Do not stand at my grave and weep

Do not stand at my grave and weep,

I am not there; I do not sleep.

I am a thousand winds that blow,

I am the diamond glints on snow,

I am the sunlight on ripened grain,

I am the gentle autumn rain.

When you awaken in the morning’s hush

I am the swift uplifting rush

Of quiet birds in circled flight.

I am the soft stars that shine at night.

Do not stand at my grave and cry,

I am not there; I did not die.

 

 

Mary Elizabeth Frye

Hangover 3: Μετρίως μέτριο και πάντα μετρημένο

Είναι κάποια πράγματα που ξέρεις a priori οτι θα είναι χάλια. Οικογενειακές γαμήλιες δεξιώσεις, οι πιλότοι κυπριακών σειρών, το φαί από τα McDonald's και ενίοτε τα αποτυχημένα sequel πετυχημένων ταινιών.

To tagline του "Hangover 3" γράφει "The End". Θα ήθελα να προσθέσω "Finally".

Το "Hangover 3" δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης, πέραν του να γεμίσει λεφτά τις τσέπες των παραγωγών και να λειτουργεί σαν όχημα για τον Zach Galyfianakis. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει καν hangover, απλά οι τρεις πρωταγωνιστές μπαίνουν σε μπελάδες όταν ένας μαφιόζος απαγάγει τον Doug. Και η υπόλοιπη πλοκή δεν έχει καμία σημασία. Λείπει εντελώς η σπιρτάδα και η πρωτοτυπία του πρώτου, τα αστεία βγαίνουν με το ζόρι και ο απίστευτα εκνευριστικός Mr Chow πήρε billing πρωταγωνιστικού ρόλου. Ακόμα και οι ίδιοι οι παραγωγοί βαριούνται. Και βαριούνται τόσο πολύ που χρησιμοποιούν σκηνές από το πρώτο και το δεύτερο μέρος της τριλογίας για να γεμίσουν τον χρόνο. Εχει όμως τις στιγμές του και αυτή την περίοδο δεν είναι άσχημη ιδέα για έξοδο, αν δεν σας αρέσουν οι ταινίες τρόμου και οι sci-fi. Απλά να μην περιμένετε πολλά και σίγουρα να μην περιμένετε να έχει σχέση με το πρώτο. Τα credits άφησαν υπόνοιες για τέταρτο αλλά ελπίζω πραγματικά να μην γίνει ποτέ. Αρκετά διέσυραν το πρώτο μέχρι σήμερα.

Hot Trailer Sunday

Have no fear, HTS is here! Για να βλεφαριάσετε με την ησυχία σας αποψε, μετά που θα επιστρέψετε από το μπανάκι σας.


Machete Kills

Οσοι είχατε την χαρά και την τιμή να δείτε το πρώτο μέρος της ιστορίας του "Machete", θα θυμάστε ότι στην ουσία πρόκειται για μια εντελώς over the top ταινία δράσης, που όχι μόνο δεν προσπάθησε να το παίξει αληθοφανής αλλα φρόντισε να υψώσει το μεσαίο δάχτυλο στις mainstream ταινίες δράσης. Να χαρείτε μην ψάχνετε για λογική. Οταν λέμε ανεγκέφαλο εργο, αυτό εννοούμε και σκατά να φάει ο Michael Bay. Εννοείται ότι δεν χάνεται με τίποτα!


Prisoners

Φανς του Hugh ξεσηκωθείτε! Ο Jackman εγκαταλείπει για λίγο τις μεγαλου μπάτζετ ταινίες φαντασίας και μας σερβίρει λίγο παλιό αλλά πάντα καλοδεχούμενο crime thriller. Ο Wolverine εδώ παίζει τον πατέρα μιας μικρής που απαγάγεται αλλά αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια του όταν η αστυνομία αφήνει ελέυθερο τον κυρίως ύποπτο για το έγκλημα. Στις ταινίες επιστρέφει και ο Jake Gylenhaal, που εδώ παίζει τον αστυνομικό που είναι υπεύθυνος για την υπόθεση.

Frankestein's Army

Ενα μικρό απόσπασμα από τον σοβιετικό στρατό πέφτει κατά λάθος πάνω σ' ένα μυστήριο χωριό, κατά την διάρκεια του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου. Οι στρατιώτες δεν αργούν να ανακαλύψουν ότι το χωριό κατοικείται από ανθρωπόμορφα τέρατα, αποτέλεσμα των πειραμάτων ενός παρανοϊκού επιστήμονα. ΠΡΟΣΟΧΗ. Το trailer είναι "Red Band", δηλαδή για άτομα πάνω των 18. So, you know. Dont eat anything while watching it.


Planes

H πρώτη εταιρεία δημιουργίας κινουμένων σχεδίων στον κόσμο, η Pixar, έχει δυστυχώς ξεμείνει εδώ και καιρό από ιδέες. Πέραν του "Brave", δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια καρτουν που δεν ήταν sequel κάποιου προηγούμενου project. Εδώ έχουμε το "Planes", που στην ουσια είναι sequel του "Cars". Πρωταγωνιστής ο Dane Cook.


Don Jon

To παιδί-θαύμα ξαναχτυπά. Ο Joseph Gordon-Lewitt μας θυμίζει ξανά ότι είναι η φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τα παιδιά-σταρ να μπαινοβγαίνουν στις κλινικές αποτοξίνωσης. Αυτή την φορά δεν πρωταγωνιστεί μόνο σε ταινία, αλλά γράφει και σκηνοθετεί ταυτόχρονα. Το "Don Jon" είναι η ιστορία ενός εργένη που ερωτεύεται και έχει να παλέψει ανάμεσα σ' άλλα τον εθισμό του στις τσόντες. Ο τίτλος βεβαίως είναι παράφραση του "Don Juan", το κλασσικό μυθιστόρημα που ο Lewitt επανεφευρίσκει και τοποθετεί στο σήμερα.

Οι 7 καλύτερες σειρές του καλοκαιριού

Τα τελευταία πέντε χρόνια, οι τηλεοπτικοί παραγωγοί κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα που έφτασε πρώτος ο George Lucas το 1977. Το καλοκαίρι είναι ιδανική περίοδος για την προσέλκυση τηλεοπτικού κοινού και μιας και διανύουμε την χρυσή εποχή της τηλεόρασης, οι σειρές που παίρνουν το πράσινο φως για την θερινή περίοδο γίνονται ολοένα και καλύτερες. Λίγο πριν ξεκινήσουν λοιπόν, σας παρουσιάζω τις πιο αναμενόμενες (κατά την δική μου άποψη) σειρές του καλοκαιριού!



Arrested Development (Season 4)

Αυτή είναι μια ιδιαίτερη καταχώρηση. Το "Arrested Development" ήταν μια κωμική σειρά του Fox που διήρκησε τρεις σεζόν και ακυρώθηκε το 2006. Το Netflix, συνεχίζοντας την επιθετική είσοδο του στο κόσμο της παραγωγής σειρών μετά το "House of Cards" και "Hemlock Grove", ανέλαβε την δημιοθργία τέταρτης σεζόν που είναι από τις 26 Μαϊου διαθέσιμη. Το "AD" έχει φανατικό κοινό ( ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί) και οι die hard fans φαίνεται να είναι ευχαριστημένοι από την απόπειρα του Netflix. Ορίστε και το επίσημο τρειλερ.

Πρεμιέρα: Ολη η σειρά (15 επεισόδια) είναι διαθέσιμα από το Netflix

Under the Dome

Για το "Under the Dome" τα είπαμε πριν από πολύ καιρό και τώρα επιτέλους έρχεται στις οθόνες μας! Πρόκειται για ένα από τα πιο πρόσφατα βιβλία του Stephen King, η ιστορία μιας πόλη που εντελώς ξαφνικά βρίσκεται αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο από ένα αόρατο ενεργειακό πεδίο. Η σταδιακή κατάβαση της πόλης προς την αναρχία και το χάος φέρει όλα τα σημάδια κατατεθέν του King και η σειρα δείχνει να είναι πολλά υποσχόμενη. Εχοντας διαβάσει το βιβλίο, σας υπόσχομαι ότι το πρώτο επεισόδιο θα είναι από τα καλύτερα πράγματα που θα δείτε στην TV!.

