυπριακής τηλεόρασης. Θέλω να είμαι δίκαιος με τα γραφόμενα μου και ίσως αυτό να με εμποδίζει να κάνω την δουλειά σωστά. Προσπάθησα όμως (και πιστεύω τα κατάφερα) να κρατήσω μια ανεξάρτητη άποψη και να κρίνω αντικειμενικά. Επειδή όμως πιστεύω στη δεοντολογία και στο ότι πρέπει ο αναγνώστης να είναι ενήμερος για το ποιόν αυτού που γράφει, οφείλω να είμαι ειλικρινής από την αρχή. Καλή ανάγνωση!


Πριν προχωρήσουμε στο κυρίως μέρος του άρθρου να κάνουμε μια απαραίτητη διευκρίνηση. Οταν κάποιoς ακούει τον όρο "σαπουνόπερα" αυτομάτως σκέφτεται μια σειρά όπου όλοι κάνουν σεξ με όλους, ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάποιος παθαίνει αμνησία και σχεδόν πάντα κάποιος καταλήγει με καρκίνο. O όρος προέρχεται από τις πρώτες καθημερινές μεσημεριανές σειρές που έπαιζαν στις ΗΠΑ (την ώρα που ο άντρας ήταν δουλειά, επομένως απευθυνόταν αποκλειστικά σε γυναίκες) που είχαν ως σπόνσορες εταιρείες με καθαριστικά σπιτιού.

Σκηνή από το "Guiding Light", μία από τις πρώτες σαπουνόπερες. Ξεκίνησε το 1930 σαν ραδιοφωνική σειρά και διήρκησε μέχρι το 2009

Η αντίδραση μας προς αυτού του είδους την τηλεόραση είναι αυτόματα αρνητική και πολύ καλά κάνουμε. Ο όρος "σαπουνόπερα" όμως έχει και δευτερεύουσα σημασία, που έχει να κάνει όχι με το περιεχόμενο αλλά με την φόρμα της σειράς. Σε πολύ γενικές γραμμές, ως σαπουνόπερα ορίζεται μια σειρά η οποία έχει μεγαλύτερο αριθμό επεισοδίων από μια μέση σειρά, μια σεναριακή πλοκή που μπορεί να διαρκέσει πάρα πολλά επεισόδια, διαρκεί πολύ περισσότερες σεζόν από όσο πρέπει και η καθαρή χρονική διάρκεια του επεισοδίου είναι περίπου 30 λεπτά. Οι σαπουνόπερες έχουν και πολλές ομοιότητες ως προς την κινηματογράφηση. Τα φίλτρα στις κάμερες μένουν πάντα τα ίδια (προσέξατε ποτέ ότι ΟΛΟΙ οι τόποι φαίνονται οι ίδιοι;) και στις συζητήσεις μεταξύ δύο προσώπων ακολουθείται σχεδόν ευλαβικά η φόρμουλα "single shot (close up)-single shot (close up)-two shot (medium shot)". Ο λόγος είναι ο εξής: οι ηθοποιοί έχουν τόσες πολλές ατάκες να μάθουν, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που είναι μακράν πιο αποδοτικό για τον σκηνοθέτη΄(σε περίπτωση λάθους, που μοιραία γίνεται συχνά) να "κόβει" από την τελευταία ατάκα του ενός εκ των δύο παρά να ξαναρχίσει από το μηδέν.

Σαπουνόπερα ή "σαπουνόπερα";


Ποιά είναι η διαφορά των δύο; Μια σαπουνόπερα ως προς το περιεχόμενο είναι πάντα χάλια ενώ μια σειρά με φόρμα σαπουνόπερας μπορεί κάλλιστα να είναι πολύ καλή. Παραδείγματος χάριν, το "Gossip Girl" και το "Grey's Anatomy" είναι δύο σειρές με φόρματ σαπουνόπερας που έχουν όμως ψηλό production value.

