Μητέρες, κόρες και μυστικοί Αγιοβασίληδες

Εχοντας δουλέψει σε εφημερίδα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι το πιο δύσκολο πράγμα που μπορείς να κάνεις δεν είναι να γράφεις. Είναι να γράφεις κατά παραγγελία. Κι αυτό γιατί πρέπει να διαμορφώσεις το στυλ σου, πρέπει να σπασεις το καλούπι σου και να το φτιάξεις από την αρχή. Είναι σαν να μαθαίνεις ποδήλατό και εκεί που το κατάφερες το άτιμο να σου λένε ότι πρέπει να οδηγήσεις water ski.

"I have no idea what Im doing"

Κάπως έτσι ένοιωσα όταν η Πρασινάδα μου έστειλε link και μου είπε ότι πρέπει να γράψω ένα ποστ για την (πλέον συμπαθέστατη) "Ασπρο και παχύ". Διαβάζοντας το blog της για να γνωρίσω τον "πελάτη" διαπίστωσα ότι έχω περισσότερα κοινά με τον στύλο της ΑΗΚ έξω από το σπίτι μου παρά μ' αυτήν. Οτι όμως αξίζει να γίνει είναι δύσκολο και η μεγαλύτερη ικανοποίηση έρχεται από την πραγματοποίηση αυτού που μοιάζει αδύνατον. Ενα mission impossible, if you will.

Κάτι τέτοιο, αλλά με 100% λιγότερο Tom Cruise

Είμαι περήφανος όμως να σας πω ότι έχω αρθεί στο ύψος της πρόκλησης και κατέκτησα το βουνό. Εξαιρετικά αφιερωμένο στην blogger "Ασπρο και παχύ", στα πλαίσια του φετινού "Secret Santa" οι 5 καλύτερες ταινίες για την σχέση μάνας και κόρης, για να κάτσει να δει και να τις απολαύσει χριστουγεννιάτικα!

Freaky Friday

Ακουγεται δύσκολο να το πιστέψει κάποιος, αλλά υπήρχε εποχή που η Lindsay Lohan φορούσε εσώρουχα και δεν έμοιαζε με το "after" διαφήμισης ενάντια στα ναρκωτικά. Κατά την διάρκεια εκείνης της μικρής περιόδου, η Lohan γύρισε κάποιες ταινίες για την Disney και μεταξύ αυτών και το "Freaky Friday" με την Jamie -έχω-ασφαλίσει-τα-πόδια-μου-για-εκατομμύρια- Lee Curtis.

Υπαρχει υπάλληλος ασφαλιστικής εταιρείας που η δουλειά του είναι να ελέγχει τα ποδια της Jamie Lee Curtis. Your job will NEVER be that awesome

To "Freaky Friday" κυκλοφόρησε το 2003 και διηγείται την ιστορία της Anna Coleman και της κόρης της Tess, που μετά από ένα καυγά σε κινέζικο εστιατόριο ξυπνούν την επομένη η μια στο σώμα της άλλης! Η ψυχρή επαγγελματίας ψυχολόγος Anna πρέπει να περάσει μια μέρα στο σχολείο της κόρης της ενώ η επαναστάτρια Tess πρέπει να μάθει πως να είναι υπεύθυνη ενήλικας! Η ταινία είναι της Disney και ως τέτοια είναι family oriented, που εξηγεί γιατί η Anna δεν άρχισε να παίρνει σβάρνα τους αρσενικούς του σχολείου και να εφαρμόζει χρόνια σεξουαλικής εμπειρίας με κορμί μαθήτριας. Δεν λέω ότι θα την έκανε καλύτερη ταινία, απλά λέω ότι έτσι θα την έβλεπα με περισσότερο ενδιαφέρον.
Αυτό είναι το δέυτερο remake της ταινίας, με την πρώτη να είχε κυκλοφορήσει το 1976.

Thirteen

To να μεγαλώνεις παιδιά σήμερα (ιδίως κορίτσια) φαντάζομαι ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο. Το "Thirteen" είναι μια σπουδή σε όλα τα πράγματα που μπορούν να πάνε λάθος για μια μάνα όταν μεγαλώνει το παιδί της. Η Hollie Hunter και η Evan Rachel Wood πρωταγωνιστούν σ' αυτή την δραματική ταινία, για μια πρώην αλκοολική γυναίκα που προσπαθεί να μεγαλώσει τα δύο της παιδιά. Η κόρη της Tracy είναι αριστούχα μαθήτρια αλλά λόγω της ανάγκης της να γίνει πιο δημοφιλής στο σχολείο μπλέκεται με κακές παρέες και αρχίζει την χρήση ναρκωτικών αλλά και το σεξ με αγνωστους. Ξέρω ότι η υπόθεση μοιάζει με corny δράμα του Lifetime αλλά επειδή την έχω δει την ταινία, πιστέψτε με, αν ήταν πιο ρεαλιστική θα σηκωνόταν και θα σας έριχνε μπουνιά στο στομάχι. Wood και Hunter ήταν προτεινόμενες για Χρυσές Σφαίρες ενώ η δεύτερη είχε προταθεί και για όσκαρ 'Β Γυναικείου Ρόλου.

My Sister's Keeper

Αν θα διαλέξετε μια ταινία για να δείτε από αυτή την λίστα, προτιμήστε την αυτή. Εγγυώμαι προσωπικά το "My Sister's Keeper". Δείτε την και θα με θυμηθείτε. Η 13χρονη Anna είναι προϊόν εξωσωματικής γονιμοποίησης και ήρθε στο κόσμο με ένα μόνο σκοπό. Να είναι συμβατός δότης με την αδελφή της Kate που πάσχει από καρκίνο. Οταν γίνεται γνωστό ότι η Anna θα πρέπει να δώσει το νεφρό της στην Kate, η μικρή αποφασίζει να κινήσει αγωγή στους γονείς της για το δικαίωμα να αποφασίζει η ίδια για το τι θα κάνει με το σώμα της. Απόφαση που εξοργίζει την μητέρα της (Cameron Diaz) που είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα για να κρατήσει την κόρη της ζωντανή. Βασισμένο σε βιβλίο της Jodi Picoult και σε σκηνοθεσία του Nick Cassavetes, το "My Sister's Keeper" είναι μια κλασσική ταινία in the waiting.

Anywhere but here

Αν η προηγούμενη πάει για να γίνει κλασσική, αυτή ήδη είναι. Ισως η εικονική ταινία για ότι αφορά τις σχέσεις μάνας και κόρης, το "Anywhere but here" φέρνει μαζί την Natalie Portman και την Susan Sarandon σε μια ιστορία για δεύτερες ευκαιρίες και νέες αρχές. Η Adele (Sarandon) εγκαταλείπει την αγροτική ζωή του Winsconsin και βάζει πλώρη για το Beverly Hills για να ζήσει την ζωή που στερήθηκε μέχρι τώρα. Η Adele θέλει η κόρη της να γίνει ηθοποιός (και το εισητήριο της για μια εύκολη ζωή) ενώ η ίδια θέλει να πάει σε πανεπιστήμιο. Πως θα εξελιχτεί η σύγκρουση τους; Να δείτε την ταινία να μάθετε!

Black Swan

Τελευταίο άλλα όχι έσχατο είναι το αριστούργημα του Darren Arronofsky "Black Swan". Αν και η σχέση μάνας και κόρης δεν είναι στο προσκήνιο της ταινίας, είναι ο κινητήριος μοχλός της καθώς η Nina (Portman) προσπαθεί να πάρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο μπαλέτο "H λίμνη των κύκνων", εκπληρώνοντας έτσι την επιθυμία της μητέρας της. Ταινία-φαινόμενο το 2010, το "Black Swan" ήταν υποψήφιο για πέντε όσκαρ (συμπεριλαμβανομένου Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας) και κέρδισε τελικά το όσκαρ 'Α Γυναικείου ρόλου για την Portman.

Αυτές είναι οι επιλογές μου για τις καλύτερες ταινίες για την σχέση μάνας και κόρης! Εκ βάθους καρδίας αγαπητή, σου εύχομαι καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το νέο έτος!

Μια φορά κι ένα καιρό: Γιατί το Hollywood στρέφεται στα παραμύθια

Εάν παρακολουθείτε σε οποιονδήποτε βαθμό τα τεκταινόμενα στον χώρο του σινεμά τα τελευταία χρόνια, θα έχετε προσέξει πως το Hollywood στρέφεται αργά αλλά σταθερά προς τα παιδικά παραμύθια. "Η Χιονάτη και οι εφτά νάνοι", "Ο Τζακ και η φασολιά", "Η Κοκκινοσκουφίτσα" και το "Χάνσελ και Γκρέτελ" είναι μόνο κάποια από αυτά που κυκλοφόρησαν και σίγουρα όχι τα τελευταία. Οι ηθοπλαστικοί μύθοι παίρνουν "the Michael Bay treatment" και καταλήγουμε μ' αυτό:

Παραμύθια που καμία σχέση δεν έχουν πλέον με παιδικές ιστορίες και που κάποιες φορές καταντούν εντελώς γελοία. Οπως παραδείγματος χάριν:

Για κάποιο λόγο δεν θυμάμαι το shotgun στο παραμύθι αλλά anyway. Ή ίσως προτιμάτε αυτό:

Γιατί όμως το Hollywood στράφηκε ξαφνικά προς τα παραμύθια; Η προφανής εξήγηση είναι ότι τους έχουν τελειώσει οι ιδέες και πλέον απλώνουν τα χέρια τους σε ότι βρουν. Δεν είναι κι άσχημη εξήγηση αλλά ο λόγος είναι εντελώς διαφορετικός. Και να μην ξεχνάμε ότι το 90% της φιλμογραφίας του Jason Statham είναι από μόνο του απόδειξη ότι οι κακές ιδέες δεν έχουν τελειώσει στο Hollywood.

The FUCK you said?

Ο λόγος που το Hollywood στρέφεται προς τα κλασσικά παραμύθια είναι ότι η εκμετάλλευση τους είναι δωρεάν. Τα κλασσικά παραμύθια είναι μέρος της σφαίρας του public domain, δηλαδή κανένας δεν έχει τα πνευματικά δικαιώματα και επομένως τα στουντιο δεν πρέπει να πληρώσουν για να τα χρησιμοποιήσουν.

Πρέπει να καταλάβετε ότι τα πνευματικά δικαιώματα οπουδήποτε εκτός Κύπρου (λόγω μεγέθους, μην φαντάζεστε) είναι a great fucking deal. Γράφεις μια ιστοριουλα για καμιά εβδομάδα, βγάζεις μια φωτογραφία ή γράφεις μια παρτιτουρα και όποιοσδήποτε θέλει να τα χρησιμοποιήσει πρέπει να έρθει να σου καταβάλει πνευματικά δικαιώματα. Είσαι κυριολεκτικά set for life. 

