Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

First Blood: 11+1 ταινίες που δεν είδες και θα ήθελες να δεις

Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα (σκηνοθέτης του «Νονού», του «Νονού 2» και δυστυχώς και του τρίτου) είπε όταν τον ρωτήσαν πως νοιώθει όταν ετοιμάζεται να γυρίσει ταινία: «Με το που αρχίζεις νομίζεις ότι θα φτιάξεις την καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Οσο συνεχίζεις, εύχεσαι απλά να το τελειώσεις όσο μπορείς γρηγορότερα και να μην είναι εντελώς ντροπιαστικό». Κάπως έτσι νοιώθω και γω με το πρώτο post! Ξεκίνησα με την προοπτική να γράψω διαμάντι λογοτεχνικό και κατέληξα να κοπανώ το κεφάλι μου στο πληκτρολόγιο γιατί κόλλησα και δεν μου έρχονταν ιδέες. Αυτά μέχρι να καταλάβω δύο πράγματα: Πρώτον, δεν θα γράψω ποτέ μου κάτι τέτοιο και δεύτερο ότι εάν ανησυχώ και ψειρίζω το κάθε post το όλο πράγμα θα έχανε τον αρχικό του σκοπό. Εδώ θέλω να κάνω πλάκα! Θέλω να γράφω ότι μου έρθει γιατί έτσι το νοιώθω και αν βρεθεί κανένας να το διαβάσει και το σχολιάσει, ακόμα καλύτερα. Από το παράθυρο λοιπόν οι υπερβολικές προσδοκίες και πάμε για πλακίτσα! Ελα μαζί μου και υπόσχομαι θα περάσεις καλά!

Εδώ είμαστε λοιπόν. Πρώτο post για το blog και ο εγκέφαλος μου είναι πιο μπλοκαρισμένος από το αποχωρητήριο μου μετά που πίνω τον πρωινό καφέ. Τι να γράψω, τι να γράψω; Να γράψω για τις δέκα καλύτερες ταινίες; Α μπα. Το αναλύσαν άλλοι μέχρι αηδίας. Ισως να γράψω για τις χειρότερες; Χμμ, δεν λέει. Και με αυτό ασχολήθηκαν πολλοί, άσε που δεν έχω όρεξη να απαντώ στον καθένα που νοιώθει ότι προσέβαλα την ταινία που άλλαξε τη ζωή του. Σ’ αυτό το σημείο ήμασταν, όταν μια γυναίκα στο DVDάδικο που πάω με ρώτησε (ιδέα δεν έχω γιατί και είμαι τόσο βλάκας που ούτε πέρασε από το μυαλό μου ότι μπορεί να μου την έπεσε) αν ξέρω κανένα καλό δράμα για να δει απόψε με τις φίλες της. «Χτύπα το My Sister’s Keeper, είναι ότι πρέπει» απαντώ εγώ, με την τύπισσα ευγενικά να μου λέει ότι θα έπρεπε να δίνω συμβουλές σε όποιον δεν ξέρει τι να δει. «Lighbulb» που λέει και ο Gru στο “Despicable Me” και η ιδέα γεννήθηκε! Για το πρώτο post να γράψω μια λίστα με ταινίες που οι περισσότεροι δεν θα είχαν δει αλλά σίγουρα θα τους άρεσαν! Δεν μιλώ βεβαίως για ταινίες σαν Usual Suspects, Star Wars, Rain Man, Avatar, Mystic River, Jerry Maguire, Good Will Hunting, Godfather, Scent of a Woman, Fight Club και δεν ξέρω και γω τι άλλο. Αυτές είναι ταινίες που αν δεν τις εχεις δει σίγουρα θα έχεις ακούσει γι’ αυτές και άμα τις πετύχεις μπροστά σου θα τους αφιερώσεις λίγο χρόνο. Οχι, εγώ μιλώ για ταινίες που δεν έγιναν ευρέως γνωστές, ή αν έγιναν ήταν μια εποχή πριν από εσένα και έτσι δεν βρίσκονται πρώτες στη λίστα του DVDάδικου. Ή μπορεί να είναι πρόσφατες απλά δεν μπορούσαν (κυρίως λόγω μάρκετινγκ) να ξεχωρίσουν αρκετά ώστε να τραβήξουν την προσοχή σου. Here I go is my shot, φωνάζει ο B-Rabbit και γώ σου σερβίρω λίγες ταινιούλες που αξίζουν να τις δεις αλλά μπορεί να τις προσπέρασες την πρώτη φορά. 
Four Lions (2010)