Ναι κορίτσια, είναι σαπουνόπερα. Deal with it

Για να πάρετε μια ιδέα για τα μεγέθη τα οποία μιλούμε, μια μέση σειρά σε ανοιχτό κανάλι στις ΗΠΑ έχει 20-24 επεισόδια τον χρόνο, η διάρκεια των οποίων είναι μεταξύ 35-45 λεπτά. Η φόρμουλα βεβαίως αυτή τώρα τείνει να αλλάξει, καθώς οι σταθμοί προτιμούν σειρές των 10-12 ωριαίων επεισοδίων που διαρκούν μόνο τρεις μήνες, αλλά ας χρησιμοποιήσουμε το πρώτο παράδειγμα για να έχουμε μια βάση σύγκρισης.
Η μέση σαπουνόπερα έχει 60-80 επεισόδια τον χρόνο ( το "Bold and the Beautiful" έχει συνήθως 60) και δεν σταματούν τον Μάη όπως όλες οι σειρές αλλά τέλη Ιουνίου.
Τώρα, αφού ξεκαθαρίσαμε με ποιό τρόπο θα χρησιμοποιήσουμε την ορολογία "σαπουνόπερα" σ' αυτό το post, νομίζω ότι μπορούμε εύκολα να συμφωνήσουμε ότι οι σειρές στη κυπριακή τηλεόραση έχουν αποκλειστικά το συγκεκριμένο format. Και ο λόγος είναι πολύ απλός:



"Must be funny, In a rich man's world"


Στα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν μια σαπουνόπερα από μια κανονική σειρά, άφησα επίτηδες έξω το πιο καθοριστικό. Οι σαπουνόπερες έχουν πολύ, πολύ πιο χαμηλό προϋπολογισμό και είναι ευκολότερο να γυριστούν. Πρέπει να καταλάβετε ότι η ποιότητα μιας σειράς, για ένα κυπριακό σταθμό, είναι δευτερευούσης σημασίας. Εκείνο που έχει σημασία είναι να γεμίζουν τηλεοπτικό χρόνο (είπαμε, πολλά επεισόδια), να μην κοστίζουν πολύ και να κρατούν τη τηλεθέαση σε επιτρεπτά επίπεδα. Εδώ έγκειται και το ελαφρυντικό που έχουν οι εμπλεκόμενοι στις κυπριακές σειρές. Η πίεση από τους υπεύθυνους των σταθμών για απρόσκοπτη και συνεχή παραγωγή επεισοδίων είναι αφόρητη. Δεν ξέρω αν έχετε οποιαδήποτε ιδέα, αλλά η δουλειά στη τηλεόραση είναι ΠΟΛΥ δύσκολη και αγχώδης, ακόμα και υπό τις καλύτερες συνθήκες. Σκεφτείτε τώρα να έχετε και τους άλλους να σας ζητούν τρία και τέσσερα επεισόδια την εβδομάδα. Στη κυπριακή τηλεόραση, οι εργαζόμενοι φτάνουν σε σημείο που μοιάζουν περισσότερο με εργάτες σε γραμμή παραγωγής εργοστασίου παρά καλλιτέχνες. Οι σειρές στο εξωτερικό είτε που γυρίζονται εξ' ολοκλήρου πριν την προβολή είτε έχουν έξι μήνες απόθεμα. Οταν ήμουν φοιτητής εργαζόμουν σαν video operator σε κυπριακή σειρά και μια φορά κυριολεκτικά γυρίσαμε επεισόδιο το πρωί και έπαιξε το βράδυ. Και μιας και είπαμε για το τι γίνεται στη Κύπρο...

Η κυπριακή πραγματικότητα


Εξομολόγηση. Δεν βλέπω κυπριακή τηλεόραση. Περιορίζομαι μόνο σε σποραδική θέαση προγραμμάτων για να μπορώ να έχω άποψη και κατά τα άλλα δεν ασχολούμαι καθόλου. Δεν είναι όμως επειδή σνομπάρω. Είναι πολύ απλά επειδή δεν με ελκύει η θεματολογία του παρεχόμενου προϊόντος. Με τον περιορισμένο χρόνο λόγω εργασίας (όταν είχα τελοσπάντων) ίσα που φτάνω να δω τις ξένες σειρές που θέλω. Δεν μένει χρόνος για τίποτε άλλο. Δύο σειρές μόνο έβλεπα περισσότερο από τις άλλες, το "Αίγια Fuxia" (σειρά που να σπάζει τον 4ο τοίχο και είναι τίγκα στους αναχρονισμούς; Count me in) και την "Λίμνη" (καλύτερο opening sequence σε κυπριακή σειρά ever) που πήγε όμως άπατη (Χα! Εκαμα pun) χάρη στη θρυλική αναποτελεσματικότητα του προγραμματισμού του ΡΙΚ. Fun fact. Το ΡΙΚ είναι ο μοναδικός τηλεοπτικός σταθμός παγκοσμίως που κατάφερε (επειδή περί επιτεύγματος πρόκειται) να θάψει το "Friends". Epic fail όχι μαλακίες.