I SAID, THE FUCK YOU SAID TO ME?!?

99 στις 100 δικαστικές διαμάχες που αφορούν ταινίες και σειρές στο εξωτερικό έχουν να κάνουν με ισχυρισμούς για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων και ως αποτέλεσμα οι εταιρείες έχουν on call ένα στρατό δικηγόρους γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό.

Στη Κύπρο έχουμε κάνει την κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας επιστήμη. Και δεν μιλώ για τις εξόφθαλμες περιπτώσεις όπως του δημοσιογράφου Χρύσανθου Τσουρούλλη με το blog του. Παρένθεση εδώ, για να πω πόσο εκνευριστικά υποκριτές είναι όλοι που βγήκαν να τον καταδικάσουν.  Τέλος παρένθεσης.

Διαλέξτε και πάρτε: Φωτογραφίες που οι εφημερίδες χρησιμοποιούν, ολόκληρα άρθρα (οι αθλητικογράφοι ξεσκίζουν τα ελληνικά αθλητικά site), footage που δέιχνουν στις ειδήσεις, μουσική που χρησιμοποιούν στις σειρές και στα σποτ, τα πάντα. Κάντε ένα πείραμα. Κάτσετε να δείτε διεθνείς ειδήσεις στα δελτία της τηλεόρασης και έχετε ανοιχτό το in.gr . Θα εκπλαγείτε να διαπιστώσετε ότι πολλές φορές αντιγράφουν λέξη προς λέξη ολόκληρα άρθα!

IM COMIN THE FUCK OVER! I WILL FUCKING END YOU!

 Σας εγγυώμαι προσωπικά ότι εάν εφαρμοστεί ποτέ αυστηρά ο νόμος πέρι πνευματικών δικαιώματων, οι εφημερίδες θα βάλουν λουκέτο (μόνο έναν δημοσιογράφο διεθνών που παράγει αυθεντική δουλειά ξέρω) και τα δελτία ειδήσεων το βράδυ θα παίζουν μόνο ανταποκρίσεις από το Φεστιβάλ Αγγουριού στη Πάφο.

A, και πριν μου την πει κάποιος που βάζω φωτό χωρίς να πληρώνω, να σας θυμίσω ότι εγώ δεν βγάζω λεφτά από αυτή την ιστορία. Πιστέψτε με, αν μπορούσα να το κάνω θα το έκανα και θα είχα αναφορά σε πηγές για ότι χρησιμοποιώ. 

Τα πνευματικά δικαιώματα λοιπόν ή καλύτερα η έλλειψη διεκδίκησης αυτών είναι ο λόγος που το Hollywood στράφηκε στα παραμύθια. Συνηθίστε το γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει. Σκεφτήκατε να μυριστούν Αισωπο; ΔΩΣΕ! "Ο λαγός και η χελώνα: H κουρσα του θανάτου" και κάτι τέτοια θα έχουμε! Σας αφήνω τώρα γιατί κάποιος είναι στην πόρτα.

"The Hobbit: An Unexpected Journey". Α review

Πριν να μιλήσουμε για το έργο, πρέπει να σας ξεκαθαρίσω ότι εγώ θα το έβλεπα ακόμα και αν ο Jackson το γύριζε στην αυλή του με sock puppets. Η Μέση-Γη είναι το σπίτι μου απο μικρός και ήξερα την Γκοντολιν, το Βάλαρ, το Νουμενορ και την Μορντορ πολύ πριν πριν μάθω που πέφτει η Βυζακιά ή το Στρουμπί. Εάν αυτό με κάνει λίγοτερο ή περισσότερο ικανό να κρίνω την ταινία το αφήνω στην κρίση του καθενός. Στο δια ταύτα όμως.

Το ερώτημα για πολλούς είναι το εξής: "Θα είναι καλύτερο ή χειρότερο από το LotR;". Ερώτημα βεβαίως που είναι λανθασμένο γιατι το πραγματικό ερώτημα θα έπρεπε να είναι: "Θα είναι αυτή η ταινία ένα καινούργιο "Star Wars: The Phantom Menace;" γιατί αυτό είναι το μοναδικό μέτρο σύγκρισης. Η τριλογία του Star Wars είναι η έτερη τριλογία επικής φαντασίας που είδαμε μέχρι σήμερα που επανήλθε χρόνια μετά την πρώτη τριλογία Θα ήταν λοιπόν το "Hobbit" μια αξιοπρεπής συνέχεια στο κόσμο της Μέσης - Γης ή μια κακή ταινία που έχει ως στόχο να εκμεταλλευτεί τους φαν για να τους ξεζουμίσει για λίγα εκατομμύρια, όπως το "Phantom Menace; Οι προσδοκίες μου ήταν όσο πιο χαμηλές μπορούσαν να ήταν και ευτυχώς ο Peter Jackson φρόντισε να με διαψεύσει. Ο Νεοζηλανδός σκηνοθέτης πέτυχε κάτι που μέχρι σήμερα νομιζα αδύνατον. Κατάφερε να κάνει το "Hobbit" μια ταινία πολύ καλύτερη από το βιβλίο, βελτιώνοντας στην ουσία το αριστουργηματικό πόνημα του Tolkien. Ο Jackson είναι ένας από τους δύο ανθρώπους σ' αυτόν τον πλανήτη που θα μπορούσε να το κάνει αυτό.

O άλλος είναι αυτός αλλα more on that another day

Είναι κάτι που πρέπει να έχετε υπόψην για το "Hobbit". Εχει έκταση μισή από ένα βιβλίο της τριλογίας του LotR και όταν γράφτηκε προοριζόταν για παιδικό παραμύθι. Είναι πολύ πιο χιουμοριστικό και σαφώς λιγότερο σκοτεινό από το LotR. Ηταν το πρώτο βιβλίο του Tolkien που γνώρισε επιτυχία και αποτέλεσε το έναυσμα για τον ταλαντούχο γλωσσολόγο για να γράψει τα μετέπειτα γνωστότερα του βιβλία. Γράφοντας το LotR, ο Τolkien συνειδητοποίησε ότι το "Hobbit" θα ήταν μεγάλη αντίθεση και γι' αυτό επέστρεψε αργότερα και ξανάγραψε αρκετά σημεία (συμπεριλαμβανομένου του τέλους) για να το φέρει πιο κοντά στο ύφος του LotR.
Πάμε στην ταινία. Προκειται για μια αξιοπρεπέστατη συνέχεια του φαινομένου που ονομάζεται LotR, που μπορεί άνετα να σταθεί μόνη της στο κόσμο του κινηματογράφου. Οι περισσότεροι ήρωες από την πρώτη τριλογία επιστρέφουν (Σαρουμαν, Φροντο, Μπιλμπο, Ελροντ, Γκαλαντριελ) και ο Jackson εισάγει πολλούς άλλους που αντικαθιστούν άξια όσους λείπουν. Ο Richard Armitage στέκεται πολύ καλά σαν Thorin Oakenshield (δίνοντας πάρα πολλά στοιχεία για την καταληξη του χαρακτήρα), ο Ian McKellen καταφέρνει πάλι να είναι επιβλητικός σαν ο μάγος Γκάνταλφ (παρά τα χρόνια του) και ο Martin Freeman πάει καρφί για οσκαράκι σαν το διστακτικό hobbit Μπιλμπο. O Jackson φέρνει χαρακτήρες που δεν υπάρχουν στο βιβλίο και μεγαλώνει σημαντικά τον ρόλο άλλων, επεμβαίνοντας με μαεστρικό τρόπο στο βιβλίο του Tolkien και απαντώντας στα ερωτήματα όσων διερωτούνταν πως θα κατάφερνε να κάνει τρεις ταινίες από ένα τόσο μικρό βιβλίο. Υπάρχει πολύ περισσότερο χιουμορ απ' ότι στο LotR (θα γελάσετε με την ψυχή σας σε κάποιες φάσεις) και τα εφέ είναι κατα πολύ καλύτερα, αν και σε κάποιες στιγμές το green screen βγάζει μάτια. Ο Andy Serkis δίνει παράσταση για ένα ρόλο σαν ο Γκολουμ και ήδη εμφανίστηκαν αυτοί που ζητούν την συμπερίληψη του στα όσκαρ, ασχέτως εάν δεν εμφανίζεται επί της οθόνης.
Η ταινία βεβαίως έχει και τα κακά της. Πρώτα απ΄όλα, έχει μεγάλη διάρκεια άνευ λόγου. Η μισή ταινία είναι επινόηση του Jackson και θα μπορούσε να κάνει λίγη οικονομία. Βάλε στη συνταγή και το 3D και είναι αποτρεπτικός παράγοντας για τον κόσμο να το δει. Επίσης, κάνει κοιλιά σε κάποια σημεία με αποτέλεσμα να χαλά ο ρυθμός. Suprisingly, τα σημεία που κάνει κοιλιά είναι λέξη προς λέξη σκηνές βγαλμένες από το βιβλίο. Είναι να διερωτάται κάποιος τι θα γινόταν εάν ο Jackson έπαιρνε περισσότερες ελευθερίες. Τέλος, βρήκα τα συνεχή references στο LotR ενοχλητικά και αχρείαστα. Ναι κύριε Jackson, ξέρουμε ότι γύρισες το LotR, δεν είναι ανάγκη να μας το θυμίζεις συνέχεια.
Καταλήγοντας, το "Hobbit" είναι μια πολύ καλή ταινία, ούτε κατα διάνοια τόσο καλή οσο το LotR αλλά αρκετά ώστε να μπορέσει να σταθεί μόνη της. Ουτε κατά διάνοια δεν είναι η καλύτερη δουλειά του Jackson και θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Αυτό σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να το χάσεις;

Ούτε κατά διάνοια!

Τρεις ιστορίες μίσους από τα blog

Ξεκινώ αγαπητέ αναγνώστη με μια απολογία. Ξέρω ότι όταν έρχεσαι εδώ έρχεσαι για να μάθεις για ταινίες, σειρές στη τηλεόραση και να γελάσεις, αλλά μέσα-μέσα χρειάζεται να το ανακινούμε το πράμα αλλιώς θα γίνει λιμνάζον και μπαγιάτικό. Ετσι, με την εξαίρεση αυτού του post και ενός άλλου που θα εξηγεί γιατί η αποχή από τις εκλογές είναι εξαιρετικά κακή ιδέα, υποσχόμαι ότι θα κρατήσω το blog στο γενικό theme του.