Πρεμιέρα: 24 Ιουνιου


Breaking Bad (δεύτερο μισό της 5ης σεζον)

Ολα τα καλά πράγματα έχουν ένα τέλος. Ακόμα και η καλύτερη τηλεοπτική σειρά που γυρίστηκε τα τελευταία δέκα χρόνια . Το "Breaking Bad", η ιστορία ενός καταφρονεμένου καθηγητή Χημείας σε γυμνάσιο που έγινε ναρκοβαρώνος φτάνει στο τέλος της με τα τελευταία οκτώ επεισόδια της 5ης σεζόν. Εάν δεν το είδατε το εισηγούμαι ανεπιφύλακτα, μόνο και μόνο για να θαυμάσετε τις υποκριτικές ικανότητες των Bryan Cranston και Aaron Paul. Δεν χάνεται με τίποτα.

Πρεμίερα: 11 Αυγούστου


Ray Donovan 

Από το κανάλι που μας έφερε το "Dexter", έρχεται η πρώτη σοβαρή προσπάθεια του Liev Schreiber να διεισδύσει στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Ο Donovan είναι είναι επαγγελματίας problem solver που κατοικεί στο Hollywood. Είτε θέλεις να ξεφορτωθείς ένα πτώμα, να κάνεις έναν μάρτυρα να αποφασίσει να μην πάει δικαστήριο ή να στείλεις μήνυμα στους χρεωστές σου, ο Donovan έχει την λύση για σένα. Ολα όμως αρχίζουν να παίρνουν τον κατήφορο όταν η συνείδηση του Donovan αρχίζει να τον ενοχλεί και ο πατέρας του αποφυλακίζεται μετά από 20 χρόνια. Ο θρύλος Jon Voight στο ρόλο του πατέρα ενώ οι πιο ψαγμένοι από σας θα αναγνωρίσατε και τον Peter Jacobson που υποδυόταν τον Dr. Taub στο "House M.D."

Πρεμιέρα: 30 Ιουνιου


Falling Skies (Season 3)

H τρίτη σεζόν της μετα-αποκαλυπτικής σειράς παραγωγής Steven Spielberg έρχεται, πιθανόν για τελευταία φορά. Οι επιζώντες της επίθεσης των εξωγήινων βρήκαν πλέον τον τρόπο να απελευθερώνουν τους κρατούμενους από την επήρρεια των εισβολέων και ξεκίνησαν την επίθεση στα μεταλλεία που κρατούνται. Η άφιξη όμως ενός νέου είδους εξωγήινου και η συνταρακτική συνειδητοποίηση ότι δεν είναι όλοι τους κακοί αλλάζει άρδην τα δεδομένα για τους επιζώντες.

Πρεμιέρα: 9 Ιουνίου


Dexter (Season 8)

O αξιαγάπητος κατά συρροήν δολοφόνος επιστρέφει για όγδοη και τελευταία σεζον. Ο Dexter Morgan, που εργάζεται σαν blood spatter analyst για το αστυνομικό τμήμα του Miami είναι ένα βήμα πριν να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του στον κόσμο. Πως θα γλιτώσει αυτή την φορά; Τι θα γίνει με τα παιδιά του; Πως θα χειριστεί η ετεροθαλής αδελφή του Debra τον φόνο της LaGuerta; Ποιός είναι ο νέος serial killer που θα μας απασχολήσει αυτή την σεζόν; Απαντήσεις σε όλα σας τα ερωτήματα, στην τελευταία σεζόν του Dexter!

Πρεμιέρα: 30 Ιουνίου


The Newsroom (Season 2)

H σειρά του θρυλικού σεναριογράφου Aaron Sorkin επιστρέφει για δεύτερη σεζόν, με την ελπίδα να μαζέψει μεγαλύτερο ακροατήριο από την πρώτη. Ο Sorkin επιστρέφει με μια εντελώς διαφορετική ομάδα σεναριογράφων για να να μας ξεναγήσει ξανά στα άδυτα του καναλίου ACN, μαζί με τους ιδεαλιστές δημοσιογράφους του. Η δεύτερη σεζόν θα ασχοληθεί με την κούρσα για τις εκλογές του 2012 στις ΗΠΑ.

Πρεμιέρα: 14 Ιουλίου



Bonus Material:

"Whose Line Is It Anyway?"

To ιστορικό τηλεπαιχνίδι/κωμικό σώου επιστρέφει μετά από έξι χρόνια για να ζήσει την 9η σεζόν του! Το σώου αυτή την φορά θα προβάλλεται από το CW (Beauty and the Beast, Vampire Diaries, Arrow) και θα διαρκέσει 10 επεισόδια, με ξεχωριστό καλεσμένο κάθε φορά. Ολοι οι παλιοί συντελεστές επιστρέφουν, με εξαίρεση τον παρουσιαστή Drew Carey που θα αντικατασταθεί από την Aisha Tyler. Tον Colin Mochrie δεν θα τον ξέρετε αν δεν βλέπατε παλιά την εκπομπή, αλλά τον Ryan Stiles τον είδατε στο "Two and a Half men" και τον Wayne Brady σαν τον γκέι αδελφό του Barney στο "How I Met Your Mother"!
Δεν μπορώ να περιμένω να δω ξανά "Scenes from a Hat", το πιο γνωστό skit του σώου!

Πρεμιέρα: 16 Ιουλίου

Θερμές ευχαριστίες στον Twisted Tool που μου το θύμησε!



Εσείς ποιά σειρά περιμένετε αυτό το καλοκαιρι; Γράψτε τις δικές σας προτιμήσεις!

Hot Trailer Sunday

Γεία σε όλους! To Hot Trailer Sundays είναι εδώ, μετά την απουσία μιας εβδομάδας (είχα γενεθλια μην πετάτε πέτρες) όταν πήγα για τετραήμερο. Enjoy!



The Wolverine (Trailer 2)

Δευτερο trailer του franchise "The Wolverine" (που με την σειρά του ανήκει στον ευρύτερο κύκλο ταινιών των X-Men με τίτλο "Origins") και βρίσκει αυτή την φορά τον Logan στην Ιαπωνία, σε αναζήτηση του θανάτου. Ο Wolverine κουράζεται πλέον με την αθανασία του και δέχεται την πρόταση ενός αφεντικού της Γιακούζα, την ζωή του οποίου έσωσε στον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο, για να του αφαιρέσει την ικανότητα του να αυτοθεραπέυεται.


Fruitvale Station

Φαντάζομαι να προσέξατε ότι κάθε δυό και τρεις στα trailer των ταινιών πετάγεται το "Official Selection Sundance Festival". Ε κάποιο από όλα αυτά πρέπει actually να κερδίσει. Εδώ έχουμε τον νικητή του Grand Jury Prize για το 2013 (αλλά και του "Audience Award") ονόματι "Fruitvale Station". Διηγείται την τελευταία μέρα στη ζωή του 22χρονου Oscar Grant οποίος το πρωί της 1ης Ιανουαρίου 2009 πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από έναν αστυνομικό στον σταθμό Fruitvale.


Riddick

Ακόμα μια προσθήκη στην ιστορία του διαβόητου δολοφόνου Riddick, ενός δραπέτη κατάδικου σε απροσδιόριστο χρονικό σημείο στο μέλλον. Η ταινία αυτή την φορά κινείται σε πολύ διαφορετικούς τόνους από την τελευταία, στην οποία ο Riddick εγκαταλείφθηκε σ΄ένα αφιλόξενο πλανήτη, τον καταδίωκαν κεφαλοκυνηγοί και όταν έπεφτα η νύχτα τους έκαναν επίθεση τέρατα. Σ' αυτή την ταινία λοιπόν O Riddick έχει εγκαταλειφθεί σ' έναν αφιλόξενο πλανήτη, τον κυνηγούν κεφαλοκυνηγοί και του επιτίθενται τέρατα που βγαίνουν μόνο την νύχτα. Γιατί να θέλει κάποιος να δει αυτή την ταινία είναι για μένα εντελώς ακατανόητο.


Captain Phillips

Εδώ είμαστε! Καιρό είχαμε να δούμε Tom Hanks στο σινεμά και η αλήθεια είναι ότι λίγο τον πεθύμησα! Σ' αυτή την ταινία ο Hanks υποδύεται τον καπετάνιο ενός φορτηγού πλοίου, που το 2009 δέχτηκε επίθεση από σομαλούς πειρατές. Την θυμάμαι την ιστορία πολύ καλά γιατί ήταν το πρώτο αμερικάνικο πλοίο που δέχτηκε επίθεση από σομαλούς πειρατές, δίνοντας το έναυσμα για κτάπλου στην περιοχή διεθνούς στόλου με αποστολή την πάταξη της πειρατείας.