Αλλο πράγμα είναι όμως το "δεν μου αρέσει" και άλλο το "οι κυπριακές σειρές δεν είναι το ίδιο με τις ξένες". Αυτό είναι βλακώδες. Βεβαίως και δεν είναι το ίδιο! Η διαφορά στη δαπάνη που χωρίζει μια κυπριακή σειρά με μια σειρά της Αμερικής δεν είναι μεγάλη αλλά χαώδης! Το "Game of Thrones" στοιχίζει 10 εκ. δολλάρια το επεισόδιο, 3 εκ. το κάθε επεισόδιο του "House M.D" και στη τελευταία σεζόν του "Friends" οι ηθοποιοί αμοίβονταν με ένα εκατομμύριο το επεισόδιο έκαστος!
Χωρίς να ξέρω τους ακριβείς αριθμούς, στοιχηματίζω τις εναπομείνασες τρίχες στο κεφάλι μου ότι οι συλλογικές δαπάνες των κυπριακών σειρών για φέτος ίσα που φτάνουν να καλύψουν το τρόλει με τα τρόφιμα που φέρνει μια σειρά στο εξωτερικό καθημερινά για να τρώει το προσωπικό. Το να συγκρίνουμε επομένως τα δύο είναι άδικο προς την κυπριακή παραγωγή και η προσδοκία ότι κάποτε θα φτάσουμε το ίδιο επίπεδο είναι ουτοπική το ελάχιστο.

Αν και θα ήθελα να δω τον Τσουρή σαν Stark. Im dead serious

Η έλλειψη χρημάτων όμως δεν δικαιολογεί κάποιες από τις προχειρότητες που βλέπουμε στη κυπριακή τηλεόραση. Η πενία τέχνας κατεργάζεται και όχι μιλλοσφοτζίσματα. Ναι μεν δεν έχουμε τα λεφτά για να γυρίσουμε ένα action sequence όπως στον πιλότο του "Revolution", ναι μεν η πίεση είναι απάνθρωπα αφόρητη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι παίρνουμε λευκή επιταγή για να κάνουμε κακή δουλειά. Υπάρχουν τομείς που μπορεί να βελτιωθεί το εγχώριο προϊόν, χωρίς αυτό να επιβαρύνει οικονομικά την παραγωγή. Εκείνο που χρειάζεται είναι διάθεση να δουλέψεις σκληρά και δημιουργικότητα. Η τηλεόραση είναι μαγεία, ένα φανταστικό ταξίδι σε ένα άλλο κόσμο και εκείνοι που εργάζονται εκεί οφείλουν να κάνουν αυτό το ταξίδι όσο πιο πραγματικό γίνεται. Να σας δώσω όμως λίγα  παραδείγματα.
Είδατε ποτέ σας σκηνή με ξύλο στη κυπριακή τηλεόραση; Είναι τόσο fake που κάνουν το wrestling να φαίνεται ντοκυμαντέρ. Οταν μια σειρά στο εξωτερικό θέλει να συμπεριλάβει σκηνή με σωματική βία, ζητούν από επαγγελματίες να την χορογραφήσουν και να διδάξουν στη συνέχεια αυτή τη χορογραφία στους ηθοποιούς. Για να πάρετε μια ιδέα, ορίστε η πρόβα της χορογραφίας της σκηνής στο μπαρ από το "Serenity". Btw, είναι real time. Wow.