"I promise I won't do it again"

Στο θέμα μας. Σήμερα θα ασχοληθώ με το θέμα του  ιντερνετικού μίσους, μέσα από τρεις διαφορετικές ιστορίες. Για να σας δώσω context, τώρα τελευταία διαβάζω με μανία κυπριακά και ελληνικά blog (ακόμα και πολύ παλιά ποστ) για τον απλό λόγο ότι δεν έχω κάτι καλύτερο να κάμω. Παρακαλώ να σημειώσετε ότι α) όλες οι ιστορίες είναι αληθινές  β) όχι δεν θα σας πω για ποιόν/α μιλώ έτσι μην μπείτε στο κόπο να ρωτήσετε και γ) οι απόψεις που εκφράζω είναι δικές μου και δεν είμαι υπεύθυνος για τις πράξεις κανενού άλλου.

Ιστορία 1η: Πολιτικό επιχείρημα; ΑΡΧΙΔΙΑ!

Υπάρχει μια φιλοσοφία την οποία εφαρμόζω στη καθημερινή μου ζωή που μου γλιτώνει απίστευτο στρες. Οταν βλέπω κάτι που δεν μου αρέσει, σταματώ να ασχολούμαι μαζί του και δεν διαμαρτύρομαι. Π.χ. εάν κάποιος στο timeline μου κάνει ένα ηλίθιο κατ' εμέ σχόλιο, δεν θα του στείλω μήνυμα για να του εξηγήσω γιατί το βρήκα ηλίθιο ή προσβλητικό. Απλά τον μπλοκάρω/διαγράφω. No fuss. Το ίδιο όμως δεν ισχύει για πολιτικές συζητήσεις και ιδίως πολιτικά blog. Στη περίπτωση μας, έχουμε έναν/μια blogger που θεώρησε σωστό να γράψει ένα post επί του πιο καυτού πολιτικού θέματος αυτή την στιγμή, την Δέσμη Ιδεών Γκάλι.

Αφησες την μηχανή του χρόνου αναμμένη ρε μαλάκα

Σορρι, την Οικονομία. Το ποστ ήταν λεπτομερέστατο, καλογραμμένο, σε πολύ πολιτισμένο τόνο, με αναφορές, φωτογραφίες, links, τα πάντα όλα για να τονίσει ο blogger το επιχείρημα του. Τα πρώτα σχόλια ήταν από κάτι χειροκροτητές (που αμφιβάλλω αν το διαβάσαν το post αλλά anw) αλλά σε κάποια φάση έγραψε ένας τύπος ένα τεράστιο σε εκταση σχόλιο, στο οποίο προσπαθούσε να αποδομήσει ένα-ένα τα επιχειρήματα του blogger. Χωρίς βρισιές, χωρίς φτηνά χτυπήματα. Ο blogger με την σειρά του απάντησε, προσπαθώντας να εξηγήσει την θέση του. Brilliant! Πρέπει να καταλάβετε ότι σαν κράτος είμαστε ακόμα πολιτικά ανώριμοι. Το θέαμα δύο ανθρώπων να συζητούν πολιτικά θέματα χωρίς να καταφεύγουν σε βρισιές και επίθετα είναι δείγμα υγιούς πολιτικού πολιτισμού.

This, isn't

 Και εκεί που είχε αποκατασταθεί η πίστη στον απλό πολίτη, νάσου κάνει ντου ένας μουρόχαβλος για να γράψει από κάτω ένα υποτιμητικό σχόλιο, σε τόνο που είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος βρήκε αστείο αλλά ήταν πιο νερόβραστο και από τα αστεία που έκαναν οι καθηγητές στο σχολείο. Οταν ο blogger (τον τρώει και κείνον ο κώλος του) του ζήτησε απλά να διαβάσει το ποστ και να του υποδείξει το λάθος, εκείνος θεώρησε σωστό να τον βρίσει. Κι αυτό είναι κάτι που βλέπεις συχνά σε πολιτικά blog και είναι πραγματικά κρίμα. Να έχει αφιερώσει κάποιος τόσο πολύ από το χρόνο του για να συντάξει κάτι πληροφοριακό και να το πετά στην άκρη ο κάθε κομπλεξικός αμόρφωτος, απλά και μόνο επειδή δεν μπορεί να δεχτεί ότι υπάρχει πιθανότητα να κάνει λάθος.
Και τώρα έρχομαι σε 'σας. Πραγματικά πιστεύουμε ότι η γνώμη μας είναι τόσο σημαντική, που αν δεν την εκφράσουμε το σύμπαν θα εκραγεί; Δεν μπορούμε να δούμε ότι η ανάγκη μας να μειώσουμε τους άλλους, πηγάζει από την χαμηλή αυτοεκτίμηση; Και όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό, δεν είναι καλύτερα να δεις πως θα καλυτερέψεις την ζωή σου παρά να βγάζεις τα νεύρα σου αλλού; Είναι τόσο δύσκολο απλά να πεις "Κοίτα, έχω το χιούμορ  καρδιοπάθειας και την εγκεφαλική δυνατότητα ενός καθυστερημένου χάμστερ.  Ισως θα ήταν καλύτερα να κρατήσω την γνώμη μου για τον εαυτό μου";

Κάποιοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα, the hard way

Ιστορία 2η: "Πληγώθηκες; Να πεθάνεις!"

Η συντριπτική πλειοψηφία των blogs έχουν να κάνουν με την εξιστόρηση της προσωπικής ζωής των bloggers. Ως τέτοια, πολλές φορές έχουν να κάνουν με σχέσεις. Και δεν είναι ποτέ "εγώ και ο φίλος/αντρας μου σήμερα δουλέψαμε, φάγαμε και κοιμηθήκαμε". Οπως είναι λογικό συνήθως κινούνται στα δύο άκρα του φάσματος, είτε πολύ ευτυχισμένη/ος είτε "έχω πρόβλημα με την σχέση μου". Στο δεύτερο μισό ανήκει το post στη περίπτωση μας. Ο/η blogger έκατσε να γράψει ένα δακρύβρεχτο post για κάτι που έκανε και είχε μετανιώσει, απευθυνόμενος/η προς τον άνθρωπο που αδίκησε. Ηταν τόσο λυπητερό που μπορούσα να δω με το μάτι του μυαλού μου τον/την blogger να κλαίει όταν το έγραφε.
Ακολουθούσαν τα καθιερωμένα "θα περάσει" και "μην ανησυχείς" σχόλια αλλά σε κάποια στιγμή, ένας τύπος θεώρησε ότι ήταν σωστό να υποδείξει ότι του/της άξιζε ότι έπαθε και να εκφράσει και την ελπίδα όπως πάθει χειρότερα (σ.σ. ΟΧΙ το άτομο στο οποίο πιστεύω απευθυνόταν ο/η συγγραφέας)! Πόσο στερημένος από αγάπη και κατανόηση, πόσο μίσος και όξος πρέπει να έχεις μέσα σου για να μπεις στον προσωπικό χώρο κάποιου, να μπεις στο κόπο να διαβάσεις την ιστορία του και ύστερα να του την πεις με τέτοιο τρόπο; Το ζήτημα ήταν προφανώς πολύ ευαίσθητο για κείνον/εκείνην και χρειάστηκε μεγάλη δύναμη για να βάλει τα αισθήματα σε λέξεις και να το μοιραστεί με τον κόσμο. Αυτό (όπως ξέρουν όλοι που γράφουν για τα προσωπικά τους) είναι πολύ πιο δύσκολο απ' ότι ακούγεται. Εγώ προσωπικά αδυνατώ και το σέβομαι. Πόσο douchebag πρέπει να είσαι για να βρεις το θράσος να της/του ευχηθείς να πάθει χειρότερα;

Πέρασα υπέροχα τις διακοπές μου στον Βόρειο Πόλο

Ιστορία 3η: "Huh. Είμαι ηλίθιος"

Η τρίτη ιστορία είναι προσωπική. Πρόσφατα μπλέχτηκα σε καυγά δια σχολίων (ακριβώς τόσο γελοίο όσο ακουγεται) για μια εντελώς ασήμαντη αφορμή. Truth be told, εγώ το άρχισα. Το πράγμα σύντομα έγινε devolve και  βρέθηκα να γράφω οργισμένος ένα "σεντόνι" απάντηση, ευρισκόμενος προφανώς σε μια σταυροφορία ενός ατόμου για να αποδείξω ότι ο Δαρβίνος έχει δίκαιο. Και όταν γράφω εγώ "σεντόνι", ακόμα και ο Clippy σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Αν έπιασες το αστείο, τώρα βρίζεις σαν φορτηγατζής. Μην ανησυχείς. Είναι μια απολύτως δικαιολογημένη παβλόβια αντίδραση

Ευτυχώς εκείνη την ώρα με πήραν τηλέφωνο οι φίλο που με περιμέναν για πιλόττα και δεν πόσταρα. Οταν επέστρεψα έκατσα να διαβάσω το "έργο" μου, για να βεβαιωθώ ότι δεν είχε κανένα λάθος, πριν το ποστάρω. Ενώ ήμουν έτοιμος να το στειλω, συνειδοτοποίησα κάτι σαν φλασιά. "Είμαι about να τσακωθώ με ένα άνθρωπο που δεν ξέρω, που δεν είδα ποτέ στη ζωή μου και που ποτέ δεν πρόκειται να συναντήσω. Huh. Είμαι ηλίθιος". Θέλω να πω, καταλαβαίνεις τα νεύρα της στιγμής, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήμουν διατεθειμένος να δώσω συνέχεια ώρες μετά που έγινε το συμβάν! Ημουν κλάσματα του δευτερολέπτου μακριά από το να το κάνω και σταμάτησα την τελευταία στιγμή. Είμαστε αλήθεια ακόμα τόσο ανώριμοι ή είναι μόνο θέμα δικό μου; Είναι τόσο δύσκολο για μας απλά να αναγνωρίσουμε το λάθος μας και να πάμε πάρακατω; Live and let live αντί να ρίχνουμε γαμοσταυρίδια στο διηνεκές; Τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε ψυχοπαθείς Mumm-Ra όταν κάτσουμε πίσω από την οθόνη του υπολογιστή;

-Αντιλαμβάνεσαι ότι περίπου 5 άτομα έπιασαν το reference, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού σου, και κανένα δεν δουλεύει σαν μοντέλο στο Victoria' Secret, έτσι;

Εάν νομίζετε ότι είμαι υπερβολικός, κάντε μια βόλτα από YouTube, επιλέξτε ένα "καυτό" θέμα (όπως η θρησκεία) και κάτσετε να διαβάσετε τα σχόλια. Ακόμα καλύτερα, πηγαίνετε σε βίντεο που ασχολείται με την Παλαιστίνη. Ή αμα θέλετε δώστε μια βόλτα από πολιτικά blog και blog επωνύμων. Κάποιος είπε κάποτε ότι το comment section είναι ο τόπος που πάνε οι λέξεις για να πεθάνουν. Σωστό μεν, αλλά δεν θα έπρεπε σε κάποιο σημείο να μας ανησυχήσει τόση αρνητικότητα; Είναι αυτός ο πραγματικός εαυτός μας, εκέινος που αφήνουμε υποσυνείδητα να εκφραστεί όταν πιστέυουμε ότι οι άλλοι δεν μας ξέρουν; Κάνουμε την συνειδητή επιλογή να είμαστε κακιασμένοι; Και αν ναι, δεν θα έπρεπε κάποιος να μας το απαγορεύσει;

Η πιο επική φωτογραφία στο internet

Αυτή είναι η επική φωτογραφία στο διαδίκτυο. Σε περίπτωση που δεν συμφωνείτε, παραπέμπω στο caption της εικόνας.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο "Isengard" στη Διαγόρου, δίπλα από το "Μegaland". Εάν είσαστε φαν των φιγουρων δράσης, κάντε μια βόλτα!

Elementary my dear Watson: Sherlock Vs Holmes

Ορίστε ένα μικρό τρίβια που θα σας στείλει. Γρήγορα, σκεφτείτε το διασημότερο quote από τα βιβλία του Sherlock Holmes. 9 στους 10 θα σκεφτήκατε το "Elementary, my dear Watson" και ο δέκατος το "Oh Watson, your cane is sooooooo big!". Σ' αυτόν το μόνο που έχω να πω είναι να κόψει λίγο το gay porn, γιατί σου καταστρέφει τα μυαλά. Οι υπόλοιποι όμως θα εκπλαγείτε να μάθετε ότι ο Sherlock Holmes στα βιβλία δεν είπε ποτέ του αυτή την φράση. H προέλευση του "Elementary my dear Watson" προέρχεται πιθανότατα από τον ηθοποιό του ραδιοφώνου Basil Rathbone που έπαιζε τον Holmes στη ραδιοφωνική εκπομπή "The New Adventures of Sherlock Holmes" από το 1939 μέχρι το 1947.

Ο Rathbone στη ταινία "Τhe Hound of the Baskervilles". Δεν θα μπορούσε να φαίνεται πιο εγγλέζος ακόμα και αν ήταν καμωμένος από Earl Grey και σαρκασμό

Ο Holmes βεβαίως είναι πνευματικό παιδί του σκωτσέζου γιατρού και συγγραφέα Arthur Conan Doyle (1859-1930). Ο Doyle μισούσε τον Holmes γιατί τον είχε κλέισει μέσα σ' ένα χρυσό κλουβί. Οι ιστορίες του μοσχοπωλούσαν αλλά ήταν το μοναδικό πράγμα που ήθελε ο κόσμος να διαβάζει, αναγκάζοντας τον Doyle να εγκαταλείψει άλλες συγγραφικές προσπάθειες που θεωρούσε πολύ καλύτερες από τον ιδιοφυή ντετέκτιβ. Οταν "σκότωσε" τον χαρακτήρα το 1891 (έπεσε μαζί με την νέμεση του, τον καθηγητή Moriarty στους καταρράκτες του Reinbach στην ιστορία "The Final Problem"), o Doyle έγραφε ότι ήταν "ανακουφισμένος" καθώς πλέον θα μπορούσε να βρει καινούργια μονοπάτια για το συγγραφικό του ταλέντο. Υπολόγισε χωρίς τους φαν.

"Γεια σας! Εδώ είναι το σπίτι του κου Doyle? Δεν είναι μέσα; Δεν υπάρχει πρόβλημα, θα περιμένουμε"

Δεν φτάνει που η ίδια του η μάνα (όταν έμαθε ότι ήθελε να σκοτώσει τον Holmes) του έγραψε "You won't! You can't! You mustn't!" o Doyle δεν μπορούσε να βρεθεί σε κοινωνική σύναξη και να μην την άκουγε από κάποιον. Λες και δεν έφτανε το διαρκές μουρμούρημα από τους high-κλασάτους, ο λαουτζίκος είχε κι αυτός κάτι να πει επί του θέματος. Στην αρχή ήταν τα χιλιάδες γράμματα που κατέκλυσαν τον εκδοτικό οίκο και στην συνέχεια ακόμα και επιθέσεις κατά του κτιρίου και των υπαλλήλων. Μετά την κοινωνική κατακραυγή, ο Doyle αναγκάστηκε να επαναφέρει τον Holmes και συνέχισε να γράφει μέχρι να πεθάνει.

Πιθανόν και πιο μετά

Μιας και έχουμε την κουβέντα, τα βιβλία του Doyle με τον Holmes είναι σπουδαία προσθήκη για οποιαδήποτε βιβλιοθήκη. Προσωπικά εισηγούμαι το "Σημάδι των Τεσσάρων" αλλά γενικά όλα τα βιβλία και οι ιστορίες του Holmes έχουν ενδιαφέρον. Χριστούγεννα έρχονται, κάντε στον εαυτό σας ένα δώρο.

O Holmes σήμερα

Από την στιγμή της δημιουργίας του, ο Holmes δεν έπαψε στιγμή να αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον του κόσμου και ως αποτέλεσμα αυτού ποτέ δεν σταμάτησε να εμφανίζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα media. Είτε είναι εκπομπή στο ραδιόφωνο, θεατρική παράσταση, ταινία ή σειρά της τηλεόρασης, ο Sherlock Holmes είναι ένας από τους πιο αγαπητούς και αναγνωρίσιμους ήρωες παγκοσμίως. Η περσόνα του εκκεντρικού, ιδιοφυή, εξαρτώμενου ανθρώπου έγινε η παλέττα πάνω στην οποία θα χτιστούν πολλοί άλλοι χαρακτήρες, χωρίς κατ' ανάγκη να περιορίζονται στο genre του αστυνομικού μυθιστορήματος.

House - Ho(l)mes. Get it?

Ακόμα και η Disney χρησιμοποίησε τον Sherlock σαν βάση για μία από τις ταινίες της, το "The Great Mouse Detective"

Παρά τις πολλές παραλαγές του, ο Sherlock Holmes όμως έχει ομολογουμένως ξεφύγει από τα αρχικά πλαίσια των ιστοριών του (εσένα βλέπω Robert Downey Jr και Guy Ritchie) και το αρχικό όραμα του Doyle. Δύο πρόσφατες σειρές όμως επιχειρούν να μείνουν πιστές στις ιστορίες του θρυλικού ντετέκτιβ, με μια μικρή παραλλαγή. Μεταφέρουν την δράση από το βικτωριανό Λονδίνο στο σήμερα. Το 2010 στο BBC έκανε το ντεμπούτο του το "Sherlock" και το 2012 στο αμερικάνικο κανάλι CBS το "Elementary".

"Sherlock" 

Τώρα, όταν λέμε "σειρά" στη συγκεκριμένη περίπτωση ο όρος είναι λίγο τραβηγμένος, αφού είναι κλασσικό αγγλικό mini series. Το ΒΒC κυκλοφόρησε τρία 90λεπτα επεισόδια το 2010 και μετά την απρόσμενη επιτυχία ακόμα 3 το 2011. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ τον έχει ο Benedict Cumberbatch (έπαιξε στο "Atonement") και τον Δρ. Watson παίζει ο Martin Freeman (γνωστός από το αγγλικό "The Office" και βεβαίως ως Bilbo Baggins στο "Hobbit"). Οπως η πλειοψηφία των αγγλικών σειρών, δίδει πολύ μεγαλύτερη σημασία στην ατμόσφαιρα και στην πλοκή παρά στην δράση, κάνοντας την σειρά ναι μεν λίγο αργή αλλά απολαυστικότατη. Εάν η σειρά σας μοιάζει γνωστή είναι επειδή το ΡΙΚ (που προφανώς έχει κάποιου είδους συμφωνία με το BBC) την έδειξε πριν δύο χρόνια. Δεν μπήκαν καν στο κόπο να ψάξουν για δέυτερη σεζόν και την πρώτη την έθαψαν κανονικα. Μυστήριαι αι βουλαί του τμήματος προγραμματισμού του ημικρατικού καναλιού.

Οι κριτικές για τον Cumberbatch είναι διθυραμβικές (προσωπικά τον βρίσκω λίγο υπερβολικό αλλά κάτι περισσότερο θα ξέρουν από μένα) και κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η ιδιορρυθμία που φέρνει ο ίδιος στον χαρακτήρα τον κάνουν αντάξιο του Doyle. Η τρίτη σεζόν θα ξεκινήσει τον Γεννάρη και είναι ήδη μια από τις πιο αναμενόμενες αγγλικές σειρές της χρονιάς.
Ο βασανισμένος Watson του Freeman είναι εξαιρετικός και η χημεία μεταξύ των δύο δουλεύει πολύ καλά, σπρώχνοντας την σειρά.

"Elementary"

Επηρεασμένοι προφανώς από την επιτυχία της αγγλικής σειράς, το αμερικάνικο CBS θέλησε να βάλει κι αυτό το χεράκι του στη πίττα. Introducing τον νέο Sherlock Holmes, που ζει στη Νέα Υόρκη και είναι ειδικός σύμβουλος της Αστυνομίας. Τον κεντρικό χαρακτήρα υποδύεται ο άγγλος Johnny Lee Miller (μπορεί να τον ξέρετε σαν τον Jordan Chase από την 5η σεζόν του "Dexter") και μπορώ να πω ότι τον προτιμώ από τον Cumberbatch. Μεγάλη καινοτομία στη σειρά είναι ο ρόλος του Watson. Από John γίνεται Joan και το CBS μας συστήνει την Joan Watson, που υποδύεται η Lucy Liu ("Charlies Angels", "Kill Bill"). Η αμερικάνικη έκδοση έχει πολύ ταχύτερους ρυθμούς αλλά συνεπεία αυτού πονάει λίγο στη πλοκή, που σε κάποια σημεία μοιάζει πιο τραβηγμένη από την αισιοδοξία της Πραξουλλας. Στο τομέα της τηλεθέασης κινείται πολύ καλά (όπως όλα τα police procedural drama) και ήδη το κανάλι παράγγειλε 12 επιπρόσθετα επεισόδια για να πάει μέχρι το τέλος της σεζόν. Μια full σειρά 24 επεισοδίων σχεδόν εγγυάται ότι θα υπάρξει και δεύτερη σεζόν.

Ποια σειρά είναι λοιπόν του γούστου σας; Θέλετε ένα πιο φλεγματικό, σαρκαστικό και εξυπνάκια ντετέκτιβ ή μια βασανισμένη ιδιοφύια που προσπαθεί να βρεί τον δρόμο της; Κάτσετε πίσω αναπαυτικά και απολαύστε τις καινούργιες περιπέτειες ενός χαρακτήρα που όπως φαίνεται δεν θα πεθάνει ποτε!