Ender's Game

Ben Kingsley, Harrison Ford και ο νεαρός Asa Butterfield συμπρωταγωνιστούν στην κινηματογραφική μεταφορά ενός από τα σπουδαιότερα sci-fi μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ. To "Ender's Game" διηγείται την ιστορία του νεαρού Ender Wiggin που μαζί με άλλα χαρισματικά παιδιά επιλεγήκαν για εκπαίδευση για να βοηθήσουν την Γη στην μάχη της με τα εντομοειδή Formics. Οι πιο παρατηρητικοί εξ' υμών θα προσέξατε ότι η υπόθεση μοιάζει πολύ με το "Starship Troopers" του 1997, οι δημιουργοί της οποίας κατηγορήθηκαν τότε ότι ξεπατίκωσαν το βιβλίο.
Η ανθρωπότητα άντεξε ήδη δύο εισβολές και εν όψει της τρίτης, αποφασίζουν ότι ήρθε καιρός για ριζοσπαστικές λύσεις.
Η ταινία όμως ξεκινά με αρκετά βαρίδια. Πρώτον, υπάρχει πολύ καλός λόγος γιατί κανένα studio δεν έκανε από το 1977 μέχρι σήμερα μεταφορά του βιβλίου στον κινηματογράφο. Ο συγγραφέας δέχτηκε κριτική για την υπέρμετρη βία (σκέφτου, το 1977) στην οποία εκτίθεται ο νεαρός πρωταγωνιστής αλλά τον γενικό μιλιταρισμό που διακατέχει το βιβλίο. Πως θα καταφέρουν να το αποδώσουν αυτό στον κινηματογράφο, στην πολιτικά ορθή κοινωνία του σήμερα και να μην δυσαρεστήσουν τους φαν, δεν έχω ιδέα.
Εκτός από αυτό, η ταινία έχει κι άλλο πρόβλημα. Ο συγγραφέας  και παραγωγός Orson Card είναι φανατικός πολέμιος του γάμου μεταξύ των ομοφυλόφιλων και ήδη το παγκόσμιο κίνημα LGBT ανακοίνωσε ότι θα μποϊκοτάρει την ταινία. Είναι κρίμα που δεν κρίνεται από το έργο του αλλά από την προσωπική του ζωή, αλλά ένα παγκόσμιο μποϊκοταζ σίγουρα δεν είναι και ότι καλύτερο για μια ταινία.

8 απαντήσεις σε μεγάλα μυστήρια του κινηματογράφου

Είναι κάποιες ταινίες που δεν έχουν απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν. Είτε είναι ηθελημένα ή απλά παράβλεψη απο μέρους των δημιουργών, είναι κάποια πράγματα που δεν θα μάθουμε ποτέ. Εάν ο DiCaprio ονειρεύεται στο "Inception", ποιό είναι το νόημα πίσω από το φινάλε του "2001: Space Odyssey" αλλά και γιατί ο Adam Sandler έχει κινηματογραφική καριέρα.

Κυρίως το τελευταίο

Είναι όμως κάποια βασανιστικά ερωτήματα που έχουν απαντήσεις! Είτε από σκηνές που έμειναν έξω από το τελικό προϊόν, συνεντεύξεις συντελεστών ή άλλα Μέσα, οι απαντήσεις είναι εδώ! Εψαξα στην Δυση, έψαξα στην Ανατολή, έψαξα στο Βορρά, έψαξα στο Νότο, τζ' απου τα πέρατα της Γης τον κόσμο προσκαλώ τον και βρήκα για σας τα καλύτερα μυστήρια με τις πιο πειστικές απαντήσεις. Εννοείται ότι υπάρχουν spoilers ετσι διαβάστε επί ιδίω κινδύνω.


Titanic: Γιατί ο Jack δεν ανέβηκε στην πόρτα για να σωθεί;

Στο τέλος της ταινίας, ο πρωταγωνιστής βρίσκεται στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού ενώ η φιλενάδα του είναι αραχτή και light  πάνω σ’ ένα κομμάτι  πόρτα από το ναυάγιο του πλοίου. Εντός ολίγου το αναπόφευκτο έρχεται: Ο Jack γίνεται παγάκι και βυθίζεται γρηγορότερα από την καριέρα του Mel Gibson, αφού προηγουμένως  βάζει την Rose να του υποσχεθεί ότι δεν θα σταματήσει ποτέ να αγωνίζεται στη ζωή της.

H Rose, έχοντας πάρει την συμβουλή του Jack ΠΟΟΟΟΟΛΥ σοβαρά

Από  την πιο κάτω φωτογραφία όμως φαίνεται ξεκάθαρα ότι η σχεδία χωρούσε άνετα και τους δύο. Γιατί ο Jack επέλεξε να πεθάνει και δεν ανέβηκε και κείνος στη σχεδία για να σωθούν και οι δύο;

My heart will go on? Αρχιδια

Απάντηση:  Επειδή θα πνίγονταν και οι δύο. Το ερώτημα με την σχεδία του Τιτανικού υφίσταται εδώ και χρόνια. Πολλοί μάλιστα προχώρησαν και σε αναπαραστάσεις, για να δείξουν πόσο εύκολο είναι να χωρέσουν δύο άτομα στην σχεδία.

Pictured: Ample free time. NOT pictured: A life wasted

Μέχρι που κάποιος φυσικός αποφάσισε να βάλει τελος στην συζήτηση εφαρμόζοντας απλές μαθηματικές φόρμουλες που έχουν να κάνουν με την άνωση και την βαρύτητα. Σύμφωνα με λοιπόν με τους υπολογισμούς του, η πόρτα δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει το συνδυασμένο βάρος του ζευγαριού και θα βυθιζόταν. Μπορείτε να ελέγξετε τους υπολογισμούς του ελεύθερα. Η μοναδική φυσική που ξέρω περιλαμβάνει καρτουν.

Κογίοτιον αξίωμα περί βαρύτητας: Ολα τα αντικείμενα μπορούν να αιωρούνται απεριόριστα, εκτός εάν κοιτάξουν κάτω

 Ισως να κατάφερναν να επιβιώσουν για λίγο στα παγωμένα νερά αλλά θα πέθαιναν από υποθερμία πολύ πριν να τους βρουν τα συνεργεία διάσωσης. Ο Jack  θα έκανε τα πάντα για να κρατήσει την Rose ζωντανή και δεν θα ρίσκαρε το θάνατο της απλά για να έχει μια αμυδρή ευκαιρία επιβίωσης.

Αν ήξερε βεβαίως τι εγωίστρια σκατόγρια θα γινόταν, θα την έπνιγε επί τόπου

The Wrestler: Ο Randy έζησε ή πέθανε;

Σαν το «Inception», το «The Wrestler» του σκηνοθέτη του βραβευμένου «Black Swan» Darren Arronofsky, έχει ανοιχτό τέλος. Ο θεατής καλείται να συμπληρώσει ο ίδιος το κενό με την φαντασία του, επιλέγοντας για τον εαυτό του το τέλος που θα ήθελε. Για όσους δεν είδαν την ταινία, ο Mickey Rourke υποδύεται τον Robin Razinscky -aka Randy the Ram- έναν έκπτωτο παλαιστή wrestling που βρίσκεται στον πάτο και αδυνατεί να διατηρήσει σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω του. Ο Randy αντιμετωπίζει σοβαρά καρδιακά προβλήματα και ο γιατρός τον προειδοποιεί ότι εάν συνεχίσει να παλεύει πιθανότατα θα πεθάνει. Έχοντας πλέον αποξενωθεί από τους πάντες, ο Randy επιστρέφει για ακόμα ένα ματς και το έργο τελειώνει την στιγμή που ο φίλος μας ετοιμάζεται να δώσει το καθοριστικό χτύπημα.

Εδώ ακριβώς τελειώνει το έργο

Τι έγινε λοιπόν μαζί του; Επέζησε και αποφάσισε να ξαναφτιάξει την ζωή του; Κέρδισε και έγινε ο σταρ που πάντα ονειρευόταν;  Ή έσβησε στο ρινγκ ξεχασμένος απ’ όλους;

Απάντηση: Σορρυ που θα σας το κάνω αυτό, αλλά εδώ η τέχνη μιμείται την ζωή και στην ζωή σπάνια έχουμε ευτυχισμένο τέλος. Σύμφωνα με συνέντευξη που παραχώρησε ο Arronofsky, o Randy όντως έφτασε στο τέλος της ζωής του στο ρινγκ, προσθέτοντας μάλιστα «Αν όχι τότε, πότε;».
Μιας κι είμαστε όμως εδώ, ξέρατε ότι ο Mickey Rourke ξεκίνησε την καριέρα του σαν μποξέρ και αποσύρθηκε με 27 νίκες και 3 ήττες;


Pulp Fiction: Τι περιέχει η βαλίτσα του Marcellus Wallace;

Αν και ήδη έχω απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα, είναι κρίμα να μην το συμπεριλάβω σε μια τέτοια λίστα. Η βαλίτσα του εγκληματία Marcellus Wallace είναι ένα από τα κεντρικά στοιχειά στο «Pulp Fiction», δίνοντας έναυσμα για να εκτυλιχθούν κάποιες από τις ιστορίες. Η επανάκτηση της μάλιστα από τους μπράβους John Travolta και Samuel Jackson είναι μια από τις καλύτερες σκηνές του παγκόσμιου σινεμά.

Και ξεκίνησε μια motherfuckin' καριέρα στον motherfuckin' κινηματογράφο. Motherfuckers

Ο θεατής δεν μαθαίνει όμως ποτέ το περιεχόμενο της. Στις δύο περιπτώσεις που ανοίγει η βαλίτσα εκπέμπει ένα χρυσό φως, γεγονός που οδήγησε κάποιους στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ράβδους χρυσού. Η πιο δημοφιλής θεωρία είναι ότι η βαλίτσα περιέχει την ψυχή του Marcellus Wallace την οποία πούλησε στον διάβολο για να πλουτίσει αλλά ο βελζεβούλης αθέτησε με κάποιο τρόπο την συμφωνία. Οι φαν στηρίζουν την θεωρία τους στο ότι ο κωδικός της βαλίτσας είναι «666» αλλά και στο ότι ο Wallace έχει ένα τσιρότο στη βάση του κρανίου του, σημείο απ΄ όπου παλαιότερα πίστευαν ότι μπορεί να γίνει εξαγωγή της ψυχής.

Η σωτηρία της οποίας, σύμφωνα με την Πρωτοψάλτη, είναι πολύ μεγάλο πράγμα

Απάντηση: Αέρα κοπανιστό. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη ο καθένας βλέπει ότι θέλει στη βαλίτσα, κάνοντας το περιεχόμενο εντελώς υποκειμενική υπόθεση. Αφού λοιπόν το περιεχόμενο δεν έχει σημασία, η βαλίτσα είναι ένα «McGuffin».

Που αντίθετα με το τι πίστευα στην αρχή, δεν είναι το νέο burger από κομμάτια ενός συμπαθούς χαρακτήρα της Disney

Ο όρος «ΜcGuffin» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Alfred Hitchcock και σύμφωνα με τον μεγάλο σκηνοθέτη πρόκειται για σεναριακό κόλπο, ένα αντικείμενο ή αφηρημένη ιδέα που ως μοναδικό σκοπό έχει να γίνει εφαλτήριο για να εξελιχθεί η πλοκή αλλά  η σημασία του χάνεται στην συνέχεια. Ο Hitchcock εξήγησε ότι το να δοθεί εξήγηση για την φύση του McGuffin είναι αντιπαραγωγικό, καθώς θα σταματήσει την πλοκή που είχε ήδη ξεκινήσει και θα αποπροσανατολίσει τον θεατή. Η φύση του McGuffin δεν έχει καμία απολύτως σημασία και δεν επηρεάζει την ροή του έργου.

Mindfucked? Τι περιμένατε από τον σκηνοθέτη της μοναδικής ταινίας παγκοσμίως που δεν έχει ούτε μια μουσική νότα;

Θέλοντας να δώσει ένα παράδειγμα όταν ρωτήθηκε στην διάρκεια μιας διάλεξης για ένα τέτοιο σεναριακό κόλπο, ο Hitchcock απάντησε με μια χαρακτηριστική ιστορία: Δύο άντρες βρίσκονται σε τρένο που πάει στη Σκωτία όταν ο ένας βλέπει μια μεγάλη βαλίτσα στις αποσκευές του άλλου. «Τι είναι αυτό;» ρωτά και άλλος απαντά «είναι ένα mcguffin». «Και τι είναι το mcguffin ακριβώς;» ξαναρωτά ο πρώτος. «Είναι ένα είδος παγίδας για λιοντάρια που μένουν στα βουνά της Σκωτίας», απαντά ο δεύτερος. Απορημένος ο πρώτος λέει «μα δεν υπάρχουν λιοντάρια στα βουνά της Σκωτίας!» για να του απαντήσει ο άλλος «ε τότε δεν θα είναι McGuffin αυτό».
Συμπέρασμα: Το περιεχόμενο δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι δίνει έναυσμα για να ξεκινήσει το έργο. Μιας και είμαστε όμως στις ταινίες του Ταραντίνο…

Reservoir Dogs: Ποιος σκότωσε τον Nice Guy Eddie;

Βρισκόμαστε κοντά στο τέλος της καλύτερης ανεξάρτητης ταινίας που γυρίστηκε ποτέ και που ξεκίνησε την καριέρα του Tarantino σαν σκηνοθέτη. Για όσους εξ’ υμών διέπραξαν το ολέθριο λάθος να μην είδαν αυτό το κινηματογραφικό μνημείο, επιτρέψτε μου πρώτα να σας ρωτήσω τι στα σκατά κάνετε με την ζωή σας και σε δεύτερο βαθμό να σας μπάσω στην υπόθεση: Μια συμμορία από ληστές που είναι γνωστή μόνο με τα παρατσούκλια τους (Mr. White, Mr Orange, Mr Pink, Mr Blue, Mr Brown, Mr Blonde) μαζί με τον αρχιεγκληματία Joe Cabot και τον γιό του, Nice Guy Eddie, οργανώνουν μια ληστεία διαμαντιών.

Επίσης έχουν σοβαρή φιλολογική συζήτηση αναφορικά με το νόημα γνωστού ποπ τραγουδιού

Για λόγους που δεν είναι επί του παρόντος η ληστεία πάει στραβά και όλοι καταλήγουν σε μια αποθήκη που είναι το συμφωνημένο σημείο συνάντησης. Μετά από μια σειρά από γεγονότα, 4 από αυτούς καταλήγουν σ’ ένα Mexican stand-off. O Joe σημαδεύει τον Μr Orange που είναι αιμόφυρτος στο πάτωμα, ο Mr White τον Joe και ο Nice Guy Eddie τον Μr White. Ξαφνικά όλοι πυροβολούν και οι τρεις σωριάζονται στο πάτωμα. Το πρόβλημα είναι το εξής: Αφού κανένας δεν σημάδευε τον Nice Guy Eddie, πως πυροβολήθηκε; Ο μοναδικός άλλος που ήταν στο δωμάτιο ήταν ο Mr Pink που δεν είχε όπλο και έφυγε όταν άρχισαν οι πυροβολισμοί. Πως πέθανε λοιπόν ο Eddie;

Και πόσο ακριβώς είναι το πιο μικρό βιολί του κόσμου;

Απάντηση: Τον πυροβόλησε ο Mr White. Σύμφωνα με το σενάριο ο Mr White σκοτώνει τον Joe και γυρίζει για να πυροβολήσει τον γιό του. Ο λόγος που δεν φαίνεται να πήγαν όλα σύμφωνα με το σχέδιο είναι επειδή πολύ απλά δεν πήγαν. Η σκηνή που κατέληξε στην ταινία είναι λάθος. Όταν την γύρισαν το εκρηκτικό από το όπλο του Μr White εκπυρσοκρότησε σε λανθασμένο χρόνο, πριν να προλάβει ο Harvey Keitel να γυρίσει το όπλο. Εάν κοιτάξετε την σκηνή πολύ προσεκτικά βλέπετε ότι πυροβολεί δύο φορές, μια τον Joe και μια στον αέρα. Ο Tarantino δεν είχε χρόνο να ξαναγυρίσει την σκηνή (θυμηθείτε, ήταν ανεξάρτητη παραγωγή και ήδη είχε ξοδέψει σχεδόν όλα του τα χρήματα) και προτίμησε να βάλει την λανθασμένη εκδοχή στο έργο.
Μην ξεχάσετε να διαβάσετε εδώ για να μάθετε τι απέγινε ο Mr Pink!

Hearts in Atlantis: Τι απέγινε ο Ted Brautigan;

Το «Hearts in Atlantis» είναι μια ταινία με πρωταγωνιστή έναν πολύ νεαρό τότε Anton Yeltchin και ένα ακαθορίστου ηλικίας από ένα σημείο και μετά Anthony Hopkins.