Τώρα, κανένας δεν περιμένει τέτοιο αποτέλεσμα από κυπριακή τηλεόραση. Αλλά πόσο δύσκολο είναι βρε αδερφέ δηλαδή να βρεθεί ένας καθηγητής πολεμικών τεχνών και να του ανατεθεί να χορογραφήσει μια σκηνή για να φαίνεται πιο αληθινή;
Ενας άλλος τομέας που υποτιμούμε, είναι η μουσική επένδυση. Στην Αμερική η σωστή μουσική επένδυση είναι καριέρα. Χρειάζεται ειδική γνώση, προσοχή και μπόλικος χρόνος για να "ντύσεις" μουσικά μια σειρά. Και η σωστή μουσική επένδυση μπορεί να διαφοροποιήσει εντελώς το περιεχόμενο. Danger music για να προσθέσεις αγωνία, μια συγχορδία έγχόρδων ή πιάνο για να τονίσει δραματικότητα, σκληρό ροκ για action sequence και τραγούδια που δεν προχωρούν την πλοκή αλλά λειτουργούν σαν fillers. Είναι μεν επίπονη και μακρά διαδικασία αλλά στη Κύπρο συνηθίζουμε απλά να ρίχνουμε ένα σύγχρονο τραγούδι και κλείσαμε. Χρειάζεται περισσότερη δουλειά από αυτό και δεν είναι δύσκολο. Απλά απαιτεί περισσότερο χρόνο.

H φωτογραφία είναι εδώ για να σπάζει το κείμενο. Plus, I like red. Να χαρείτε , μην μου αποδώσετε αλλότρια κίνητρα

Ενα τρίτο σημέιο που δεν δουλεύει σωστά, είναι η προώθηση των σειρών. Πως είναι δυνατόν κανένας από τους σταθμούς μας να μην έχει δικό του κανάλι στο YouTube;! Το επιθυμητό κοινό για τους διαφημιστές είναι οι 18-49 και οι νέοι σήμερα παρακολουθούν λιγότερη τηλεόραση από ποτέ. Την εποχή του Facebook και του Twitter, πως γίνεται να προωθηθεί μια σειρά χωρίς το ίντερνετ; Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει για σωστό μάρκετινγκ σειράς είναι το post του trailer στο YouTube σε υψηλή ευκρίνεια, η διάθεση wallpapers και screensavers, τα behind the scenes της σειράς, δηλώσεις από τους συντελεστές και όλα σε μορφή που να είναι συμβατή με κινητά. Τι να σου κάνουν 40 trailers στο πρόγραμμα του σταθμού αν δεν τα βλέπει κανένας, εκτός από τους ηλικιωμένους;

"Κόρη Τερψιχόρη, είδα μια διαφήμιση σειράς τζαι αρεσεν μου πολλα! Να το πουμε τζαι στους υπόλοιπους στο γεροκομείο να την βλέπουμε μαζί! Τωρά που σε έχω στο τηλέφωνο, είδα πα στο laptop του αγγονα μου κάτι με cream pie. Ηντα συνταγή εν τούτη;"

Κάτι άλλο επίσης που δεν μου αρέσει, είναι η υποτίμηση της τηλεοπτικής παιδείας του συγχρονου τηλεθεατή. Για λόγους που δεν καταλαβαίνω, επιμένουμε να γυρίζουμε σκηνές που είναι εξόφθαλμα ψεύτικες. Θυμάστε το πρώτο επεισόδιο του "Ασπρα Μπαλόνια", που κατέληξε με ένα δυστύχημα με μια λευκή BMW; Το αυτοκίνητο ήταν μια χαρά, η μοτοσικλέττα με την οποία συγκρούστηκε ήταν απλά γερμένη στο έδαφος και η πρωταγωνίστρια απλωμένη στο δρόμο. Στη ζωή μου δεν έχω κάτι πιο ψεύτικο. Γιατί να το κάνουν εξ' αρχής; Γιατί να μην στηριχτούν στη τηλεοπτική παιδεία μας και να βρουν άλλο τρόπο να το κάνουν; Θα γούσταρα τρελλά αν είχε πραγματικό δυστύχημα, με πυροτεχνικά και σύγκρουση υψηλής ταχύτητας! Αλλά αφού το budget δεν υπάρχει, γιατί να καταφύγουμε σε μια τόσο φτηνή λύση;
Θέλετε πιο συγκεκριμένα; Είδα ένα επεισόδιο πέρσι του "Λύκε-λύκε" στο οποίο τρεις από τους πρωταγωνιστές πέρασαν το μισό επεισόδιο στον ακριβώς ίδιο τόπο μπροστά από την πισίνα του σπιτιού και ο ένας μάλιστα είχε κι απόχη στο κεφάλι. Σε ποιό σύμπαν αυτή είναι μια πιστευτή περίπτωση; Γιατί δεν μπορούσαν δηλαδή οι παραγωγοί να σκαρφιστούν ένα άλλο περιστατικό που θα μετέφερε την δράση αλλού; Το μοναδικό πράγμα που δείχνει αυτό είναι ότι τους τελείωσαν οι ιδέες και έπρεπε να γεμίσουν κάπως τηλεοπτικό χρόνο. Μπορούσε να γίνει πολύ καλύτερα, μπορούσε να ήταν πολύ πιο πιστευτό.

