Ενα από τα πιο πρωτότυπα επεισόδια της εξαίρετης σειράς "The West Wing" είναι το 78ο (μεσούσης της 4ης σεζον), το οποίο φέρει τον τίτλο "The Long Goodbye". Η μοναδικότητα του επεισοδίου έγκειται από την μια στο ότι είναι το πρώτο όπου ο πρόεδρος Bartlett ( Martin Sheen) και η γραμματέας Dana Moss (Janel Moloney) δεν έμφανίζονται καθόλου και από την άλλη στο ότι το μεγαλύτερο μέρος της δράσης λαμβάνει χώραν εκτός των διαδρόμων του Λευκού Οίκου. Μια επιπρόσθετη διαφορά, αν θέλετε να πάτε πολύ βαθιά, είναι ότι το επεισόδιο δεν είναι γραμμένο από τον δημιουργό της σειράς Aaron Sorkin αλλά από τον θεατρικό συγγραφέα Jon Robin Baitz.
Το επεισόδιο είναι ένα προσωπικό ταξίδι (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για την εκπρόσωπο Τύπου του Λευκού Οίκου Claudia Jean (C.J.) Cregg, την οποία υποδύεται εξαιρετικά η σαφέστατα υποτιμημένη Alison Janney. Η C.J. καλείται να δώσει μια ομιλία στο reunion του λυκείου της, με τίτλο "Η υπόσχεση μιας γενιάς". Ο ιδιαίτερα πομπώδης τίτλος της ομιλίας δεν είναι όμως το μόνο που αποθαρρύνει την δυναμική εκπρόσωπο Τύπου από το να επιστρέψει στη γενέτειρα της. Το ταξίδι στη λεωφόρο των αναμνήσεων προϋποθέτει ότι η C.J. πρέπει να επισκεφτεί και τον πατέρα της, που πάσχει από Αλτζχάιμερ. Η σειρά έκανε ήδη από προηγούμενα νύξη για την κατάσταση του πατέρα της C.J., όταν σε εκμυστηριεύτηκε στους φίλους της ότι "ξεχνάει πράγματα".
H C.J. φτάνει στο πατρικό της, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι η κατάσταση του πατέρα της έχει χειροτερέψει και ότι η τελευταία του γυναίκα (η καθηγήτρια των Αγγλικών της C.J.) τον έχει εγκαταλείψει, μην μπορώντας να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο να τον φροντίζει καθημερινά όταν η ασθένεια πάρει στροφή προς το χειρότερο.
Η C.J. συνεχίζει να αναζητά λύσεις για τον πατέρα της (προσφέρεται ακόμα και να εγκαταλείψει την δουλειά της) και ένας φίλος από τα παλιά αποδεικνύεται ως η ιδανική διαφυγή από την πραγματικότητα.
Ενώ η ώρα της για την ομιλία της πλησιάζει, η C.J. αντιλαμβάνεται το πραγματικό νόημα της υπόσχεσης της γενιάς της, συμφιλιώνει τον πατέρα της με την μητριά του και υπόσχεται ότι θα επισκέπτεται περισσότερο, για να εκμεταλλευτεί τον λίγο χρόνο που τους μένει..
Ο τίτλος της σειράς προέρχεται από τον ευφημισό που έδωσαν οι γιατροί στην ασθένεια. Ο μακρύς αποχαιρετισμός αναφέρεται βεβαίως στη σταδιακή απώλεια της συνείδησης των ασθενών και την αγωνία των δικών τους ανθρώπων, που τους βλέπουν λίγο λίγο να "φεύγουν".
Μια μικρή απόκλιση από το σύνηθες περιεχόμενο του μπλογκ, αν μου επιτρέπετε. Οι εκφυλιστικές ασθένειες του εγκεφάλου (όπως Πάρκινον και Αλτζχάιμερ) είναι από τις πιο σοβαρές ασθένειες που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Ο λόγος βεβαίως είναι ότι τα εγκεφαλικά κύτταρα είναι τα μοναδικά που δεν αναπλάθονται, έτσι η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Αν και τέτοιου είδους ασθένειες είναι γνωστές εδώ και χρόνια, θεραπεία δεν έχει ακόμα βρεθεί.
Τι να λέει άραγε για το ανθρώπινο είδος, όταν δαπανούνται δισεκατομμύρια για την έρευνα για καλλυντικά, (που δεν έχουν σχεδόν καμία διαφορά μεταξύ τους) και θεραπείες στητικής δυσλειτουργίας αλλά ψίχουλα για σοβαρή, επιστημονική, ιατρική έρευνα; Η χρηματοδότηση για έρευνα παρέχεται μόνο στα πλαίσια "ευγενούς πολιτικής" των εταιρειών ή εάν οι πιθανότητες για επιτυχή κατάληξη είναι αυξημένες. Ναι, καλά διαβάσατε. Για να έχουν αποτελέσματα, οι ερευνητές πρέπει να φέρουν αποτελέσματα από πριν!
