Breaking Wind: Τα καλά, τα κακά και τα εντελώς ηλίθια του Twilight

Με το "Twilight: Breaking Dawn (pt1)" να είναι προ των πυλών, θεώρησα ότι θα έχει ενδιαφέρον να ρίξουμε ένα βλέφαρο στις πρώτες ταινίες. Ισως το πιο πολωτικό franchise στην ιστορία του σινεμά (έχει φανατικούς θαυμαστές και ορκισμένους εχθρούς) το "Twilight" μαζί με τις ταινίες "Harry Potter" κυριαρχούν στις εισπράξεις αλλά και στο σύγχρονο pop culture, με τρόπο που τίποτα μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει. 

Disclaimer 1 : Αντιπαθώ ιδιαίτερα το λεγόμενο "vampire fiction" που εδώ και 10 χρόνια έχει κατακλύσει την δημιουργική σκηνη. Η ανάδυση της συγκεκριμένης μυθολογίας βρίσκει ιδιαίτερη απήχηση στους εφήβους της εποχής, καθώς πρόκειται για την λογοτεχική έκφανση της αστικής αποξένωσης σε συνδυασμό με την μοναξιά και την περιθωριοποίηση που βιώνουν τα παιδιά σήμερα στην οικογένεια. Αμα βάλεις μες το μείγμα και την ανώριμη σουπερηρωο λαγνεία που κυκλοφορεί, δέσαμε. 

Ή όπως το θέτει καλύτερα ο μέσος fan: "Ι'm like so alone and like nobody gets me. Im special u know! I have like powers and I like dress in black cause Imma vampire! Im like u know super strong and I lift stuff but Im like romantic in a way, like in the ancient yearz and I like talk like that and I hate wolves and Im super mysterious

Μάλιστα. Ο ευγενικός Δράκουλας του Bella Lugosi και ο ερωτευμένος, κτηνώδης βρικόλακας του Gary Oldman έχουν πλέον εκφυλιστεί σ' αυτούς τους εύπεπτους, διάφανους χαρακτήρες που τους ξεχνάς 5 λεπτά μετά που θα τους δεις

Pictured. Original Gangsta

Από "Underworld", "True Blood" και ότι άλλη μαλακία κατεβάσει η κούτρα των πιθήκων που γράφουν σενάρια, αυτή η μόδα ήρθε για να μείνει. Δυστυχώς. Τα ερωτήματα για την αγάπη από το έργο του Stoker, η ηθική της αιώνιας ζωής και της δημιουργίας όπως προκύπτουν από τα βιβλία της Anne Rice και της Mary Shelley πλέον έχουν ξεχαστεί και δίνουν θέση στο κατά πόσον ο ήρωας μας θα κλέψει ένα φιλί από την αγαπημένη του ή αν θα νικήσει τον κακό λυκάνθρωπο σε μια μάχη που θα κρίνει το σύμπαν. Αν διψάτε για καλό βιβλίο τρόμου με βρικόλακες, δοκιμαστέ το "Salem's Lot" του Stephen King. Οταν πήγαινα εγώ σχολείο, οι περιθωριακοί τουλάχιστον είχαν το θάρρος να μισούν τον κόσμο όλο και να γίνονται goth. Με το pussification της εποχής το goth μεταμορφώθηκε σε βαμπιρ. Το καραγαμάτο επεισόδιο του South Park με καλύπτει πλήρως.

Disclaimer 2: Το ποστ αφορά τις τρεις πρώτες ταινίες και όχι τα βιβλία. Προσωπικά διάβασα το πρώτο "Twilight", το βρήκα κάκιστο και δεν μπήκα στο κόπο να αυτομαστιγωθώ διαβάζοντας τα υπόλοιπα. Εάν σε κάποιο σημείο έχω λάθος, παρακαλώ να μου το υποδείξετε. Κανένας δεν είναι υπεράνω κριτικής


Τα καλά

Η ταινία είναι καλή, με την έννοια που αποδίδω σε αυτό το ποστ. Αφήνει τους φαν εντελώς ικανοποιημένους, περίπου όσο ευτυχισμένους όσο ένας μαστουριάρης στο εργοστάσιο του Τσάρλι

Duuuuuuuuuuuuuuuuuude..........

Oι παραγωγοί δίνουν στους θαυμαστές των βιβλίων αυτό που θέλουν και εκείνοι ανταποκρίνονται με ζέση. Τα τρία πρώτα "Twilight" κόστισαν περίπου 420 εκατομμύρια και έφεραν εισπράξεις που φτάνουν στο δυσθεώρητο ύψος του ενός δις, 700 εκατομμυρίων! Χωρια οι πωλήσεις των DVD και το merchandising.

"I wish they gave me a pearl necklace"

Love story... accomplished

Μέσα στο πνεύμα της ικανοποίησης των φαν, οι ταινίες δίνουν και το απαραίτητο love story. Ο ονειρικός, απαγορευμένος έρωτας των δύο πρωταγωνιστών τελικά γίνεται πραγματικότητα, προσφέροντας την απαραίτητη κάθαρση. Η αιώνια ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας ξετυλίγεται σε ακόμα μια μορφή με το μήνυμα της να ηχεί ξεκάθαρο. True love conquers all*.

Michael -fuckin- Sheen

Ο αρχηγός της βασιλικής οικογένειας των Volturi, ονόματι Caius, δεν είναι άλλος από τον απίστευτο, και προσωπική αδυναμία, Michael Sheen. Ο σπουδαίος αυτός ηθοποιός από μόνος του κάνει την ταινία άξια θέασης ενώ στη σκηνή όπου αποφασίζει για την τύχη Edward πραγματικά κυριαρχεί, ακόμα και όταν είναι εκτός πλάνου. Παρένθεση. Πόσο αστείο είναι ότι ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς παίζει σε δύο franchises που αντιπαθώ;

oh yeah.....

Τα κακά

Πάρτε μια ανάσα κορίτσια και ετοιμαστείτε. Ετοιμες; It's a bad fuckin movie! Ο μέσος θεατής, ο άνθρωπος που δεν έχει διαβάσει τα βιβλία της Meyer και απλά θέλει να πάει δει περί τίνος ο λόγος, φεύγει απογοητευμένος από το σινεμά. Οι ταινίες δεν έχουν καμία πλοκή, το σενάριο έχει τρύπες, η δράση κινείται πιο αργά από κουτσό σαλιγκάρι, οι διαλόγοι είναι corny, οι ηθοποιοί ατάλαντοι ενω σε ορισμένες φάσεις είναι τόσο αστεία που διερωτάσαι αν μπήκες κατά λάθος σε κωμωδία. Εξηγούμαι όμως

The "Fuck you. That's why" factor

Στη πρώτη ταινία, μαθαίνουμε ότι ο Edward έχει την δυνατότητα να διαβάζει σκέψεις. Ο μοναδικός άνθρωπος την σκέψη του οποίου δεν μπορεί να διαβάσει είναι της Bella (παρένθεση. Bella Swan? Seriously?). Μήπως οι βαμπιρικές δυνάμεις του Edward βραχυκυκλώνονται όταν τις κατευθύνει σε κάποιον που αγαπά πολυ; Μήπως υπάρχει κάποια πανάρχαια προφητεία που μιλά για ένα βαμπιρ που θα ερωτευτεί παράφορα μια θνητή και μαζί θα περάσουν σε αχαρτογράφητα μέρη της όλης βαμπιρο-ιστορίας; Οχι.  Να ήταν μόνο ένα μεμωνομένο περιστατικό; Από τέτοια ανεξήγητα οι ταινίες είναι γεμάτες. Δυστυχώς δεν είναι. Στο "New Moon" μάλιστα είναι το κυριότερο σεναριακό στοιχείο, αφού η Bella καταφέρνει να σώσει τον Edward την τελευταία στιγμή επειδή ήταν η μοναδική που δεν μπορούσε ο αγαπημένος της να ακούσει ότι ερχόταν. Ξέρετε γιατί ο Edward δεν διαβάζει τις σκέψεις της Bella;
Fuck you. That's why.
Η εισαγωγή τέτοιων σεναριακών ευκολιών, είναι σημάδι κακής ταινίας. Είναι η εύκολη λύση, το σύντομο μονοπάτι που παίρνει ο σεναριογράφος αντί να κάτσει να σκεφτεί μια γαμημένη πλοκή. Είναι το κινηματογραφικό αντίστοιχο της ρίμας με το "εγώ" στα τραγούδια, όταν ο προηγούμενος στίχος τελείωνει σε πρώτο ενικό. Το γεγονός ότι οι δημιουργοί δεν μπαίνουν καν στο κόπο να δώσυν έστω και μια ηλίθια εξήγηση, δείχνει ασέβεια προς τον θεατή. Σοβαρά, ας είναι και μαλακία η εξήγηση! Δεν μας ενδιαφέρει! Ακούσαμε και χειρότερα!

Much, much worse.....

Μπας όμως και αντιδρώ υπερβολικά; Ισως δεν θα έπρεπε να κρίνω από ένα και μόνο στοιχείο. Δυστυχώς, υπάρχουν κι αλλα. Στο "New Moon" η Bella αποφασίζει να την δει daredevil γιατί όσο θέτει την ζωή της σε κίνδυνο, βλέπει και ακούει οράματα του γκόμενου της. Προσοχή! Δεν ακούει την φωνή της συνείδησης ή έχει παραισθήσεις με flashback. Εχει ολόκληρες συζητήσεις με την οπτασία του Edward! Θα μου πείτε φυσικά, εάν ακούει φωνές, νομίζει ότι έχει συζητήσεις με φανταστικούς φίλους και δικαιολογεί κάθε πράξη της αναλόγως με το πως της συμπεριφέρεται η οπτασία, η εξήγηση είναι προφανής

Πιστεύω σ' ένα βαμπιρ, με κόκκινα μάτια, ρουφηχτή ορατών τε πάντων και αοράτων

Οχι όμως η ηρωίδα μας δεν ανακάλυψε την θρησκεία. Ξέρετε γιατί μπορεί να βλέπει οράματα με τον φίλο της;
Fuck you. That's why
Και τρίτο, για να τελειώνουμε, η γελοία επιμονή των παραγωγών να εμφανίζουν τους "λύκους" χωρίς πουκάμισα. Μας ρίχνουν σε κάποια φάση ένα "οι λύκοι δεν νοιώθουν κρύο" αλλά δεν μας εξηγούν γιατί φορούν κοντά παντελονάκια ή παπούτσια. Επειδή μάλιστα το κράξιμο ήταν τόσο πολύ, οι ίδιοι οι παραγωγοί αναγκάστηκαν να διακωμωδήσουν την κατάσταση. Αντιλαμβάνομαι ότι κάθε φορά που ο Jacob και η παρέα του εμφανίζονται top-less η κινηματογραφική αίθουσα φτάνει σε συλλογικό οργασμό (ειρωνικά ξυπνώντας ορέξεις τις οποίες η πρωταγωνίστρια προσπαθεί συστηματικά να καταπνίξει) αλλά ρε φίλε κάνε και λίγο κράτει! Και ξέρετε γιατί ο Jacob εμφανίζεται μονίμως ημίγυμνος;

ALL TOGETHER NOW!

Πιο. μισητός. χαρακτήρας. EVER!

H Bella Swan (ειλικρινά, κάθε φορά που γράφω αυτό όνομα πεθαίνω λίγο μέσα μου) είναι μακράν ο πιο εκνευριστικός χαρακτήρας που έχω δει σε ταινία. Εντελώς άχρηστη, ολοκληρωτικά εξαρτώμενη από άλλους για να καθαρίζουν τις βρωμιές της , στερημένη οποιασδήποτε φιλοδοξίας, καταθλιπτική, εγωκεντρική και εγωίστρια, η πρωταγωνίστρια είναι από αυτούς τους χαρακτήρες που δεν μπορείς παρά να αντιπαθήσεις. Η Bella είναι από αυτές τις γυναίκες που ο κόσμος τους περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στον άντρα της. Οτι κάνει είναι για να τον ικανοποιήσει και η ύπαρξη της διαλύεται εάν την παρατήσει. Καλό χαρακτηριστικό για ηρωίδα βικτωριανού αφηγήματος (όπως τα Ανεμοδαρμένα Υψη, βιβλίο στο οποίο οι ταινίες κάνουν συχνά-πυκνά αναφορά) αλλά εντελώς εκτός τόπου και χρόνου για γυναικείο χαρακτήρα του σήμερα. Οχι ότι οι υπόλοιποι γυναικείοι χαρακτήρες την βγάζουν καθαρή δηλαδή. Ολες είναι καρικατούρες, με μοναδική εξαίρεση την Alice η οποία έχει δεν έχει δέκα σκηνές. H αποτυχία μιας ταινίας να κάνει έναν από τους πρωταγωνιστές relatable (πέραν των fans) είναι ακόμα ένα σημάδι κακής ταινίας.
 Και σαν να μην μας φτάναν όλα αυτά, έχουμε και την ψύχωση της με το σεξ. Από την μια, δεν λέω, είναι καλή ιδέα να διδάσκουμε στα κορίτσια ότι δεν θα πρέπει να κάνουν σεξ με οποιονδήποτε, αλλά από την άλλη η γκόμενα μας έχει πρήξει εντελώς! Κοπέλα μου, get some μπας και σου περάσει η υστερία!

Pictured. The Forbidden Fruit

Ηθοποιοί... λέμε τώρα

Στο αντίπαλο δέος του "Twilight", την σειρά "Harry Potter", οι κύριοι ηθοποιοί ήταν επίσης ατάλαντοι (με κορυφαία την Emma Watson). Λίγο όμως το ελαφρυντικό της ηλικίας, λίγο η συνεχής δράση κα λίγο οι εξαίρετοι δευτερεύοντες ρόλοι, το καλύπταμε το πρόβλημα. Τέτοιο σενάριο δεν υφίσταται στο "Twilight". H δράση απουσιάζει συνεχώς έτσι μοιραία οι πρωταγωνιστές έχουν πολύ περισσότερο χρόνο επί της οθόνης. Η απουσία ταλέντου είναι εμφανής, με πρώτη και καλύτερη την Kristen Stewart, που ενσαρκώνει την Bella. Η γυναίκα πραγματικά έχει μια έκφραση και για τις τρείς ταινίες και όλα τα αισθήματα!

Χαρά

Φοβος

Θλίψη

Εγχείρηση ανοιχτής καρδίας χωρίς αναισθητικό

Εξ' ισου ατάλαντοι είναι και οι υπόλοιποι, με εξαίρεση τον Billy Burke (Charlie) και τον Jackson Rathbone (Jasper). Μια μικρή σημείωση εδώ όμως. Οσο καλός και να είναι ένας ηθοποιός, άμα το σενάριο δεν βοηθά τότε φαίνεται ξυλάγγουρο. Π.χ. πως να κάνει κάποιος την εξής συζήτηση να μην ακουστεί γελοία: "I thought we agreed, no gifts." "You being here with me everyday is a good enough gift for me".

Συνοψίζοντας, οι ταινίες "Twilight" έχουν πολύ συγκεκριμένο ακροατήριο και ξέρουν πως να το ικανοποιήσουν. Τον υπόλοιπο κόσμο τον έχουν χεσμένο και καλά κάνουν. Κινούνται προς τα λεφτά και τα λεφτά είναι στο να δώσουν στον κόσμο τους αυτό που περιμένει. Συγκρινόμενη με άλλες ταινίες, είναι εξαιρετικά μέτρια αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Οπως πολύ σωστά έγραψε μια φίλη, πρόκειται για μια ένοχη απόλαυση, από αυτές που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι μας αρέσουν. Fair enough. Ποιός είμαι εγώ για να κρίνω; Εγώ ξεραίνομαι στο γέλιο κάθε φορά που βλέπω το "Dogma".

"Fuckity fuck fuck fuck fuck". H πιο πνευματώδης ατάκα του έργου

Εάν οι προηγούμενες ταινίες σας άρεσαν, θα καταλατρέψετε το "Breaking Dawn". Εάν από την άλλη είσαστε ο μέσος σινεφίλ, ούτε από έξω.



*I hate myself