Σπαζει το κείμενο. Ας μην επαναλαμβανόμαστε

Αλλη περίπτωση. Στη σειρά "Φόντο Κόκκινο", η κόρη του Σταύρου Λούρα ήταν καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Δεν παρακολουθούσα την σειρά για να ξέρω τι δουλειά έκανε ο χαρακτήρας του κ. Λούρα, αλλά κρίνοντας από το εσωτερικό του σπιτιού θα πρέπει να ήταν μέσου ή ανώτερου εισοδήματος. Για τις δύο πρώτες σεζόν όμως, η κόρη βρισκόταν σε ένα από εκείνα τα αναπηρικά καροτσάκια που έχουν για μεταφέρουν ασθενείς στο νοσοκομείο ή να κατεβάσουν επιβάτες από αεροπλάνο. Δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση, ένας πατέρας που ήταν τόσο αφοσιωμένος στα παιδιά του και είχε τους οικονομικούς πόρους, να άφηνε την κόρη του σε ένα τέτοιο καροτσάκι. Είναι κάθετα ενάντιο στον χαρακτήρα του και του αφαιρεί πόντους αληθοφάνειας. Μπορεί να πείτε "χαρά στο πράμα", αλλά θα έχετε λάθος. Γιατί είναι το άθροισμα αυτών ακριβώς των λεπτομερειών που ξεχωρίζουν μια καλή σειρά από μια εξαίρετη σειρά. Ο διάβολος είναι στις λεπτομέρειες.
Για να είμαστε δίκαιοι, η παραγωγή της σειράς διόρθωσε το λάθος στη τρίτη νομίζω σεζόν.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αλλά νομίζω ότι I made my point. Αν όμως χρεώσουμε όλα αυτά στη πίεση που αντιμετωπίζουν οι δημιουργοί, υπάρχει τουλάχιστον ένας σταθμός ο οποίος θα έπρεπε να ξεχωρίζει. Το ημικρατικό μας κάναλι έχει τους τρόπους να σηκώσει κεφάλι και να χαράξει τον δρόμο στην παραγωγή σειρών. Να γίνει το μέτρο σύγκρισης. Και μιας και μιλούμε γι' αυτό...


To ΡΙΚ δεν θα πρέπει να ασχολείται ούτε με τηλεθέαση, ούτε με διαφήμιση



Δεν είμαι απολύτως βέβαιος γιατί δεν είμαι δικηγόρος, αλλά νομίζω ότι εάν τα ιδιωτικά κανάλια μηνύσουν το Ραδιοφωνικό Ιδρυμα Κύπρου για αθέμιτο ανταγωνισμό, μπορεί και να έχουν υπόθεση. Το παιχνίδι εδώ είναι στημένο και οι πιθανότητες είναι συντριπτικά υπέρ του ημικρατικού καναλιού. Τα ιδιωτικά κανάλια δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συναγωνιστούν το ΡΙΚ, για τον εξαιρετικά απλό λόγο ότι χρηματοδοτείται από το κράτος και αυτή η χρηματοδότηση θα έρθει βρέξει-χιονίσει. Ο προϋπολογισμός του ΡΙΚ για το 2012 ανήλθε στα 42,423 εκ. ευρώ και είμαι 99% σίγουρος ότι ο συνδυασμένος προϋπολογισμός των υπόλοιπων ανοιχτών καναλιών είναι μικρότερος.

Ορίστε κάτι που δεν ξέρατε για το ΡΙΚ. Οι στύλοι από την πίσω πλευρά, εκεί που είναι το Vienna, δεν είναι απλοί στύλοι. Είναι οι ράγες από τον σιδηρόδρομο που υπήρχε στο νησί. True fucking story. Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε εκεί, check it out for yourselves

Τώρα το γιατί ο προϋπολογισμός του ΡΙΚ βρίσκεται σε ύψος που θα αποθάρρυνε ακόμα και τον Εντμουντ Χίλαρι, είναι εύκολο να εξηγηθεί. Υπάρχει εντός του Ιδρύματος μια δράκα ανθρώπων που αμείβονται με γελοία ψηλούς μισθούς, για να εκτελέσουν εργασία για την οποία άλλοι συνάδελφοι τους παίρνουν ψίχουλα. Οι καθεχρόνιες προσαυξήσεις του μόνιμου προσωπικού, που δεν αντανακλούν την παραγωγικότητα αλλά μόνο την αρχαιότητα, επιβάρυναν το Ιδρυμα σε βαθμό που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα.
Μιας και το ΡΙΚ δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να παίρνει λεφτά από το κράτος (και ούτε πρέπει, όλες οι χώρες χρειάζονται έναν κρατικό σταθμό κατά την προσωπική μου γνώμη), ο μοναδικός τρόπος να μπορούν οι ιδιωτικοί σταθμοί να συναγωνιστούν επί ίσοις όροις είναι το ΡΙΚ να σταματήσει να έχει έσοδα από διαφημίσεις. Αν το Sigma δεν πάρει σεντ από διαφήμιση για ένα χρόνο θα το κλείσει το κατάστημα. Ενώ το ΡΙΚ μπορεί να επιβιώσει και χωρίς αυτή. Αρα, ποιός ο λόγος να κόβει φέτες από την μοναδική πίτα που τρέφει των ανταγωνισμό; Είναι κατάφωρα άδικο και θα πρέπει να σταματήσει άμεσα.
Ο απογαλακτισμός από το πλούσιο βυζί της διαφήμισης όμως δεν θα πρέπει να έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ποιότητα του παρεχόμενου προϊόντος. Ακριβώς επειδή τα λεφτά θα έρθουν ότι και να γίνει, το ΡΙΚ πρέπει  να γίνει το μέτρο με το οποίο θα συγκρίνονται όλοι οι υπόλοιποι. Θέλει ο σκηνοθέτης του "Μοιραία Φεγγάρια" να στέιλει footage στο εξωτερικό για να του περάσουν CGI; Να του δώσουν λεφτά. Θέλει να φέρει 100 κομπάρσους για να κάνει μια σκηνή πιο πιστευτή; Να του δώσουν λεφτά. Θέλει να γυρίσει την σειρά με κάμερα μεγαλύτερης ευκρίνειας; ΝΑ-ΤΟΥ-ΔΩΣΟΥΝ-ΛΕΦΤΑ. Το μονάδικο κριτήριο που θα πρέπει να εφαρμόζεται είναι το κατά πόσον τα λεφτά θα αυξήσουν αποτελεσματικά την αξία της παραγωγής.

Για να σπαζ... Υοu know what? Fuck it

Κι αν οι σειρές δεν έχουν την αναμενόμενη τηλεθέαση; Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το μοναδικό πράγμα που παίζει ρόλο είναι η ποιότητα του παρεχόμενου προϊόντος να είναι σε ψηλά επίπεδα. Να μου πείτε τώρα: "Ντάξ ρε φίλος. Και που θα βρούν τα λεφτά;". Σε αυτό απαντώ ότι α) δεν είναι δουλειά δική μου να λύσω τα προβλήματα τους, υπάρχει κόσμος που πληρώνεται αστρονομικά ποσά για να κάνει ακριβώς αυτό και β) ορίστε μια ιδέα πρόχειρη. Γιατί το ΡΙΚ να μην κάνει μια συμφωνία με ένα κολλέγιο, για να παίρνει ως εκπαιδευόμενους φοιτητές των ΜΜΕ; Παίρνει λεφτά από το κολλέγιο, χαμηλώνει το κόστος παραγωγής αφού οι φοιτητές θα δουλεύουν για ψίχουλα και credits και μπορεί να εντοπίσει και μελλοντικά ταλέντα για εργοδότηση. Το ΡΙΚ εξοικονομά λεφτά, το κολλέγιο αποκτά κύρος για on hand εκπαίδευση και οι φοιτητές κερδίζουν εμπειρίες και γνωριμίες. Το ημικρατικό κανάλι έχει την ευκαιρία να γίνει σχολείο για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ του αύριο, εκπληρώνοντας παράλληλα και την κοινωνική του αποστολή. Everybody wins. Απλά πράγματα.