Η ανθρώπινη ματαιοδοξία όμως και η απληστία δεν είναι οι μόνοι λόγοι που δεν έχει ακόμα βρεθεί θεραπεία. Μεγάλο μερίδιο φέρει και η οργανωμένη θρησκεία, κυρίωςν η καθολική εκκλησία, καθώς η έρευνα με βλαστοκύτταρα (ο καλύτερος τρόπος για να βρεθεί αποτέλεσμα) θεωρείται μεγάλη αμαρτία. Το ότι η θρησκεία μπλοκάρει τον δρόμο της προόδου, σίγουρα δεν είναι κάτι που εκπλήσσει κανένα. Οταν ο Michael J. Fox (που πάσχει από Πάρκινσον ) εμφανίστηκε στη τηλεόραση για να επηρεάσει την αμερικάνικη κοινή γνώμη να συνεναίσει με την έρευνα στα βλαστοκύτταρα, η οργανωμένη θρησκευτική δεξιά φρόντισε να του επιτεθεί με όλο της το αρρωστημένο μένος.
Δεν έχω ιδέα πως να κλείσω αυτό το ποστ. το σκέφτομαι εδώ και ώρα αλλά δεν έχω καταλήξει πουθενά. Ο κόσμος του σινεμά και της τηλεόρασης, έχει ένα σαφέστατο πλεονέκτημα με την πραγματικότητα. Εκεί όλα συμβαίνουν για συγκεκριμένο σκοπό και τα πάντα έχουν νόημα, αν και στην αρχή δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Στρώμα με στρώμα, λεπτό με λεπτό, σκηνή με σκηνή, οι δημιουργοί του μαγικού κόσμου μας αποκαλύπτουν το νόημα και μας οδηγούν προς την αριστοτέλεια τελείωση, όταν με την κάθαρση θα φτάσουμε στο τέλος του ταξιδιού μας, πιθανότατα σοφότεροι απ' ότι το ξεκινήσαμε. Στη ζωή τα πράγματα δεν είναι έτσι. Στη ζωή δεν υπάρχει καθαρό μονοπάτι, ότι γίνεται δεν έχει σκοπό και πολλές φορές τα πράγματα πάνε λάθος γιατί έτσι. Χωρίς εξήγηση, χωρίς δικαιολογία. Απλά έτσι.
Τα σχόλια για το συγκεκριμένο ποστ έχουν απενεργοποιηθεί. Ευχαριστώ για την κατανόηση
Το επεισόδιο είναι ένα προσωπικό ταξίδι (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για την εκπρόσωπο Τύπου του Λευκού Οίκου Claudia Jean (C.J.) Cregg, την οποία υποδύεται εξαιρετικά η σαφέστατα υποτιμημένη Alison Janney. Η C.J. καλείται να δώσει μια ομιλία στο reunion του λυκείου της, με τίτλο "Η υπόσχεση μιας γενιάς". Ο ιδιαίτερα πομπώδης τίτλος της ομιλίας δεν είναι όμως το μόνο που αποθαρρύνει την δυναμική εκπρόσωπο Τύπου από το να επιστρέψει στη γενέτειρα της. Το ταξίδι στη λεωφόρο των αναμνήσεων προϋποθέτει ότι η C.J. πρέπει να επισκεφτεί και τον πατέρα της, που πάσχει από Αλτζχάιμερ. Η σειρά έκανε ήδη από προηγούμενα νύξη για την κατάσταση του πατέρα της C.J., όταν σε εκμυστηριεύτηκε στους φίλους της ότι "ξεχνάει πράγματα".
H C.J. φτάνει στο πατρικό της, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει ότι η κατάσταση του πατέρα της έχει χειροτερέψει και ότι η τελευταία του γυναίκα (η καθηγήτρια των Αγγλικών της C.J.) τον έχει εγκαταλείψει, μην μπορώντας να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο να τον φροντίζει καθημερινά όταν η ασθένεια πάρει στροφή προς το χειρότερο.
Η C.J. συνεχίζει να αναζητά λύσεις για τον πατέρα της (προσφέρεται ακόμα και να εγκαταλείψει την δουλειά της) και ένας φίλος από τα παλιά αποδεικνύεται ως η ιδανική διαφυγή από την πραγματικότητα.
Ενώ η ώρα της για την ομιλία της πλησιάζει, η C.J. αντιλαμβάνεται το πραγματικό νόημα της υπόσχεσης της γενιάς της, συμφιλιώνει τον πατέρα της με την μητριά του και υπόσχεται ότι θα επισκέπτεται περισσότερο, για να εκμεταλλευτεί τον λίγο χρόνο που τους μένει..
Ο τίτλος της σειράς προέρχεται από τον ευφημισό που έδωσαν οι γιατροί στην ασθένεια. Ο μακρύς αποχαιρετισμός αναφέρεται βεβαίως στη σταδιακή απώλεια της συνείδησης των ασθενών και την αγωνία των δικών τους ανθρώπων, που τους βλέπουν λίγο λίγο να "φεύγουν".
Μια μικρή απόκλιση από το σύνηθες περιεχόμενο του μπλογκ, αν μου επιτρέπετε. Οι εκφυλιστικές ασθένειες του εγκεφάλου (όπως Πάρκινον και Αλτζχάιμερ) είναι από τις πιο σοβαρές ασθένειες που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Ο λόγος βεβαίως είναι ότι τα εγκεφαλικά κύτταρα είναι τα μοναδικά που δεν αναπλάθονται, έτσι η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Αν και τέτοιου είδους ασθένειες είναι γνωστές εδώ και χρόνια, θεραπεία δεν έχει ακόμα βρεθεί.
Τι να λέει άραγε για το ανθρώπινο είδος, όταν δαπανούνται δισεκατομμύρια για την έρευνα για καλλυντικά, (που δεν έχουν σχεδόν καμία διαφορά μεταξύ τους) και θεραπείες στητικής δυσλειτουργίας αλλά ψίχουλα για σοβαρή, επιστημονική, ιατρική έρευνα; Η χρηματοδότηση για έρευνα παρέχεται μόνο στα πλαίσια "ευγενούς πολιτικής" των εταιρειών ή εάν οι πιθανότητες για επιτυχή κατάληξη είναι αυξημένες. Ναι, καλά διαβάσατε. Για να έχουν αποτελέσματα, οι ερευνητές πρέπει να φέρουν αποτελέσματα από πριν!
Η ανθρώπινη ματαιοδοξία όμως και η απληστία δεν είναι οι μόνοι λόγοι που δεν έχει ακόμα βρεθεί θεραπεία. Μεγάλο μερίδιο φέρει και η οργανωμένη θρησκεία, κυρίωςν η καθολική εκκλησία, καθώς η έρευνα με βλαστοκύτταρα (ο καλύτερος τρόπος για να βρεθεί αποτέλεσμα) θεωρείται μεγάλη αμαρτία. Το ότι η θρησκεία μπλοκάρει τον δρόμο της προόδου, σίγουρα δεν είναι κάτι που εκπλήσσει κανένα. Οταν ο Michael J. Fox (που πάσχει από Πάρκινσον ) εμφανίστηκε στη τηλεόραση για να επηρεάσει την αμερικάνικη κοινή γνώμη να συνεναίσει με την έρευνα στα βλαστοκύτταρα, η οργανωμένη θρησκευτική δεξιά φρόντισε να του επιτεθεί με όλο της το αρρωστημένο μένος.
Δεν έχω ιδέα πως να κλείσω αυτό το ποστ. το σκέφτομαι εδώ και ώρα αλλά δεν έχω καταλήξει πουθενά. Ο κόσμος του σινεμά και της τηλεόρασης, έχει ένα σαφέστατο πλεονέκτημα με την πραγματικότητα. Εκεί όλα συμβαίνουν για συγκεκριμένο σκοπό και τα πάντα έχουν νόημα, αν και στην αρχή δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Στρώμα με στρώμα, λεπτό με λεπτό, σκηνή με σκηνή, οι δημιουργοί του μαγικού κόσμου μας αποκαλύπτουν το νόημα και μας οδηγούν προς την αριστοτέλεια τελείωση, όταν με την κάθαρση θα φτάσουμε στο τέλος του ταξιδιού μας, πιθανότατα σοφότεροι απ' ότι το ξεκινήσαμε. Στη ζωή τα πράγματα δεν είναι έτσι. Στη ζωή δεν υπάρχει καθαρό μονοπάτι, ότι γίνεται δεν έχει σκοπό και πολλές φορές τα πράγματα πάνε λάθος γιατί έτσι. Χωρίς εξήγηση, χωρίς δικαιολογία. Απλά έτσι.
Τα σχόλια για το συγκεκριμένο ποστ έχουν απενεργοποιηθεί. Ευχαριστώ για την κατανόηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου