This week, at the movies!

Real Steel

Είδαμε ρομπότ δολοφόνους, είδαμε ρομπότ που ταξιδεύουν στο χρόνο, είδαμε ρομπότ να κάνει άχρηστο στο ξύλο τον Γουιλ Σμιθ, ήταν νομίζω ζήτημα χρόνου μέχρι να δούμε ρομπότ σε ρόλο Ροκι. To είδος «αουτσάιντερ-που-κανένας-δεν-υπολογίζει-αλλά-στο-τέλος-βρίσκει-την-δύναμη-να-νικήσει» έχει εξερευνηθεί  (βλ. ξεσκιστεί) ποικιλοτρόπως και στο μέγιστο βαθμό. Στο μέγιστο βαθμό είπατε; ΧΑ!  Μηδένα προ του χολιγουντιανού executive μακάριζε.  Αφού είδαμε το φορματ με ζώα και ανθρώπους, καιρός να το δοκιμάσουμε και με ρομπότ.

Στο πολύ κοντινό μέλλον (σοβαρά, πόσο έξω έχει πέσει το Χόλιγουντ με αυτό το κόντινο μέλλον; Που είναι τα ιπτάμενα αυτοκίνητα κυριε  ΜακΦλάι;) οι αγώνες μποξ έχουν αλλάξει εντελώς. 

Αφού οι άνθρωποι γερνούν και έχουν ημερομηνία λήξης (true story, είναι κάτω από την πατούσα μας), οι ιθύνοντες του αθλήματος αποφάσισαν να φέρουν στο εμπόριο ρομπότ-πυγμάχους που μπορούν να αγωνιστούν κυριολεκτικά μέχρι τελευταίας βίδας. 

Σ’ αυτό τον κόσμο κάνει την εμφάνιση του και ο Χιου Τζακμαν, που είναι πρώην πρωταθλητής πυγμαχίας και νυν ξεφτίλας. Ο Τζάκμαν είναι επαγγελματίας  χειριστής ρομπότ πυγμαχίας, τα οποία έχουν την τάση να γίνονται εεε..... εε.... γκρι στο ξύλο; Ποιά είναι η αναλογία εδώ; Τέλοσπάντων.  Ο γιός του Τζάκμαν ανακαλύπτει σε μια αποθήκη ένα ξεχασμένο ρομπότ εξάσκησης και με την βοήθεια του πατέρα του (που αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει το ρομπότ) προσπαθεί να κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή.

Τι είπαν οι ειδικοί:

Πολύ καλύτερα απ' ότι περίμενα, με 58%

«Να πάω να το δω;»

Αν είσαι με αντροπαρέα ή αν την βρίσκεις με ρομπότ να πλακώνονται. Την υπόθεση την έχεις δει ένα εκατομμύριο φορές. Το αουσάιντερ ανατρέπει τα προγνωστικά, γίνεται καλύτερο μετά από  ένα training  μονταζ, η σχέση πατέρα και γιού διορθώνεται χάρη στη κοινή τους εμπειρία και στο τέλος το ρομπότ νικά χάρη σ’ ένα κόλπο που μαθαίνει αποκλειστικά από τον εκπαιδευτή του. Θα θέλαμε να είχε σκηνή με το ρομπότ να ανεβαίνει τα σκαλιά του δικαστηρίου στη Φιλαδέλφεια, αλλά αμφιβάλω εάν οι παραγωγοί διαθέτουν τόσο αυτοσαρκασμό.

New Year’s Eve

Το «Love Actually» ήταν μια ταινία του 2003, που εισήγαγε στην mainstream σκηνή του σινεμά το φορματ “ensemble-A-list –actor-cast” με φόντο μια γλυκανάλατη  ρομαντική κωμωδία.  Οι ηθοποιοί πο χρειάζονται γι’ αυτό το φορματ είναι περίπου 10 και  στην αρχή είναι τελείως άγνωστοι αλλά στο τέλος καταλήγουν να βρίσκουν κοινά σημεία. Το «Love Actually» μπορεί να μην μου άρεσε αλλά εξακολουθούσε να ήταν καλογραμμένη (για rom com, να εξηγούμεθα) και το καστ απαρτιζόταν από  άγγλους ηθοποιούς (και τον Λιαμ Νίσον for some reason). Η συνταγή πέτυχε, το κοινό έδειξε ενδιαφέρον, η ταινιούλα ήρθε και γάντι με τις γιορτές, και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι. Μόλις μυριστήκαν λεφτάκια  όμως τα λαγωνικά του Χόλιγουντ όρμησαν σαν καρχαρίες σε θαλάσσιο κρεοπωλείο.

-Huh?! Ξέρεις ότι αυτό δεν βγάζει νόημα έτσι; -Fuck you, είναι αργά και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο

Ετσι, τα τελευταία χρόνια πρέπει να τρώμε στη μάπα την κάθε σιροπιαστή, προβλέψιμη, κακογραμμένη  μαλακία που ξερνοβολούν τα στούντιο (θυμηθείτε το Valentine’s Day)  σε μια ανερυθρίαστη προσπάθεια να εκμεταλλευτούν τις  γιορτές  και την φήμη των ηθοποιών για να προσελκύσουν κόσμο. Πραγματικά, οι κράχτες έξω από τα εστιατόρια έχουν περισσότερη αξιοπρέπεια.

Και επειδή «bigger is better» οι παραγωγοί σκέφτηκαν ότι δέκα ηθοποιοί είναι λίγοι πολύ λίγοι, αποφάσισαν να εκτινάξουν τον αριθμό στους 27 (!) λες και έχουν διαγωνισμό με τους υπόλοιπους παπάρες για ποιος θα μαζέψει τους περισσότερους ατάλαντους. Τι είπατε; Αν προέβλεψαν ότι η διάρκεια πρέπει να είναι διπλάσια για να εκτυλιχθούν οι ιστορίες ομαλά; Τι λες ρε; Βρίσκεις καλύτερους διάλογους και πλοκή σε έργο του Μπόλιγουντ παρά σε αυτά τα κατασκευάσματα. Σημασία έχει οι κράχτες να περάσουν χρόνο στην οθόνη .

Οσον αφορά την υπόθεση, δεν έχει. Εχουμε δέκα ζευγάρια που ετοιμάζονται να περάσουν την πρωτοχρονία μαζί και κάτι γίνεται στον καθένα. Αυτά.

Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα σεμνά να υποδείξω ότι δύο ηθοποιοί παρουσιάζονται στο κάστ του «Valentine’s Day» και του «New Year’s Eve» και ο ένας από αυτούς δεν είναι κορμάρα και τουλάχιστον ευχάριστη στο θεαθήναι.  ΔΕΝ θέλω να πω ότι η εμφάνιση του είναι σημάδι κακής ταινίας αλλά....

A  ρε  Αστον....

Τι είπαν οι ειδικοί:

Θαψιμοοοοοοοοοοο... To  τι κράξιμο έχει φάει αυτό έργο δεν λέγεται. 6% του έδωσαν οι κριτικοί, με ένα από αυτούς να γράφει ότι αυτή η ταινία είναι ο λόγος γιατί η λέξη «Χολιγουντ» χρησιμοποιείται σαν βρισιά. Nuff said. Στο κόσμο φαίνεται να άρεσε πάντως (65%), λες και θέλαμε περισσότερες αποδείξεις  για το ότι χρειάζεται άμεσα να αφαιρέσουμε κόσμο από το gene pool.

«Να πάω να το δώ ;»

Fuck no!  Τι σκατά έπαθες  ρε;!  Μην τους ενθαρρύνεις !  Το μοναδικό σενάριο που παίζει για να το δεις είναι να συμβιβαστείς με το έτερο ήμιση που απλά θέλει να πάρει την δόση της από γλυκανάλατες ταινιούλες. Αλλιώς προτίμησε κάτι άλλο αν θέλεις κωμωδία. Εχουμε επιλογές.

Arthur Christmas

Είναι να μην αφήσεις στους παραγωγούς του Χόλιγουντ χώρο για διαφορετικές ερμηνείες.  Μήπως ο λόγος που δεν πιστεύετε στον Αγιο Βασίλη είναι γιατί  δεν μπορείτε να εξηγήσετε πως είναι δυνατόν να πηγαίνει σε τόσα σπίτια μέσα σε μόνο μια νύχτα; Fear not γιατί οι παραγωγοί του «Arthur Christmas» σας έχουν καλυμμένους !  Γίνεται και παραγίνεται αυτό το κατόρθωμα, χάρη στo high tech εξοπλισμό του Βορείου Πόλου και στα ξωτικά με εκπαίδευση κομάντο!  Υστερα διερωτόμαστε γιατί τα παιδιά πλεόν πιστεόυν ότι μαλακία τους πούμε. Τελοσπάντων.

Ο μεγαλύτερος γιος του Αϊ Βασίλη (που μοιάζει ύποπτα με τον Κιφερ Σαδερλαντ ) κάνει την επιχείρηση να δουλεύει ρολόι  με στρατιωτική ακρίβεια ενώ ο μικρότερος απλά προσπαθεί να μην μπλέκει στα πόδια του. Οταν όμως ένα παιδί μένει πίσω λόγω λογιστικού λάθους (happens to the best of us) ο Αρθουρ αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία της επιχείρησης για να πάρει το δώρο στο προορισμό του, ρισκάροντας όμως να αποκαλύψει την αλήθεια.

Τι είπαν οι ειδικοί:

Εσκισε στις κριτικές, πιάνοντας το 92%

«Να πάω να το δω;»

Αποκλειστικά και μόνο με την οικογένεια. Δεν προσφέρεται για ενήλικο κοινό αλλά από την άλλη είναι πρώτης τάξης ευκαιρία να περάσετε λίγο χρόνο με τους δικούς σας. Κεράστε του μια ζεστή σοκολάτα και  ανεχτείτε τα υπόλοιπα παιδιά στο σινεμά. Εργο είναι, θα περάσει. Στη φωνή του Αρθουρ ο Τζειμς Μακ Αβοι που είναι πάντα ευχάριστη νότα.

The Twilight Saga: Breaking Dawn (Part 1)

Αναλυτικά για το όλο franchise των ταινιών "Twilight", μίλησα σε αυτό το ποστ έτσι δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι. Πρόκειται για την τέταρτη ταινία της σειράς, όπου η Bella και ο Edward επιτέλους παντρεύονται και επιτέλους κάνουν σεξ. Η ανακούφιση μεγάλη. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Συμφωνα με τους κριτικούς η ταίνια είναι αντάξια των προηγούμενων της σειράς. Ρηχή, χωρίς φαντασία, με πολλά κλισέ, κακή ηθοποία και τρύπες στο σενάριο σαν ελβετικό τυρί. Και όπως οι προηγούμενες σπάει τα ταμεία.

Τι είπαν οι ειδικοί:

25% του βάζει το Rotten Tomatoes ενώ 92%  όσων το είδαν διαφωνούν. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Να πάω να το δω;

Εάν είσαι φαν της σειράς, όπως-και-δηποτε. Εάν από την άλλη δεν έχετε υπόψη τις ταινίες ή δεν σας άρεσαν τα προηγούμενα, ούτε από έξω μην περάσετε. Εκτός εάν βρίσκεις επιστημονικά ενδιαφέρον (yeah right, ανώμαλε) να βλέπεις μια αίθουσα γεμάτη γυναίκες να φτάνει σε συλλογικό οργασμό όταν η Bella ντυθεί νυφούλα.

Killer Elite

Αμα βλέπετε την πρόταση «βασισμένο σε πραγματική ιστορία», τότε προσέχετε πάρα πολύ. Το Χόλιγουντ έχει μια εξαιρετικά χαλαρή σχέση με την αλήθεια, την ίδια περίπου σχέση που έχει μια μασσατζού σε λιμάνι της Ταϊλάνδης με τους ναύτες. Στη προκειμένη περίπτωση  οι εμπειρίες του άγγλου  εξερευνητή/στρατιωτικού/κατάσκοπου Ρανουλφ Φαινς όπως τις καταγράφει στο βιβλίο του “Feathermen”, υπερβάλλονται, εμπλουτίζονται με γενναίες δόσεις παπαριάς και μας σερβίρονται με καταιγιστικό μοντάζ και ροκ μουσική υπόκρουση.

Περνόντας  τώρα πιο κάτω από  το εμφανές της  μπούρδας, η ταινία είναι  είναι κλασική δράση. Μπόλικο ξύλο, χορογραφημένες σκηνές μάχης σώμα με σώμα, εκρήξεις, κλισέ διάλογοι ( “he is your worst nightmare” γιαξ)  και λίγο μπουτάκι για να ανοίγει το ματάκι.  Ο Τζέισον Στέιθαμ στον τυποποιημένο πλέον ρόλο του  καλού-κακού τύπου που δεν σηκώνει πολλά-πολλά, ο Ρομπερτ Ντε Νίρο στο ρόλο του βετεράνου πράκτορα και μέντορα του Στειθαμ ενώ ο Κλαιβ Οουεν παίζει τον Ιαβέρη, εάν τους «Αθλιους» είχε γράψει ο Μπρουκχαιμερ.

Ο Στειθαμ είναι ένας μυστικός πράκτορας που αποφασίζει να παραιτηθεί όταν κατα λάθος σκοτώνει ένα στόχο μπροστά από τον γιο του. Αναγκάζεται όμως να επανέλθει όταν μια οργάνωση απαγάγει τον μέντορα του και ζητούν απ’ αυτόν να δολοφονήσει τρεις άγγλους πράκτορες. Στο χορό μπαίνει μια υπο κάλυψη ομάδα πρακτόρων (ονόματι Feathermen) που θέλουν να προστατεύσουν  τα υποψήφια θύματα.

Τι είπαν οι ειδικοί:

Το σκότωσε το Rotten Tomatoes, με 25%

«Να πάω να το δω;»

Παρέιστικη ταινία, κατάλληλη για θέαση με αρκετό ποπ κορν και μπόλικες  μαλακίες. Δεν προσφέρεται για γυναικοπαρέες και οπωσδήποτε δεν προσφέρεται για ραντεβού. Μην είσαστε κάφροι.

In Time

Κάποιος , κάπου, σε ένα απόμερο γραφείο των χολιγουντιανών στούντιο πρέπει να αλλάζει τις οδηγίες του κάστινγκ για ταινίες, χωρίς να τον παίρνει κανένας χαμπάρι. Δεν εξηγείται αλλιώς η  αδιάλειπτη παρουσία του Τζάστιν Τιμπερλεικ στις ταινίες, που είναι περίπου τόσο ευπρόσδεκτη όσο ο έρπης στο μοναδικό ραντεβού που θα έχεις με την Μεγκαν Φοξ. Αν και για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, ο άνθρωπος το παλεύει πολύ. Εάν συνεχίσει με ταινίες του στυλ "Social Network" μπορεί να χρειαστεί να αναθεωρήσω.

Πάμε όμως στη ταινία. Κλασική περίπτωση πρωτότυπης ιδέας που είναι ιδανική για ένα επεισόδιο σειράς αλλά την ξεχειλώνουμε για να γίνει έργο. Στο πολύ κοντινό μέλλον (ας μην επαναλαμβανόμαστε)  οι άνθρωποι  καταργούν τα χρήματα και τα υλικά αγαθα, αντικαθιστώντας τα με μονάδες  χρόνου. Οχι τηλεκάρτας  (αν και θα είχε φοβερή πλάκα να δούμε την διαφήμιση) αλλά με πραγματικό χρόνο. Πλέον υπάρχει η τεχνολογία για να διατηρηθεί κάποιος νέος για πάντα, με την προϋπόθεση ότι έχει αρκετό χρόνο στη διάθεση του. Περιττό να πούμε τι γίνεται όταν τελειώσει ο χρόνος σου.

 Σ’ αυτό το μίζερο κόσμο (όπου φαντάζομαι τα ρολόγια θα είναι το πιο μισητό αξεσουάρ)  ο Τιμπερλέικ είναι ένας απλός εργάτης σε εργοτάσιο  που μια μέρα η τύχη του χαμογελά, όταν ένας πάμπλουτος  τύπος αποφασίζει να του δώσει όλο τον χρόνο που έχει. Ο Τιμπερλεικ  νοιώθει σαν να κέρδισε το Τζόκερ  της ώρας και βυθίζεται στο κόσμο εκείνο που έχουν όλο τον χρόνο στη διάθεση τους (απίστευτο το πόσα puns μπορείς να κάνεις με την ώρα) μόνο και μόνο όμως για να διαπιστώσει ότι είναι σάπιος. Σε μια κίνηση «εγώ γαμώ το σύστημα σας μέσα» ο Τιμπερλέικ αποφασίζει να μοιράσει τον χρόνο που έχει στους φτωχούς (ο Ρομπέν των ρολογιών ένα πράμα) προκαλώντας φυσικά την μήνι των εγκάθετων του συστήματος

Τι είπαν οι ειδικοί:

Ακόμα δεν έχει κριτική

«Να πάω να το δω;»

Αν μπορείς να αντέξεις τον Τιμπερλεικ σε μια μία μέτρια ταινία επιστημονικής φαντασίας τότε ναι. Μην περιμένεις όμως πολλά. Σε μια προσπάθεια να δείξουν ότι το έργο δεν είναι απλά μια γελοία υπόθεση με ανεγκέφαλη δράση (περιπτωση στην οποία ο σκηνοθέτης πρέπει δια νόμου να είναι ο Μαικλ Μπέι) , οι σεναριογράφοι έριξαν μέσα ένα πρόχειρο λαβ στόρυ μαζί με τα απαραίτητα ρηχά ηθικά διλήμματα. Κρίμα γιατί εάν ήταν μόνο δράση και εφέ τότε κάτι μπορούσε να γίνει

Happy Feet 2

 Μετά την μεγάλη επιτυχία του “Happy Feet” to 2006, 5 χρόνια μετά οι πιγκουίνοι  Μαμπλ ( Ελαιτζα Γουντ) και ο Ραμόν (Ρομπιν Γουίλλιαμς)  επιστρέφουν για καινούργιες χορογραφίες! Αυτή την φορά ακολουθούμε την πορεία του γιού του Μαμπλ, Ερικ, που νοιώθει ότι δεν μπορεί να χορέψει τόσο καλά όσο οι υπόλοιποι πιγκουίνοι . Στην προσπάθεια του να βρει την θέση του στο κόσμο, ο Ερικ γνωρίζει τον Σβεν (Χανκ Αζάρια), τον τελευταίο πιγκουίνο που μπορεί να πετάξει. Σε ρόλους έκπληξη οι Μπραντ Πιτ και Ματ Ντέιμον, που υποδύονται δύο γαρίδες που θέλουν να εξερευνήσουν τον κόσμο!

Τι είπαν οι ειδικοί:

Οτι υποφέρει από την ασθένεια των σικουελς. Καλό αλλά όχι τόσο καλό όσο το προηγούμενο, αφού έφτασε μέχρι το 40%.

«Να πάω να το δω;»

Αν έχεις παιδιά όπωσδηποτε (όχι τόσο καλό όσο το προαναφερθέν παιδικό αλλά εξακολουθεί να είναι καλή επιλογή) αν και βλέπεται ευχάριστα και από τους πιο μεγάλους. Αν μας διαβάζει κάποιος από το K Cineplex, να σας παρακαλέσουμε βρε παιδιά να βάλετε τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα παράσταση στις 22:00. Υπάρχει και κόσμος που δουλεύει και δεν μπορεί να προλάβει την παράσταση στις 19:45.

Tower Heist

Τον Μπεν Στίλερ προσωπικά τον αντιπαθώ. Σταμάτησα να είμαι φαν των σλαπ στικ κωμωδιών όταν πέρασα τα δέκα (σοβαρά, πόσες φορές μπορεί να καρφωθεί κάποιος σε μια γυάλινη πόρτα πριν να αρχίσεις να εύχεσαι να κοπεί με το γυαλί και ναι πεθάνει από ακατάσχετη αιμορραγία;) αλλά ο τύπος τα τελευταία χρόνια το προσπαθεί με διάφορους πειραματισμούς να ξεφύγει από την φόρμα που τον έχει καθιερώσει. Α for effort και τουλάχιστον αυτός δεν είναι ικανοποιήμενος με το να είναι πλούσιος και μέτριος. 
Σ’ αυτή την κωμωδία ο Στιλερ συνεργάζεται  με τον Εντι–τα τα τα τα ρα τα τα- Μέρφι  που όλως περιέργως δεν αφήνεται ούτε να μεταμφιεστεί ούτε να κλάσει μισή φορά. Περίεργο ε;  Οι δύο τους οργανώνουν μια ληστεία για να πάρουν πίσω τα λεφτά μιας ομάδας εργαζομένων σε μια up scale πολυκατοικία, λεφτά που καταχράστηκε ο άκαρδος  Αλαν Αλντα για να ικανοποιήσει τις ορέξεις του. Οπως η Gaga ένα πράμα που αγόρασε μηχάνημα για να εντοπίζει φαντάσματα, αγνόωντας βεβαίως την προφανή λύση.

"You called?"

Τι είπαν οι ειδικοί;

Μια χαρά τα πήγε για ταινία του είδους του, με τους κριτικούς να της δίνουν 68%

«Να πάω να το δω;»

Δεν είναι κακή ιδέα. Αμα θέλεις κωμωδία για να περάσει η νύχτα ήσυχα, το «Τοwer Heist» σου έρχεται γάντι. Εχει τα αστεία του και τα heist movies πάντα έχουν πέραση, με μένα τουλάχιστον.