Το μέλλον της κυπριακής παραγωγής


Κλείνοντας, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε ότι η παραγωγή σειρών στη Κύπρο έχει κάνει όχι βήματα μπροστά τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά άλματα ολυμπιακού επιπέδου. Ο καιρός του Μανώλη και της Κατίνας έχει περάσει ανεπιστρεπτί και προχωρούμε μόνο μπροστά. Η λογική λέει ότι κάποτε θα φτάσουμε το μάξιμουμ των δυνατοτήτων μας. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει πριν αλλάξει ο τρόπος που γυρίζονται οι σειρές. Μέσα στα επόμενα χρόνια όλοι οι σταθμοί θα σταματήσουν να γυρίζουν σειρές κι αντ' αυτού θα τις αγοράζουν έτοιμες από εταιρείες παραγωγής. Θα τους έρχεται σαφώς πιο φτηνά και η δουλειά θα είναι πολύ καλύτερη. Ήδη η βιομηχανική Δαλιού πάει να εξελιχτεί στο δικό μας Hollywood. Την τελευταία φορά μέτρησα 4 στούντιο παραγωγής εκεί και όλα έχουν δουλειά.
Να σας δώσω μια ιδέα για την διαδικασία παραγωγής που θα ακολουθείται στο μέλλον. Η εταιρεία παραγωγής θα παίρνει ένα σενάριο και θα γυρίζει ένα επεισόδιο (πιλότος). Η εταιρεία θα παίρνει τον πιλότο στα κανάλια, με την ελπίδα κάποιο να αγοράσει την σειρά. Μπορεί και να χρησιμοποιούν focus group για να μετρήσουν την ακροαματικότητα αλλά αμφιβάλλω. Το κανάλι θα παραγγέλει επεισόδια για μία σεζόν (αν κρίνουν ότι θα είναι επιτυχία) αλλά το πιο πιθανόν θα είναι μέχρι τον Γεννάρη, χρονικό σημείο που θα επανεξετάσουν την σειρά. Αν έχει επιτυχία, πάμε μέχρι το τέλος της χρονιάς. Αν όχι, bye-bye. Μπορεί να ακούγεται κάπως σκληρό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα του χώρου. Και θα είναι προς όφελος δικό μας αφού ο ανταγωνισμός θα σπρώχνει την ποιότητα προς τα πάνω. Αυτό θα είναι το μέλλον της κυπριακής τηλεόρασης και όσον αφορά τουλάχιστον εμένα, Ι can't wait.

Σας ευχαριστώ που με αφήσατε να σας διασκεδάσω! Τα λέμε την επόμενη φορά!


10 σχόλια:

  1. Έγραψες πολλές αλήθειες δαμέσα. Αλλά ας γίνει και λίον το κυπριακό κοινό πιο απαιτητικό τότε ίσως τα φαινόμενα "φόντο κόκκινο" θα εκλείψουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οντως, αλλά οι μετρήσεις τηλεθέασης της AGB βρωμούν περισσότερο που ψαραγορά το μεσημέρι. Υπαρχει ιστορία εκεί και κάποιος θα την ανακαλύψει κάποτε

      Διαγραφή
  2. Φίλε,
    Μπράβο.
    Δεν θα σχολιάσω την εγκυρότητα και την αυθεντική φωνή σου μέσα από τις λέξεις αυτές. Είναι ήδη γνωστό.
    Απλά να τονίσω ότι άλλο πράγμα ο σεναριογράφος, ποιητής, συγγραφέας κτλ κτλ, και άλλο ο συντάκτης (αγγλιστί editor).
    Δουλειά του συντάκτη? Να κόβει. Να κόβει. Να κόβει.
    Ούτε εγώ θέλω να παρεξηγηθώ. Μπορεί όντως να υπάρχουν επαγγελματίες editors στην κυπριακή τηλεόραση. Μπορεί να κάνω λάθος. Μπορεί να είμαι ανίδεος.
    Άλλα το κάνω πάντα με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ και να είσαι καλά! Το πρόβλημα δεν είναι να υπάρχουν επαγγελματίες editors. Το editing δεν είναι πυρηνική επιστήμη, ιδίως το editing για ειδήσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία χρησιμοποιά το Adobe Premiere, το οποίο μπορείς κυριολεκτικά να μάθεις σε δύο μήνες. Τα υπολοιπα είναι θέμα τριβής για να αποκτήσεις ταχύτητα και το μάτι σου να "κόβει". Εκεί που χρειάζεται ταλέντο είναι στο δημιουργικό editing, που πρέπει να έχεις και σκηνοθετική παιδεία. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του editor είναι διεκπεραιωτικό, αναλόγως του shooting list που παίρνει από τον σκηνοθέτη/παραγωγό. Επειδή όπως έγραψα το φόρματ των σειρών μας είναι σχεδόν πάντα το ίδιο, δεν χρειάζεται να έχεις και ιδιαίτερα ταλαντούχο editor για να κάνεις την δουλειά σου. Επανερχόμαστε στα λεφτά. Εάν υπάρχει χρήμα για μεγαλύτερη παραγωγή, τόσο δυσκολεύει η δουλειά όλων των εμπλεκομένων, τόσο καλύτεροι πρέπει να είναι οι υπαλλήλοι

      Διαγραφή
    2. Πάρα πολύ καλά τα γράφεις για άλλη μία φορά! Κάμνεις με να γελώ ενώ ταυτόχρονα σούζω την κκελλέ μου κατανοώντας τα προβλήματα της σύγχρονης κυπριακής τηλεόρασης (και σκέφτου, ούτε καν βλέπω τηλεόραση και κάθισα και το διάβασα όλο!)
      Έχω να σημειώσω το εξής: λες "[το Ρικ] μπορεί να εντοπίσει και μελλοντικά ταλέντα για εργοδότηση"...σίριουσλι;;; Πού πότε το ταλέντο μπορεί να εκτοπίσει το μέσον σε τούτο τον τόπο; δυστυχώς...
      Επίσης, τι εννοείς "ο ένας μάλιστα είχε κι απόχη στο κεφάλι";;;;; Δηλαδή για 30 λεπτά εφορούσε μιαν απόχη στην κκελλέ του; Για ομορφκιά ή κάτι έπαθε το παιδί, να πάμε να το βοηθήσουμε;
      ΥΓ: ό,τι ταινίες κατέβασα (ήβρα τυχαία στο δρόμο, μεν φανταστείς ότι χρησιμοποιώ τόρεντζ φτου κακά) που εισηγήθηκες εδώ, σε δικαίωσαν! Συνέχισε την καλή δουλειά (για κάποιο λόγο εν ακούεται τόσο καλό όσο το "keep up the good work")!!

      Διαγραφή
    3. Αγαπητέ/η Eolica, το ότι δεν το κάμνουν (scouting για ταλέντα)εν σημαίνει ότι δεν ΘΑ πρεπει να το κάμνουν. Είναι συνήθης πρακτική το internship σε σοβαρές εταιρείες, κυρίως MME που (αλήθκεια να λέγεται) ότι πιάσεις που τον άλλο σχετικά με creativity θα το πιάσεις στην αρχή. Για το μέσο θα συμφωνήσω και είναι λυπητερό...
      ΟΠΩΣ ΣΟΥ ΤΟ ΛΑΛΩ. Ειshεν την απόχη που καθαρίζουμε την πισίνα πάνω στη κκελλέ του το πλάσμα. κάθε φορά που έκοφκε αλλού ελάλουν "εν γίνεται ρε αδερφέ, εννα κάμουν κάτι άλλο", αλλά ατού τζιαμε τζαι οι τρεις, τζαι ο μαλάκας με την απόχη.
      Τούτη είναι από τις καλύτερες κουβέντες που έχω ακούσει! Η χαρά μου να διασκεδάζει ο άλλος με τις επιλογές μου!

      Διαγραφή
  3. ΑγαπητΗ παρακαλώ! :) Ο τύπος με την απόχη να πάει να έβρει το ανέκδοτο από όπου εφκήκε τζιαι να μας αφήσουν ήσυχους οι κυπριακές σαπουνόπερες παρακαλώ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εν τζαι φταίει ο καημένος! Οτι του γράψουν εννα πει! Φταίει τζείνος που επιμένει να γράφει μόνος μια σειρά. Ενδεικτικά να σου πω ότι η average σειρά εχει writing staff από δέκα άτομα (πάνω-κάτω) ΣΥΝ ο head writer που είναι και ο μοναδικός που είναι credited

      Διαγραφή