Πρόκειται για την μεταφορά στον κινηματογράφο της νουβέλας του Stephen King  “Low Men in Yellow Jackets” από την συλλογή διηγημάτων “Hearts in Atlantis”, απ΄όπου κι ο τίτλος. Είναι η ιστορία της δυνατής φιλίας και αγάπης ενός ηλικιωμένου με ψυχικές δυνάμεις, του Ted Brautigan και ενός ορφανού από πατέρα αγοριού  του Bobbie Garfield που κάνουν παρέα για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Ο Brautigan αφήνεται να εννοηθεί ότι είναι μέντιουμ που στρατολογείται από το FBI για να πολεμήσει τους κομμουνιστές και όταν μπαίνει στην ιστορία έχει δραπετεύσει και κρύβεται από τους δεσμώτες του.

Κάτι σαν το "Hunt for Red October". Χωρίς όμως υποβρύχια. Ή θάλασσα. Ή τον Sean Connery. Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι καθόλου το ίδιο

Η ταινία καταλήγει με τον Brautigan να συλλαμβάνεται από τους «Low Men» (προφανές λογοπαίγνιο με τις λέξεις “law men” δηλαδή “άνθρωποι του νόμου”) και να αφήνει τον Bobbie σ’ ένα βροχερό δρόμο, μαζί με τα λεφτά που κέρδισε από ένα στοίχημα σε αγώνα πυγμαχίας. O Bobbie και η μητέρα του χρησιμοποιούν τα λεφτά για να φτιάξουν μια νέα ζωή και ο μικρός δεν βλέπει ποτέ ξανά τον άνθρωπο που άλλαξε την ζωή του.
Τι απέγινε όμως ο Brautigan; Ποιοι είναι οι Low Men; Κατάφερε να τους ξεφύγει ή πέθανε στα μπουντρούμια που τον έκλεισαν;

Απάντηση: Χρησιμοποίησε τις ψυχικές του δυνάμεις για να νικήσει έναν εχθρό που απειλούσε  να καταστρέψει το σύμπαν και επέστρεψε στην Αμερική του μέλλοντος.
Όπως σας είπα πιο πριν, το «Hearts in Atlantis» είναι διήγημα του Stephen King, που είναι διαβόητος για την επιμονή να διασταυρώνει τους κόσμους που διαδραματίζονται τα βιβλία του. H απάντηση σε όλα τα ερωτηματικά που αφορούν τον Brautigan βρίσκονται στο βιβλίο «The Dark Tower», το έβδομο βιβλίο της ομώνυμης σειράς του King, που ο ίδιος θεωρεί σαν το magnum opus του.

Ο Ted Brautigan ήταν μέλος μιας ομάδας από εξαιρετικά χαρισματικά μέντιουμ με το όνομα «The Breakers» που στρατολογήθηκαν δια της βίας από τον Crimson King, τον ανταγωνιστή της σειράς βιβλίων «The Dark Tower» για να τον βοηθήσουν να καταστρέψει τον ομώνυμο πύργο, όπου σύμφωνα με την μυθολογία της σειράς βρίσκεται το κέντρο της πραγματικότητας. Εάν ο πύργος καταρρεύσει τότε θα επικρατήσει το απόλυτο χάος, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Crimson King να κατακτήσει το σύμπαν, με την βοήθεια βεβαίως των πρακτόρων του, τους Can-Toi ή Low Men.

Κομμάτι της αποστολής του είναι να ταξιδέψουν στη Γη και να σώσουν τον συγγραφέα από αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Επειδή άμα είσαι ο κορυφαίος συγγραφέας τρόμου κάνεις ότι σκατά θέλεις και κανένας δεν μπορεί να σου πει τίποτα

Ο Ted καταφέρνει να δραπετεύσει στην Αμερική των 50’s (όπου και διαδραματίζεται η ταινία) αλλά συλλαμβάνεται λίγο μετά. Στη συνέχεια γνωρίζει τον πρωταγωνιστή του «Dark Tower», Roland Descain και τους φίλους του, που βρίσκονται σε αποστολή να προστατέψουν πάση θυσία τον Πύργο. Ο Ted μαζί με έναν άλλο χαρακτήρα του King από νουβέλλα, τον Dinky Earnshaw από το «Everything’s Eventual» συμμαχούν μαζί με τον Roland και καταφέρνουν να σκοτώσουν τον Crimson King. O Ted επιστρέφει σ’ ένα γειτονικό χωριό για να ξεκουραστεί και στη συνέχεια –πάντα σύμφωνα με το βιβλίο- σκοπεύει να ταξιδέψει στην Αμερική του μέλλοντος.

Cast Away: Tι περιείχε το κουτί της Fed Ex που ο Tom Hanks είχε μαζί του όλο το έργο;

Το «Cast Away» είναι μια ταινία του 2000 με πρωταγωνιστή τον Tom Hanks και σε σκηνοθεσία Robert Zemeckis (Back to the Future) που διηγείται την ιστορία ενός υπαλλήλου της FedEx που καταλήγει σ’ ένα έρημο νησί στον Ειρηνικό Ωκεανό, μετά που το αεροπλάνο που τον μεταφέρει συντρίβεται στη θάλασσα.

"FedEx: We deliver, eventually"

Ο Tom Hanks υποδύεται τον Chuck Noland, τον μοναδικό επιζώντα. Ο Noland ανοίγει όλα τα δέματα που καταφέρνει να περισώσει από τα συντρίμμια, εκτός από ένα που έχει πάνω ζωγραφισμένα φτερά αγγέλου. Πρόκειται για το ίδιο δέμα που στην εισαγωγή του έργου βλέπουμε μια άγνωστη γυναίκα να ταχυδρομεί.

Φαίνεται στο βάθος. Στη φωτό επίσης διακρίνονται παγοπέδιλα/οδοντιατρικός εξοπλισμός

Ο Noland κρατά το κουτί μαζί του και μετά από 4 χρόνια, όταν καταφέρνει να σωθεί, το παίρνει μαζί του για να το πάρει πίσω στον αποστολέα. Όταν φτάνει στο σπίτι το βρίσκει άδειο και αφήνει το δέμα στην πόρτα. Φεύγοντας φτάνει σ΄ένα σταυροδρόμι, όπου τον προσπερνά η γυναίκα από την εισαγωγή με τα φτερά ζωγραφισμένα στην πόρτα του αυτοκίνητου. Ο Noland την βλέπει να απομακρύνεται και η ταινία τελειώνει.
Τι είχε όμως το δέμα μέσα; Άξιζε τα όσα πέρασε ο πρωταγωνιστής για να το παραδώσει;

"WILSOOOOOOOOOOOOOOOOOOON!". Sorry, δεν μπορούσα ν' αντισταθώ

Απάντηση: Δυο μπουκάλια πράσινη σάλτσα κι ένα γράμμα. Πριν εξηγήσω γιατί, πρέπει να σας πω ότι στο τέλος ο Zemeckis αποφάσισε να χειριστεί το γράμμα ως McGuffin (βλέπε πιο πάνω). Το περιεχόμενο δεν έχει καμία σημασία.
Γιατί όμως σάλτσα; Βλέπετε το σενάριο στην αρχή ήταν κάπως διαφορετικό. Η άγνωστη γυναίκα στην εισαγωγή ονομαζόταν αρχικά Bettina και είναι καλλιτέχνης (εξ’ ου και τα ζωγραφισμένα φτερά) και όταν ξεκινούσε το έργο θα μαθαίναμε ότι ο άντρας ήταν στο εξωτερικό και ήθελε να του στείλει δύο μπουκάλια από την αγαπημένη του σάλτσα. Και το φινάλε όμως ήταν διαφορετικό. Στο έργο, το μοναδικό πράγμα που δίνει δύναμη στον Noland είναι η αρραβωνιαστικιά του Kelly (Helen Hunt) η οποία όμως μετά το ατύχημα τον θεωρεί νεκρό και φτιάχνει την ζωή της από την αρχή. Στο έργο ο Noland επανασυνδέεται μαζί της αλλά στο τέλος την εγκαταλείπει, συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούν πλέον να είναι μαζί, όσο και να το θέλει.

Για κάποιο λόγο έδειχνε προτίμηση στη φωτιά

Στο αρχικό finale όμως, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε αν έχετε την διάθεση, ο Noland πάει στο σπίτι τη γυναίκας πριν να συναντηθεί με την Kelly και μαθαίνει το περιεχόμενο του δέματος, μαζί με το ότι δεν είναι ανάγκη δύο άνθρωποι να είναι μαζί για να αγαπιούνται. Μαζί με το ότι κάποιος φορές, όσα εμπόδια και να ξεπεράσουμε, όσο και να το θέλουμε, δεν μπορούμε να είμαστε με τον άνθρωπο που θέλουμε. Έχοντας καταλήξει σε απόφαση για το τι θα κάνει με την Kelly, o Noland ευχαριστεί την γυναίκα και φεύγει. Ο Zemeckis θεώρησε ότι είναι πολύ πιο σημαντικό για τον χαρακτήρα να φτάσει από μόνος του σ’ αυτό το συμπέρασμα έτσι έκοψε την συγκεκριμένη σκηνή.

Independence Day: Πως στο διάολο ο Jeff Goldblum κατάφερε να μολύνει με ιό το σκάφος των εξωγήινων, αφού η τεχνολογία ήταν εμμμμ εξωγήινη;

Αααα, το Ιερό Δισκοπότηρο, η ακρογωνιαία λίθος του nerd rage παγκοσμίως. Πως ο χαρακτήρας του Jeff Goldblum κατάφερε να εξολοθρεύσει ολόκληρο τον στόλο των εξωγήινων στέλνοντας τους έναν ιό στο ηλεκτρονικό τους σύστημα, χρησιμοποιώντας μόνο ένα Mac Powerbook.

O αγώνας των hipster τώρα δικαιώνεται

Για χρόνια οι κομπιουτεράκηδες αναθεμάτιζαν την ταινία λόγω αυτού του λάθους, καταδικάζοντας την στο πυρ το εξώτερο. Χρόνια όμως μετά, όταν κυκλοφόρησε το DVD με τις σκηνές που κόπηκαν μαθαίνουμε πως έτυχε ο Goldblum να καταφέρει έναν τέτοιο ηλεκτρονικό άθλο. Δεν είναι και πολύ ικανοποιητική εξήγηση αλλά τουλάχιστον είναι μια κάποια δικαιολογία.

Για μένα το "Cause Im Jeff fucking Goldblum" είναι αρκετή δικαιολογία

Aπάντηση: Ο Goldblum ήξερε ήδη το πρόγραμμα με το οποίο λειτουργούσαν οι εξωγήινοι και απ΄εκεί και πέρα ήταν απλά θέμα να προγραμματίσει τον ιό. Φυσικά, αντιλαμβάνεστε ότι η εξήγηση δεν είναι και πολύ σόι την στιγμή που τα Mac είναι ασύμβατα ακόμα και με PC αλλά τέλοσπάντων. Επιστημονικής φαντασίας είναι η ταινία, ας τους αφήσουμε λίγο λάσκο.

Επειδή μόνο εκείνη η φάση είναι απίστευτη. Η υπόλοιπη ταινία μπορεί να γίνει ντοκιμαντερ

Οι γήινοι επιστήμονες είχαν ήδη γνώση της εξωγήινης τεχνολογίας (αφήνεται να εννοηθεί ότι το εξωγήινο σκάφος που βρέθηκε καταρρίφθηκε στο Roswell το 1947) και ήταν πρόθυμοι να μοιραστούν με τον χαρακτήρα του Goldblum τα ευρήματα τους. Περαιτέρω, σε μια deleted σκηνή, o Goldblum μονολογεί ότι μπορεί να αντιληφθεί το εξωγήινο σήμα βάσει της ανάλυσης που είχε κάνει προηγουμένως, όταν υπολόγισε ότι οι εξωγήινοι μετρούσαν αντίστροφα για να επιτεθούν.
Με την συνδιασμένη γνώση του και εκείνη των επιστημόνων κατόρθωσε να αναπτύξει τον ιό που κατέστρεψε τον εξωγήινο στόλο.


Groundhog Day: Πόσες μέρες ο Bill Marrey ξανάζησε την "Μέρα της Μαρμότας";

Το "Groundhog Day" είναι ίσως από τις καλύτερες κωμωδίες που γυρίστηκε ποτέ και παρά το ότι είναι παλιά, βλέπεται ευχάριστα ακόμα και σήμερα. Διηγείται την ιστορία ενός κυνικού, εγωιστή μετερεωλόγου σε αμερικάνικο κανάλι, που αναγκάζεται να ζει μια συγκεκριμένη μέρα ξανά και ξανά. Στο τέλος καταλαβαίνει ότι είναι ερωτευμένος με την καινούργια παραγωγό του και προσπαθεί να την κερδίσει. Προς αυτό τον σκοπό χρησιμοποιεί πολλές ικανότητες που έμαθε με την πάροδο (;) του χρόνου, όπως το να παίζει πιάνο, να μιλά γαλλικά και την δημιουργία γλυπτών από πάγο.

Χαρά στο πράμα

Πόσες μέρες όμως αναγκάστηκε ο Bill Marrey να επαναλάβει την ίδια μέρα; Δεν θα μαθαίναμε ποτέ εάν δεν ήταν ο Simon Gallagher του whatculture.com για να κάτσει να τις μετρήσει.

Aπάντηση: 12,395 μέρες περίπου ή καλύτερα 34 περίπου χρόνια. Μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο ή αν δεν έχετε υπομονή να σας πω πως ο Gallagher υπολόγισε τις μέρες.
Ξεκίνησε βεβαίως από το προφανές που είναι να μετρήσει τις μέρες που παρουσιάζεται ο Murray στην οθόνη. Στη συνέχεια πρόσθεσε τον αριθμό των μερών που ανέφερε ότι έκανε κάτι (χαρακτηριστικά να πούμε ότι αναφέρει ότι αυτοκτόνησε 6 φορές με διαφορετικούς τρόπους), μετά υπολόγισε πόσο καιρό χρειάζεται για να αποκτήσει την κάθε ικανότητα (παγογλυπτική, να παίζει πιάνο, ξένες γλώσσες κ.α.) και τέλος τις μέρες που χρειάστηκε για να μάθει να εκτελεί τέλεια όλες τις πράξεις που περιγράφει. Οπως να ξέρει ακριβώς πότε θα πέσει ένα παιδί από το δέντρο για να το σώσει αλλά και να ληστέψει με μαθηματική ακρίβεια μια τράπεζα.

Και να μιμηθεί τον Ray Charles

Αυτά από μένα σήμερα! Υπενθυμίζω ότι sharing is caring και σας ευχαριστώ που με αφήσατε να σας διασκεδασω και σήμερα!

ΡΙΚ 0 points: Η επανάληψη μιας αποτυχίας και το τέλος της δημόσιας τηλεόρασης

Μας τέλειωσε και φέτος η Eurovision. Ενα ανώδυνο πανηγυράκι που είναι όμως πρώτης τάξης ευκαιρία για να βρεθούν όλα τα μέλη της παρέας σ' ένα σπίτι και να το διασκεδάσουμε όλοι μας βλέποντας τηλεόραση. Αγαπημένη συνήθεια, δεν την αλλάζω με τίποτα κι ας είναι τα περισσότερα τραγούδια εντελώς απαράδεκτα.
Για την ελληνική και κυπριακή συμμετοχή δεν έχω να πω τίποτα μιας και δεν είναι το αντικείμενο μου, αλλά από προσωπικής απόψεως βρήκα και τα δύο τραγούδια μέτρια έως κακά, με αδιαμφισβήτητο νικητή την Δέσποινα Ολυμπίου. Εκείνος που έβγαλε το τραγούδι «Αν με θυμάσαι» ήταν ή προφήτης ή σεβάσμιο τρολ. Όσον αφορά τους «Κοζα Μόστρα», να το θυμάστε αυτό το όνομα. Γιατί πολύ απλά δεν θα τους ξανακούσετε.

"Don't listen to him! Eurovision can TOTALLY  build your career"

Για τους υπόλοιπους τώρα, η Γερμανία και η Ιταλία πήραν πολύ λιγότερα απ’ όσο άξιζαν τα τραγούδια τους, η μεν πρώτη γιατί  αυτή την στιγμή η παιδεραστία είναι πιο δημοφιλής απ’οτιδήποτε γερμανικό και η δε δεύτερη επειδή δυστυχώς ο κόσμος δεν εκτιμά τραγούδια που δεν έχει ιδέα για ποιο πράγμα μιλάνε. Ασχέτως αν είχε ωραία μουσική, στίχους που δεν ήταν μπούρδες και αξιοπρεπή παρουσίαση. Μιας και είμαστε εδώ, γιατί δεν σκέφτηκε ποτέ κανένας να βάλει υπέρτιτλους;
Η συμμετοχή της Δανίας με έχασε από την στιγμή που η τραγουδίστρια δήλωσε ότι προτιμά στην ζωή της να είναι ξυπόλυτη γιατί  «νοιώθει πιο κοντά στη φύση», αφού το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν το «αισιχτιρ μωρή, που να πατήσεις καμιά σπόντα να πάθεις τέτανο να καταλάβεις γιατί εφευρεθήκαν τα παπούτσια γαμώ τον δαρβινισμό μου μέσα».

I have issues

Τέλος, δεν μπορώ να μην σχολιάσω την ισλανδική συμμετοχή αφού ο τραγουδιστής ήταν διασταύρωση του Thor με τον Αριστο Μοσχοβάκη.

"Μην σταματαααααααααας στον θεό του κεραυνού να δίνεις βοήθειαααααα"

Το θέμα μου όμως σήμερα δεν είναι το κουτσομπολιό για τις συμμετοχές. Το θέμα μου είναι η ετήσια επανάληψη της παταγώδους αποτυχίας του ημικρατικού καναλιού να χειριστεί την επιτυχία του διαγωνισμού και γιατί αυτό είναι προάγγελος του οριστικού τέλους του τρόπου λειτουργίας της δημόσιας τηλεόρασης.  

*Hits gong for dramatic effect*

Να πούμε κάποια πράγματα για να βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα. Ο τελικός της Eurovision δεν είναι απλά ένα τηλεοπτικό γεγονός. Είναι ΤΟ τηλεοπτικό γεγονός. Στην Κύπρο και στην Ελλάδα είναι εδώ και χρόνια το πιο παρακολουθούμενο τηλεοπτικό πρόγραμμα και κυρίως –κάτι που αφορά πρωτίστως διαφημιστές και μαρκετίστες- είναι πρώτο στην πολυπόθητη ηλικιακή ομάδα των 18-49 ενώ διασταυρώνει μορφωτικό επίπεδο και κοινωνική τάξη. H Eurovision είναι η συλλογική ονείρωξη όλων των καναλαρχών του κόσμου. 

Eurovision: Φέρνει περισσότερο κόσμο μαζί απ' ότι παρτούζα σε άσυλο σεξομανών

Την Παρασκευή ήμουν σε μπυραρία στην παλιά Λευκωσία και συζητώντας με τον μπαρμαν έμαθα κάτι εκπληκτικό. Η νύχτα του τελικού της Eurovision είναι μακράν η πιο ήσυχη της χρονιάς! «Αμα εσιει Champions League τελικό έχουμε παραπάνω γενέτζιες αλλά τες μέρες που εν η Eurovision δεν εσιει πλάσμα» μου είπε και δεν μπορώ να το εξακριβώσω, πολύ απλά γιατί έβλεπα Eurovision!  Το μοναδικό άλλο γεγονός που μπορώ να σκεφτώ που έχει παρόμοια απήχηση στη χώρα που προβάλλεται είναι το αμερικάνικο Superbowl, που οι διαφημίσεις του ειρήσθω εν παρόδω τιμολογούνται στα εκατομμύρια.

«Ο Σητσιμηχλα» ή πώς να κάνεις το χρυσάφι μολύβι

Πως χειρίζεται λοιπόν το ΡΙΚ αυτό το απίστευτο δώρο;  Προσπαθεί με νύχια και με δόντια να το πετάξει. 
Πρώτα απ΄όλα, το ΡΙΚ έχει μια εντελώς ακατανόητη επιμονή να κερδίσει ή να πάει καλά στον διαγωνισμό. Εκεί που η προτεραιότητα του κάθε λογικού τηλεοπτικού στελέχους είναι βεβαίως η μεγιστοποίηση του κέρδους από την διαφήμιση, στο ΡΙΚ  ασχολούνται με τρίχες. Μην βλέπετε τώρα που τους πήραν χαμπάρι και δεν τους αφήνουν αχαλίνωτους να ξοδεύουν όσα θέλουν. Πριν το 2008 η συμμετοχή της Κύπρου έπαιρνε σβάρνα τις ευρωπαϊκές  χώρες για «προώθηση» και τα έξοδα των πολυπληθέστατων αποστολών (ε, να μην πάρουμε και τα παιδιά μας;) τα φόρτωναν στον προϋπολογισμό. Χώρια οι συμβουλάτορες για την εμφάνιση στον διαγωνισμό που αδροπληρώνονταν. 

"Ναι καλέ. Ριχτε δυό βαρέλια στο βάθος και κοπανάτε τα σαν υστερικοί. Δυο χιλιάδες ευρώ please"

Προσέξτε όμως: Χρειάζεται η Κύπρος να διατηρήσει μια άλφα καλή εμφάνιση, για να διατηρήσει το κοινό του ο διαγωνισμός. Στο ΡΙΚ το είχαν γαμήσει όμως εντελώς.
 Εσχάτως αποφάσισαν ότι είναι καλή ιδέα να συμφιλιωθούν με τον 21ο αιώνα και προχώρησαν με την προφανή λύση. Άφησαν δισκογραφική εταιρεία να επιλέξει τραγούδι και διαγωνιζόμενο και να επωμισθούν πλήρως τα έξοδα προώθησης. Αποτέλεσμα ήταν το «La la love» της Ηβης Αδάμου.

Το δεύτερο καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν των Κοκκινοχωριών

Φέτος νομίζω δεν ενδιαφέρθηκε κανένας, εξ’ ου και η Ολυμπιου αλλά θα σας γελάσω.
Και στο εγχώριο μέτωπο; Το Τμήμα Διαφήμισης του ΡΙΚ απλά ανέβαζε λίγο τις χρεώσεις για τις διαφημίσεις και περίμενε την EBU να τους στείλει τα slot για να ξέρουν που να χωρέσουν την κάθε μια. Αυτάαααα. Άνευ σχεδίου, άνευ σωστού προγραμματισμού και κυρίως άνευ φαντασίας.
Μιλώντας για παντελή έλλειψη φαντασίας, είδατε εκείνο το αφιέρωμα του Λούκα Χάματσου για τα βίντεοκλιπ; Νομίζω είναι το πιο πρόχειρο πράγμα που είδα στην τηλεόραση τελευταία, συμπεριλαμβανομένου της επιστροφής της Πόπης και της Αντζελας στον Extra. Θα εκπλαγώ ιδιαίτερα εάν τα μαντήλια που άλλαζε ο Χάματσος δεν κόστιζαν περισσότερο από την όλη παραγωγή.

Pictured: NOT the worst thing on TV

Που είναι η φαντασία; Που είναι το έξτρα βήμα; Το ΡΙΚ βρίσκεται μέσα σε χρυσωρυχείο και αντί κασμά χρησιμοποιεί κουτάλι.

Off the top of my head

Ορίστε κάποιες ιδέες που είναι εντελώς πρόχειρες. Γιατί δεν διοργανώνεται «Εβδομάδα Eurovision"; Ο κόσμος ψοφά για τέτοια πράγματα και η τηλεθέαση είναι δεδομένη! Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο είναι οι μέρες του διαγωνισμού. Γιατί το ΡΙΚ να μην προγραμματίσει ειδικές εκπομπές την Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή; Αυτόματα έτσι αυξάνεται ο διαθέσιμος χρόνος για διαφήμιση στο διπλάσιο! Από υλικό δόξα σοι! Παρασκήνια των ημιτελικών, συμμετοχές που ξεχώρισαν, αναδρομή σε παλιότερες Eurovision, καλεσμένοι στο στούντιο παλαιότεροι συμμετέχοντες και δεν συμμαζεύεται. Και το καλύτερο; Όλα αυτά Δ-Ω-Ρ-Ε-Α-Ν! H EBU παραχωρεί τα πνευματικά δικαιώματα στους κατά τόπους τηλεοπτικούς σταθμούς για να κάνουν ότι θέλουν! 
Άσε που θα ποδοπατιούνται οι χορηγοί. Μπορώ να κλείσω για χορηγό σ’ αυτές τις εκπομπές την Pizza Hut ακόμα κι αν πήγαινα στο ραντεβού μόνο με κόκκινο λαμέ στρινγκ και μια επιγραφή που να λέει «Ο Κωστής που τα γκάζια».

Εχει κανένας μαρκαδόρο; Im halfway there

Ρίχνεις και κάνα δυό Mac στο πλατώ, πίνεις κι ένα καφεδάκι Starbucks, δροσίζεσαι με Coca-Cola και έχει αρκετά λεφτά από την τοποθέτηση προϊόντος για να χρηματοδοτήσεις και του χρόνου τις εκπομπές. Χωρια οι διαφημίσεις. 
Η παραγωγή των εκπομπών μπορεί να δοθεί και μερικώς σε ιδιωτικές εταιρείες παραγωγής. Έτσι κι αλλιώς, ότι έχει ψηλή τηλεθέαση στο ΡΙΚ είναι προϊόν εξωτερικής παραγωγής. Εννέα από τις 10 πρώτες θέσεις στους πίνακες της Nielsen ανήκουν στο ΡΙΚ. Δεν τους φταίει κανένας αν δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν την επιτυχία τους.
Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί να μην δώσουν την επιμέλεια της παραγωγής εξ’ ολοκλήρου στην εταιρεία που γυρίζει τις «Πατάτες»*; Ταλέντο έχουν και ο Λώρης και η παρέα του είναι πρώτης τάξης κράχτες για τις εκπομπές. Άσε που μπορούν να μην τους πληρώσουν σεντ. Να κάνουν μαζί τους συμβόλαιο που να λέει ότι θα πάρουν το 15% από τις διαφημίσεις που θα φέρουν (γιατί θα τους χρεώσουν και την αναζήτηση διαφημίσεων) και οι ιθύνοντες του ΡΙΚ θα γύρουν πίσω στις αναπαυτικές τους καρέκλες και θα δουν το χρήμα να ρέει χωρίς να σηκώσουν το δαχτυλάκι τους. H εταιρεία παραγωγής θα έχει κίνητρο να κάνει όσο καλύτερη δουλειά μπορεί και να φέρει όσες περισσότερες διαφημίσεις μπορεί για να πληρωθούν αδρά αλλά να έχουν και «πάτημα» για να αναλάβουν του χρόνου, το ΡΙΚ θα υπερπολλαπλασιάσει τα έσοδα του χωρίς κανένα κόστος και ο κόσμος θα χαρεί με το αναβαθμισμένο παρεχόμενο προϊόν.

"Αυτη η δουλειά του Διευθυντή Προγραμμάτων είναι πολύ πιο εύκολη απ΄ότι νόμιζα"

Κι αυτά δεν είναι καν καλές ιδέες! Είναι από αυτές που παίρνεις στον creative director όταν σου ζητά εισηγήσεις, για να σου απαντήσει «ωραίες ιδέες αλλά πολύ συνηθισμένες, θέλω κάτι out of the box». 
Η απλότητα των εισηγήσεων μας φέρνει και στην επόμενη ερώτηση: Γιατί δεν είδαμε τέτοιες πρωτοβουλίες από το ΡΙΚ; Η απάντηση βεβαίως είναι και ο λόγος που οι μέρες του τρόπου λειτουργίας της δημόσιας τηλεόρασης  φτάνουν στο τέλος τους.

Το ασμα των Doors και η μοναδική διέξοδος

Αν και ο κυπραίος είναι γνωστός ως το μοναδικό ον που γνωρίζει τα πάντα, δεν είμαστε πιο έξυπνοι απ΄ εκείνους που ασχολούνται χρόνια με τον διαγωνισμό.Ο λόγος που δεν είδαμε τέτοιες ιδέες, που δεν είδαμε καν οποιαδήποτε προσπάθεια αξιόλογη είναι επειδή το ΡΙΚ έχει μια δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
 Έστω ότι εσύ έχεις τέτοιες ιδέες και θέλεις να τις εισηγηθείς. Γιατί να μπεις στον κόπο όταν α) εκείνοι που θα έπρεπε να έχουν τις καινοτόμες  εισηγήσεις πολύ απλά δεν ενδιαφέρονται β) θα στοχοποιηθείς ως ο τύπος που θέλει να βάλει περισσότερη δουλειά στους υπαλλήλους και γ) η μοναδική σου ανταμοιβή θα είναι ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη (αφού οι μισθολογικές κλίμακες ορίζουν ακριβώς το πόσα πρέπει να παίρνεις) ενώ θα δεις και τον ανάξιο συνάδελφο σου να παίρνει προαγωγή γιατί όταν εσύ σκοτωνόσουν να κάνεις καλή δουλειά εκείνος έπαιρνε σβάρνα τις κομματικές εκδηλώσεις. 

"Πω πω! Κάτουρο είναι αυτό;! Μουτς μουτς"

Το ψάρι βρωμάει πάντα από το κεφάλι  και την ευθύνη για αυτή την κατάντια φέρουν σχεδόν αποκλειστικά οι εκάστοτε γενικοί διευθυντές. Αν το job description του γενικού του ΡΙΚ ήταν να παρίσταται σε εκδηλώσεις και να βάζει υπογραφή σε συμβόλαια, το κάνω κι εγώ και με το 10% των απολαβών του υφιστάμενου. Απ’ εκεί και πέρα, φέρει ευθύνη το Διοικητικό Συμβούλιο (keyword, διοικητικό) αλλά και το Τμήμα Διαφήμισης και Marketing (που εάν δεν με απατά η μνήμη μου είναι ακέφαλο τα τελευταία δέκα χρόνια επειδή τι να κάνεις τον επικεφαλή της διαφήμισης σε τηλεοπτικό σταθμό; Δεν είναι λες και ζεις από τις διαφημίσεις) που δεν κάνουν τίποτα για να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής.
Ευθύνη όμως έχουν και όσοι ασχολούνται με την Eurovision γενικά. Περισσότερο λόγω της στάσης του «δεν είναι δική μου δουλειά οι διαφημίσεις, ας ασχοληθούν εκείνοι που πληρώνονται» που είναι μεν βάσιμο αλλά εν όψει του χάους, εκείνοι με το περισσότερο φιλότιμο θα πρέπει να κρούσουν τουλάχιστον των κώδωνα.
Μπορεί όμως να συνεχίσει έτσι ο σταθμός; Όπως δείχνουν οι πιο πρόσφατες εξελίξεις, όχι. Τα όργανα άρχισαν ήδη να παίζουν. Ο προϋπολογισμός πρέπει να μειωθεί δραματικά, οι απολύσεις είναι σχεδόν σίγουρες ενώ συζητείται και η τιτάνιων διαστάσεων βλακώδης εισήγηση να καταργηθούν οι εξωτερικές παραγωγές, το μοναδικό πράγμα που αποφέρει έσοδα στο σταθμό. 

"Γιατρε έχω έναν κάλλο. Μπορείτε να μου κόψετε και τα δύο πόδια παρακαλώ;"

Το ΥΠΕΣ συζητά την κατάργηση της μιας ψηφιακής πλατφόρμας, αποδεικνύοντας περίτρανα για ακόμα μια φορά ότι η μοναδική δουλειά που είναι ντροπή είναι ο πολιτικός, ενώ ο Αβέρωφ Νεοφύτου εισηγήθηκε πρόσφατα την αποκοπή των διαφημίσεων. Θέση με την οποία τυγχάνει να συμφωνώ αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Ενώ εγώ είχα στο πίσω μέρος του μυαλού ένα καλύτερο μέλλον για το ΡΙΚ ο κ. Νεοφύτου φαίνεται απλά να εξαργυρώνει χάρες. Το ενδιαφέρον του για το ΡΙΚ είναι τόσο ύποπτο που κανονικά θα έπρεπε να στέκει σε παράταξη μαζί με τον Kevin Spacey.

"Hand me the ads you fuckin cocksucker!"

Υπάρχει λύση όμως για το ΡΙΚ; Ίσως. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει με βεβαιότητα. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι ότι η όποια λύση προκύψει (που να θέλει να εξασφαλίσει βιωσιμότητα και το μέλλον έτσι; Όχι να εξασθενήσει τον σταθμό για να τον αγοράσει ο μεγαλύτερος πλειοδότης) προϋποθέτει ρηξικέλευθα μέτρα. Αρχής γενομένης με την μείωση κατά 30-40% των απολαβών των ψηλά αμειβόμενων, σχέδιο εθελούσιας εξόδου, απόλυση πλεονάζοντος προσωπικού, μείωση της τάξης του 10% για όλους, κατάργηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πλεονεκτημάτων και ούτω καθ΄ εξής. Κι αυτό είναι το καλύτερο σενάριο. Το χειρότερο είναι να οδηγηθεί μεθοδικά το κανάλι σε χρεωκοπία για να γίνει βορά ενός επιχειρηματία που θα απολύσει την επομένη το μισό προσωπικό. 
Τελειώνω με το τραγούδι που ήταν η σπουδαιότερη ευκαιρία που είχαμε για διάκριση στην Eurovision. Ήμασταν πολύ κοντόφθαλμοι τότε, αλλά μπορούμε να επανορθώσουμε το λάθος.

*σ' έκοψα ρε για μαλάκα. Μην ακούσεις καμιά καλή ιδέα, αμέσως να αποδώσεις κίνητρα. Δεν έχω καμία απολύτως σχέση ούτε με τον ηθοποιό ούτε με την εταιρεία παραγωγής. Απλά είναι οι πιο πετυχημένοι τωρα. I call 'em how I see 'em.