Αν σας αρέσουν οι μαύρες κωμωδίες (μιλάμε για κατάμαυρη, σαν τη ψυχή του Ντίκ Τσέινι μαύρη, σκατά να φάει η καλιακούδα)) και δεν έχετε δει το "Four Lions" δεν ξέρετε τι χάνετε. Μια μοναδική στο είδος της τραγικωμωδία (sic) το "Four Lions" διηγείται την ιστορία τεσσάρων βρετανών τρομοκρατών, οι οποίοι αποφασίζουν να γίνουν βομβιστές αυτοκτονίας. Ξεκαρδιστικό από την αρχή μέχρι το τέλος, η ταινία αυτή δεν συστήνεται καθόλου για όσους μένουν πιστοί στη παραδοσιακή φόρμα της κωμωδίας. Σας προειδοποιώ: Θα σας αφήσει πικρή γεύση στο στόμα και θα την μισήσετε, εάν την πάρετε σοβαρά, αλλά θα την λατρέψετε εάν παρασυρθείτε στη δίνη της απίστευτης βλακείας των πρωταγωνιστών της! Handle with care...


"The only way to stop the CIA from tracking you, it's to eat your SIM card"

Να ξεκινησω λέγοντας ότι δεν είμαι fan του γαλλικού κινηματογράφου. Λαμπρές εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά συνήθως τα πονήματα των κρουασανάδων είναι είτε εντελώς fucked up, είτε βουτηγμένα στη μαύρη μιζέρια. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Το “A Very Long Engagement” όμως είναι σπουδαιότατο και ας είναι και γκομενοταινία. Η Οντρέι Τουτού ζει τον απόλυτο έρωτα της στα ευδωδιαστά λιβάδια της επαρχιωτικής Γαλλίας, όμως ο πόλεμος έρχεται και ο αγαπημένος της φεύγει για τα ξένα. Οταν ένα γράμμα καταφθάνει για την ενημερώσει ψυχρά ότι ο αρραβωνιαστικός της αγνοείται και θεωρείται νεκρός, η πρωταγωνίστρια πεισμώνει και ξεκινά ένα ταξίδι για να μαθει τι ακριβώς του συνέβη. Οτι πρέπει κορίτσια για μια νύχτα με τις φίλες σας.
«Ψάχνω για τον αρραβωνιαστικό μου. Μου είπαν ότι πέθανε»

Απίστευτα υποτιμημένη ταινιάρα, το “Opus” διηγείται την ιστορία ενός μουσικού ο οποίος ξεκινά να διδάσκει σε ένα σχολείο των ΗΠΑ την δεκαετία του ’60, για να μαζέψει αρκετά λεφτά ώστε να μπορεί να ασχοληθεί αποκλειστικά με την σύνθεση. Η σύγχρονη αμερικάνικη ιστορία παρελαύνει μπροστά σας και τα κοσμοϊστορικά γεγονότα των τελευταίων 40 χρόνων δεν μπορούσαν να αφήσουν τον φίλο μας ανεπηρέαστο. Ουδέν μονιμότερου του προσωρινού και ο φιλόδοξος καθηγητής βρίσκεται φυλακισμένος σε μια δουλειά που τον εμποδίζει να αναδείξει το ταλέντο του. Ή έτσι νομίζει.
Ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους χτυπάει άγρια ρέστα και η ταινία δεν γίνεται ποτέ βαρετή. Οσα χρόνια κι αν περάσουν, βλέπεται ακόμα ευχάριστα
"Play the sunset"


Precious (2009)
First things first. Αυτό ΔΕΝ είναι ένα δράμα για μια ευχάριστη βραδιά σπίτι με τους φίλους. Είναι κτηνώδες, ρεαλιστικό και ο σεναριογράφος (αν και πρόκειται για κινηματογραφική μεταφορά βιβλίου) δεν λυπάται τα λεπτά αισθήματα του κοινού ούτε στιγμή. Αν το βρήκατε κάτω από την κατηγορία «Δράμα» στο DVDάδικο και περιμένατε μια ιστοριούλα με νευρωτικές νοικοκυρές που παθαίνουν κρίση μέσης ηλικίας επειδή το πριγκηπόπουλο που πήραν τους βγήκε ιπποκόμος, ατυχήσατε big time. Το “Precious” είναι ένα αστικό δράμα, η τραγική ιστορία μια υπέρβαρης έφηβης μητέρας και της καθ’ όλα δυσλειτουργικής οικογένειας της. Μια δασκάλα θα προσπαθήσει να την απομακρύνει από το τέλμα, μόνο για να λάβει μια ψυχρολουσία και ένα σκληρό  reality check.  Θα ανατριχιάσετε, θα κλάψετε, θα προβληματιστείτε.
"The boys laugh at me..."

 Το Χόλιγουντ παράγει δύο ειδών έργα με τις κάσες. Τις ρομαντικές κωμωδίες και τα crime drama. Ετσι, μέσα στη γενικότερη βαβούρα και στον αχταρμά (και τη μετριότητα για να λέμε και την αλήθεια) είναι φυσικό άμα γυριστεί καμιά καλή ταινία να την χάνουμε. Οπως συνέβη και με το “Before the Devil Knows You ‘re Dead”.  Ο «πολύς» Φιλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και ο Ιθαν Χοκ είναι δυό αδέλφια με τεράστια οικονομικά προβλήματα, τα οποία τους οδηγούν να ληστέψουν το κοσμηματοπωλείο του πατέρα τους. Τα πράγματα παίρνουν μια τροπή προς το χειρότερο και η αναίμακτη «ανάληψη» πνίγεται στο αίμα και τις ενοχές. Η ταινία δεν χάνει δευτερόλεπτο το ρυθμό της (ακόμα και εκεί που κάνει «κοιλιά» βρίσκει τρόπο να σε βαρέσει κατακέφαλα) και η πλοκή είναι εντελώς απρόβλεπτη, πράγμα σπάνιο για σημερινή ταινία.
"Are you ready?"

Τώρα μάλιστα. Πριν ο χαρακτήρας του «πληρωμένου-δολοφόνου-αντί-ήρωα» πέσει μόνιμα θύμα της στιλιζαρισμένης πολεμικής χορογραφίας και των ειδικών εφέ, ο Ζαν Ρενό έφερε στο σαλόνι μας τον Λέον. Ενα δολοφόνο επί πληρωμή αδίστακτο, απαλλαγμένο συμβατικής ηθικής, αποτελεσματικό αλλά ως αποτέλεσμα αυτών κοινωνικό παρία. Κοινωνικά και σεξουαλικά καθυστερημένος, με μοναδικό φίλο ένα φυτό, ο Λέον βρίσκει αναπάντεχη ανταπόκριση στο πρόσωπο της δωδεκάχρονης Ματίλντα (η πρώτη εμφάνιση της Νάταλι Πόρτμαν στο κινηματογράφο). Μπολικο αίμα και καθόλου καφρίλα,  το “Leon” είναι μια ιστορία για την μοναξιά και την αποδοχή, διανθισμένη με σπασμένους σβέρκους και υπό τον ήχο πυροβολισμών και εκρήξεων!
"This is from... Matilda..."

Οτι θέλετε πείτε για τον Λεοναρτο Ντι Κάπριο. Φλώρος, εκνευριστικός, κωλόπαιδο, ότι πραγματικά θέλετε πείτε. Αλλά έχει ταλέντο ο πούστης. Να φαν κι οι κότες. Και σ’ αυτή τη ταινία το ξεδιπλώνει μεγαλοπρεπώς. Ακόμα σε εφηβική ηλικία, ο μελλοντικός σουπερ σταρ ενώνει δυνάμεις με τον soon-to-be τρισμέγιστο Τζόνι Ντεπ σε μια ταινία επιτομή της επιμονής στην οικογένεια, όποια κι αν είναι αυτή. Ο Γκίλμπερτ νοιώθει παγιδευμένος στη ζωή της μικρής πόλης που ζει, όπου αναγκάζεται να προσέχει τον διανοητικά καθυστερημένο μικρότερο αδελφό του, τις δύο άλλες αδελφές του και την υπέρβαρη, αδιάφορη μητέρα του. Η ζωή δεν έχει κανένα μέλλον για τον Γκίλμπερτ, αλλά ο έρωτας τον περιμένει στη γωνία. Πως θα μπορέσει ο συγκρατημένος Γκίλμπερτ να συμβιβάσει τις δικές του ανάγκες και της οικογένειας που καταδικάστηκε να προστατεύσει;
"Nobody touches Arnie!"


Το “Pan’s Labyrinth” πιθανότατα δεν το είδες γιατί κατ’ αρχάς είναι ισπανόφωνο. Οι πιο mainstream κινηματογραφόφιλοι το απέφυγαν σκεπτόμενοι ότι δεν θέλουν να δουν ακόμα μια ταινία φαντασίας (τους αρκούσε ο Χάρι Πότερ και η Νάρνια) ενώ οι πιο ψαγμένοι άλλαξαν άποψη όταν είδαν το όνομα του χολιγουντιανού Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο στα credits. «Δεν θα φάμε ακόμα μια εγκεφαλικά νεκρή ταινία φαντασίας στη μάπα», σκέφτηκαν και έμειναν μακριά. Λάθος ο ένας, λάθος και ο άλλος. Το “Pan’s Labyrinth” είναι μια συγκινητική, λυρική ιστορία, η αφήγηση του ταξιδιού της μικρής Οφήλιας σε ένα κόσμο μαγικό, με φόντο τον ισπανικό εμφύλιο. Απολαυστικά τρομακτικό, αυτό το παραμύθι για ενήλικους γνέθει τον φανταστικό κόσμο μαζί με τον πραγματικό, μέχρι να μην μπορείς να διακρίνεις ποιός από τους δύο έχει τα μεγαλύτερα τέρατα. Η μικρή Οφήλια, μαζί με τους θεατές, απαρνείται την φρικιαστική πραγματικότητα και προσπαθεί να επιστρέψει στο μαγικό κόσμο τον οποίο κάποτε εγκατέλειψε. Ο Ντελ Τόρο εδώ χτύπησε πραγματικά χρυσάφι. Η μουσική υπόκρουση της ταινίας, το νανούρισμα της Οφήλια, είναι σίγουρο ότι θα καρφωθεί στο κεφάλι σας για πολύ καιρό. 
"My mother told me to be wary of fauns"


RockNRolla (2008)
Γιατί δεν είδες αυτή την ταινία; Επειδή την έχεις ξαναδεί, απλά με διαφορετικούς χαρακτήρες. Ο Γκάι Ρίτσι, μετα το “Lock, Stock and Two Smoking Barrels” και το “Snatch” επιστρέφει ξανά στον αγγλικό υπόκοσμο και μας δίδει μια ταινία με το γνωστό πλέον φαινομενικά ασύνδετο τρόπο αφήγησης και τους larger than life χαρακτήρες με τα ευφάνταστα ονόματα. Γιατί να το δεις; Για τον ίδιο λόγο που θα επιστρέψεις για φαΐ στο αγαπημένο σου εστιατόριο. Ξέρεις τι θα πάρεις και ξέρεις ότι αυτό που θα φας είναι καλό. Ο Ριτσι είναι μάστορας σε τέτοιου είδους έργα και στη περίπτωση του “Rock N Rolla” φαίνεται ότι θα κάνει σοβαρή επένδυση, αφού λογαριάζει να γυρίσει τριλογία. Θέλετε ακόμα ένα λόγο; Πάρτε τον: Ακούσατε ποτέ σας πιο γαμάτο soundtrack από το “Rock n’ Roll Queen”?
"Are you RockNrolla?"


The Goodbye Girl (2004)
Η βασίλισσα των ρομαντικών κομεντί, το “Goodbye Girl” βλέπεται ιδανικά μια κρύα νύχτα του χειμώνα, με μια κουβέρτα στον καναπέ και ένα ποτήρι ζεστή σοκολάτα στο ένα χέρι. Λίγο δύσκολο να την βρείτε όμως μιας και το remake που έχω εγώ υπόψην (η αυθεντική ταινία είναι του 1977 με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Ντρέιφους) γυρίστηκε αποκλειστικά για την τηλεόραση. Η υπόθεση: Η 36χρονη Πόλα, μητέρα μιας 11χρονης, πέφτει από τα σύννεφα όταν μαθαίνει ότι ο ηθοποιός φίλος της την παράτησε και ακόμα χειρότερα, ενοικίασε το διαμέρισμα που μένει σ’ ένα εκκεντρικό φίλο του, τον Ελιοτ. Μην έχοντας που αλλού να πάει, η Πόλα αναγκάζεται να συγκατοικήσει με τον αλλοπρόσαλο Ελιοτ, ο οποίος δεν ενθουσιάζεται ιδιαίτερα για την παρουσία της μάνας και της κόρης, αλλά ούτε και για την απαγόρευση να κυκλοφορεί γυμνός στο διαμέρισμα του! 
Ευαίσθητη, αστεία εκεί που πρέπει και γλυκιά, το “Goodbye Girl” είναι η υπενθύμιση ότι η ρομαντική κωμωδία μπορεί να διασωθεί από τα Τάρταρα στα οποία την έχει ρίξει η κάθε Καθριν Χέιγκλ και ο κάθε Αστον Κουτσερ.
"I am decent. I'm also naked"


Για γαλλικό κινηματογράφο είπαμε, για ισπανικό είπαμε, σειρά παίρνει ο γερμανικός. Η ταινία φυσικά δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα χάρην διαφορετικότητας αλλά επειδή όντως είναι μια σπουδαία ταινία την οποία οι περισσότεροι παρέβλεψαν. «Το Κύμα» εκτυλίσσεται στη Γερμανία του σήμερα, με φόντο ένα σχολείο. Ο αναρχικός Ραινερ Βένγκερ είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών και παρά τη θέληση του βρίσκεται στη θέση να πρέπει να διδάξει για τον ολοκληρωτισμό. Οταν οι μαθητές του ισχυρίζονται ότι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν μπορεί να υπάρξει ξανά στη Γερμανία, ο Βένγκερ αποφασίζει να ξεκινήσει ένα πολιτικό πείραμα εντός της τάξης. Ενα πείραμα όμως που έχει συνέπειες τις οποίες ποτέ του δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Ενα υπέροχο ψυχογράφημα πάνω στη ψυχολογία των μαζών αλλά και τους λόγους που οδηγούν στην αναβίωση φασιστικών νοοτροπιών ανάμεσα στους νέους, «Το Κύμα» είναι από τις ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε. Το απαιτεί ο Χερ Βένγκερ.
«Θα κάνουμε ένα μικρό πείραμα...»

Οτι και αν ξέρω για σινεμά, ένα πράγμα δεν θα καταλάβω ποτέ μου. Πως γίνεται ο Μαρκ Γουόλμπεργκ (ο Μάρκι Μάρκ για όσους δεν θυμούνται) να μην έχει παίξει σχέδον ποτέ του σε ταινία που να μην είναι καλή ή τουλάχιστον εισπρακτική επιτυχία. Ο άνθρωπος πρέπει πραγματικά να στήσει στον ατζέντη του άγαλμα (τον έκανε σειρά αλλά έτερον εκάτερον) που τον κράτησε μακριά από παπαριές. Στο κάπως άγνωστο “Four Brothers” ο Γουόλμπεργκ παίζει έναν από τέσσερα (duh) υιοθετημένα αδέλφια που επιστρέφουν στο πατρικό τους όταν η θετή τους μητέρα πέφτει θύμα δολοφονίας. Τα τέσσερα σκληροτράχηλα ορφανά πέρνουν τους δρόμους για να βρουν ποιός σκότωσε τη μητέρα τους και ισοπεδώνουν τα πάντα στο διάβα τους. Ταινία με μπόλικη δράση και πιστολίδι, το “Four Brothers” είναι ότι πρέπει για όσους θέλουν δράση ταινία δράσης που να μην είναι κωμωδία ή ανεγκέφαλη.
"These are MY brothers"

Αυτά λοιπόν για πρώτη δόση. Η λίστα βεβαίως είναι απείρως μεγαλύτερη αλλά περιορίστηκα σ’ αυτά που πιστεύω ότι σίγουρα θα άφηναν ευχαριστημένους όσους επέλεγαν να τα δουν. Λυπάμαι αν σας έφαγα πολύ χρόνο, αλλά όντας το πρώτο post έπρεπε να πούμε κάποια πράγματα. Αυτά και στο επαναblogging. 


Παρεπιμπόντως, εάν είσαι αρσενικός (οποιαδήποτε ηλικία) και δεν έχεις δει το “Fight Club”, παράτα τον υπολογιστή και τσακίσου στο DVDάδικο να το ενοικιάσεις. Υπάρχει ακόμα χρόνος να επανορθώσεις, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Αν δεν έχεις κάρτα, κλέψε το. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να μην έχεις δει αυτό τον ύμνο στη τεστοστερόνη. Αν επιμένεις να μην το δεις, τότε πρέπει να παραδώσεις τα αρχίδια σου στο πλησιέστερο φαρμακείο και να τ’ αλλάξεις μ’ ένα κουτί ταμπόν και μια μάσκα νυκτός Avon. Αντε, πήγαινε. Τώρα. Τώρα ναι. Μην διαβάζεις ρε σαν ηλίθιος, πήγαινε τώρα είπαμε. Οχι, όχι, ούτε μισό λεπτό να τσιμπήσεις κάτι ούτε να δεις τσόντα. Γραμμή για το DVDαδικο. ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΡΕ ΛΕΜΕ!!!!! 

5 σχόλια:

  1. πιστεύκεις ότι σήμερα επροσπαθούσα να θυμηθώ τον τίτλο του 'mr holland's opus's'; φοβερή ταινία, πολύ ωραίο θέμα! καλή επιτυχία btw!!i will be watching you :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για το Four Lions θα συμφωνήσω πως είναι πολύ ωραία ταινία αλλά είναι και ψιλορατσιστική. Ωραία η σάτιρα και το μάυρο χιούμορ (προσωπικά για μένα ο καλύτερος συνδιασμός για ταινία) αλλά κάπου ξεφεύγει από τα όρια.
    Το Leon από τα κορυφαία στο είδος του και όχι μόνο.
    Το What’s Eating Gilbert Grape? απίθανη ταινία. Αν και γενικά δεν είμαι φαν του είδους νομίζω πως είναι από τις πιο συγκινητικές ταινίες που έχω δει. Όσο για τον Ντι Κάπριο, αν εξαιρέσω την ερνηνεία του στον Τιτανικό είναι ίσως ο καλύτερος ηθοποιός της γενιάς του.
    Το Pan’s Labyrinth η καλύτερη ταινία του 2008. Το soundtrack από τα καλύτερα όλων των εποχών!
    Το RockNRolla δεν έχει καμιά σχέση με τα Lock, Stock and Two Smoking Barrels και το Snatch (τα οποία, ιδιαίτερα το πρώτο, είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες. Μεγάλη απογοήτευση.
    Το Die Welle ταινιάρα!
    Το Four Brothers καλή ταινία αλλά είδαμε και καλύτερες...
    Για τα The professional, A Very Long Engagement, Mr Holland’s Opus, The Goodbye Girl δεν έχω άποψη αφού δεν τα είδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σύλβια μου μόνο που σου αρέσει το "Opus" κέρδισες εκατό πόντους στην εκτίμηση μου! Χάρηκα που σε βοήθησα να θυμηθείς!

    Δημήτρη μου νομίζω ότι ο ρατσισμός είναι επιτηδευμένος στο "Four Lions". Ο τύπος θέλει να σε προκαλέσει να νευριάσεις και εξ' όσων γνωρίζω ο δημιουργός της Chris Morris ξεκίνησε να γυρίζει ταινίες, επειδή πολύ απλά τον έδιωξαν από όλες τις άλλες δουλειές που είχε! Παίζει τον διευθυντή στο "ΙΤ crowd", ψάξε το. Οσον αφορά τώρα τα υπόλοιπα, από τις 6 που ανέφερες συμφωνούμε στις 4! Είμαι αρκετά ικανοποιημένος από τα ποσοστα επιτυχίας μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αφού σου αρέσει το "IT crowd" τότε μπορείς να αυξήσεις το ποσοστό επιτυχίας σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή